Μια αρνητική κοινωνία…
γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, ∆ηµοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ
Ζούμε σε μια αμιγώς αρνητική κοινωνία που είμαστε αναγκασμένοι συχνά να γινόμαστε συγκαταβατικοί σε ότι προστάζουν συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις …Ασχέτως αν αυτά που μας επιβάλλουν είναι αρνητικά ή παράλογα εμείς είμαστε αναγκασμένοι να τα δεχόμαστε …Και αυτό κοινώς λέγεται βιασμός …Ναι ωμός και ρεαλιστικός βιασμός …Βιασμός ψυχολογικός ..βιασμός νοητικός ..βιασμός σωματικός..Ο τρόπος που επιτυγχάνεται είναι πολύ απλός …ο θύτης ( κράτος-σύστημα )βρίσκει το αδύνατο σημείο του εκάστοτε θύματος ( άνεργος-μισθωτός-αντικαθεστωτικός ) και προχωρά σε ένα εκβιασμό..ο εκβιασμός είναι ποικιλόμορφος ..ο κύριος σκοπός του και η ουσία του όμως είναι το κέρδος ..Και πραγματοποιείται σχεδόν πάντοτε με επιτυχία και πάντοτε με αρνητικές συνέπειες για το θύμα….
Ζούμε σε ένα κόσμο παράλογο που εμείς χτίσαμε …Μια Ελλάδα της νοικοκυροσύνης..του ατσαλάκωτου..της Ορθοδοξίας και της ματαιόδοξης συσσώρευσης πλούτου ..Ενός πλούτου που σου χαρίζει άφεση αμαρτιών σε ανεβάζει στα ανώτερα κλιμάκια σε κάνει σεβαστό πολίτη στα μάτια του ( άθεου ) κόσμου… Οι άνθρωποι φτιάχνουν την Ιστορία τους ..δεν την φτιάχνουν όμως με τρόπο αυθαίρετο σε συνθήκες που διαλέγουν οι ίδιοι ..αλλά στις συνθήκες που βρίσκονται μπροστά τους που καθορίζονται από τα γεγονότα και τις παραδόσεις..
Ζούμε σε μια εποχή που τα ημερολόγια πυκνώνουν απειλητικά..Γιορτές επέτειοι μέρες αφιερωμένες θεματικά έτη αφιέρωμα σε συγγραφείς και ποιητές..Η μνήμη καταχωρείται και βιώνεται ως συλλογική ανάμνηση συχνά πέρα από την Ιστορία συχνά πέρα από την πραγματικότητα…..
Κάθε εποχή γεννιέται ή πεθαίνει όχι με έναν λυγμό αλλά με έναν κρότο..Ένα γεγονός αναζητείται ως σύμβολο ως χρονική τομή για να περιγράψει σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές περιόδους …Η πτώση της Βαστίλης συμβολίζει το θρίαμβο και την αρχή της φιλελεύθερης Δημοκρατίας …Ο ψυχρός πόλεμος είχε γενεσιουργό πράξη τη Χιροσίμα τα χρόνια του μολυβιού στην Ιταλία..τις βόμβες στην πιάτσα Φοντάνα …Η δική μας Νέα Εποχή ορίζεται τόσο χρονολογικά όσο και σημασιολογικά από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ,στις 9 Νοέμβρη του 1989..
Είμαστε κάτοικοι μιας χώρας που γέννησε ανθρώπους επαναστάτες που έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία για την τιμή της πατρίδος και την τιμή του ανθρώπου …Ανθρώπους που πρώτοι μίλησαν για πνευματικές αξίες για ιδεώδη και ιδανικά για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη..Ανθρώπους που στάθηκαν όρθιοι απέναντι στους θεούς τους… δεν γονάτισαν γιατί θεωρούσαν πως η δουλοπρέπεια προσβάλλει και εκείνους που το πράττουν και εκείνους που το αποδέχονται…
Όποιο αγώνα και αν κάναμε δεν αλλάξαμε τίποτα παρά μόνο το τηλεκοντρόλ της μεταδημοκρατίας ..πιστέψαμε ότι θα αλλάξουμε κάτι..Δεν ξέραμε ποιόν να πολεμήσουμε ..βλέπαμε τα φορτηγά στοιβαγμένα τα καράβια γεμάτα με κομματικούς μισθοφόρους να πηγαίνουν στον ψηφοθηρικό πόλεμο με ιαχές και αμερικάνικου ρυθμού εμβατήρια …με σημαίες της Ε.Ε. .και μια λύρα στο χέρι σαν εκείνες που 70 χρόνια πριν έκαναν πολλούς συλλέκτες κεφαλιών…
Ίσως δεν είχαμε καταλάβει ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να τρέχουμε πίσω από τον χρόνο …Πήραμε λάθος την στροφή παρά να πηγαίνουμε από την παράκαμψη …Και όλοι μας κυνηγούσαμε τον χρόνο …Τότε αποφασίσαμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα ξεχάσουμε… .μήπως και βρούμε την Ιθάκη μας…….