Ιστορικές… στιγμές

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ/SPJ

Η ιστορία γράφεται ή παραχαράσσεται σε συνάρτηση με την επικράτηση της μιας ή της άλλης τάξης, σε μια χώρα ή και παγκόσμια, σε μια δοσμένη ιστορική περίοδο. Το ίδιο ισχύει και για τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου.

Η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας αποτελείται από ένα κράμα με άρωμα ταξικής και παραταξιακής πάλης, αντιμπεριαλιστικού και διανθίζεται και με τον ψυχρό πόλεμο. Η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος αλλά και της Κύπρου, η καταγραφή της συναρτήθηκε και με την επικράτηση των δεξιών και αντιδραστικών δυνάμεων μετά τον εμφύλιο. Από τότε εντάθηκε και η παραχάραξη της ιστορίας στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο.

Υπάρχουν σελίδες της σύγχρονης ιστορίας που καίνε. Υπάρχουν γεγονότα που δεν γίνονται αρκετά γνωστά. Υπάρχουν ταξικές συγκρούσεις όπου ήρωες είναι απλοί άνθρωποι και όχι «μυθικά» πρόσωπα.

Σε μια χώρα λοιπόν όπου η ιστορία γράφεται συντεταγμένα και μοιάζει με εξιστόρηση της «πολεμικής αρετής των Ελλήνων», είναι εύκολο για ένα αστικό «θίασο» να κυριαρχεί ιδεολογικά και αν όχι να καθορίζει, να επηρεάζει την πολιτική της χώρας. Στην πορεία της η ιστορία, απέδειξε ότι κανένας δεν είναι αλάνθαστος, αλλά έχουμε την υποχρέωση να συγχωρούμε τα λάθη ακόμα και τα εγκλήματα των άλλων. Με προϋπόθεση να έχουν αναγνωριστεί από τους υπαίτιους και να έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Στην Ελλάδα, ωστόσο χρησιμοποιούμε την ιστορία όπως ένας μαφιόζος σε ένα πολυτελές εστιατόριο ιδιοκτησίας του. Για ξέπλυμα δηλαδή. Το μετεμφυλιακό κράτος συγχώρησε για παράδειγμα τους μαυραγορίτες, τους δοσίλογους, αλλά γέμισε τις φυλακές, τα ξερονήσια και τους τόπους εκτελέσεων με τους ήρωες της εθνικής αντίστασης. Δίνοντας το δικαίωμα στους πρώτους να διεισδύσουν στην ελληνική κοινωνία καταλαμβάνοντας υψηλές θέσεις. Στη μεταπολίτευση πάλι το ίδιο σκηνικό. Καταδικάστηκαν οι απριλιανοί δικτάτορες (στρατιωτικοί) αλλά έμειναν ατιμώρητοι οι πολιτικοί συνοδοιπόροι τους.

Και εδώ η ιστορία απούσα. Όσο και εάν είναι απίστευτο, μέχρι σήμερα δεν έχει αρθεί η αναστολή άσκησης ποινικής δίωξης σε βάρος των στρατιωτικών που ευθύνονται για το πραξικόπημα κατά του μακάριου και την τούρκικη εισβολή που το ακολούθησε στην Κύπρο. Το αστικό κράτος και η αστική δεξιά προστατεύει έναν από τους πυλώνες της στον στρατό.

Και όλα αυτά γιατί στην Ελλάδα γεμίζουμε με περηφάνια όταν ακούμε μελοποιημένο το στίχο «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» του Διονυσίου Σολωμού, αλλά λησμονούμε πως ο εθνικός μας ποιητής είχε γράψει πως οφείλουμε να θεωρούμε εθνικό ότι είναι αληθές κι όχι το αντίστροφο.

Σε καμιά χώρα, η ιστορία δεν περιέχει μόνο στιγμές δόξας. Υπάρχουν και οι μαύρες κηλίδες, οι σκοτεινές πτυχές οι οποίες είτε συγκαλύπτονται είτε παραχαράκτωνται προς το συμφέρον της αστικής τάξης.

