Το μυστικό πρόσωπο της Αμερικής – Το σκοτεινό πρόσωπο της Αμερικής

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, ∆ηµοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ

Όταν άρχισε ο πόλεμος στη γειτονική Γιουγκοσλαβία, στους τοίχους του Βελιγραδίου εμφανίστηκε ένα γκράφιτι, κυνικό και αστείο, μια απλή φράση-ερώτημα: «Γιατί Κολόμβε;». Αυτό το ερώτημα κρύβει μέσα του μια ολόκληρη ιστορία και όπως είναι σύνηθες στις μέρες μας… κρύβει μια υπερπαραγωγή χολιγουντιανών προδια­γραφών που αφηγείται το όνειρο της ανθρωπότητας…

ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ

Τα πράγματα άρχισαν κάπως έτσι: εκείνος ήταν ονειρο­πόλος και επίμονος. Ο Κολόμβος. Ήθελε να αποδείξει ό­τι η θεωρία του ήταν σωστή, δηλαδή πως, αν κάποιο καράβι ταξίδευε δυτικά, αφού η Γη είναι στρόγγυλη, θα έφτανε τελικά στις Ινδίες. Η περιπέτεια άρχισε και μπλέχτη­καν, όπως σε κάθε παραμύθι, βασιλιάδες, βασίλισσες, αυ­λικοί, ιερείς, ακόμη και ανυπόταχτοι ναύτες. Τελικά το όνειρο έγινε πραγματικότητα στις 12 Οκτωβρίου του 1492. Ήταν η ημέρα που ο Χριστόφορος Κολόμβος έφτασε στις Μπαχάμες. Μέσα σε μερικά χρόνια, η περιοχή που άλλοτε ήταν η «άκρη του κόσμου», οι «καταραμένες θάλασσες», γέμισε από καράβια. Στην αρχή γεμάτα με τυχοδιώκτες που το όνειρο τους ή­ταν ο εύκολος πλούτος και μετά με αποίκους, των οποίων το όνειρο ήταν να φτιάξουν τη ζωή τους στο Νέο Κόσμο, ο οποίος ονομάστηκε Αμερική.

Έτσι λοιπόν άρχισε το όνειρο του Νέου Κόσμου, η οδύσσεια της ανθρωπότητας προς την «Ιθάκη», η δημιουργία της ουτοπίας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να μεταναστεύουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προσδοκώ­ντας αυτό το όνειρο, που, όταν το παλιό κατεστημένο προ­σπάθησε να τους το «χαλάσει», επαναστάτησαν και νίκησαν (Αμερικανική Επανάσταση 1778).

Από τότε μέχρι και σήμερα, εκείνο το όνειρο που μιλάει για ε­λευθερία, ίση μεταχείριση, ίσες ευκαιρίες, ομόνοια, ανεξιθρη­σκία κ.λπ., το πανανθρώπινο όνειρο, ήταν και είναι αυτό που έκανε τους πάντες να μεταναστεύουν προς την Αμε­ρική. Η προσδοκία μιας νέας ζωής χωρίς τις δεσμεύσεις, τις προκαταλήψεις, τα «όχι» και τα «πρέπει» του Παλιού Κό­σμου ώθησε και ωθεί τους ανθρώπους να προστρέξουν στην υλοποίηση των ονείρων τους.

Η ευκαιρία για την επανόρθωση του κόσμου ήταν ένα θείο δώρο ή τουλάχιστον έτσι φάνταζε στα μάτια όλων όσοι κα­τέφυγαν στη γη που ανακάλυψε ο Κολόμβος, με την επιθυ­μία να φτιάξουν κάτι καινούριο και σαφώς καλύτερο από το παλιό. Απέραντες εκτάσεις γης, ελευθερία κινήσεων και λόγου, δημοκρατικό καθεστώς ανεκτικό σε κάθε ιδιαιτερότη­τα φυλής (μιλάμε για τους Ευρωπαίους), θρησκείας, γλώσ­σας, παραδόσεων και συμπεριφοράς. Ήταν η «Νέα Ιερουσαλήμ», η «επίγεια Εδέμ»! Αμέρικα… Αμέρικα…

Κάπου εκεί όμως εκτός από το όνειρο στέκεται και το άλλο παιδί της Νύχτας, ο εφιάλτης… Έτσι με το πέρασμα του χρόνου αποκαλύφθηκε αυτό που πραγματικά ήταν: μια «Νέα Βαβέλ»!

Αν κάποτε, στις αρχές του 20ού αιώνα, όλοι έλεγαν ότι η σω­τηρία της ανθρωπότητας θα έρθει από την Αμερική, τη χώ­ρα των θαυμάτων και των ευκαιριών, σήμερα όλοι βλέπουν το αντίθετο και μιλάνε για τον εφιάλτη που έχει αρχίσει με τις φτερούγες του να σφίγγει ασφυκτικά κάθε χώρα αυτού του πλανήτη.

Ξαφνικά το όνειρο της προόδου, της ευημερίας, της ελευθε­ρίας και της ειρήνης έγινε βραχνάς, τόσο για τους βίους τους Αμερικανούς όσο και για τους υπόλοιπους πολίτες του κό­σμου. Από τις αρχές του 20ού αιώνα ζώντας στη δική τους πραγματικότητα, έχοντας πλάσει το δικό τους μύθο περί «περιούσιου λαού», οι άλλοτε φιλειρηνιστές και προοδευτικοί κάτοικοι του Νέου Κόσμου μεταμορφώθηκαν σε αδίστακτους εκδικητές και αιμοσταγείς μιλιταριστές που, με το πρόσχημα της διάδοσης του πολιτισμού ή της σωτηρίας του κόσμου, άρ­χισαν να πνίγουν τον κόσμο στο αίμα και τη δυστυχία. Και ο εφιάλτης συνεχίζεται…

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥ

Τα πρόσωπα που παρουσιάζει σήμερα η Αμερική είναι… ένα! Ένα, σκοτεινό και φαύλο! Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και με τη χρήση της ατομικής βόμβας, του πρώτου μεγάλου λάθους των ΗΠΑ, ο κό­σμος έγινε περισσότερο σκεπτικιστής ακόμη και στα καλά που πρόσφερε και προσφέρει η Αμερική. Το γνωστό «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες» ισχύει σήμερα για τους Αμερικανούς.

Αν η ανάπτυξη της τεχνολογίας και των επιστημών χρω­στούν το μεγαλύτερο ποσοστό τους στην προσφορά των Αμερικανών, από το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και μετά, λίγοι είναι αυτοί που βλέπουν με καλό μάτι οτι­δήποτε προέρχεται από τις ΗΠΑ. Η χρήση της κάθε ανακά­λυψης -πρωταρχικά για στρατιωτικούς σκοπούς- έχει κάνει τον κόσμο να αμφισβητεί τα πάντα και τους πάντες. Μάλι­στα οι πρώτοι που αμφισβητούν την κάθε πρόοδο και οτι­δήποτε καινούριο λανσάρεται είναι οι ίδιοι οι Αμερικάνοι. Από ηλεκτρικές οικιακές συσκευές μέχρι και ρούχα έχουν μπει στο στόχαστρο των καχύποπτων και γύρω τους πλάστηκαν σε­νάρια συνωμοσίας, τις περισσότερες φορές «τραβηγμένα α­πό τα μαλλιά».
Ωστόσο, ποιος μπορεί να κατηγορήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους, όταν το ίδιο τους το κράτος πειραματίστηκε πάνω τους με ραδιενέργεια (χιλιάδες ανίδεοι στρατιώτες και πολίτες όλων των ηλικιών εκτέθηκαν σε πειράματα με ρα­διενέργεια προς χάριν της γνώσης), φαρμακευτικά σκευά­σματα αγνώστων αποτελεσμάτων, μικροκύματα, παραι­σθησιογόνα (σύμφωνα με τον γνωστό συγγραφέα Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον, το φαινόμενο των ιπτάμενων δίσκων άρχι­σε, όταν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ άρχισαν να χορη­γούν διαφόρων τύπων ναρκωτικά και παραισθησιογόνα σε απλούς πολίτες, για να παρατηρήσουν τα αποτελέσματα), ακόμη και σε τεχνητές ψυχολογικές καταστάσεις με σοβαρές ψυχοσωματικές επιπτώσεις…

Η πηγή των συνωμοσιολογικών σεναρίων δεν είναι άλλη πα­ρά η Αμερική!

Όσο για την ψύχωση των Αμερικανών, ότι όλοι οι υπόλοιποι θέλουν το κακό τους, αυτή οφείλεται στην εσωτερική κρατι­κή προπαγάνδα τους, που τους θέλει ως το μοναδικό δημο­κρατικό κράτος στον κόσμο, το οποίο ευημερεί και προοδεύ­ει, προκαλώντας τους έτσι από τη μια τάσεις αλαζονείας και υπεροψίας και από την άλλη φοβίες ότι ο υπόλοιπος κόσμος θέλει να τους καταστρέψει! Λίγοι είναι οι Αμερικάνοι που έχουν μια «υγιή» άποψη για το τι συμβαίνει στον κόσμο, αυτοί όμως ζουν… εκτός των ΗΠΑ.

Είτε, λοιπόν, τη θεωρούν ιμπεριαλιστική είτε σιωνιστική είτε ακόμη και ως τη «σωτηρία» της ανθρωπότητας, η Αμερική έ­χει περάσει στις συνειδήσεις του κόσμου ως το μεγάλο ή το αναγκαίο κακό. Ακόμη δηλαδή κι εκείνοι που υποστηρίζουν τις θέσεις της αμερικάνικης πολιτικής ή βλέπουν με καλό μά­τι το ότι είναι η μοναδική υπερδύναμη, η οποία βασίζεται σε έννοιες όπως δημοκρατία, ανεξιθρησκία, ελεύθερη αγορά, ευημερία, τη φοβούνται. Τη φοβούνται, επειδή όλοι οι άν­θρωποι υποσυνείδητα γνωρίζουμε ότι, όταν κάποιος λάβει πολλές εξουσίες στα χέρια του, τότε είναι δύσκολο να τις δια­χειριστεί για καλό και είναι περισσότερο επιρρεπής να τις χρησιμοποιήσει για κακό.

Έτσι, ακόμη και τα καλά που έρχονται από τις ΗΠΑ βρί­σκονται στο στόχαστρο. Και μιλάω για τα τεχνολογικά τους καλά, επειδή τα ιδεολογικά τους έτσι κι αλλιώς απομυθοποιή­θηκαν. Δεν γινόταν κι αλλιώς… Όταν αυτοί που ευαγγε­λίζονται τη δημοκρατία και την πολιτική διαφάνεια υποστη­ρίζουν δικτατορίες και υπογείως διεγείρουν πολιτικές ανα­τροπές (Ελλάδα, Χιλή, Νικαράγουα, Σαλβαδόρ κ.ά.), όταν δη­λώνουν φιλειρηνιστές και προκαλούν αιματηρούς πολέμους (Κορέα, Βιετνάμ, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν κ.ά.), ό­ταν μιλάνε για πρόοδο, ευημερία και παγκόσμια δικαιοσύνη με σκοπό να προωθήσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα, τότε σίγουρα κι ο πιο αφελής πολίτης του πλανήτη δεν μπο­ρεί να τους πιστέψει.

