Όταν σκοτώνουν τα παιδιά

Όταν σκοτώνουν τα παιδιά

Εχτές το πρωί, άφησε την τελευταία του πνοή ο 14χρονος Μπερκίν Ελβάν στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες 268 ημέρες σε κωματώδη κατάσταση ύστερα από χτύπημα δακρυγόνου στο κεφάλι κατά τη διάρκεια των αιματηρών συγκρούσεων του καλοκαιριού του 2019 στην Τουρκία. Δεν  ήτανε διαδηλωτής. Όμως αυτό ελάχιστη σημασία έχει.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Βαγγέλης Πάλλας Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AEJ/IFJ

Αυτό που έχει σημασία είναι πως ακόμη ένας άνθρωπος πολύ νέος αυτή τη φορά θυσιάστηκε στο βωμό του κέρδους και της ακόρεστης δίψας κάποιων διεστραμμένων για μίζες, επενδύσεις και αιματοβαμμένη ανάπτυξη. Αλλά δεν  ήταν μόνο αυτές βέβαια οι αιτίες που αιματοκύλισαν τις διαδηλώσεις οι κυρίαρχοι και τα σκυλιά τους. Αυτοί που σκοτώσανε το παιδί δεν ήτανε μόνο οι μπάτσοι. Οι πραγματικοί ένοχοι, οι ηθικοί και όχι μόνο αυτουργοί στους θανάτους και στην εξαθλίωση όλων των παιδιών του κόσμου έχουν ονόματα, κατέχουν θέσεις, θεσπίζουν νόμους και έχουν φυσικά απεριόριστη προστασία όσον αφορά τα συνεχή εγκλήματα που διαπράττουν κατά της ανθρωπότητας.

Ο Μπερκίν όπως και ο Αλέξης δεν είναι ούτε τα πρώτα ούτε και τα τελευταία θύματα των ανθρωποφάγων καπιταληστών και των δολοφόνων με στολή που τους προστατεύουν. Οι δολοφονίες είτε διαπράττονται με σφαίρες είτε με δακρυγόνα είτε με την ακραία φτώχεια και την εξοντωτική εργασία, παραμένουν δολοφονίες. Και δυστυχώς οι υπεύθυνοι παραμένουν ατιμώρητοι.

Ο Μπερκίν,ο Αλέξης και τα άλλα παιδιά που σπάνε πέτρες στα νταμάρια της Λατινικής Αμερικής, τα παιδιά που υποσιτίζονται στην Αφρική και τα τρώνε οι μύγες, τα παιδιά που δουλεύουνε στα ορυχεία της Κίνας, τα ανάπηρα παιδιά που κυκλοφορούνε στους δρόμους της Ινδίας, τα παιδιά του Μπαγκλαντές που φτιάχνουνε τα ρούχα που φοράμε και τα κινητά που αγοράζουμε, τα παιδιά που πνίγονται στην Μεσόγειο κυνηγώντας ένα καλύτερο αύριο, ακόμη και τα δικά μας τα «ελληνόπουλα» ή τα παιδιά του δυτικού κόσμου που ευαγγελίζεται ανάπτυξη κι ευημερία μέσα σε συνθήκες φτώχειας και λιτότητας δεν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτα. Τα όνειρά τους περιορίζονται στην επιβίωσή τους μέσα σε ένα κανιβαλικό πολιτισμό που στην κυριολεξία τρώει τα παιδιά του.

Ποιός γείτονας, ποιός γονιός, ποιός δημοκράτης και πολιτισμένος άνθρωπος θα αναλάβει την ευθύνη του για αυτό που συμβαίνει δίπλα του; Ποιός επιτέλους θα λογοδοτήσει για τα συνεχή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που γίνονται στο όνομα της «δημοκρατίας»,της «ανάπτυξης», του ευρώ, του δολαρίου και του γαμωσυστήματος που κυβερνά;

Ποιό αρχίδι από αυτά τα καταραμένα παράσιτα που κυβερνάνε θα πληρώσει για τα εγκλήματά του;

Όχι συμπολίτες, εμείς δεν πρέπει να κάνουμε ακόμη μια κηδεία ή ακόμη ένα μνημόσυνο πιο μετά. Εμείς δεν πρέπει να περιμένουμε να σκοτώσουν τα παιδιά μας για να βγούμε από τα κλουβιά μας, γιατί ήδη σκοτώνουν κι εμάς και τα παιδιά μας. Πότε με τις σφαίρες τους και τα χημικά τους και πότε με τις πολιτικές τους και τα διατάγματά τους.

Εμείς και μνήμη έχουμε και καρδιά έχουμε. Και τιμούμε τους ανθρώπους που πεθαίνουν για ένα κόσμο διαφορετικό. Έχοντας βάλει τα προσωπικά τους όνειρα και τις ελπίδες πλάι στον κάθε αδικημένο αυτού του κόσμου.