Πρέπει να γνωρίζουμε ιστορικά, ότι η ελληνική επανάσταση του 1821 και το έπος της εθνικής αντίστασης ακολούθησαν εμφύλιοι πόλεμοι. Η εθνική συνοχή δεν κινδυνεύει από την παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων, αλλά από την ένορκη απόκρυψη τους.

Η συγγραφή της ιστορίας είναι αλήθεια ότι γίνεται από τους νικητές. Ακόμα αυτοί έχουν την υποχρέωση να την βασίζουν σε ντοκουμέντα κι όχι σε καλογραμμένες εικοτολογίες που εξασφαλίζουν διαχρονική ασυλία στην ένοχη ελίτ και αστική τάξη. Είναι εθνικόν καθήκον να γνωρίζουνε τα παιδιά μας στο σχολείο σήμερα πως ο Θ. Κολοκοτρώνης που δοξάστηκε σε αυτόν τον τόπο, φυλακίστηκε από τους Έλληνες συναγωνιστές του.

Ιστορικά το ελληνικό κράτος με το παράδειγμα του δίδαξε στάση και στους πολίτες τους. Νομοθετικοί και κοινωνικοί αποκλεισμοί περίμεναν όσους δεν χωρούσαν στην «ελληνοχριστιανική» πλατφόρμα. Θρησκευτικές, πολιτικές, ακόμη και ανθρώπινες ιδιαιτερότητες, όχι μόνο δεν έγιναν στοιχειωδώς ανεχτές, αλλά αντιμετωπίστηκαν με σκληρότητα. Άνθρωποι, κοινωνικές ή πολιτικές ομάδες ακόμη και γεωγραφικές περιοχές έζησαν την απομόνωση και τον αποκλεισμό επειδή είχαν την ατυχία να είναι «διαφορετικοί»…

Το επίσημο κράτος, όταν δεν συντόνιζε τον αποκλεισμό των διαφορετικών, σφύριζε αδιάφορα. Έτσι οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, πριν ονομαστούν εθνικός κορμός, ήταν Τουρκόσποροι και άλλες παρόμοιες ομορφιές, ενώ οι σεξιστικοί χαρακτηρισμοί για τις γυναίκες της Σμύρνης σέρνονται ακόμη και σήμερα σχεδόν ένα αιώνα μετά. Αργότερα οι αριστεροί πολίτες έζησαν μισό αιώνα κοινωνικής απομόνωσης και οι Θρησκευτικές μειονότητες είχαν προβλήματα ακόμη και για να αποκτήσουν άδεια οδήγησης.

Έτσι φτάσαμε σήμερα οι απόγονοι των Ελλήνων που μετανάστευαν σε Αμερική, Γερμανία και αλλού για να βρουν την τύχη τους, να υποδέχονται τώρα τους μετανάστες με τον ίδιο τρόπο που κάποτε υποδέχτηκαν τους “μαυροκέφαλους” γονείς και παππούδες τους σ’ αυτές τις χώρες…

Τέλος, ο μύθος της συνέχειας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είναι κορυφαίος και αυταπόδεικτος. Αρκεί μια βραδινή βόλτα στα “πολιτιστικά κέντρα” της παραλιακής.

Ιστορικά οι μύθοι δεν σταματούν εδώ, το αστικό σύστημα είναι ανεξάντλητο. Αν βρεθεί κάποιος απέναντι του ή στο δρόμο του αλίμονο του. Η συντηρητική ακροδεξιά εμπροσθοφυλακή θα αναλάβει την αποδόμηση του. Αν στραβώσει περισσότερο υπάρχουν και οι πολιτιστικές εφεδρείες. Ο σκιτσογράφος θα τον κάνει γελοιογραφία, ο εθνικός μας συνθέτης θα τον κατακεραυνώσει με μια επιστολή του. Αν μάλιστα είναι και γυναίκα, τόσο το χειρότερο. Το σύστημα θα είναι ακόμη πιο σκληρό μαζί της – στην κουζίνα είναι η θέση της εξάλλου…

….Μάνα μου Ελλάς… Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα…

Print Friendly, PDF & Email