Για τους απανταχού λάτρεις της Αποκάλυψης, η Αμερική πια είναι η «πόρνη της Βαβυλώνας», αυτή που θα φέρει τα κακά στον κόσμο, που θα τον βουτήξει στο αίμα και στη δυστυχία…

Κι όμως κάποτε όλα είχανε αρχίσει με τους καλύτερους οιωνούς. Ή μήπως όχι; Όσοι κατηγορούν την Αμερική και προσπαθούν να προεκτείνουν τη «δύναμη» της φτάνουν μέχρι την αρχή της, όταν πρωτοδημιουργήθηκε σαν κράτος, και εκεί βρίσκουν Τέκτονες, Ροδόσταυρους και Μαύρους Μάγους (Τζ. Ουάσινγκτον, Βεν. Φραγκλίνος, Τομ. Τζέφερσον κ.ά.), κάνοντας με αυτόν τον τρόπο το σκοτεινό… μαύρο και σατανικό!

ΤΟ ΕΤΟΣ ΜΗΔΕΝ

Από εκείνη την ημέρα του προπερασμένου Σεπτέμβρη (11-9-01), η ανθρωπότητα μπήκε σε μια νέα ιστορική περίοδο. Δεν γνωρίζω πώς θα την ονομάσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, ωστόσο τα στοιχεία που πλανώνται στην ατμόσφαιρα δείχνουν ότι το κλίμα θα είναι κάτι ανάλογο του ψυχροπολεμικού, με περισσότερες και με πιο φανερές συνέπειες στην ανθρωπότητα. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται όσοι βλέπουν τις ΗΠΑ ως το δάχτυλο της καταστροφής του κόσμου. Εδώ μάλιστα πρέπει να γίνει και η διευκρίνιση ότι από τη μια πλευρά είναι οι Αμερικάνοι που βλέπουν όλους τους υπόλοιπους σαν πιθανούς εχθρούς και τους βλέπουν σαν δαίμονες που θέλουν να μπουν μέσα στις ΗΠΑ και να την καταστρέψουν και από την άλλη είναι το 80% των κρατών του πλανήτη που βλέπουν αντίστοιχα τους Αμερικανούς ως βαρβάρους, δυνάστες, καταστροφείς…

Συνεχίζοντας στο σενάριο της νέας εποχής που άρχισε από το αμερικανικό έτος μηδέν, οι συνωμοσιολόγοι αναφέρουν τα σημάδια της επικείμενης αλλαγής στον κόσμο και της εγκαθίδρυσης της «Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας»: Ήδη έχει γίνει ο βομβαρδισμός του Αφγανιστάν και η εισβολή στην περιοχή που, εκτός από άντρο τρομοκρατών, είναι σπουδαία στρα­τηγική θέση, αφού βρίσκεται στο υπογάστριο του επερχό­μενου «Κακού», της Κίνας. (Οι Αμερικάνοι ως πουριτανοί και φιλόθρησκοι αρέσκονται να προσομοιάζουν τους εχθρούς τους με βιβλικές έννοιες, όπως «το Κακό», «οι αντίχριστοι» κ.ά., αυτές ήταν αγαπημένες εκφράσεις του Ρέιγκαν, για «Κακό» μίλησαν και οι Μπους, υποδεικνύοντας ο μεν πρε­σβύτερος τον Σαντάμ, ο δε νεότερος τον Μπιν Λάντεν και τον Σαντάμ.) Από την άλλη είναι και κάποια μικρά οικονομι­κά συμφέροντα στην περιοχή, όπως πετρέλαιο, φυσικό αέ­ριο και διάφορα κοιτάσματα ουρανίου… Χωρίς να δίνουν ση­μασία σε διεθνείς οργανισμούς, π.χ. ΟΗΕ, NATO κ.λπ.

Ήδη, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Μπους, με το κατάλληλο ύφος ενός πλανητάρχη, ζητάει από τους πάντες να τον υποστηρίξουν στη νέα επίθεση εναντίον του Ιράκ. (Και δεν ξέρω αν, όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα έχει πραγματοποιηθεί η επιθυμία του.)

Έτσι, με την πρόφαση της πάταξης της τρομοκρατίας, οι Αμερικάνοι θα εισβάλλουν ακόμη και εκεί που μέχρι τώρα δεν μπορούσαν, δηλαδή στα κράτη της Δύσης (αυτό μάλιστα ακούστηκε από πάρα πολλούς τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα με την υπόθεση της 17Ν)…

Η νέα «σταυροφορία» της Αμερικής, αυτή κατά της τρομο­κρατίας, έχει αρχίσει και κανείς δεν είναι σίγουρος πως, όταν και αν οι «σταυροφόροι» βρεθούν μπροστά σε μια νέα «Κωνσταντινούπολη», δεν θα μπουν μέσα… Η ιστορία, ως γνω­στόν, επαναλαμβάνεται και οι συνθήκες που έχουν δημιουρ­γηθεί αυτή τη στιγμή είναι οι καταλληλότερες για να διαπραχτεί η «μεγάλη κίνηση» της Αμερικής, που θα στερεώσει μια για πάντα την κυριαρχία της.

Μπορεί ένα τέτοιο σενάριο να φαίνεται εκ πρώτης όψεως α­κραίο, αλλά για τους φίλα σεναριολόγους και καταστροφολόγους όλα είναι πιθανά.

Άλλωστε το «σταυροφορικό» κλίμα στην Αμερική έχει ήδη παγιωθεί και καθημερινά πολλοί είναι εκείνοι που, εκτός από το «θα πατάξουμε το Κακό», μιλάνε για το τέλος του κόσμου, την αποκάλυψη και άλλα τέτοια, που οι Ευρωπαίοι τα ξέχα­σαν το ξημέρωμα του 2000…

Και σε μια περίπτωση που οι αμερικάνικοι εγκέφαλοι θε­λήσουν να διαπράξουν αυτό που εμείς δεν πιστεύουμε, για να πείσουν τους ίδιους αλλά και εμάς, θα ξαναθυμηθούν όχι μόνο εκείνο το παραμύθι με τον άνθρακα αλλά και πάρα πολλά άλλα.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ…ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ!

Ωστόσο πέρα απ’ όλη αυτή την καχυποψία και την «κακία» που τρέφει η ανθρωπότητα για την Αμερική, υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Κωμικοτραγική και παράλογη συνάμα. Είναι ο υπόλοιπος κόσμος, αυτοί δηλαδή που κατηγορούν και ψέγουν την Αμερική. Είναι οι Αμερικανοί της ανθρωπότητας. Εμείς δηλαδή, όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι του πλανήτη. Τι εννοώ; Θα δώσω πρώτα παραδείγματα:
Νέα Υόρκη, Κένεντι, Σικάγο, Τρούμαν, Λος Άντζελες, Νίξον, Ουάσινγκτον, Ρέιγκαν, Μαϊάμι, Κλίντον, Σαν Φρανσίσκο, Μπους, Τέξας… Ονόματα πόλεων και προέδρων. Αναρωτιέμαι αν οι Νεοέλληνες γνωρίζουν τόσο πολλά όχι μόνο για τη γεωγραφία και τους πολιτικούς των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και για την ίδια τη νεότερη ιστορία της πατρίδας μας… Και δεν σταματάει εδώ το «παρατράγουδο». Αν οι Αθηναίοι ή οι Θεσσαλονικείς δεν γνωρίζουν συνοικίες της Θεσσαλονίκης ή της Αθήνας αντίστοιχα, τότε σίγουρα γνωρίζουν το Μπρονξ, το Μανχάταν, το Χάρλεμ, το Μπέβερλι Χιλς, την Πασαντίνα κ.ά., που βρίσκονται στην άλλη άκρη του Ωκεανού, για να μην πω ότι ακόμη και οι οδοί των μεγάλων πόλεων των ΗΠΑ μάς είναι τόσο οικείες, που φαντάζουν… δικές μας.

Έλβις, φαστ φουντ, Τζούλια Ρόμπερτς, ροκ εντ ρολ, Μαντόνα, μπλου τζινς, Μπραντ Πιτ, ροκ, Μάικλ Τζάκσον, κόκα κόλα, Τζον Γουέιν, Πλέι Μπόι, Πάμελα Αντερσον, εμπορικά κέντρα, Μέρλιν Μονρόε, χάκερς, Τζέιμς Ντιν, τηλεπαιχνίδια, Στίβεν Σπίλμπεργκ, πολυσινε δες και ποπ κορν, Τζορτζ Λουκάς, Μακ Ντόναλν Σούπερμαν κτλ. κτλ.

Πόσο έξω είναι όλα αυτά από την πραγματικότητα μας; Αν όχι όλοι, σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς δεν ποθήσαμε, μιμηθήκαμε, ονειρευτήκαμε τη ζωή των Αμερικανών; Αν όχι όλοι, τότε οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε μυηθεί στον αμερικανικό τρόπο ζωής και συμπεριφοράς;

Που οφείλεται αυτό; Στο πανίσχυρο όπλο που οι Αμερικανοί αντιλήφθηκαν αμέσως τη χρησιμότητα αλλά και τη δύναμή του: την επικοινωνία. Οφείλεται στα ΜΜΕ, από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση μέχρι τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τον τελευταίο καιρό και το ίντερνετ. Η επικοινωνία είναι ο «δούρειος ίππος» που πρόσφερε η Αμερική στον κόσμο…

Ό,τι προσπάθησε να κάνει ο Γκέμπελς στην Ευρώπη, το κατάφεραν οι Αμερικάνοι σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που ενώνει τους ανθρώπους παγκοσμίως, από τα ιγκλού των Εσκιμώων ως τις παράγκες των Νοτιοαφρικανών έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ, από τα πλωτά σπίτια του Χονγκ Κονγκ μέχρι το Μέτσοβο και τα Χάιλαντς της Σκοτίας, είναι ένα: ο αμερικάνικος τρόπος ζωής. Είναι η ίδια η Αμερική, η ιστορία της, η γεωγραφία της, οι άνθρωποί της… Εμείς!

Όσο σοκαριστικό κι αν φαίνεται στον υποβόσκοντα εθνικισμό του κάθε πολίτη αυτού του πλανήτη, πρέπει τελικά να τονιστεί: όλοι μας είμαστε Αμερικανοί! Αυτό δεν είναι μια υπόθεση αλλά η πραγματικότητα. Ζούμε και αναπνέουμε με τον αμερικάνικο τρόπο, σκεφτόμαστε αμερικάνικα, φτάσαμε ακόμη και να μιλάμε με τον τρόπο των Αμερικανών… Αν κάποτε στο χρόνο όλοι προσπαθούσαν να μιλούν, να ντύ­νονται, να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται ελληνικά για να θεωρούνται πολιτισμένοι, σήμερα όλοι μας υιοθετήσαμε ό,τι αμερικάνικο για να είμαστε… πολιτισμένοι. Και σήμερα για να είσαι πολιτισμένος, σύμφωνα πάντα με τα αμερικάνικα πρότυπα που έχουμε υιοθετήσει, πρέπει να βρίσκεσαι μέσα στο… αμερικάνικο σύστημα. Και είμαστε. Φυσικά πάνω απ’ όλα είμαστε Έλληνες, Γάλλοι, Γερμανοί, Γιαπωνέζοι, Κινέζοι, Τούρκοι, Αργεντινοί, αλλά μετά και Αμερικανοί. Άλλωστε και οι Αμερικανοί το ίδιο με εμάς είναι, μόνο που στην περίπτωση τους η σειρά πηγαίνει αντί­στροφα.