Και σε αυτούς που βλέπουν μόνο νούμερα, λογιστικές αλχημείες και παράπλευρες απώλειες, τους πραγματικούς ενόχους, αλλά και σε αυτούς τους κωφάλαλους που μπουρδολογούν στα παράθυρα και επιδεικνύουν την «φιλανθρωπία» τους στα φιλανθρωπικά γκαλά, σε αυτούς που τώρα λυπούνται μπροστά στην κάμερα και ύστερα συνεχίζουν την υποκρισία τους στην βολεμένη τους συνείδηση, σε αυτούς που θαυμάζουν τον πολιτισμό και την τέχνη παραβλέποντας όμως τα αδιέξοδα και το κάθε ανθρώπινο τίμημα της ιστορίας καί του πολιτισμού μία απάντηση μόνο χρειάζεται.

Για τους πρώτους, τους υπεύθυνους για τον βασανισμό και τους θανάτους και την εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων η θέση τους βρίσκεται στο νεκροταφείο της κάθε πόλης του κόσμου.

Για τους δεύτερους, αυτούς που λικνίζονται πλάι στην υποκρισία τους μονάχα η ντροπή μένει.

Για τα παιδιά της Ειδομένης που κοιμούνται, τρώνε, παίζουν στα λασπόνερα.

Για τα παιδιά που σπάνε πέτρες στο Μπαγκλαντές.

Για τα 87 εκατομμύρια παιδιών που έχουν γνωρίσει μόνο τον πόλεμο.
Για όσα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην Παιδεία.

Αλλά και για όσα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

Για τα εγκαταλελειμμένα βρέφη στο νεογνολογικό του Αλεξάνδρα.

Για τα παιδιά χρηστών, δανεικά για λίγες ώρες στην επαιτεία.

Για τα παιδιά που περπατάνε μέσα στις νάρκες στην Αγκόλα.

Για τα παιδιά που σκοτώθηκαν στην παιδική χαρά στο Πακιστάν.

Για τα παιδιά-δούλους στο Μπουρούντι. Δούλους σε βιομηχανίες τούβλων.

Για τα κορίτσια στην Υεμένη που εξαναγκάζονται σε πρόωρους γάμους προς εξόφληση χρεών.

Για τα παιδιά που κινδυνεύουν καθώς εργάζονται σε ορυχεία χρυσού ή χρωμίου.

Για τα παιδιά που εκδίδονται στη Βραζιλία για την εξασφάλιση ακόμα και ενός δολαρίου.

Για τα παιδιά-στρατιώτες στο Σουδάν ή στη Σομαλία.

Για τα παιδιά-εμπορεύματα που εξαναγκάζονται σε παιδική πορνεία.

Για τα παιδιά της Παλαιστίνης που δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε γη, ούτε πατρίδα.

Για τα 168 εκατομμύρια παιδιών που εργάζονται παγκοσμίως.

Σαφώς κάποια παραδείγματα είναι ή ακούγονται πιο γενικά, πιο συγκεκριμένα, όμως Έκθεση της Unicef μιλά για χώρες με παγιωμένη πλέον πρακτική την εργασία ανηλίκων. Μιλά ακόμα και για αναπτυγμένες χώρες του Δυτικού κόσμου, ενώ διαχρονικοί προμηθευτές παραμένουν σταθερά χώρες όπως η Ινδία, το Βιετνάμ, οι Φιλιππίνες, η πολυπληθής Βραζιλία.

Η λίστα της ντροπής είναι μακρά, δίνοντας την πρωτιά σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό εργαζομένων παιδιών παγκοσμίως στα 168 εκατομμύρια. Ο τζίρος από την διακίνηση παιδιών παγκοσμίως ανέρχεται, σύμφωνα με τη Unicef, στα 9,26 δις.

Μπορούμε σήμερα να διανοηθούμε ότι υπάρχουν παιδιά που ζουν σε καθεστώς δουλείας, όταν στη συνείδησή μας ο θεσμός της δουλείας έχει, υποτίθεται, καταργηθεί;

Κι όμως η σύγχρονη δουλεία υπάρχει και έχει πολλά πρόσωπα.
Μεταξύ άλλων την εμπορία παιδιών με σκοπό την καταναγκαστική εργασία, την εμπορία για σεξουαλική εκμετάλλευση, την παιδική πορνογραφία, την επαιτεία, την εμπορία βρεφών για παράνομες υιοθεσίες, την στρατολόγηση ανηλίκων σε ένοπλες δυνάμεις.

Πυλώνα στον παγκόσμιο τζίρο της εκμετάλλευσης παιδιών αποτελεί η σεξουαλική εκμετάλλευση ανηλίκων, που μετά την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και το εμπόριο όπλων γεμίζει απρόσμενα τις τσέπες των διακινητών. Η χώρα μας δεν είναι αμέτοχη σε όλο αυτό. Η ευνοϊκή της γεωγραφική θέση και το καζάνι που βράζει στην Μέση Ανατολή, την έχουν μετατρέψει σε παράδεισο διέλευσης για τους διακινητές, σύμφωνα με έκθεση του State Department.

