Rafale: Προκλήσεις που δημιουργούν στην Πολεμική Αεροπορία
γράφει στο peripteron.eu ο Αντιστράτηγος (ε.α) Δημήτριος Μπονώρας, Επίτιμος Υπαρχηγός ΓΕΣ, Πρώην Γενικός Επιθεωρητής Στρατού, Μεταπτυχιακό Τίτλο στις «Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Σπουδές» του ΕΚΠΑ
Η ένταξη των Rafale στην Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ) πρέπει να θεωρείται ότι είναι μια κίνηση πραγματικής αναβάθμισης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των Ελληνικών ΕΔ και ταυτόχρονα βάζουν την ΠΑ σε μια νέα εποχή.
Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα των Rafale είναι η ικανότητα να μεταφέρει μεγάλο φόρτο οπλισμού. Ταυτόχρονα, τα όπλα του είναι σύγχρονα και έχουν μεγάλο βεληνεκές. Επίσης, σημαντική είναι η μεγάλη ακτίνα δράσης του μαχητικού. Αυτό το χαρακτηριστικό σε συνδυασμό με το μεγάλο βεληνεκές των όπλων και του ραντάρ που διαθέτει μπορεί να καλύπτει την Ανατολική Μεσόγειο και να προσφέρει ομπρέλα ασφαλείας στην Κύπρο. Τα Rafale στέλνουν το μήνυμα ότι η Κύπρος δεν είναι μακριά και η δέσμευση της Ελλάδας για την ασφάλεια της Κύπρου έχει περάσει από το επίπεδο των λόγων και των προθέσεων σ’ αυτό των έργων και των δράσεων.
Ταυτόχρονα δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να εμβαθύνει τη στρατιωτική συνεργασία με την Ινδία που έχει τον ίδιο τύπο μαχητικού. Αυτό θα είναι μια ισχυρή απάντηση στον άξονα Τουρκίας-Πακιστάν.
Παρ’ όλα αυτά, τα Rafale δημιουργούν μια σειρά από προκλήσεις που πρέπει να τις έχουμε υπόψη ώστε το επιχειρησιακό πλεονέκτημα που δίνουν να μην μετατραπεί σε δυσβάστακτο οικονομικό βάρος και εντέλει σε σοβαρό μειονέκτημα.
Η πρώτη πρόκληση είναι το υψηλό κόστος πτήσης που είναι γύρω στα 15.000 € η ώρα. Είναι σχεδόν το διπλάσιο από το κόστος της αντίστοιχης ώρας πτήσης των F16 που είναι περίπου 8.000 €. Αυτό σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός της ΠΑ θα πρέπει να ενισχυθεί τις επόμενες δεκαετίες ώστε τα νέα μαχητικά να είναι επιχειρησιακά διαθέσιμα.
Το δεύτερο σημείο προσοχής είναι ότι δεν δίνουν λύση στο καθημερινό πρόβλημα της ΠΑ που είναι οι τουρκικές παραβάσεις και παραβιάσεις στο Αιγαίο. Το λέω αυτό γιατί το να στέλνεις ένα μαχητικό όπως το Rafale να κάνει αναχαιτήσεις και να εμπλέκεται σε κλειστές αερομαχίες έχει δύο μειονεκτήματα.
Το πρώτο ακυρώνει τα επιχειρησιακά χαρακτηριστικά που του δίνουν τα όπλα που φέρει. Θυμίζω ότι το βλήμα meteor μπορεί να καταστρέψει εχθρικό μαχητικό στα 70-100 χιλ.. Εάν ένα Rafale εμπλακεί σε κλειστή αερομαχία μπαίνει στο βεληνεκές των όπλων του εχθρικού μαχητικού και χάνει το επιχειρησιακό του πλεονέκτημα.
Το δεύτερο μειονέκτημα είναι το υψηλό κόστος της ώρας πτήσης. Έτσι όταν στέλνεις ένα μαχητικό με κόστος ώρας πτήσης 15.000 € για να αναχαιτίσει ή να αναγνωρίσει ένα drone με κόστος ώρας πτήσης μερικές δεκάδες ευρώ ή ένα αεροσκάφος ηλεκτρονικού πολέμου, CN-235, με κόστος πτήσης μερικές εκατοντάδες ευρώ, το παραγόμενο προϊόν ασφαλείας είναι ακριβό για την Ελλάδα και φθηνό για την Τουρκία. Σε βάθος χρόνου, το οικονομικό κόστος θα είναι δυσβάστακτο για την ΠΑ και γενικότερα για τις Ελληνικές ΕΔ.
Η Τουρκία δεν θα έχει λόγο να τερματίσει την τακτική των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου όταν βλέπει ότι οι Ελληνικές ΕΔ αγκομαχούν να ανταπεξέλθουν στο οικονομικό κόστος.
Η Ελλάδα πρέπει να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση με νέες ιδέες και καινοτόμες επιχειρησιακές τακτικές, κάνοντας την τουρκική παραβατική στρατηγική να είναι ακριβή για την Τουρκία και η αντιμετώπισή της να είναι φθηνή για την Ελλάδα.
Επανερχόμενος, η τρίτη πρόκληση περιγράφεται από την παροιμιώδη έκφραση «καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω».
Θεωρώντας ότι το Rafale είναι μια ακριβή οπλική πλατφόρμα πιθανόν να υπάρχουν σκέψεις να μην εκτεθεί σε κινδύνους. Λέγοντας κινδύνους εννοώ να μην τους ανατίθενται αποστολές που υπάρχει η πιθανότητα να στοχοποιηθούν και εντέλει να καταστραφούν από τον εχθρό. Ο φόβος αυτός προέρχεται από το σημαντικό επιχειρησιακό και ψυχολογικό αποτύπωμα που θα αφήσει η απώλεια ενός Rafale. Αυτή η ψυχολογική διάσταση ενισχύθηκε από τη μεγάλη προβολή που είχε η άφιξη των πρώτων Rafale.
Από αυτή την οπτική γωνία, θα πρέπει να έχουν αυξημένη προστασία που σημαίνει δέσμευση περισσότερων όπλων και ανθρώπινων πόρων από όσοι είναι απαραίτητοι. Αποτέλεσμα, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να ενδιαφέρονται περισσότερο για την προστασία των νέων μαχητικών και όχι για την καταστροφή του εχθρού. Δηλαδή, να θεωρούμε νίκη την μη καταστροφή των Rafale.
Συνοψίζοντας, θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε στο έπακρον τις επιχειρησιακές δυνατότητες των Rafale, χρησιμοποιώντας τα τολμηρά και αποφασιστικά.
Όμως πρέπει να έχουμε ως βασικό κριτήριο ότι το προϊόν της ασφαλείας που παράγουν οι ΕΔ θα πρέπει να είναι φθηνότερο από το αντίστοιχο που παράγουν οι Τουρκικές ΕΔ. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο και τελικά στην εγκατάλειψη της αναθεωρητικής πολιτικής της.
Τότε οι Ελληνικές ΕΔ θα έχουν κερδίσει χωρίς να έχουν πολεμήσει. Δηλαδή ό,τι κάνει ένας άριστος στρατός.