Όσο κι αν δυσανασχετούμε με αυτό, είναι πραγματικότητα και δεν αλλάζει. Αυτό που όλοι μας κατηγορούμε και εναντιωνόμαστε, το οποίο ακούει στο όνομα πα­γκοσμιοποίηση, ήδη έχει πραγματοποιηθεί και το πραγματικό του όνομα είναι αμερικανοποίηση. Απλά δεν το έχουμε καταλάβει ή, και αν το έχουμε καταλάβει, δεν το παραδεχόμαστε…

ΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ

Είναι αδύνατο να εξοντώσετε τους εχθρούς σας, τους τρομοκράτες. Και αυτό γιατί το μέλλον είναι με το μέρος μικρών ομάδων που αντιστέκονται στις μεγάλες και ισχυρές, που τις υπονομεύουν, αντί να τις καταστρέφουν, τις αποδυναμώνουν σταδιακά, κάνοντας τη ζωή των μεγάλων δύσκολη και επικίνδυνη. Αυτή είναι η τρομοκρατία. Και αυτή πολύ φοβάμαι θα είναι το μέλλον μας.
Θιοντόρ Ζέλντιν, Ιστορικός

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

Μην πλησιάζετε περισσότερο. Η περιοχή είναι μολυσμένη!» Η φωνή του Στέλιου, του Ελληνοαμερικανού ξεναγού μας στη Νέα Υόρκη, ήταν αυστηρή. Αυτή η προειδοποίηση δεν σήκωνε περισ­σότερες ερωτήσεις.

Η ατμόσφαιρα γύρω από την περιοχή ground zero (σημείο μηδέν) είναι βαριά. Σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times, σκόνη αμίαντου έχει διασκορπιστεί παντού γύρω από τους Δίδυμους Πύργους σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων.
Ωστόσο, αυτά τα σκοτεινά μάτια που επιφυλακτικά πλη­σιάζουν στην περιοχή των πρώην «Δίδυμων Πύργων» ε­στιάζουν σε κάτι διαφορετικό.

Ο Στέλιος με πιάνει από το μπράτσο και με απομακρύνει δια­κριτικά από την ομήγυρη. «Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε για εκείνη την ημέρα… Πολλοί ψάχνουν, αλλά μετά από λίγο σταματούν απότομα».

«Τι εννοείς δηλαδή;», ρωτάω καχύποπτα. Τα σενάρια συνομωσίας νόμιζα ότι ήταν προνόμιο του Χόλιγουντ. Τώρα μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, όλα εδώ στη Νέα Υόρκη έχουν μια μυστηριώδη ιστορία να διηγηθούν.

«Κρατικά μυστικά…» Η φωνή του Στέλιου φτάνει στον ουρανό, καθώς υψώνει το κεφάλι του σαν να ζητά κάποιο σινιάλο. Στο σημείο αυτό, μόλις σκοτεινιάσει, θα υψωθούν δύο στήλες λέιζερ, υπενθύμιση της μεγάλης τραγωδίας που έπλήξε τις Η.Π.Α. το Σεπτέμβριο του 2001. «Η περιοχή όλη έχει τοξικές ουσίες. Πρόκειται για πολύ ισχυ­ρά φάρμακα τα οποία έριξαν άνδρες των σωστικών συνερ­γείων, προκειμένου να απομακρύνουν τα ποντίκια από την περιοχή».

Ο ξεναγός μας καταλαβαίνει την έκπληξη μου και συνεχίζει -με σοβαρό ύφος τώρα- να μου δίνει εξηγήσεις: «Τα πτώ­ματα των ανθρώπων έμειναν για πολλές ημέρες, εβδομάδες ολόκληρες, θαμμένα κάτω από τόνους αλουμινίου. Τα σω­στικά συνεργεία δεν μπορούσαν να τους ανασύρουν. Τα τρωκτικά, ωστόσο, τους είχαν εντοπίσει και άρχισαν να μα­ζεύονται γύρω από τα συντρίμμια. Βλέπετε, η Νέα Υόρκη α­πό κάτω είναι κούφια και στις στοές του υπόγειου σιδηρό­δρομου, συχνά, περισσότερα είναι τα τρωκτικά από τους ανθρώπους».

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΞΑΝΑΝΟΙΓΟΥΝ

Η περιοχή ground zero, εκεί που κάποτε υψώνονταν οι Δίδυμοι Πύργοι, θυμίζει σήμερα ένα σύγχρονο τόπο θυσιαστηρίου. Τα χιλιάδες γράμματα αφιερωμένα σε αυτούς που έ­φυγαν για πάντα, τα αναμνηστικά που πωλούνται πανάκρι­βα στους τουρίστες, τα σουβενίρ με τα διακριτικά των σω­στικών συνεργείων, όλα αυτά τονίζουν απλώς το μέγεθος της απώλειας αλλά και των ερωτηματικών της πιο αμφιλεγόμενης ίσως σύγχρονης τραγωδίας…

Το τρομοκρατικό χτύπημα του προπερασμένου Σεπτέμβρη ξύπνησε όλες τις τραυματικές εμπειρίες της σύγχρονης Αμερικής. Μία από αυτές είναι το λεγόμενο μουσουλμανικό κίνημα με κύριο εκφραστή του τον Αλ Μουχαγιάρ, που συνελήφθη ενώ ετοίμαζε τρομοκρατικό χτύπημα με ραδιενεργά όπλα κατά στόχων των Η.Π.Α. Η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερί­δων λίγους μόλις μήνες πριν από το μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα, κυρίως, επειδή ποτέ δεν αποδείχθηκαν οι ισχυρι­σμοί της Εισαγγελίας, που ήθελαν τον Μουχαγιάρ διακεκρι­μένο στέλεχος της Αλ Κάιντα να προετοιμάζει τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της Αμερικής. Ο Μουχαγιάρ απαλλά­χτηκε από τις κατηγορίες, αλλά αυτή η απαλλαγή του μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου προβληματίζει ιδιαίτερα.

Από την άλλη πλευρά –κι αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, καθώς παίρνει όλο και μεγαλύτερη έκταση- πολλοί, κυρίως διανοούμενοι στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη, κάνουν λόγο για μια προσπάθεια ορισμένων στη C.I.A. και στο F.B.I. να περιορίσουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και να ελέγξουν τα λεγόμενα «αριστερά στοιχεία», επαναφέροντας το κλίμα της εποχής του Μακάρθι και του Χούβερ.

Με το επίκεντρο το ζήτημα αυτό -μιας δολοπλοκίας ή ενός πραξικοπήματος, με στόχο τη σταδιακή αποδυνάμωση του Λευκού Οίκου και το πέρασμα της εξουσίας σε μια μικρή ομάδα συνωμοτών από κλιμάκια του F.B.I. και της CIA – γράφτηκαν πάρα πολλά στα εναλλακτικά δίκτυα πληροφόρησης του ίντερνετ. («Spying and Lying: The F.B.I.’s Dirty Secrets Alternet», άρθρο του Mark Weisrot.)

Οι θεωρίες συνωμοσίας, με επίκεντρο την αποφράδα ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου αλλά και των μυστικών δολοπλοκιών αξιωματούχων της C.I.Α., ξεκίνησαν με τη μορφή αιρετικών άρθρων στο αμερικάνικο, το Διεθνή Τύπο αλλά και τις ιστοσελίδες του ίντερνετ, για να γίνουν, τελικά, αντικείμενο επίσημων δηλώσεων από τα χείλη του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου το Μάιο του 2002.

Ναι, τελικά η τρομοκρατική επίθεση του Σεπτεμβρίου δεν έγινε ως… κεραυνός εν αιθρία, αφού μήνες πριν οι αξιωματούχοι της C.I.Α. είχαν λάβει γνώση των υπόπτων κινήσεων, τόσο στο Πακιστάν όσο και στο Αφγανιστάν αλλά ακόμη και μέσα στο ίδιο το αμερικανικό έδαφος.

Προχωρώντας ακόμη περισσότερο, ορισμένοι τροφοδοτούν τις σελίδες του διαδικτύου με φωτογραφικό υλικό, που αποδεικνύει (;) ότι τίποτε από όσα μας έδειξαν οι κάμερες που ήταν στραμμένες στους Δίδυμους Πύργους εκείνη την ημέρα δεν συνέβη πραγματικά! Ούτε λίγο ούτε πολύ, κάποιοι – που, ίσως τελικά, αποδείχνουν πολύ πιο επικίνδυνοι για τις Η.Π.Α. από ό,τι οι ίδιοι οι τρομοκράτες- θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό που έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου ήταν ένα καλοστημμένο show… Παράλληλα, είναι ακόμη και σήμερα σχεδόν αδύνατο να φωτιστούν τα σκοτεινά σημεία εκείνης της ημέρας, αφού οι εικόνες της καταστροφής στο Πεντά­γωνο που έφτασαν στους δέκτες μας ήταν ελάχιστες και, προφανώς, δεν απεικόνιζαν όλη την πραγματικότητα…

Τι πραγματικά συνέβη στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Χτυπήθηκε, τελικά, ή όχι η οικονομική πρωτεύουσα του κόσμου, η Νέα Υόρκη -μην ξεχνάμε ότι οι Δίδυμοι Πύργοι βρίσκονταν μέσα στην περιοχή της Wall Street – με κάποιο δηλητηριώδες αέριο; Πόσα ήταν τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης και πόσα τα αεροπλάνα που έπεσαν εκείνη την ημέρα; Είναι αλήθεια ότι όλοι οι εβραϊκής καταγωγής εργαζόμενοι στους Πύργους είχαν ειδοποιηθεί, με κάθε μυστικότητα, να μην πάνε εκείνη την ημέρα στη δουλειά τους; Τέτοιες και ακόμη πιο ακραίες απόψεις, όπως, για παράδειγμα, ότι οι Δίδυμοι Πύργοι χτυπήθηκαν από εξωγήινους, ακούει κανείς περπατώντας μέχρι και σήμερα στο Μανχάταν. Και είναι πολλοί οι Νεοϋορκέζοι που συνεχίζουν να κυκλοφορούν στους δρόμους του κέντρου με μια μάσκα μπροστά από το πρόσωπο τους.

