Belharra και Rafale: Η Πρόκληση για «Ισόρροπη Ανάπτυξη» των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων.
γράφει στο peripteron.eu ο Αντιστράτηγος (ε.α) Δημήτριος Μπονώρας, Επίτιμος Υπαρχηγός ΓΕΣ, Πρώην Γενικός Επιθεωρητής Στρατού, ΜΑ στις «Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Σπουδές» του ΕΚΠΑ.
Η Ελλάδα μέσα από μία πολυδιάστατη εξωτερική και αμυντική πολιτική και με σύμμαχο το Διεθνές Δίκαιο χτίζει συμμαχίες με χώρες που έχει κοινά συμφέροντα και ίδιες αντιλήψεις.
Επιπλέον, υλοποιεί ένα φιλόδοξο εξοπλιστικό πρόγραμμα με κύριο στόχο την ενδυνάμωση της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού. Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η προμήθεια 24 μαχητικών Rafale και ο εκσυγχρονισμός των F16 σε Viper. Για το Πολεμικό Ναυτικό αποφασίστηκε η προμήθεια 3+1 φρεγατών Belharra και 3+1 κορβετών Gowind.
Η υλοποίηση αυτών των εξοπλιστικών προγραμμάτων ενισχύει αναμφισβήτητα τις δυνατότητες των Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων και ταυτόχρονα τις φέρνει στο ίδιο επίπεδο με τις πιο τεχνολογικά προηγμένες στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρώπης.
Όμως οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας σ’ ένα σημείο που πρέπει να μας προβληματίσει και θα πρέπει να επικεντρώσουμε την προσπάθειά μας για να έχουμε ισχυρές και αποτελεσματικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Στο επιχειρησιακό επίπεδο η προμήθεια των γαλλικών φρεγατών και μαχητικών με τον ταυτόχρονο εκσυγχρονισμό των F16, αναβαθμίζει τις δυνατότητες του Πολεμικού Ναυτικού και Πολεμικής Αεροπορίας αποκτώντας συγκριτικά επιχειρησιακά πλεονεκτήματα απέναντι στον πιθανό εχθρό.
Παρόλα αυτά δημιουργείται ένα τεχνολογικό κενό που μετατρέπεται σε υπολογίσιμο επιχειρησιακό μειονέκτημα στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ο Στρατός Ξηράς, με το να διαθέτει οπλικά συστήματα της δεκαετίας του ’70 και ’80 δεν μπορεί να παρακολουθήσει τον επιχειρησιακό ρυθμό της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού. Επιπλέον, δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί, μέσα από τη διασύνδεση, τη διακίνηση των πληροφοριών στο πλαίσιο ενός «δικτυοκεντρικού» πολέμου, δυνατότητα που έχουν οι νέες φρεγάτες και τα νέα ή εκσυγχρονισμένα μαχητικά.
Αυτή η «ανισόρροπη ανάπτυξη» δεν πρέπει να αποτελέσει το τρωτό σημείο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και δεν πρέπει να υπονομεύσει τη διακλαδικότητα, που τόσο συχνά γίνεται η επίκλησή της για να στηριχθούν αποφάσεις και πρωτοβουλίες.
Πρέπει να έχουμε στο νου μας δύο πράγματα. Πρώτον, μια αλυσίδα είναι τόσο ισχυρή όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της. Δεύτερον, και το πιο σημαντικό, είναι ότι το έδαφος το υπερασπίζεται ή το κατακτά μόνο ο Στρατός Ξηράς. Το έδαφος αποτελεί τη βάση για τον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών μιας χώρας.
Συμπερασματικά, οι Ένοπλες Δυνάμεις μιας χώρας είναι τόσο ισχυρές όσο ισχυρός είναι ο Στρατός Ξηράς, αφού η κύρια αποστολή της Πολεμικής Αεροπορίας και Πολεμικού Ναυτικού είναι να δημιουργήσουν τις ευνοϊκές επιχειρησιακές συνθήκες για να κατακτήσει ή να υπερασπισθεί το έδαφος ο Στρατός Ξηράς.
Παραφράζοντας τον Ίωνα Δραγούμη θα κλείσω λέγοντας: «Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να εκσυγχρονίσουμε το Στρατό Ξηράς, ο Στρατός Ξηράς θα μας το επιστρέψει προσφέροντάς μας ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις και μία υπερήφανη Πατρίδα».
