Η αξία της αλήθειας
γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ
Το λάθος είναι στην φύση του ανθρώπου. Ένα λάθος μπορεί να αλλάξει όλη τη ζωή σου. Μπορεί να σε παρασύρει σε ουτοπικό τοπίο, όπου τα λάθη αθροιστικά παγώνουν μια αναχρονιστική νοοτροπία.
Στο σημείο που βρισκόμαστε πρέπει να αντέξουμε να δούμε την εικόνα μιας νέας πραγματικότητας κατάματα και να ζήσουμε με τα νέα δεδομένα, αγωνιζόμενοι να αντιμετωπίσουμε τα σύγχρονα προβλήματα προσωπικά αλλά και κοινωνικά.
Κάποιος κάνει μια καινούργια αρχή. Κέρδισε το τζόκερ. Δεν προσπαθεί να ξεχάσει, γιορτάζει, κοιτάζει μόνο μπροστά. Το παρελθόν είναι το βάρος που τον κρατούσε καθηλωμένο, τώρα όμως είναι ελαφρύς, έτοιμος να κάνει το επόμενο λάθος.
Είσαι αυτός που σαν πόρνη ξεπουλήθηκες για ένα εισιτήριο στον καπιταλιστικό παράδεισο. Είσαι αυτός που μπροστά σε μια οθόνη πλάσμα κράζεις σαν όρνιο. Είσαι αυτός που με διαταγή των πεφωτισμένων ηγητόρων, θα μπορούσες να σκοτώσεις σαν πιστό σκυλί, και μετά ίσως να σε χρήσουν … ήρωα.
Βαδίζουμε σ’ ένα κόσμο με πιο πολλές ελευθερίες και λιγότερη δημοκρατία. Βαδίζουμε επίσης προς ένα κόσμο στον οποίο το άτομο θα αποτελεί το ίδιο μια δική του πατρίδα. Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται ο αγώνας χιλιάδων αφανών ανθρώπων από τα μικρά και καθημερινά στα μεγάλα και σπουδαία που κάνουν τη ζωή πιο άξια να την ζει κανείς και τις κοινωνίες πιο ανθρώπινες. Υπάρχει γενικά ένα ερώτημα που απασχολεί τους πολίτες.
Τι συνιστά δημοκρατία. Υπάρχουν κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, αλλά οι περισσότερες αποφάσεις λαμβάνονται αλλού, έτσι οι επαναστατικές αλλαγές δεν γίνονται σε μια νύχτα, αλλά όταν βρεθούν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι εφικτός ένας άλλος κόσμος και αγωνίζονται γι’ αυτό.
Θρηνούμε για τα λάθη μας. Θρηνούμε για τα αυθαίρετα, τον χυδαίο τρόπο ζωής που έφθασε στο απόγειο του, μέσα από μια κουλτούρα δήθεν εκδημοκρατισμού. Κάναμε λάθος να υπερασπισθούμε ότι η φοροδιαφυγή ήταν μαγκιά. Φταίνε πάντα οι άλλοι. Τα λάθη συνεχίστηκαν. Πιστέψαμε ανθρώπους γέννημα θρέμμα του πολιτικού συστήματος που μας έφερε μέχρι εδώ.