Ένα χρόνο μετά το γεγονός που έμελλε να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα μας, κανείς ουσιαστικά δεν ξέρει τι ακριβώς συνέβη στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001. Ίσως πά­λι η αλήθεια να αποκαλυφθεί με τη μορφή κάποιου σεναρίου ταινίας του Χόλιγουντ. Δεν θα είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που η βαριά βιομηχανία της Αμερικής σε συνεργασία με το F.B.I. και τη C.I.A. μπαίνει στο παιχνίδι της καθοδήγησης της κοινής γνώμης αλλά και της πρώτης σφυγμομέτρησης αντιδράσεων σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά…

ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Παγκόσμια Απειλή, η Επόμενη Ημέρα και η Ημέρα Ανεξαρτησίας δείχνουν μια πρώτη εικόνα της Αμε­ρικής μετά από ένα πυρηνικό ατύχημα. Μια πυρηνική έκρηξη, ένα λάθος που θα προκληθεί όχι από τους ε­ξωτερικούς εχθρούς -η πρώην Σοβιετική Ένωση έχει, προς το παρόν, τα δικά της προβλήματα, οι Κινέζοι δεν είναι μάλ­λον ακόμη έτοιμοι- αλλά από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Στην ταινία Παγκόσμια Απειλή, οι υποθαλάσσιες δοκιμές πυ­ρηνικών βομβών έχουν ως αποτέλεσμα τη μετατόπιση της πλάκας του Ειρηνικού, η οποία έχει προκαλέσει σοβαρά κλιματολογικά προβλήματα και άνοδο της θερμοκρασίας σε όλο τον κόσμο. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το φαινόμενο είναι η έκρηξη μιας θερμοπυρηνικής βόμβας σε μια υπολογι­σμένη περιοχή. Ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος, καθώς, προκειμένου να σωθεί ο πλανήτης, υπάρχει πιθανότητα να αφανιστούν εκατομμύρια άνθρωποι, σε περίπτωση που δεν υπολογιστεί με απόλυτη ακρίβεια η περιοχή στην οποία θα πέσει η βόμβα.

Το παραπάνω σενάριο του Χόλιγουντ -όπως και τόσα άλ­λα- στηρίζεται σε αληθινά στοιχεία. Και αυτό γιατί οι περισσότερες από τις ταινίες περιπέτειας ή επιστημονικής φαντασίας, όπως λέγονται, δεν είναι τίποτε άλλο από μοντέλα που τρέχουν σε συγκεκριμένα προγράμ­ματα υπολογιστών. Πρόκειται για το γνωστό παιχνίδι υποθέσεων «Τι θα γίνει αν» (What if?), με το οποίο δοκιμάζονται σενάρια, επιλογές αλλά, κυρίως, η συμπεριφορά της μάζας σε ακραίες καταστάσεις.
Μετά τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, κανένας Αμερι­κανός δεν χαμογελά στις κινηματογραφικές αίθουσες, βλέποντας τα ράντζα με τους χιλιάδες συμπατριώτες του που έχουν προσβλη­θεί από τον ιό του άνθρακα στην ται­νία Ακραίες Καταστάσεις.

Τι είναι αυτό που έχει αποδιοργανώσει, πλέον, το Χόλιγουντ, σε σημείο που να απαγορεύεται το γύρισμα ταινιών με καταστροφολογικό περιεχόμενο; Ίσως, το τρομοκρατικό χτύπημα που αποδόθηκε στον Μπιν Λάντεν να ήταν, απλώς, η αφορμή, γιατί, στην ουσία, αυτό που έχει σοκάρει τους Αμερικανούς είναι ότι τα παραμύθια του Χόλιγουντ είναι σε ένα μεγάλο μέρος τους… αληθινά. Ακόμη χειρότερα, αυτό που πλέον όλο και πιο φανερά παραδέχονται οι ίδιοι οι πολίτες των Η.Π.Α. είναι ότι φοβούνται την καταστροφή που θα έλθει από το εσωτερικό της χώρας, από αυτούς τους ίδιους.

Δεν είναι μόνο τα δημοσιεύματα του Τύπου -που επαληθεύτηκαν από τις αμερικάνικες αρχές και τα οποία αναφέρουν ότι η C.Ι.Α. γνώριζε για το επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη. Είναι και τα δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο για τα μυστικά πειράματα ελέγχου των καιρικών φαινομένων, καθώς και οι πιθανότητες στρατιωτικής εφαρμογής τους με απρόβλεπτες συνέπειες για το περιβάλλον και τον άνθρωπο.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οι αιτιάσεις ορισμένων επιστημόνων ότι οι αμερικανικές μυστι­κές υπηρεσίες προσπαθούν να ελέγξουν τον παγκόσμιο και­ρό, προβληματίζουν έντονα την κοινή γνώμη. «Οι περισσότεροι Αμερικανοί θα έμεναν κατάπληκτοι, αν μά­θαιναν πως ένα «ορφανό» του Ψυχρού Πολέμου, που αφο­ρά τα μυστικά πειράματα ελέγχου των καιρικών συνθηκών, λειτουργεί μέχρι σήμερα», γράφει ο Μπομττ Φιτράκης, συ­ντάκτης του εναλλακτικού περιοδικού Colombus Alive, μέσα από τις ιστοσελίδες του δικτύου Alternet.

Και σε αυτή την περίπτωση, η πληροφόρηση φθάνει στην κοινή γνώμη με μεγάλη καθυστέρηση και μεγάλη δυσκολία. Έτσι, κανείς τελικά δεν γνωρίζει με ακρίβεια τι κρύβεται πίσω από την αλλαγή του κλίματος σε παγκόσμιο επίπεδο, πίσω από το λιώσιμο των πάγων στο Βόρειο Πόλο, όπου ορισμένοι πιστεύουν πως γίνονται πυρηνικές δοκιμές…

Ο ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Στην ταινία επιστημονικής φαντασίας Αρμαγεδδών, η Γη απειλείται με καταστροφή εξαιτίας της επικείμενης σύγκρουσης της με ένα μετεωρίτη. Στον Πλανήτη των Πιθήκων, όπως και στο Αόρατο Άγγιγμα του Πολ Βερχόφεν, η απειλή έρχεται από έναν άλλο πλανήτη. Οι εξωγήινοι, ουσιαστικά, εκφράζουν τη σύγκρουσή μας με έναν άλλο, διαφορετικό από τον δικό μας, πολιτισμό.

Οι σχιστομάτηδες εξωγήινοι (τι περίεργο, θυμίζουν μάλλον εκπροσώπους της κίτρινης φυλής) μιλούν διαφορετικά από τη δική μας γλώσσα, εκφράζουν μια άλλη άποψη για το τι είναι σωστό και δίκαιο και, ίσως, κατά βάθος να εκφράζουν όλους εκείνους τους φόβους του αμερικανικού λαού για την κυριαρχία της Κίτρινης Φυλής.

Ίσως, μάλιστα, πίσω από αυτόν το φόβο, που έγινε ιδιαίτερα έντονος μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να μην κρύβεται μόνον ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ Ιαπωνίας και τώρα μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ αλλά και κάτι ακόμη: οι ενοχές ενός ολόκληρου λαού για την πτώση της Ατομικής Βόμβας αλλά και ο ευνουχισμός που αισθάνθηκε η «Μεγάλη Αυτοκρατορία», όταν πλήχτηκε ανεπανόρθωτα το κύρος της στο Βιετνάμ.

Η Αμερική, όπως κάθε υπερδύναμη, κάθε Αυτοκρατορία, είναι περισσότερο ευάλωτη στους εχθρούς από κάθε άλλη χώρα. Άλλωστε στο εσωτερικό της, ένα σύνθετο μωσαϊκό πολιτισμών, οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και η ιστορία έχει διδάξει ότι η ισορροπία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ζήτημα συγκυριών και μερικών ακόμη καλών συμμάχων, τους οποίους οι ΗΠΑ χρειάζονται τώρα περισσότερο από ποτέ…

Η αλήθεια όμως είναι ότι, τελικά, αυτό που φοβάται περισσότερο η Αμερική είναι ο ίδιος της ο εαυτός…Ίσως, γιατί πολλοί είναι πια αυτοί που ανοιχτά παραδέχονται ότι η αλαζονεία της Υπερδύναμης είναι ένα μαχαίρι με δύο λεπίδες…

Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Στη μεταμοντέρνα Βαβέλ των πολιτισμών και των συστημάτων αξιών μπορούμε, ίσως, να φανταστούμε ότι αισθανόμα­στε πιο ελεύθεροι, αλλά, ακριβώς γι’ αυτό, φαίνεται ότι είμα­στε εκτεθειμένοι στον κίνδυνο μιας ενδημικής αταξίας και, επομένως, στην απειλή μιας συνεχούς κατάστασης πάλης.
Σάμουελ Χάντιγκντον, Περί Σύγκρουσης Πολιτισμών

Ο Malkom Χ, ηγέτης των Μαύρων Πανθήρων, κοιτάζει με βλέμμα άγριο μέσα από τις αφίσες στους τοίχους του Χάρλεμ.
Οι Μαύροι έχουν πια ξεσηκωθεί κι απαιτούν σεβα­σμό. Σεβασμό στην πίστη τους, το Μουσουλμανισμό, λένε οι στίχοι ενός rap τραγουδιού, και κάποιοι λευκοί αστυνομικοί ανατριχιάζουν, γιατί γνωρίζουν πια πόσο άγριες μπορεί να γίνουν οι συμμορίες τους.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η εγκληματικότητα στις κοινότητες των Μαύρων αγγίζει το 85-90%. Τα νούμερα δείχνουν μόνο την επιφάνεια μιας οργισμένης νέας γενιάς Μαύρων, που ξεχειλίζει από ταξικό μίσος. Την ίδια περίοδο, δύο μαύροι νεαροί που προέρχονται από τα γκέτο του κρακ πέφτουν θύματα άγριου ξυλοδαρμού α­πό λευκούς αστυνομικούς.
Αυτό είναι αρκετό για να πυροδοτήσει μια έκρηξη αντιρατσισμού από την πλευρά των Μαύρων αλλά και των Πορτορικα­νών – τη δεύτερη σε αύξηση πληθυσμιακή ομάδα των Η.Π.Α. Οι συσχετισμοί στις Η.Π.Α. αλλάζουν δραματικά εις βάρος των Λευκών. Οι Αφροαμερικανοί, οι Πορτορικανοί και οι Ισπανοί – σε αυτή τη μεγάλη πληθυσμιακοί ομάδα των λατινόφωνων Καθολικών περιλαμβάνονται και οι Μεξικανοί – α­ναδεικνύονται σε πρώτη δύναμη της Αμερικής. Σύμφωνα, μάλιστα, με τις εκθέσεις του Ο.Η.Ε., μέσα στην επόμενη τριαντακονταετία ο πληθυσμός των λατινόφωνων Αμερικανών θα έχει τριπλασιαστεί και δεν αποκλείεται σταδιακά πρώτη γλώσσα της Αμερικής να γίνουν τα Ισπανικά. Ήδη, άλλωστε, στους περισσότερους δημόσιους οργανισμούς και τα Μ.Μ.Ε., οι ανακοινώσεις και τα προγράμματα γίνονται σε δύο γλώσσες: Αγγλικά και Ισπανικά.