Ο παράγοντας συνυπευθυνότητα ισχύει και θα ισχύει για όσους σιωπούν.
Στο προαύλιο του σχολείου του γιου μου διαβάζω: «Η γη ανήκει στα παιδιά μας, εμείς απλά τη δανειζόμαστε».

Μόνη μου ευχή τα νούμερα αυτά να είναι αναστρέψιμα….

10 Οκτωβρίου 1944 Μαζική δολοφονία 800 τσιγγανοπαίδων στο Άουσβιτς, έργο των Ναζί

Σαν σήμερα, στις 10 Οκτωβρίου 1944, εκτελέστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς 800 παιδιά Ρομ. Η αφαίρεση των όρχεων (ευνουχισμός) ήταν πρακτική που σε παλαιότερες κοινωνίες (π.χ. Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Οθωμανική αυτοκρατορία, Κίνα) αποσκοπούσε είτε στη δημιουργία πιστών και ακίνδυνων για τις γυναίκες σκλάβων (ευνούχος<εὐνή [κρεβάτι] και ὄχος [<ἔχω = προσέχω], αυτός που προσέχει το κρεβάτι) είτε στη δημιουργία αφοσιωμένων κρατικών υπαλλήλων, που δεν είχαν οικογενειακές υποχρεώσεις να τους αποσπούν.

Σε άλλες περιπτώσεις ο ευνουχισμός αποσκοπούσε στην ταπείνωση κάποιου, αφαιρώντας του τον ανδρισμό του, ή στη διασφάλιση ότι δεν θα αποκτήσει απογόνους, προκειμένου να μην υπάρξει, για παράδειγμα, διεκδικητής σε ένα θρόνο. Η πρακτική του ευνουχισμού χρησιμοποιήθηκε επίσης έως και τις αρχές του 20^ου  αιώνα στη δυτική Ευρώπη, προκειμένου να δημιουργούνται οι καστράτοι, τραγουδιστές με ψιλή φωνή. Επειδή κατά την εφηβεία η ανδρική φωνή βαθαίνει και αλλάζει («σπάει»), ο ευνουχισμός, που γινόταν πριν αρχίσει η εφηβεία, αποσκοπούσε στο να παραμείνει η φωνή του τραγουδιστή παιδική και να μπορεί να πιάνει ιδιαίτερα ψηλές νότες σοπράνο ή κοντράλτο.

Η πρακτική απαγορεύτηκε το 1902 από τον Πάπα, και ο τελευταίος καστράτο πέθανε το 1922. Τέλος, ο ευνουχισμός αποτελεί μια μορφή στείρωσης του άνδρα. Με αυτό το κίνητρο χρησιμοποιήθηκε κυρίως στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, αλλά και έως το 1970, στα πλαίσια προγραμμάτων ευγονικής ή φυλετικής καθαρότητας σε πολλές χώρες του κόσμου.

Το πιο γνωστό παράδειγμα αποτελεί η ναζιστική Γερμανία, ενεργά όμως προγράμματα υποχρεωτικής στείρωσης υπήρχαν σε πολλές ακόμα χώρες, όπως στις Σκανδιναβικές (κυρίως στη Σουηδία), τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Τσεχοσλοβακία και αλλού. Θύματα αυτής της πρακτικής υπήρξαν κυρίως άτομα με αναπηρίες ή διανοητικά ή ψυχολογικά προβλήματα, καθώς και μειονοτικές πληθυσμιακές ομάδες (όπως οι Ρομά).

Αλλά το χρέος όλων μας, για να μπορέσουμε επιτέλους να δημιουργήσουμε ένα πραγματικά ανθρώπινο πολιτισμό, που και εμείς και τα παιδιά μας θα ζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό και θα ονειρευόμαστε, είναι να αντισταθούμε και να εξαφανίσουμε από προσώπου γης όλα εκείνα τα πρόσωπα, τους θεσμούς, τα συστήματα και τα πράγματα που ευθύνονται για τα συνεχή εγκλήματα μέσω της εκμετάλλευσης και της επίθεσης των αφεντικών, των ολιγαρχών του κόσμου.

Τα παιδιά και οι άνθρωποι που πέθαναν υπερασπιζόμενοι τις αρχές της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, δεν θα γυρίσουν πίσω. Όμως εμείς πρέπει να είμαστε πάντα σε θέση να αποτρέψουμε και να σταματήσουμε αυτά τα εγκλήματα του δικού τους πολιτισμού της εκμετάλλευσης και της απανθρωπιάς.

Για να μπορέσει επιτέλους να ξημερώσει μια καινούρια εποχή για τους ανθρώπους. Μια εποχή που δεν θα χρειάζεται να πεθαίνει κόσμος για να γίνονται κάποιοι πλουσιότεροι και κάποιοι άλλοι να κυβερνάνε και όλοι αυτοί μαζί να ορίζουν τις ζωές μας.