Θεωρίες… επαναπροσδιορισμού

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ

Η υπεράσπιση επαναστατικών κινημάτων οδηγεί το άτομο σε συγκρούσεις με το περιβάλλον του και αποτελεί την αρχή αποστασιοποίησης από αντιλαϊκά περιβάλλοντα.

Ένα από τα κεντρικά ζητήματα που θέτουν οι επαναστατικές θεωρίες, είναι η κριτική της έννοιας της πολιτικής ως «Τέχνη του Εφικτού» μιας αντίληψης που μοιραία οδηγεί στην περιστασιακή – συγκυριακή προσαρμογή σε αυτό που υπάρχει. Για τους επαναστάτες όμως για μια αριστερά που θέλει να είναι άξια του ονόματός της η πολιτική είναι η τέχνη που πρέπει να κατακτηθεί για να αλλάξει ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων ώστε να πραγματοποιηθεί αύριο αυτό που σήμερα φαίνεται αδύνατο.

Κεντρικό θέμα σε κάθε επαναστατική θεωρία είναι το πως πρέπει να είναι το νέο πολιτικό εργαλείο που θα οικοδομήσει εκείνη την κοινωνική και πολιτική δύναμη που θα πραγματοποιήσει τη βαθιά κοινωνική αλλαγή για την οποία αγωνιζόμαστε.

Πρωταρχικός ρόλος και έργο λοιπόν είναι η συνάρθρωση της πολιτικής αριστεράς με την κοινωνική αριστερά, για να επιτευχθεί η μεγάλη συνάρθρωση των διαφόρων τμημάτων της αριστεράς, ώστε να υλοποιηθεί μια νέα στρατηγική που να παίρνει υπόψη τις σημαντικές αλλαγές που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια.

Πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε, εκείνη την κοινωνία που ονειρευόμαστε, χωρίς να γνωρίζουμε τις προσπάθειες που έχουν κάνει πολλές άλλες γενιές που προσπάθησαν να κάνουν πράγματα που έχουν ξεκινήσει εργασίες που έχουν διαπράξει λάθη που τα έχουν διορθώσει και που έχουν δώσει τη ζωή τους γι’ αυτό το ιδανικό.

Η λησμονιά του παρελθόντος το να μη μαθαίνουμε από τις ήττες, να αφήνουμε στην άκρη τις αγωνιστικές παραδόσεις σημαίνει πως παίζουμε το παιχνίδι της δεξιάς. Αυτή είναι που ενδιαφέρεται να σβήσει την ιστορική μνήμη των λαών.
Η Δημοκρατία ως σημαία… Η νέα πραγματικότητα σηκώνει τη σημαία της Δημοκρατίας με μεγάλη δύναμη γιατί καταλαβαίνει ότι ο αγώνας για την Δημοκρατία είναι αδιαχώριστος από τον αγώνα για τον σοσιαλισμό.

Πιστεύω ότι οι διάφοροι ορισμοί της Δημοκρατίας μπορούν να επικεντρωθούν γύρω από τρεις βασικές πλευρές. Το πρόβλημα της αντιπροσωπευτικότητας και τα πολιτικά δικαιώματα, το πρόβλημα της κοινωνικής ισότητας, το πρόβλημα της συμμετοχής ή πρωταγωνιστικότητας του λαού.

Θεωρώ ότι το σχέδιο της αριστεράς για την κοινωνία, ο σοσιαλισμός, πρέπει να συνδυάζει αυτούς τους τρεις τύπους Δημοκρατίας.

Ο σοσιαλισμός ως σχέδιο δεν μπορεί λοιπόν να διαχωριστεί από την δημοκρατία, δεν μπορεί παρά να είναι η μεγαλύτερη έκφραση της Δημοκρατίας και η τεράστια επέκταση της σε σχέση με την περιορισμένη αστική Δημοκρατία.

Η σημαία της Δημοκρατίας είναι σημαία της αριστεράς και όχι της αστικής τάξης που την οικειοποιείται εκμεταλλευόμενη τις ανεπάρκειες που έχουν πολλές χώρες.

Σε ένα κόσμο που βασιλεύει η διαφθορά και υπάρχει όπως είδαμε προηγούμενος αυξανόμενη απώλεια κύρους των πολιτικών κομμάτων και γενικά της πολιτικής είναι βασικό να παρουσιάζεται η αριστερά με ξεκάθαρο διαφορετικό ηθικό προφίλ που να ενσαρκώνει στην καθημερινή ζωή τις αξίες που λέει ότι υπερασπίζεται που η πρακτική της να είναι συνδεδεμένη με τον πολιτικό της λόγο…

…νύχτα βουβή, ελληνική. Σκοτάδι ζυμωμένο με τις δόξες των άστρων ζυμωμένο με τις σφιχτές γροθιές των ελάτων, με τις φλόγες των αιώνων. Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι; Αφήστε μας ήσυχους. Αφήστε μας να φάμε το ψωμί μας… στα γόνατα του κόσμου.

Γ.Ρίτσος

 

Print Friendly, PDF & Email