3 Ιστορίες… Ένα ταξίδι… Μια ελπίδα…
γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, ∆ηµοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ
Πολλές φορές συναντάμε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε…απλά γιατί αδιαφορούμε…
Μια ιστορία
Ήταν σούρουπο του 1960 και οι λιγοστές κάμερες που κάλυπταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο αναγκάστηκαν να… υποκλιθούν. Ένας μαύρος αθλητής τερμάτιζε μετά 42 χιλιόμετρα πρώτος, αφού διέσχισε τους σκληρούς και γλιστερούς από τη βροχή δρόμους της πόλης, ξυπόλητος! Ο Αμπέμπε Μπικίλα έγινε θρύλος. Στην πατρίδα του, τη φτωχή Αιθιοπία, δοξάστηκε σαν Θεός. Τα κοκαλιάρικα ταλαιπωρημένα πόδια του φωτογραφήθηκαν, τότε, περισσότερο κι από της διάσημης Τουίγκι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της επομένης τετραετίας, στη Ρώμη, πάλι ο ποδώκης Αμπέμπε Μπικίλα τερμάτιζε πρώτος στον επώδυνα μαραθώνιο, αυτή τη φορά όμως φορώντας υποδήματα. Ήταν μια επιτυχία ξεχωριστή, όμως δεν είχε εκείνη τη λάμψη της πρώτης ταπεινής νίκης, της ξυπόλητης νίκης. Τα χρόνια έτρεξαν από τότε πιο γρήγορα από τον ισχνό μαύρο, που στο μεταξύ έπεσε θύμα της ταχύτητας κάποιου αυτοκινήτου, αφήνοντας ορφανή την πατρίδα του από ένα θρύλο. Τα χρόνια πέρασαν και οι κάμερες σε κάθε Ολυμπιακούς Αγώνες χαμηλώνουν τα φιλοπερίεργα μάτια τους αναζητώντας το ξυπόλητο όνειρο ενός ταπεινού θριάμβου. Και αντ’ αυτού, χρυσάφι, ακριβό δέρμα, ασημένια κορδόνια, μαργαριταρένια φερμουάρ, ακριβά λογότυπα. Παπούτσια που η τιμή τους πατάει σε σκαλοπάτια δυσθεώρητα, παπούτσια που όμως θαμπώνουν και σκοτεινιάζουν μπροστά στην ανέσπερη λάμψη των ραγισμένων πελμάτων που πάτησαν στο βάθρο, οργώνοντας την τραχιά άσφαλτο, τη σκληρή σαν ατσάλι, αφήνοντας πίσω πεινασμένο τον αδηφάγο πολιτισμό, μέχρι και σήμερα.
Ένα ταξίδι
Ο μικρός Τζελάλ δεν έμαθε ποτέ του να παίζει μπάλα κι ας πληγώνει τα χέρια του καθημερινά για να τρυπήσει το σκληρό δέρμα και να … γεννήσει μια στρογγυλή «θεά». Ο μικρός Τζελάλ είδε το φως του ήλιου στην μακρινή Λαχώρη, δεν είδε όμως ούτε μάνα ούτε πατέρα. Για να ζήσει, ράβει μπάλες ποδοσφαίρου. Ο μικρός Τζελάλ δεν έχει παίξει ποτέ του πόλεμο, γιατί τον πόλεμο τον ανασαίνει. Έχει στα αυτιά του τον τρομακτικό ήχο του από την ημέρα που γεννήθηκε. Ο μικρός Τζελάλ δεν χόρτασε ποτέ ψωμί, δεν γεύτηκε ποτέ χαμόγελο, δεν είδε τηλεόραση, δεν ξέρει τον Μπέκαμ ούτε τον Ριβάλντο. Ο μικρός Τζελάλ είναι σίγουρο ότι δεν θα μάθει ποτέ, πως η μπάλα, που του τρύπησε την