Στον αντίποδα της Νέας αυτής Τάξης Πραγμάτων, δημιουρ­γούνται όλο και περισσότεροι κύκλοι φανατικών Λευκών. Αυτός είναι ένας ήπιος και, ιδιαίτερα, προσεκτικός χαρακτη­ρισμός, όταν αναφέρεται κανείς για παράδειγμα στους Λευκούς Ιππότες ή στην ιστορική Κου Κλουξ Κλαν, το πα­λιότερο Σωματείο λευκών ρατσιστών στην Αμερική.

Πολλοί, μάλιστα, δεν διστάζουν δημόσια να δηλώνουν ότι η Κου Κλουξ Κλαν είναι μια από τις πιο επικίνδυνες τρομοκρατικές οργανώσεις στις Η.Π.Α. Είναι ακριβώς έτσι; Διαβάζοντας κανείς τα όσα αναφέρονται στην ιστοσελίδα της Οργάνωσης (KuKluxKlan.org ή KKK.knights), μπορεί να καταλάβει ότι διακαής πόθος των υπευθύνων της ΚΚΚ είναι να γίνει η Κου Κλουξ Κλαν πολιτικό κόμμα. Στο πλαίσιο αυτού του στόχου, είναι σαφές ότι οι ρα­τσιστικοί τόνοι πέφτουν και το μένος κυρίως κατά των Μαύρων καταπραΰνεται ελαφρώς.

Οι υπεύθυνοι της ΚΚΚ «παραδίδουν στους λευκούς Χρι­στιανούς ένα μήνυμα ελπίδας». Μέσω της ημίωρης τηλεοπτικής εκπομπής της ΚΚΚ, όπου ο Πατέρας Ρομπ και η Ράτσελ Πέντελγκραφτ παραδίδουν μαθήματα ενάρετης συ­μπεριφοράς και ορίζουν τα πρότυπα των λευκών Χριστια­νών, μπορεί κανείς να γίνει μέλος, να κάνει δωρεές ή απλός να εκφράσει την υποστήριξη του στις ιδέες της Κου Κλουξ Κλαν, λέγοντας ένα τηλεφωνικό «γεια».

Τρομοκρατικού περιεχομένου θεωρούνται και οι οργανώσεις Ελεύθεροι Άνθρωποι και Τάγμα των Αρίων. Τα μέλη τους εί­ναι οπλισμένα και καλά εκπαιδευμένα. Άλλωστε, από τέτοια μέλη ήλθε το τρομοκρατικό χτύπημα στην Οκλαχόμα το 1995, που στοίχισε τη ζωή σε 200 άτομα. Τότε η σύλληψη του Τίμοθι Μακβάιγκ έγινε η αφορμή για να μάθει ο κόσμος για τις ρατσιστικές ομάδες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε όλες τις πολιτείες των Η.Π.Α.

Αποτέλεσμα; Ο αριθμός των Πολιτοφυλάκων, όπως ονο­μάζονται οι ρατσιστικές ομάδες Λευκών, ανέρχεται σήμερα σε περισσότερα από 700.000 άτομα, ενώ αυτοί που συμπα­θούν τέτοιες ομάδες και τις υποστηρίζουν ανοιχτά υπο­λογίζονται, πλέον, σε δεκάδες εκατομμύρια.

ΠΟΙΟΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΙ Η.Π.Α.;
ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΛΟΜΠΙ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Ήδη από το 1964, σε μια προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να καθησυχάσει όσους έκαναν λόγο για την έντονη επιρροή του εβραϊκού λόμπι στην αμερικάνικη πολιτική, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ α­ναγκάστηκε να απευθύνει μια επιστολή προς το Αμερικανικό Συμβούλιο για τον Ιουδαϊσμό, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 7 Μαΐου 1964.

Στην επιστολή ο υπουργός εξωτερικών Τάλμποτ, αναφερό­μενος στις αρχές του αμερικανικού συντάγματος, έναντι των οποίων οι απαιτήσεις των ηγετών των Σιωνιστών αποτελούσαν πρόκληση, υπογράμμιζε ότι η χώρα του «αναγνωρί­ζει το κράτος του Ισραήλ ως κυρίαρχο κράτος. Δεν αναγνω­ρίζει όμως καμία άλλη κυριαρχία ή υπηκοότητα από αυτή την άποψη (…) Δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα στους Αμερικανούς πολίτες σε ό,τι αφορά τη θρησκεία τους. Κατά συνέπεια, πρέπει να καταστεί σαφές ότι το Στέιτ Ντιπάρ­τμεντ δεν θεωρεί την έννοια του “εβραϊκού λαού” ως έννοια διεθνούς δικαίου».

Ασφαλώς, η δήλωση αυτή ήταν εντελώς θεωρητική, αφού δεν συνοδεύτηκε από κανένα μέτρο ενάντια στη -διαρκώς αυξανόμενη- δύναμη του εβραϊκού λόμπι.

«Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΠΕΔΟΣ»!

Από τότε μέχρι σήμερα, το εβραϊκό λόμπι έχει εξελιχθεί στον ισχυρότερο οικονομικοπολιτικό παράγοντα της αμερικανικής κοινωνικής ζωής και οι Εβραίοι έχουν πά­ρει τη θέση του περιούσιου λαού των ΗΠΑ.

Ενδεικτικές, σχετικά με τη δύναμη του εβραϊκού λόμπι και την επιρροή του στην πολιτική της Αμερικής, είναι οι δηλώσεις αρκετών Αμερικανών πολιτικών. Σε μια συνέντευξη του στο C.B.S., στις 7 Οκτωβρίου 1973, ο τότε πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, γερουσιαστής Φουλμπράιτ, είχε δηλώσει: «Οι Εβραίοι ελέγχουν την πολιτική του Κογκρέσου και της Γερου­σίας. Οι συνάδελφοί μας στη Γερουσία, σε ποσοστό περίπου 70%, παίρνουν αποφάσεις υπό την πίεση του εβραϊκού λό­μπι γι’ αυτά που θεωρούν ως αρχές της ελευθερίας και του δικαίου».

Φυσικά, στις επόμενες εκλογές, ο Φουλμπράιτ έχασε την έ­δρα του στη Γερουσία… Στο ίδιο μήκος κύματος, ο επί 22 χρόνια αντιπρόσωπος στο Κογκρέσο Πολ Φίντλεϊ έγραφε στο βιβλίο του They Dare to Speak out (1985): «Αυτό το πραγματικό υποκατάστημα της ισραηλινής κυβέρνησης ελέγχει το Κογκρέσο και τη Γερουσία, την Προεδρία της Δημοκρατίας, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο, καθώς επίσης και τα Μ.Μ.Ε., και ασκεί επιρροή στα πανεπιστήμια. Οποιοσδήποτε επικρίνει την πολιτική του Ισραήλ, πρέπει να περιμένει οδυνηρά και ασταμάτητα αντίποινα, μέχρι και απώλεια των πόρων επιβίωσης του, από τις πιέσεις του εβραϊκού λόμπι. Ο Πρόεδρος το φοβάται. Το Κογκρέσο υποχωρεί σε όλες του τις απαιτήσεις. Τα πιο φη­μισμένα πανεπιστήμια προσέχουν να βγάλουν από τα προγράμματα τους οτιδήποτε αντιτίθεται σε αυτό. Οι γίγα­ντες των Μ.Μ.Ε. και οι στρατιωτικοί ηγέτες υποχωρούν στις πιέσεις τους».

Ενδεικτικότερη, όμως, όλων είναι η δήλωση του τέως διπλω­μάτη καριέρας και πρώην πρέσβη των Η.Π.Α. στο Σουδάν, Ντον Μπέργκους, ο οποίος αποκάλυψε ένα ενδοκυβερνητι­κό αστείο που ψιθυρίζεται στους διαδρόμους του υπουρ­γείου εξωτερικών των Η.Π.Α. τις τελευταίες δεκαετίες: «Στο υπουργείο εξωτερικών συνηθίζαμε να λέμε ότι, εάν ο πρω­θυπουργός του Ισραήλ ανακοίνωνε πως ο κόσμος είναι επί­πεδος, μέσα σε 24 ώρες η Βουλή θα ψήφιζε απόφαση συγχαίροντάς τον για την ανακάλυψη».

ΕΞΕΧΟΝΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ!

Όλες οι παραπάνω δηλώσεις δεν αντικατοπτρίζουν παρά την απλή, όσο και ζοφερή αλήθεια, όπως δια­τυπώθηκε επίσημα από το 23ο Παγκόσμιο Σιωνι­στικό Συνέδριο: «Καθήκον κάθε Εβραίου του εξωτε­ρικού και συλλογική υποχρέωση όλων των εβραϊκών οργα­νώσεων των διαφόρων χωρών είναι να βοηθούν το εβραϊκό κράτος σε κάθε περίσταση και άνευ όρων, ακόμη και αν μια τέτοια στάση έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές των αντίστοι­χων χωρών»…

Κι όσον αφορά τις Η.Π.Α., η προτροπή αυτή έχει τηρηθεί κα­τά γράμμα, αφού είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα όπου το ισραηλινοσιωνιστικό λόμπι πέτυχε να επιβάλει μια στάση αντίθετη στα αμερικανικά συμφέροντα αλλά χρήσιμη για το Ισραήλ.

Για να μην αναλωθούμε σε παραδείγματα, θα αναφέρουμε μόνο ένα, που αφορά τη νομοθετική ρύθμιση που ψηφίστη­κε στις 3 Οκτωβρίου 1984 από τη Βουλή των Αντιπροσώπων με πλειοψηφία 98%, καταργώντας κάθε περιορισμό στις συναλλαγές μεταξύ Η.Π.Α. και Ισραήλ, παρά τη δυσμενή έκθεση του υπουργού εμπορίου και την αντίθεση όλων των αμε­ρικανικών συνδικάτων…

Η δύναμη του εβραϊκού λόμπι της Αμερικής πηγάζει από δυο κυρίως παράγοντες:

• Ο ένας αφορά τον πληθυσμό της εβραϊκής κοινότητας των Η.Π.Α., που ανέρχεται στα 6.000.000. Μεγάλο μέρος αυτού του πληθυσμού ανήκει στο εκλογικό σώμα, καταρτίζοντας μια σε μεγάλο βαθμό συμπαγή και καθοριστική ε­κλογική δύναμη, ιδιαίτερα για τα αμερικανικά δεδομένα, όπου η αποχή στις εκλογές αποτελεί πρακτική της μεγαλύ­τερης μερίδας του πληθυσμού.

• Ο δεύτερος παράγοντας αφορά το υψηλό κοινωνικοοικονομικό status των μελών της εβραϊκής κοινότητας. Μελέτες, οι οποίες σχετίζονται με τις εθνικές και θρησκευτι­κές ομάδες των Η.ΠΑ, αποκαλύπτουν ότι οι Εβραίοι κατα­κτούν τα υψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης, επαγγελματικής θέσης και εισοδήματος, ξεπερνώντας κάθε άλλη ομάδα. Από μια καταμέτρηση του 1988, είχε εξαχθεί το συμπέρασμα ότι το μέσο εισόδημα των Εβραίων ήταν διπλάσιο από αυτό των μη Εβραίων. Οι Εβραίοι δε που είχαν εισόδημα άνω των 50.000 δολαρίων ήταν υπερδιπλάσιοι από τους μη Εβραίους, ενώ οι Εβραίοι που είχαν εισόδημα κάτω από 20.000 δολάρια ήταν σχεδόν υποδιπλάσιοι από τους μη Εβραίους.

