Καταστάσεις… εκτάκτης ανάγκης

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, ∆ηµοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ

Στα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, οι φυλακισμένοι απογυμνώνονταν αρχικά από τις Βασικές συνθήκες επιβίωσης τους, ύστερα από τις συνθήκες αξιοπρέπειας τους και τέλος από την ίδια την γυμνή ζωή τους.

Στα δημοκρατικά στρατόπεδα εργασίας των σύγχρονων αχανών μητροπόλεων σε ανατολή και δύση, ο πλανητικός ωκεανός των καταπιεσμένων στερείται τους ίδιους τους όρους ζωής του καταρχήν ως κατάρρευση της ίδιας της γυμνής ζωής που έχει ήδη βίαια αναχθεί στην υποτιμημένη ανταλλακτική αξία ενός περίσσιου – εμπορεύματος της σύγχρονης παραγωγής.

Είναι κρίσιμο αυτή η πλευρό, να επανεξεταστεί γύρω από έναν εκτεταμένο πολιτικό και θεωρητικό διάλογο γύρω από τα επαναστατικά υποκείμενα και προτάγματα της εποχής μας. Έναν διάλογο, όμως, που θα πάψει να είναι αφηρημένος και ακαδημαϊκός αλλά θα συνιστά την αποτύπωση και την εξέλιξη των πρακτικών των καταπιεσμένων, των ορίων και των ηττών τους, των δυνατοτήτων τους.

Σε αυτό τον κόσμο που παράγεται αυτή την στιγμή μαζί μας και ερήμην μας έχει ξεσπάσει ένας ακήρυχτος πόλεμος, πιο κοινωνικός και βάρβαρος από ποτέ. Κι αυτός ο πόλεμος θα σφραγίσει τη μορφή αυτού του κόσμου, είτε από εμάς είτε ερήμην μας.

Ζούμε σ’ εκείνους τους καιρούς, όπου το μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος εξωθείται στο κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο του παραχθέντος κόσμου, δείχνοντας από την σκοπιά του αρνητικού ότι η κυρίαρχη πολιτική μορφή του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου είναι ο πόλεμος. Αυτής της γιγάντιας στρατιάς, που μόλις τώρα αρχίζει να κινείται, η συνειδητοποίηση του εαυτού της θα είναι και η πρώτη μεγαλειώδης νίκη της. Και, πραγματικά, βλέποντας της θηριωδίες των κρατικών πρακτικών, των πολυεθνικών και πολυκλαδικών μονοπωλίων, των συμμαχιών των προθύμων του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και των ντόπιων «εταίρων» τους σε ολόκληρο τον κόσμο, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η κίνηση αυτή των καταπιεσμένων, του κόσμου της εργασίας και των αποκλεισμένων, είναι η μοναδική ελπίδα να μην μετατραπεί η γη σε μια απέραντη δυστοπία αθλιότητας.

Με αφορμή την καταπολέμηση της εξάπλωσης του κορωναϊού, ένα προς ένα τα κράτη σε όλο τον κόσμο, λαμβάνουν σκληρά μέτρα που περιλαμβάνουν απαγορεύσεις κυκλοφορίας, συναθροίσεων και μετακινήσεων. Επίσης, πολλά κράτη για τον ίδιο λόγο εντατικοποίησαν, εξέλιξαν και έβγαλαν στο φως της νομιμότητας τις παρακολουθήσεις των πληθυσμών τους. Οι νέες συνθήκες έκτακτης ανάγκης που βιώνουμε, δυστυχώς ήρθαν για να μείνουν. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, στις μετακινήσεις, στην δουλειά, στην οικονομία και σε κάθε είδους κοινωνική συναναστροφή ή κοινωνική τελετή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης, ζητήματα κρατικής επιβολής, ανυπακοής ή υπακοής, καθώς και αστυνόμευσης, έρχονται στο προσκήνιο με φόντο την παγκόσμια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, συνήθως εγκαθιδρύονται για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμα δηλαδή και όταν ο υποτιθέμενος κίνδυνος δεν είναι πια ορατός. Ο φόβος του κινδύνου, η αποφυγή του, η προστασία απ’ αυτόν, καθώς και η ανάμνησή του, συνήθως είναι τα μετέπειτα δεδομένα που έρχονται μετά τον άμεσο κίνδυνο. Αυτά τα νέα δεδομένα, όμως, επεκτείνουν την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στο κοινωνικό σύνολο, αλλάζοντας τελικά τον τρόπο με τον οποίο ως τότε. Αν υποθέσουμε ότι το πρώτο κύμα του άμεσου κινδύνου είναι ένα τεστ αντοχής, όπου το κράτος δοκιμάζει όλα τα εργαλεία του, τα μετέπειτα δεδομένα της ανάμνησης, του φόβου και του κινδύνου, εγκαθιδρύουν και εξελίσσουν τα ήδη δοκιμασμένα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν στον άμεσο κίνδυνο.

Το θέμα δεν είναι κομματικό, είναι πολιτικό. Τα αίτια της σημερινής κατάστασης προσδιορίζουν και τη δέουσα επίλυση της.

Τα παραπάνω κατασταλτικά μέτρα, διάφοροι συντηρητικοί φιλελεύθεροι, ανησυχούν για την πορεία του «δημοκρατικού» πολιτεύματος. Πχ. Ξεχνούν ότι η ιδρυτική αποστολή του κράτους δεν είναι η πρόνοια αλλά η καταστολή. Για αυτό το λόγο φτιάχτηκε, αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα και το κάνει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, όταν λείπουν εκείνες οι ενοχλητικές λεπτομέρειες, όπως είναι τα δημοκρατικά δικαιώματα …Έτσι τα έκτακτα μέτρα συνήθως μονιμοποιούνται…(Από άρθρο μεγάλης εφημερίδας συστημικού ΜΜΕ).

Οι παράνομοι φόνοι, οι ξυλοδαρμοί, οι ρατσιστικές ύβρεις και η υπερβολική χρήση βίας από μέλη των σωμάτων ασφαλείας, απαγορεύονται από το διεθνές δίκαιο σε κάθε περίπτωση. Κι όμως οι καταγγελίες για παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων σπάνια ερευνώνται αποτελεσματικά και οι υπαίτιοι σπάνια οδηγούνται στην δικαιοσύνη, όπως αποκαλύπτουν διεθνείς οργανώσεις και η διεθνής αμνηστία.

Οι πολυάριθμες υποθέσεις που έχουν ερευνηθεί, δείχνουν ότι τα θύματα κακομεταχείρισης και άλλων παραβιάσεων ανθρώπινων δικαιωμάτων συγκαταλέγονται άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, αλλά και από εθνοτικές μειονότητες ή αλλοδαπούς.

Τέλος οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, σε συνδυασμό με κατασταλτικές μεθοδεύσεις κατακτούν παγκοσμίως την «κανονικότητα» τους μέσα στη ροή της ζωής των υπηκόων.

Print Friendly, PDF & Email