ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Ονομάζουμε βαρβαρότητα ότι δεν είναι στις δικές μας συνήθειες στη δική μας κουλτούρα. Γιατί η δικαιοσύνη δείχνει τόση αδιαλλαξία προς το διαφορετικό, ενώ πολλοί άλλοι εγκληματίες τιμωρούνται λιγότερο αυστηρά ή καθόλου; Επειδή είναι απλά διαφορετικοί; Επειδή κινδυνεύει η κοινωνία ή επειδή το σύστημα (κράτος) αμήχανο δεν μπορεί πια να χειριστεί το πρόβλημα της μετανάστευσης και των ναρκωτικών, παρά την σκληρή καταστολή; Μήπως το σύστημα αναζητά μια νέα «νομιμότητα» κανονικότητα, που θα του νομιμοποιήσει τον αγώνα εναντίον της «βαρβαρότητας»…, αλλά γιατί η αστική κοινωνία στηρίζει σε γενικε΄ς γραμμές το κράτος στη διπλή αυτή καταστολή; Επειδή το σύστημα φοβάται πράγματι τους μετανάστες και ναρκομανείς και χρειάζεται εχθρούς, αποδιοπομπαίους τράγους… Όσοι ενοχλούνται από τις πολιτικές αναλύσεις και διατριβές πρέπει να είναι αστοί ή βάρβαροι. Οι μετανάστες και οι ναρκομανείς κατά τύχη βρίσκονται στην ίδια κοινωνική κατάσταση. Δεν είναι δικό τους έργο, αλλά γιατί και οι δύο υφίστανται τον ίδιο αποκλεισμό από το σύστημα. Βαρβαρότητα στον ύψιστο βαθμό…

Μιλάμε για κουλτούρα, αλλά είμαστε ανίκανοι να προσδιορίσουμε καθαρά την κουλτούρα μέσα στην οποία ζούμε. Κουλτούρα είναι αυτό που αλλάζει. Η συμβολή του πολιτισμού των μεταναστών στη διαμόρφωση τα του δυτικού πολιτιστικού ιδεώδους είναι τεράστια. Παράδειγμα η μουσική είναι φορέας συμπεριφορών, χειρονομίες, χοροί, σεξουαλικότητα που οφείλονται περισσότερο στον «άγριο» πολιτισμό της Αφρικής. Η δύση έκανε αποικία της την Αφρική, αλλά σε ποιο σημείο έχει αποικιοκρατηθεί από τα Αφροαμερικανικά ήθη; Τα ποτάμια πάντα χώριζαν κράτη, λαούς, κουλτούρες. Ω ναι, χωρίζει την Πολωνία από την Γερμανία. Μετά την πτώση του τείχους, χωρίζει την ανατολή από τη δύση. Το δυτικό πολιτισμό από το σλαβικό κόσμο, μια συνοριακή γραμμή μεταξύ βαρβάρων και πολιτισμένων. Στη δύση βασιλεύει η ευημερία, στην ανατολή η ένδεια και ο φόβος. Πώς να μην συγκρίνουμε μια άλλη μεθόριο το ίδιο αυθαίρετη. Το Ρίο Γκράντε που χωρίζει στα δύο την Αμερική, λευκή και πλούσια στο βορρά, έγχρωμη και φτωχιά στο νότο. Στο όριο Γκράντε τα συρματοπλέγματα ορθώνονται παντού. Αντίθετα ο Νάισε είναι ένα ήσυχο ποτάμι που κυλάει μέσα σε αφράτα λιβάδια. Οι Γερμανοί το αποκαλούν «πράσινη μεθόριο»… Η πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, έγινε μια Γερμανία, όχι γερμανική και μάλιστα αντιγερμανική. Ζούσαν απλά, φτωχικά, αλλά απαγορεύονταν ο ρατσισμός, πράγμα που δεν συμβαίνει τώρα. Στην Μεγάλη Βρετανία, στα σύνορα της στριμώχνονται ο Νότος και η Ανατολή, τα Βαλκάνια, κοινότητες χωρίς ιστορικούς ή γλωσσικούς δεσμούς με την Κοινοπολιτεία. Η Βρετανική έχει φήμη ότι είναι πιο προσεκτική, λιγότερη διεφθαρμένη από την ηπειρωτική Ευρώπη και ότι φυλάει καλύτερα τα σύνορά της. Παρ’ όλα αυτά μέσα από τα συνηθισμένα κανάλια περνάει η μετανάστευση με την συνένωση της οικογένειας, τον τουρισμό και τις αιτήσεις ασύλου… Οι επαναστάτες δε γεννιούνται πάντα στις πίσω αίθουσες των καφενείων της Ζυρίχης, ούτε μέσα στον ιδρώτα και τα δάκρυα. Μπορεί να ταιριάξει τέλεια και ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, όπως το πανεπιστημιακό συγκρότημα. Από δω, κάτω από ένα γαλανό ουρανό όλο το χρόνο, απέναντι από τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, στο κάτω μέρος των λόφων της Καλιφόρνιας, ξεκίνησε μια από τις πιο αυθεντικές επαναστάσεις του αιώνα. Ήταν το 1967 και το 1968. Ένα καταπληκτικό κοκτέιλ -πλούσιοι φοιτητές και αριστεριστές καθηγητές από την Ευρώπη, όπως ο Χέρμπερτ Μαρκούζε, ένα ανακάτεμα ψυχανάλυσης, σεξουαλικής ελευθερίας, εκστασιακής μουσικής, ψυχεδελικών ναρκωτικών και μαρξιστικής θεωρίας – έκανε το Μπέρκλεϊ άνω κάτω, προτού ξεχυθεί σε ολόκληρη την Αμερική, την Ιαπωνία και την Ευρώπη. Γιατί αυτή η επανάσταση δεν ήταν αυστηρά πολιτική, αλλά ηθική ή ανήθικη -δεν ξέρουμε – αφού, για πολύ καιρό, οι έμμεσες συνέπειές της δεν είχαν και δεν έχουν ακόμα εκτιμηθεί σωστά. Όμως, «το ’68», άλλαξε ριζικά την όψη της βιομηχανικής κοινωνίας, ναρκοθέτησε την παραδοσιακή ηθική, την οικογένεια, τους σεξουαλικούς κανόνες, τις σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, σε άντρες και γυναίκες, ανάμεσα σε όλους αυτούς που έχουν κάποια εξουσία, εργοδοσιακή, πανεπιστημιακή ή εκκλησιαστική και σε όσους εξαρτώνται από αυτούς. Στο πανεπιστημιακό συγκρότημα του Μπέρκλεϊ φαίνονται καθαρά οι επιτυχίες. Λένε πως η ηρεμία βασιλεύει και πάλι στο Μπέρκλεϊ. Ασφαλώς, αλλά επειδή η επανάσταση έγινε θεσμός. Όλες σχεδόν οι κοινοτικές δραστηριότητες, που επιχορηγούνται από το Κρατικό Πανεπιστήμιο, ελέγχονται από τους Μαύρους, τους Μεξικανούς και τους Αμερικανούς ιθαγενείς, ή από τους ομοφυλόφιλους, τις λεσβίες και τους αμφοτεροφυλόφιλους. Οι Λευκοί αντιστέκονται ακόμα κάπως, αλλά μήπως δεν είναι καταδικασμένη η υπεροχή τους; Είναι. «Η μοίρα του λευκού ανθρώπου σφραγίστηκε από τη δημογραφική ανάπτυξη», πιστεύει ο Τρόι Ντάστερ.

πηγή: Βαγγέλης Πάλλας, δημοσιογράφος

Print Friendly, PDF & Email