Σε ανάλυση του περιοδικού Forbes το 1982, η οποία παρου­σίαζε τους 400 πλουσιότερους Αμερικάνους, αποκαλύπτο­νταν ότι 16 από τους 40 πλουσιότερους ήταν Εβραίοι (40%), ενώ αντιπροσώπευαν το 23% του συνόλου. Κι ας μην ξεχνά­με ότι το 1986 οι Εβραίοι, παρότι αποτελούσαν λιγότερο α­πό το 3% του συνολικού πληθυσμού των Η.Π.Α., αποτελού­σαν το 7,4% μεταξύ των ανώτερων διευθυντικών στελεχών στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις και το 13% των διευθυντικών στελεχών με ηλικία κάτω των 40 ετών. Μια ανάλυση, γι’ αυτούς που συμπεριλήφθησαν στο Who’s who της Αμερικής στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αποκα­λύπτει ότι πάνω από το 8% ήταν Εβραίοι. Ενώ μια μελέτη σχετικά με την αμερικανική ελίτ (1972) κατέδειξε ότι απο­τελούσαν το 11 % του συνόλου, με καμία άλλη εθνική ομάδα να μην έχει να επιδείξει κάτι ανάλογο. Φυσικά τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε και τα ίδια στοιχεία ισχύουν και σήμερα.

Κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, οι Εβραίοι της Αμερικής κατέχουν ένα ποσοστό που ξεπερνά το 50% ανάμεσα στους 100 κορυφαίους διανοούμενους, το 40% των βραβευμένων με Νόμπελ στις επιστήμες και στην οικονομία, το 20% των καθηγητών στα σημαντικότερα πανεπιστήμια, το 21% των υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών, το 40% των εταίρων στις μεγαλύτερες νομικές εταιρίες, το 26% των δημοσιογρά­φων, εκδοτών και διευθυντών των μεγαλύτερων εκδοτικών οίκων, το 58% των σκηνοθετών και το 59% των κινη­ματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών.

ΡΥΘΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Το εβραϊκό λόμπι της Αμερικής αποτελείται από ένα δί­κτυο οργανώσεων και προσωπικοτήτων που δια­τηρούν ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους. Οι κυρίες οργανώσεις του είναι 38, εκ των οποίων οι σημαντικότερες είναι οι: American Israel Public Affairs Committee (A.I.P.A.C), Conference of Presidents of Major American Jewish Organization (C.P.M.A.J.O.), American Jewish Committee, American Jewish Congress, Anti-Defamation League, Bna’i Brith International, Hadassah The Women’s Zionist Organization of America, Jewish Council for Public Affairs, Jewish Institute for National Security Affairs και Orthodox Union.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η ισχυρότε­ρη από αυτές τις οργανώσεις ήταν η C.P.M.A.J.O. Σήμερα, η ισχυρότε­ρη οργάνωση είναι η A.I.P.A.C. Όπως διατυμπανίζει, άλλωστε, μια σχεδόν μόνιμη πληρωμένη κα­ταχώριση στην εφημερίδα The New York Times, η A.I.P.A.C. είναι «η ισχυρότερη, καλύτερη και αποτε­λεσματικότερη ομάδα συμφερό­ντων εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσινγκτον».

Η A.I.P.A.C. άρχισε τη δράση της κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950. Σήμερα έχει 65.000 ενεργά μέλη και στις 50 αμερικανικές πολι­τείες. Εκδίδει το δημοφιλέστερο δελτίο του εβραϊκού λόμπι, το Near East Report, το οποίο διαβάζεται από τους περισσότερους Εβραίους της Αμερικής, άσχετα από την ορ­γάνωση στην οποία ανήκουν. Το δελτίο αυτό αποστέλλεται χωρίς χρέωση στα ειδησεογραφικά προ­γράμματα όλων των αμερικανικών Μ.Μ.Ε., σε βουλευτές, κυβερνητι­κούς και κρατικούς αξιωματούχους. Η A.I.P.A.C. έχει πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα περισσότερες από 2.000 συναντήσεις με μέλη του Κογκρέσου κι έχει βοηθήσει να περάσουν πάνω από 100 νομοθετικές ρυθμίσεις. Μεταξύ αυτών, συγκαταλέγεται και η απόφαση για παροχή βοήθειας προς το Ισραήλ, ύψους 3 δισ. δολαρίων.

Τα μέλη της A.I.P.A.C. συναντιούνται με κάθε μέλος του Κογκρέσου και παρακολουθούν κάθε δράση του Καπιτωλίου που αφορά τις σχέσεις Η.Π.Α.-Ισραήλ. Έχουν αναπτύξει, ε­πίσης, δράση σε σχεδόν 200 κολέγια, αναπτύσσοντας μια με­γάλη προπαγάνδα για τη σπουδαιότητα της αμερικανοϊσραηλινής φιλίας.

Στη σημερινή ατζέντα δραστηριοτήτων της περιλαμβάνο­νται θέματα που αφορούν την αποτροπή απόκτησης πυρη­νικών όπλων από το Ιράκ, την προστασία του Ισραήλ από μελλοντικές απειλές, την προετοιμασία της επόμενης γενιάς των ηγετών του εβραϊκού λόμπι της Αμερικής και την «επι­μόρφωση» των μελών του Κογκρέσου σχετικά με τη σπου­δαιότητα των σχέσεων μεταξύ Η.Π.Α.-Ισραήλ.

Όσον αφορά την ατζέντα δράσης της οργάνωσης σε σχέση με το αμερικανικό Κογκρέσο, περιλαμβάνει θέματα όπως: βοήθεια αντιμετώπισης της τρομοκρατίας σε Η.Π.Α. και Ισραήλ, δημιουργία κοινής στρατηγικής Η.Π.Α.-Ισραήλ για την αντιμετώπιση μελλοντικών απειλών, πιέσεις για αύξηση της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ και, τέλος, διεύρυνση των σχέσεων των δυο χωρών. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια του 2001, η A.I.P.A.C. ξόδεψε 1,1 εκατ. δολάρια για επηρεασμούς και δωροδοκίες βουλευτών. Κι αξίζει να σημειωθεί ότι, από το 1989 μέχρι σήμερα, έχει δώσει 41,3 εκατ. δολάρια για χρη­ματοδοτήσεις προεκλογικών εκστρατειών, 28,6 εκατ. από τα οποία δόθηκαν σε Δημοκρατικούς υποψήφιους και 12,7 σε Ρεπουμπλικάνους.

Όπως είχε πει ο Πολ Φίντλεϊ, που επί 22 χρόνια υπήρξε στέλεχος της φιλελεύθερης πτέρυγας των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο: «A.I.P.A.C. σημαίνει δύναμη ωμή, δύναμη τρομο­κρατική». Κι αυτό γιατί, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, «η A.I.P.A.C. ανακαλύπτει τι λένε οι βουλευτές για τη μεσανατο­λική πολιτική, ακόμη και σε ιδιωτικές συναντήσεις, και αυτοί που κριτικάρουν το Ισραήλ, το κάνουν με δική τους ευθύνη». Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι η A.I.P.A.C. έχει κερδίσει τον έλεγχο ουσιαστικά όλων των ενεργειών του Καπιτωλίου για τη μεσανατολική πολιτική των Η.Π.Α. Σχεδόν χωρίς εξαί­ρεση, τα μέλη της Βουλής και της Γερουσίας εκτελούν τις δια­ταγές τους, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν ότι η A.I.P.A.C. στο Λόφο του Καπιτωλίου αποτελεί την άμεση εκ­προσώπηση μιας πολιτικής δύναμης που μπορεί να ενισχύσει ή να τσακίσει τις πιθανότητες τους σε εποχή εκλογών.

Ο «ΕΡΩΤΑΣ» ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ!

Προκειμένου να αντιληφθούμε την πραγματική διάστα­ση της επιρροής του εβραϊκού λόμπι στην αμερικανική πολιτική, έχει ενδιαφέρον να φωτίσουμε ορισμένα σημεία της σύγχρονης ιστορίας. Ο άνθρωπος που μόχθησε περισσότερο απ’ όλους για την ά­μεση αναγνώριση του νεοσύστατου κράτους του Ισραήλ α­πό τον Ο.Η.Ε. ήταν Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν. Οι πιέσεις του εβραϊκού λόμπι για την υπόθεση αυτή ήταν παροιμιώδεις και τις είχε παραδεχτεί ακόμη κι ο ίδιος, όταν το 1946 είχε δηλώ­σει ενώπιον μιας ομάδας διπλωματών: «Λυπάμαι κύριοι, αλ­λά πρέπει να απαντήσω σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώ­πων που προσδοκούν την επιτυχία του Σιωνισμού. Δεν έχω χιλιάδες Άραβες μεταξύ των ψηφοφόρων μου»…

Ήδη από το 1958, δυο δηλαδή χρόνια πριν από την εκλογή του στη θέση του Προέδρου, το εβραϊκό λόμπι είχε φροντίσει να προειδοποιήσει τον γερουσιαστή τότε Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Ο τότε Πρόεδρος της C.P.M.A.J.O., Κλούτζνικ, είχε έρ­θει σε επαφή μαζί του, δηλώνοντας του ωμά πως «αν πείτε ό,τι πρέπει να πείτε, τότε μπορείτε να υπολογίζετε σε μένα. Αν όχι, δεν θα είμαι ο μόνος που θα σας γυρίσει την πλάτη». Ο Κένεντι εισάκουσε, ασφαλώς, τη «συμβουλή», όταν χρί­στηκε υποψήφιος από το συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμ­ματος. Μετά από δημόσιες δηλώσεις του στη Νέα Υόρκη ότι θα υιοθετούσε τη φιλοεβραϊκή πολιτική του Τρούμαν, έλαβε από το εβραϊκό λόμπι 500.000 δολάρια για την εκστρατεία του, τον Κλούτζνικ ως σύμβουλο και, τελικά, το 80% των εβραϊκών ψήφων. Στην πρώτη του δε συνάντηση με τον Μπεν Γκουριόν το 1961, ο Κένεντι είπε χωρίς περιστροφές: «Γνωρίζω ότι εξελέγην χάρη στις ψήφους των Αμερικανο-εβραίων. Τους οφείλω την εκλογή μου. Πείτε μου τι πρέπει να κάνω για τον εβραϊκό λαό».