Κάναμε λάθη, λάθη, λάθη, λάθη…
Με την πλύση εγκεφάλου που μας κάνανε, ξεχάσαμε ότι ζούμε. Ένας ολόκληρος θίασος από «έγκριτους δημοσιογράφους», «έμπειρους πολιτικούς» και «διακεκριμένους οικονομολόγους» μιλάνε ασταμάτητα με στοιχεία, και νούμερα, ποσοστά και πιθανότητες, λες και οι ζωές μας είναι ασκήσεις σε διαγώνισμα λογιστικής. Όλη μέρα τα αστικά – συστημικά ΜΜΕ αποτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, της πατρίδας, της φύσης και της αξιοπρέπειας μας, λες και είναι χαλασμένο εμπόρευμα…
Όλος αυτός ο θίασος χωρισμένοι σε ομάδες δουλεύουν για τα αφεντικά. Αλλάζουν στολές και μακιγιάζ, αλλάζουν και κάθε 4 χρόνια διαγωνίζονται για να διαλέξουμε ποιος από όλους αυτούς θα είναι πρωταγωνιστής στη ζωή μας. Αυτός ο θίασος έχει χρεοκοπήσει. Οι ηθοποιοί του δεν κρατάνε διεύθυνση, ούτε τα προσχήματα: Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έφταιξε ούτε η διεύθυνση, ούτε οι ηθοποιοί που εκτελούν εδώ και · χρόνια τα ίδια νούμερα. Αποφάσισαν ότι για όλα φταίνε οι πελάτες. Ναι οι πελάτες. Αυτοί που πλήρωναν εισιτήριο κι καθότανε και βλέπανε την παράσταση ξανά και ξανά επευφημώντας κάθε φορά τον αρχιπαλιάτσο που μοίραζε δωρεάν θέσεις… και εμείς λάθη, λάθη, λάθη…
Περπατάμε στους ίδιους δρόμους μέρες τώρα πηγαίνοντας πότε αριστερά πότε δεξιά. Οι αφίσες είναι ακριβώς εκεί, στο ίδιο σημείο, τις βλέπουνε φαντάζομαι πολλοί άνθρωποι, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι να τις βγάλει, είτε να τις πετάξει στον κάδο. Το παρελθόν ζυγίζει κάτι τόνους μερικές φορές. Τίποτε δεν άλλαξε. Ποιος θα αναλάβει τέτοιο φορτίο;
Είμαστε εγκλωβισμένοι στο μέσο μιας αξιοθρήνητης αγέλης όπου φοβούνται και περιφρονούν τη ζωή. Εχθροί του ίδιου του εαυτού, βλέπουν παντού εχθρούς, κοιτώντας στον καθρέπτη των δικών τους εμμονών. Και εμείς με τα λάθη μας ανάμεσά τους.
Στους δρόμους δίπλα μας περπατούν άνθρωποι σκυφτοί, που το μυαλό τους βρίσκεται εγκλωβισμένο στο σκοτάδι της απελπισίας. Τεντωμένα νεύρα και κραυγές που φεύγουν γρήγορα. Οι περισσότεροι φοβούνται να δουν πίσω από τη μαύρη κουρτίνα. Άλλοι ζητωκραυγάζουν μπροστά από τις πολύχρωμες πόρτες που προσφέρονται απλόχερα σε αυτούς που συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις… τα πρωινά αναιμικοί γέροι απολαμβάνουν τη λιακάδα απελπισμένα, λες και είναι η τελευταία τους μέρα πάνω στη Γη. Οι γυναίκες σκληρές και λεηλατημένες, μανάδες για όλα τα παιδιά του δρόμου.
Κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε ανθρώπους να συζητάνε, να διαφωνούν, να γελάνε, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται. Κοιτάμε τις ειδήσεις και βλέπουμε ανθρώπους να ανατινάζονται, να σκοτώνουν, να ουρλιάζουν, χαμογελαστοί πάνω από πτώματα. Υπάρχει μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στις εικόνες που βλέπουμε στη ζωή μας και στις εικόνες που βλέπουμε στις ειδήσεις.
Ναι είμαστε με όλα μας τα λάθη προλετάριοι. Σκλάβοι ενός κόσμου που δεν βλέπει, δεν ακούει και δεν σκέπτεται. Είναι η εποχή που όλα τα νοήματα είναι σχετικά… Αλλάζουν με ταχύτητα και επιβάλλονται από ανθρώπους και θεσμούς που κινούνται σε έναν παράλληλο κόσμο με το δικό μας.
Η κατάκτηση της ελεύθερης βούλησης και η υπόσχεση για ένα καλύτερο κόσμο πηγάζει από τους παλιούς και νέους αγώνες που φοβίζουν και διαταράσσουν την ομαλή λειτουργία της εξουσίας. Με τα πολλά λάθη μας βρισκόμαστε στην καμπή της ιστορίας. Αυτό που πρέπει να προτάξουμε είναι η ιστορία της αριστεράς που είναι διαχρονική και με ανοιχτούς δίαυλους διαλόγου. Καλό είναι να συμβουλευόμαστε την δόλια ιστορία. Κάθε φορά που θα κάνουμε σχέδια επί χάρτου, τόσο για εμάς, όσο για την πατρίδα μας γιατί εδώ δεν σηκώνει λάθος. Θα το πληρώσουμε όλοι μας άλλη μια φορά ακριβά.
