Στο σταυροδρόμι της ιστορίας… 2

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ/SPJ

Για την ιστορία υπεύθυνη στάση δεν είναι να κρύβεις, αλλά να αντέχεις να δεις και την αλήθεια των άλλων, να βιώνεις τον δικό σου πόνο, αλλά και να δοκιμάζεις να νιώσεις τον πόνο των άλλων…

Πρώτα κατασκευάζουμε το παρελθόν, την Ιστορία, όπως μας ωφελεί κατόπιν επιλέγουμε τα ζητήματα που μας βλάπτουν. Τέλος βρίσκουμε μερικά ονόματα ιστορικών κατά προτίμηση νεκρών, που έχουν ασχοληθεί μ’ αυτά και τους κολλάμε τη ρετσινιά του ανιστόρητου, του εχθρού του έθνους, του γραικύλου, του ευρωλιγούρη και πολλών άλλων.

Για πολλούς η Ευρώπη είναι χριστιανική πρώτα και μετά δημοκρατική και για κάθε «Τούρκο» είναι βάρβαρος μουσουλμάνος, είτε στερούμενος δημοκρατίας, δεν χωράει στην Ευρώπη την χριστιανική και δημοκρατική κάθε φορά ο εχθρός γίνεται σύμμαχος κατά του νέου εχθρού, ανάλογα με τις ανάγκες της προπαγάνδας.

Είναι γνωστά παιχνίδια των εξουσιών με πραγματικά θύματα της κοινωνικής συνειδήσεως και την Ιστορία ή μήπως με στόχο τελικά και τις δύο;

Η ιστορία δεν είναι τρένο για να προχωράει πάνω σε ράγες. Υπάρχουν πολλά «τυχαία» γεγονότα που μπρεί να την εκτρέφουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Ιστορικοί και φιλόσοφοι έχουν εντοπίσει τα κομβικά και κρίσιμα σημεία των ιστορικών γεγονότων της εξουσίας, που θα μπορούσαν να αλλάξουν το ρου της ανθρώπινης ιστορίας και του πολιτισμού μας γενικότερα. Για αυτό μπορούμε σήμερα να αναρωτηθούμε τι θα γινόταν αν…;

Αυτά τα «αν» είναι γοητευτικά και τρομακτικά ταυτόχρονα. Η ιστορία είναι αυτή που είναι και δεν μπορεί να αλλάξει. Μπορεί όμως να γραφτεί μια εναλλακτική ιστορία, μια ιστορία των υποθέσεων, δηλαδή «τι θα γινόταν…». Τι θα συνέβαινε αν η ιστορία εξελισσόταν διαφορετικά απ’ ότι εξεχίλθηκε.

Γνωρίζουμε ότι η Ιστορία γράφετε από τους νικητές και είναι πάντα αντικειμενική.

Γι’ αυτό πρέπει όταν διδάσκεται ή όταν αφηγείται να παρουσιάζονται και οι δυο πλευρές.