Ακόμη πιο φιλοεβραϊκή πολιτική ακολούθησε ο Λίντον Τζόνσον. Δεν είναι, λοιπόν, άστοχη η δήλωση Ισραηλινού δι­πλωμάτη που έλεγε: «Ο Τζόνσον είναι ο καλύτερος φίλος που είχε ποτέ το εβραϊκό κράτος στο Λευκό Οίκο». Ο Τζόν­σον βοήθησε πολύ τους Ισραηλινούς στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 και ήταν αυτός που ήρε το εμπάργκο πώ­λησης όπλων προς το Ισραήλ, προμηθεύοντας το με α­εροπλάνα Φάντομ, υπό τις έντονες πιέσεις που δεχόταν α­πό την A.I.P.A.C.
Κατά τον Πόλεμο του Γιομ Κιπoύρ, το εβραϊκό λόμπι σημείω­σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, πιέζοντας την Ουάσινγκτον να παράσχει 2 δισ. δολάρια για τον εσπευσμέ­νο επανεξοπλισμό του Ισραήλ. Η στήριξη του εβραϊκού λόμπι προς τον Τζίμι Κάρτερ ήταν δεδομένη για τις εκλογές του 1976, αφού ο Κάρτερ είχε προη­γουμένως δηλώσει ενώπιον της Συναγωγής του Νιου Τζέρσεϊ: «Τιμώ τον ίδιο Θεό με εσάς. Η επιβίωση του Ισραήλ δεν είναι θέμα πολιτικό. Είναι καθήκον ηθικό».

Μετά από αυτή τη δήλωση, ο Κάρτερ έλαβε το 68% των ε­βραϊκών ψήφων, που τον βοήθησαν καίρια να αναρριχηθεί στην προεδρία. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν, όταν εκεί­νος έδειξε απρονοησία, εγκρίνοντας την πώληση αεροσκα­φών F15 στην Αίγυπτο και Awacs στη Σαουδική Αραβία. Στις εκλογές του 1980, η εβραϊκή υποστήριξη στράφηκε προς τον αντίπαλο του Ρόναλντ Ρέιγκαν, ο οποίος είχε ήδη υποσχεθεί προκαταβολικά στο λόμπι ότι, μετά την εκλογή του, θα πα­ραχωρούσε άμεσα στο Ισραήλ στρατιωτικά κονδύλια ύψους 600 εκατ. δολαρίων.

Σημαντική ήταν η επιρροή του εβραϊκού λόμπι και προς τον Τζορτζ Μπους για τη διεξαγωγή του Πολέμου του Κόλπου, που θα απομάκρυνε την απειλή για το Ισραήλ του ισχυρό­τερου αραβικού κράτους στη Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Μπιλ Κλίντον, η επιρροή του εβραϊκού λόμπι έφτασε στο απόγειο της, με Αμερικανο-εβραίους να καταλαμβάνουν καίριες θέσεις σε ολόκληρη τη δομή του κρατικού μηχανισμού. Τρεις από τους αμεσότερους συνεργάτες του Κλίντον ήταν Εβραίοι: ο αναπληρωτής σύμ­βουλος εθνικής ασφαλείας Σάμουελ Μπέργκερ, ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του αντιπροέδρου Λέον Περθ και ο ανώ­τατος σύμβουλος για τον ειδικό συντονισμό προγραμμάτων του Λευκού Οίκου Ρεμ Εμάνουελ.

Στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, επτά στους 11 ανώτα­τους αξιωματούχους ήταν Εβραίοι: ο Σάμουελ Μπέργκερ ως αντιπρόεδρος, ο Μάρτι Ίντουκ, ανώτατος διευθυντής, υπεύ­θυνος για τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Ασία, ο Νταν Σίφτερ, ανώτατος διευθυντής και σύμβουλος του Προέδρου, υπεύθυνος για τη δυτική Ευρώπη, ο Ντον Στάινμπεργκ, ανώ­τατος διευθυντής και σύμβουλος του Προέδρου, υπεύθυνος για την Αφρική, ο Ρίτσαρντ Φάινμπεργκ, υπεύθυνος για τη Λατινική Αμερική, και ο Στάνλεϊ Ρος, υπεύθυνος για την Ασία. Η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική και στο γραφείο του Προέδρου, όπου Εβραίοι ήταν: ο γενικός εισαγγελέας Άμπνερ Μίκβε, ο διευθυντής του προεδρικού σχεδιασμού και προγραμμάτων Ρίκι Σάιντμαν, ο υπαρχηγός προσωπικού Φιλ Λίντα, ο οικονομικός σύμβουλος Ρόμπερτ Ρούμπιν, ο δι­ευθυντής μέσων ενημέρωσης Ντέιβιντ Χάιζερ, η διευθύντρια προσωπικού Άλις Ρούμπιν, η υπεύθυνη για τους εθελοντές Έλι Σίγκαλ και η υπεύθυνη του προγράμματος για την υγεία Ίρα Μεζάινα.

Δυο ακόμη υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης ήταν Εβραίοι: ο υπουργός εργασίας Ρόμπερτ Ράιχ και ο υπεύ­θυνος για τις διεθνείς εμπορικές συμφωνίες Μίκι Κάντορ. Όλοι αυτοί συμπληρώνονταν από ένα μακρύ κατάλογο από Εβραίους αξιωματούχους στο υπουργείο εξωτερικών, με ε­πικεφαλής τον υπεύθυνο της ομάδας για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, Ντένις Ρος…

Τα χνάρια του Κλίντον θέλησε να ακολουθήσει και ο επόμενος υποψήφιος των Δημοκρατικών, ο Αλ Γκορ. Ο Γκορ επέλεξε για «αντιπρόεδρο» του τον υπερσυντηρητικό Εβραίο Τζέικομπ Λίμπερμαν και προσέλαβε ως επικεφαλής της προε­κλογικής του καμπάνιας τους Ντέιβιντ Γκάρθ και Νώε Ντίαρ. Ο Γκαρθ ήταν αυτός που είχε ηγηθεί και της προεκλογικής καμπάνιας του Γιτζάκ Σαμίρ και υπήρξε για πολύ καιρό πολιτικός σύμβουλος του Αριέλ Σαρόν. Όσον αφορά τον Νώε Ντίαρ, ήταν ιδρυτικό μέλος της τρομοκρατικής Εβραϊκής Λίγκας, του ακραίου ρατσιστή ραβίνου Meir Kahane. Όπως ήταν φυσικό λοιπόν, ο Αλ Γκορ έλαβε το 79% των ψήφων των Αμερικανοεβραίων.

Η οριακή νίκη του Τζορτζ Μπους του νεότερου έναντι του Αλ Γκορ έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι καθρέφτιζε τη νίκη των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών (W.A.S.P.) και των Τεξανών επιχειρηματιών πετρελαίου που είχαν στηρίξει τον Μπους έναντι του εβραϊκού λόμπι. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, το λόμπι δεν μπορεί να ηττηθεί τόσο εύκολα. Η επιρροή που ασκεί στο περιβάλλον του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ είναι εντονότατη κι έγινε καταφανής μετά την έναρξη της πρόσφατης ισραηλινοπαλαιστινιακής σύ­γκρουσης, όπου η επίδειξη δύναμης των Εβραίων έγινε κα­τανοητή σε όλους όσοι από το περιβάλλον του προέδρου νό­μιζαν ότι το ζήτημα είχε κλείσει. Χαρακτηριστικό είναι ότι, ε­νώ ο Μπους ζητούσε με έντονο ύφος και εντελώς υποκριτι­κά την «απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων χωρίς κα­θυστέρηση», αφήνοντας μάλιστα να εννοηθεί ότι οι Η.Π.Α. ευνοούσαν την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, και ο Κόλιν Πάουελ από το Αγαδίρ του Μαρόκο διευκρίνιζε ότι «όταν ο Αμερικανός Πρόεδρος έλεγε «χωρίς καθυστέρηση» εννοούσε τώρα αμέσως», η σχετική ομιλία του Μπους χρειάστηκε να διορθωθεί 17 (!) φορές, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι δεν θα ενοχληθείτο εβραϊκό λόμπι της Αμερικής, που έπαιξε κρί­σιμο ρόλο στην εκλογή του, ιδιαίτερα στη Φλόριντα…

ΜΥΗΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Σύμφωνα με μια έρευνα του 1998, το 97% των Αμερι­κανών πιστεύουν στο Θεό, απ’ αυτό το ποσοστό οι μισοί τουλάχιστον προσπαθούν να επιτύχουν μια άμε­ση βίωση του Θείου και γι’ αυτό ανήκουν σε μυητικές ε­ταιρίες ή τάγματα, που, όπως διατείνονται, προσφέρουν… έμπρακτα αυτή τη μεγάλη εμπειρία.

Φυσικά τα περισσότερα απ’ αυτά τα μυητικά τάγματα δεν είναι άλλο από ολιγάριθμες ομάδες, των οποίων οι ιδρυτές κάποτε ανήκαν σε κάποιο αναγνωρισμένο τάγμα και τελικά για προσωπικούς ιδιοτελείς σκοπούς, αποσπάστηκαν απ’ αυτό και δημιούργησαν μια δική τους «σύνθεση» για την α­ναζήτηση του Θείου. Και μόνο για την απαρίθμηση όλων αυτών των μυητικών ομάδων δεν φτάνει όχι το άρθρο αλλά ολόκληρο το περιοδι­κό. Έτσι, γι’ αυτόν και μόνο το λόγο, θα περιοριστούμε σε ορισμένες μυητικές οργανώσεις που έπαιξαν σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην Αμερική αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΣΣΙΩΝ

Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην Αμερική πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο την εποχή της αποίκησής της. Οι περισσότεροι άποικοι που έφταναν στη νέα ήπείρο δεν ήταν παρά κατατρεγμένοι για τις θρησκευτι­κές τους πεποιθήσεις Ευρωπαίοι, οι οποίοι, κάτω απ’ την πίεση των συνεχόμενων διωγμών στη γηραιά ήπειρο, απο­φάσισαν να αναζητήσουν τη γαλήνη και τον παράδεισο στο νέο κόσμο. Χριστιανοί επί το πλείστον, με προτεσταντικής προέλευσης ιδέες, ακολουθούσαν άτομα που ισχυρίζονταν ότι γνώριζαν από «πρώτο χέρι» το Λόγο του Θεού… Άτομα τα οποία αγιοποιούσαν οι ίδιοι ή που αυτοανακηρύσσονταν προφήτες και μεσσίες.

