Οι άλλοι γράφουν ιστορία
γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ/SPJ
Ο αέρας είναι καθαρός, αλλά το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ. Μπαίνουμε σε μια περίοδο που θα είναι πιο ευαίσθητη και από ορισμένες απόψεις πιο δύσκολη. Σήμερα, το άγχος και οι εντάσεις από το μακρύ ταξίδι που ξεκινήσαμε εδώ και πάνω από 12 χρόνια, είναι ακόμη παρόντα, απομένουν, όμως πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε ακόμα πριν να πάμε για ύπνο, πρέπει να ετοιμαστούμε για μια νέα φάση αγώνων.
Αντί να οργανωνόμαστε σαν κοινωνία με στόχο την πραγματική δημοκρατία, με στόχο την αυτοοργάνωση και την ατομική και συλλογική αυτονομία, περιφερόμαστε σαν βάρβαροι που ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους. Αντί να προχωρήσουμε σε μια ενεργητική και πολιτική απεργία διαρκείας, παρασυρόμαστε είτε στην υποκρισία της «φιλανθρωπίας» είτε στην ανωμαλία της ξενοφοβίας, και του χρεοκοπημένου αριστερισμού.
Ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε ότι καμιά ιστορική αλλαγή δεν είναι ούτε ουτοπική ούτε ειδυλλιακή. Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και για την ίδια μας την ιστορία.
… και αν μας πουν «Δεν μπορώ να περπατήσω, τη νύχτα» θα τους πούμε «Ας αλλάξουμε τις μέρες και τις νύχτες όλοι μαζί»…
Για τους λαούς και για την ιστορία υπεύθυνη στάση δεν είναι να κρύβεις, αλλά να αντέχεις να δεις και την αλήθεια των άλλων, να βιώνεις τον δικό σου πόνο, αλλά και να δοκιμάζεις να νιώσεις τον πόνο των άλλων. Αυτοί που κίνησαν την ιστορία ήταν λίγοι. Οι πολλοί ήρθαν μετά με πλαστά χαρτιά. Μαζί τους και αυτοί που πλούτισαν στα δίσεκτα χρόνια από την πείνα των πολλών. Οι καιροί άλλαξαν και μαζί τους και αυτοί που πάνε πάντα όπως φυσάει ο άνεμος. Και ο λαός δεν ξεχνά, και γράφει μόνος του την ιστορία του. και για αυτούς που δώσαν τη ζωή τους για να πανηγυρίζουν τα πλήθη στις πλατείες, δεν ξέρουμε που θάφτηκαν. Πάντα οι λαϊκοί ήρωες είναι άγνωστοι. Ακριβώς όπως ο λαός που τους γέννησε.
Ο Ν. Καζαντζάκης στην «Ομολογία Πίστεως» 1926 ουσιαστικά διακηρύττει την τότε νέα ιδεολογία του, σύμφωνα με την οποία είναι νομοτέλεια να καταρρεύσει το παλιό αστικό καθεστώς, μαζί με την κυρίαρχη αστική τάξη. Τη θέση του στην κοινωνική κυριαρχία θα έπαιρνε η τάξη των εργαζομένων, όπως έγραφε δηλαδή οι εργάτες, οι αγρότες και οι πνευματικοί παραγωγοί. Σημείωνε μάλιστα ότι αυτή η αναπόφευκτη αλλαγή των πραγμάτων αφορούσε σ’ ολόκληρο τον κόσμο, και φυσικά στα μικρά πράγματα της Ελλάδας τώρα μιλάει πλέον καθαρά για ανατροπή του αστικού καθεστώτος. Για την καταστροφή του. Μια κατάσταση όμως γόνιμη, μέσα από την οποία θα έλθει το καινούργιο και το δίκαιο. Μάλιστα στην «Πομπηία» κάνει λόγο για πρώτη φορά και για την «Προλεταριακή Τάξη», η οποία βγαίνει από το σκοτάδι της˙ την ανηφόρα, τον δύσκολο αυτό δρόμο, τον περιγράφει φυσικά και στην «ασκητική».
Με το παραπάνω κείμενο εποχής ο Ν. Καζαντζάκης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με τα σημερινά δεδομένα τρομοκράτης. Μια απειλή για το αστικό σύστημα. Είμαστε στο 1926 και ο Ν. Καζαντζάκης περνά στην φιλοκομμουνιστική του περίοδο, προκαλώντας τον συντηρητικό, πολιτικό και πνευματικό κόσμο.
…έτσι απόψε που σκοτείνιασε και δεν έχουμε πουθενά να πάμε, ας κάνουμε ένα ταξίδι στα περασμένα – τι θα βρούμε; Άγνωστο. Γι’ αυτό καλύτερα μην το διακινδυνεύσουμε, ας γυρίσουμε προς τον τοίχο τις φωτογραφίες των νεκρών κι ας κοιμηθούμε λίγο…
Άλλαξε ο έξω κόσμος κι εμείς παλεύουμε με θεόρατα κύματα να γλιτώσουμε τον καταποντισμό, είναι η εποχή που πέσανε πολλά φαινόμενα μαζί, έτσι που πριν βγεις από το ένα ερχόταν το άλλο. Μα αν θέλουμε να κάνουμε μεγάλες… διαδρομές, έστω και μόνο για να μην ναυαγήσουμε στην εποχή των μουσώνων, χρειαζόμαστε μια νέα πορεία, να μελετήσουμε ξανά τους χάρτες, να δούμε τις απανεμιές, τα ξεγελάσματα, τα κόλπα των εξουσιαστών. Πρέπει να ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή μας. Χαθήκαμε στων διακηρύξεων τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις ελπίδες που απλόχερα σκορπίσαμε άκαπνοι και δειλοί.
Καλύτερα μιας ώρας ενός λεπτού σιγή… μάλλον δεν συνειδητοποιήσαμε πότε πραγματικά οι καρποί της ελευθερίας μας ήταν ποτισμένοι σε χωράφια αίματος. Και τα ελάχιστα λουλούδια που έχουν μείνει στα παρτέρια των παραθύρων μας δεν είναι παρά κληρονομιά αγώνων για ένα καλύτερο μέλλον που εμείς ειρωνικά ενσαρκώσαμε.
Η κατάσταση επιδεινώνεται νομοτελειακά σε ένα σύστημα που επικροτεί την συσσώρευση του κέρδους και την εκμετάλλευση του ανθρώπου.
Τίποτε δεν κερδίζετε αν τίποτα δεν χαθεί. Δεν είναι ώρα να λέμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Είναι ώρα να πούμε ότι θα τα αλλάξουμε.
Ειδάλλως η ελπίδα θα γίνει ένα ακόμη περιττό βάρος που θα συνοδεύει την καθημερινότητά μας. Οι λαοί αυτοί αποκλειστικά γράφουν την ιστορία τους με καθημερινούς αγώνες και θυσίες…
…ξεκίνα τη δική σου επανάσταση και κόψε τους μεσάζοντες…
Μπίλι Μπράγκ