ψυχή μέχρι να την ράψει, ήταν η μπάλα που πέρασε τα δίχτυα του Ταφαρέλ και οι Γάλλοι φόρεσαν το στέμμα του παγκόσμιου πρωταθλητή. Δεν το νοιάζουν όλα αυτά τον 6χρόνο Τζελάλ. Ο ιδρώτας την ημέρα σταλάζει μια σταλαματιά χαρά και τρεις πίκρα, όμως σαν νυχτώνει τα μάτια του γεμίζουν φεγγάρι και όνειρα, γιατί ο μικρός Τζελάλ μπορεί να αποκοιμιέται σε σκληρό σαν πέτρα στρώμα, με το στομάχι μόνιμα αδειανό, ο νους του όμως είναι πάντοτε ξέχειλος από εικόνες. Γιατί ο μικρός Τζελάλ ξέρει να ονειρεύεται και να χαμογελά γιατί κάθε, μα κάθε βραδιά βλέπει πως μεγαλώνει, πως ξαφνικά οι μπάλες, που τού‘ραψαν τα χρόνια, όλες εκατοντάδες χιλιάδες, κυλούν με δύναμη, τρέχουν με βουή τρομακτική, γίνονται θάλασσα και πνίγουν τους κακούς του κόσμου.
Μια ελπίδα
Το όνομά του είναι Μπολαντζί Ομέρ Μπερτίν Όκε. Το όνειρό του είναι να γίνει δημοσιογράφος. Ποτέ δεν φαντάζονταν ότι μια μέρα ο ίδιος θα γινόταν πρωταγωνιστής σε συνεντεύξεις.
Έφθασε πριν από δέκα χρόνια στην Ισπανία και βρέθηκε στο Μπιλμπάο όπου είχε έναν γνωστό για να σπουδάσει δημοσιογραφία. Η ζωή του από τότε άλλαξε πολλές φορές, έψαξε για σπίτι, για δουλειά, άλλαξε πολλές διευθύνσεις και αφεντικό. Γνώρισε καλά τι θα πει προκατάληψη λόγω του μαύρου χρώματος στο δέρμα.
Τώρα, αν όλα πάνε καλά, ο 36χρονος Αφρικανός θα είναι α πρώτος επικεφαλής της νεοσυσταθείσης Υπηρεσίας Μετανάστευσης της κυβέρνησης των Βάσκων. Αφρικανός γενικός διευθυντής είναι κάτι πρωτοφανές στην ιστορία της κεντρικής διοίκησης και των αυτονομιών της Ισπανίας.
Έκπληξη ή φυσιολογική εξέλιξη σε μια χώρα που δέχεται κάθε χρόνο χιλιάδες μετανάστες [κυρίως Μαροκινούς] στις νότιες ακτές της; Είναι έτοιμες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να δεχθούν τους μετανάστες ως ίσους ή θα εξακολουθήσουν να τους αντιμετωπίζουν – στην καλύτερη περίπτωση – ως φολκλόρ; Τα ερωτήματα τέθηκαν σε Συνέδριο που οργανώθηκε στην Αθήνα. Όλοι μίλησαν για ποινικοποίηση, για συνεργασία όλων των κρατών για την εξάρθρωση των κυκλωμάτων δουλεμπορίας, για ΛΑΘΡΟμετανάστες και όχι για μετανάστες, για καταστολή και όχι για ενσωμάτωση. Πάλι καλά που δεν τους κατηγόρησαν… Κάποιοι μάλιστα μίλησαν για την αλαζονεία των Τάλιμπαν της Δύσης» που τολμούν να μιλούν για ανωτέρους και κατώτερους πολιτισμούς Νωρίτερα είχαν ξεκαθαρίσει λίγο -πολύ ότι οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως business! Τους χρειαζόμαστε για να δουλεύουν και να πληρώνουν τις συντάξεις μας, τι μπορούμε να τις πληρώσουμε μόνοι μας;