Ελεύθεροι, λοιπόν, μέσα στην απεραντοσύνη της Αμερικής, οι νέοι κάτοικοί της, κουβαλώντας από τις πατρίδες τους διαφορετικές παραδόσεις και θρησκευτικές αντιλήψεις, άρχισαν να αναπτύσσουν μια ανεκτικότητα, η οποία έμελλε να παίξει μεγάλο ρόλο στη θεμελίωση της ανεξιθρησκίας πα­γκοσμίως. Έτσι, αυτή η ανεκτικότητα της αμερικανικής κοι­νωνίας στους πάσης φύσεως θρησκευτικούς πατέρες και τις διάφορες ιδέες βοήθησε στην ανάπτυξη μυητικών ομάδων, μεταξύ των οποίων οι κυριότερες ήταν ο Τεκτονισμός, ο Ροδοσταυρισμός και τα παρακλάδια τους, που με τη βοήθεια τους έγιναν γνωστές οι ιδέες των Ερμητιστών, των Γνωστικών, των Αλχημιστών, των Αιγυπτιακών και Ελληνικών Μυστηρίων, των Πυθαγοριστών, των Πλατωνιστών κ.λπ. Πριν περάσουμε όμως στις διάφορες αδελφότητες, θα ανα­φερθώ εν συντομία σε κάποιους «προφήτες», για να πάρετε μια ιδέα της αμερικάνικης πραγματικότητας. Τα δυο ονόματα που κυριάρχησαν στις ΗΠΑ, με ακραία «πνευματική» συμπε­ριφορά όμως, ήταν αυτά του Τζιμ Τζόουνς και του Ντέιβιντ Κορές. Ο Τζιμ Τζόουνς είχε ιδρύσει το Ναό του Λαού, μια θρησκευτική ομάδα η οποία, κάτω από την καθοδήγηση του, προσπαθούσε να προσεγγίσει τη θέωση. Το τέλος του Τζόουνς και 912 πιστών του ήταν τραγικό, όταν το 1977 «αυτοκτόνησαν», για να μην πέσουν στα χέρια των «απί­στων» – στην πραγματικότητα ο Τζόουνς δολοφόνησε τους πιστούς του, αφού τους έδωσε να πιουν αναψυκτικά με δη­λητήριο. Είκοσι περίπου χρόνια μετά, μια άλλη παρόμοια πε­ρίπτωση, αυτή του Κορές, είχε την ίδια κατάληξη. Ο Ντέιβιντ Κορές (που αυτοαποκαλούνταν Γιαχβέ) είχε ιδρύσει μια σέ­κτα με το όνομα Κλάδος του Δαβίδ και διατεινόταν ότι ήταν η ενσάρκωση του Θεού. Το αποτέλεσμα ήταν 97 νεκροί… Ένας άλλος «προφήτης», διαφορετικός όμως από τους προηγούμενους, ήταν ο Έντγκαρ Κέυση. Ο Κέυση ίδρυσε το 1931 στη Βιρτζίνια το Association for Research and Enligjtenment (A.R.E.), με σκοπό την αξιοποίηση πνευματικών μεθόδων για την ανάπτυξη ψυχικών ικανοτήτων.

Σήμερα οι μαθητές – οπαδοί του διατείνονται ότι κατέχουν μυστικά και αρχαίες γνώσεις, βάσει των οποίων μπορεί κάποιος να βρει την αλήθεια.

Στο ίντερνετ μπορεί κανείς να ανακαλύψει πολλούς «προφήτες» και «μεσσίες» που δρουν αυτή τη στιγμή στην Αμερική, όπως η Μπάρμπαρα Μάρσινιακ, η οποία ισχυρίζεται ότι δέχεται τηλεπαθητικά διδασκαλίες από φωτεινά όντα που έχουν έρθει από το διάστημα και έχει ιδρύσει τους Πλειάδιους, η Πατρίτσια Τζέπσεν, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι ένα με τον Ιησού και έχει ιδρύσει το The School of Melchizedek, και η Τσέριλ Νάιτ του The Omega Foundation, η οποία διατείνεται ότι έλαβε από την υπόσταση Ενώχ διδασκαλίες προς όφελος της ανθρωπότητας…

Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Μια από τις πρώτες μυητικές αδελφότητες που σχηματίστηκαν στην Αμερική ήταν ο Ροδοσταυρισμός. Οι Ροδόσταυροι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυ­ξη της πνευματικότητας της Αμερικής αλλά και στη συνέχιση της αρχαίας μυητικής γνώσης παγκοσμίως. Σύμφωνα μάλιστα με τον μελετητή του Ροδοσταυρισμού Κρίστοφερ Μάκιντος, το θρησκευτικό ρεύμα της Νέας Εποχής βασίζεται πάνω στις διδασκαλίες των Ροδόσταυρων, ενώ και η προσπάθεια προσέγγισης θρησκείας και επιστήμης, που παρατηρείται σήμερα με την αποκαλούμενη «πνευματικότητα του κυβερνοχώρου», είναι μια από τις συνεισφορές της αδελφότητας. Από τα γνωστότερα ροδοσταυρικά τάγματα σήμερα είναι το Ancient and Mystical Order Rosae Crucis (A.M.O.R.C.), που ίδρυσε ο Σπένσερ Λιούις στην Καλιφόρνια το 1918, ο οποίος ήταν μυημένος και στο Ο.Τ.Ο. Άλλα τάγματα που διατείνονται ότι προσφέρουν τη μυητική γνώση των Ροδόσταυρων είναι το The Ancient Rosae Crucis στο Τέξας, το The Rosicrusian Fellowship στη Νέα Υόρκη και το The Rose+Croix Martinist Order στο Κολοράντο, που διδάσκει μυστική χριστιανική γνώση και ροδοσταυρικές εσωτερικές πρακτικές.

Μια από τις από πιο γνωστές και ταυτόχρονα αμφιλεγόμενες μορφές της αποκρυφιστικής παράδοσης, που άφησε βαριά πνευματική κληρονομιά στις ΗΠΑ, ήταν ο Άλιστερ Κρόουλι (1875-1947). Μετά από διάφορες περιπέτειες στην Ευρώπη, μυημένος από χρόνια στο Τάγμα της Χρυσής Αυγής, που επίσημα έχει σταματήσει να λειτουργεί το 1914, επικεφαλής από το 1912 του Ο.Τ.Ο (Ordo Templi Orientis), ιδρυτής του Τάγματος του Αργυρού Αστέρα, το «Μεγάλο Θηρίο 666» (το μυητικό όνομα του Κρόουλι) έρχεται το 1914 στη Νέα Υόρκη, όπου μυεί ορισμένες σημαντικές προσωπικότητες, βασίζοντας έτσι τα θεμέλια μιας ιδιαίτερης μυστικιστικής γραμμής στις ΗΠΑ. Από τότε, μέχρι τις μέρες μας, πολλές είναι οι οργανώσεις που διατείνονται ότι συνεχίζουν το μυητικό έργο του Κρόουλι, έχοντας εντωμεταξύ οι περισσότερες εντάξει (τις πρακτικές τους στοιχεία από τον Ερμητισμό, τα Αιγυπτιακά Μυστήρια, την Αλχημεία, την Καμπάλα κ.ά. Από τις πιο γνωστές είναι το Astrum Argentum, το Hermetic Order of the Golden Dawn, το College of Thelema, το Ο.Τ.Ο. (Ordo Templi Orientis), το Thelemic Order of the Golden Dawn κ.ά.

Πέρα όμως από την επίδραση που είχε και συνεχίζει να έχει στις διάφορες ομάδες που προέκυψαν άμεσα εξαιτίας του έργου του, ο Κρόουλι άσκησε σημαντική επιρροή και σε ένα κίνημα που μέχρι σήμερα προκαλεί πολλά ερωτηματικά και συζητήσεις, όσον αφορά τα κίνητρα και τους σκοπούς του: την Εκκλησία της Σαϊεντολογίας (Church of Scientology), που ίδρυσε ο Ρον Χάμπαρντ. Ενδεικτική της επιρροής αυτής είναι η εξής ιστορία: το 1945 ο Χάμπαρντ συναντήθηκε με τον Τζακ Πάρσονς, ανώτατο στέλεχος του Ο.Τ.Ο. στο Λος Άντζελες, με σκοπό μια πολύ ιδιαίτερη τελετή: οι δυο τους τέλεσαν σεξουαλική μαγεία με μια γυναίκα, προσπαθώντας να προκαλέσουν έτσι τη σύλληψη ενός «παιδιού της Σελήνης» (Αντίχριστου), έχοντας ως πρότυπο ανάλογες περιγραφές που υπάρχουν στα βιβλία του Κρόουλι… Η Σαϊεντολογία, σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στην Ευρώπη, δρα σήμερα ελεύθερα στις ΗΠΑ, έχοντας μάλιστα στους κόλπους της μεγάλα ονό­ματα του Χόλιγουντ και γνωστές προσωπικότητες από το χώρο της οικονομίας και της πολιτικής. Μια άλλη σημαντική παράμετρος τα τελευταία χρόνια στις Η­ΠΑ, στο χώρο των εσωτερικών ομάδων και σχολών, είναι α­φενός η ανάπτυξη του Νεοπαγανιστικού κινήματος, αφε­τέρου η σημαντική άνοδος των ανατολίτικων φιλοσοφιών και ρευμάτων, με κυρίαρχο το Βουδισμό. Ο Νεοπαγανισμός στην Αμερική, όπως και στη δυτική Ευρώπη, συνδυάζει όλα τα φυ­σιολατρικά συστήματα με αναφορές στην αρχαία δυτική πα­ράδοση, με έμφαση όμως εδώ στις παραδόσεις των Ινδιάνων και λιγότερο των Σαμάνων της Ασίας και της Αφρικής. Από τις πιο γνωστές ομάδες στο χώρο αυτό είναι οι Αμερικανοί Νέο-Δρυίδες, η Church of all Worlds, το Covenant of the Goddess με αναφορές στη Γουίκα, η Church of Earth, o Circle of Willow Moon κ.ά.

Τέλος, μια αξιοσημείωτη εξέλιξη την τελευταία δεκαετία αποτελεί η διείσδυση πολλών και διαφορετικών σούφικων ομάδων στην αμερικανική κοινωνία, που ακολούθησε την αύ­ξηση του μουσουλμανικού στοιχείου, κυρίως στον έγχρωμο πληθυσμό. Από τα πιο γνωστά τάγματα των Σούφι που δρα­στηριοποιούνται σήμερα στις Η.Π.Α. είναι οι Μεβλεβί, οι Ρουφαΐ, οι Νακσμπαντί, οι Κίστι, οι Νιματουλαχί κ.ά.

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οποιοσδήποτε ασχολείται με την πολιτική και έχει φιλοδοξίες να ηγηθεί κάποιας κοινωνικής ομάδας, είναι πα­ραδοσιακά και τυπικά υποχρεωμένος να δηλώνει «Χριστιανός Ορθόδοξος», έστω και αν δεν τα πάει καλά με κανένα θρήσκευμα. Είναι πολύ εύκολο να υποθέσουμε ότι στις ΗΠΑ δεν χρειάζεται κάτι ανάλογο, αφού εκεί δεν υπάρχει κυρίαρχο δόγμα αλλά εκατοντάδες διαφορε­τικές θρησκείες και αιρέσεις και ερμηνείες τους. Όμως δεν είναι έτσι. Για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού, ο επίδοξος Αμερικανός άρχοντας πρέπει κι αυτός να δηλώσει ότι ακολουθεί μια «θεοφοβούμενη» ηθική, υπόλογη σε ένα Θεό «παντεπόπτη» και «ρυθμιστή του Σύμπαντος».

Αυτός ο Θεός πρέπει όμως να είναι συμβα­τός με τις πολλαπλές θρησκευτικές τάσεις (για να μην περιορίζεται σε κά­ποιο κομμάτι πελατών-ψηφοφόρων-υποστηρικτών). Από την άλλη πρέπει να είναι «ένας και πάνω απ’ όλους» (ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το Κράτος είναι «ένα και πάνω από όλους»). Εξ ορισμού δηλαδή, ο Θεός του Αμερικανού πολιτικού πρέπει να είναι δογματικά-μη-ορισμένος, ευέλι­κτος, μυστικός και φιλοσοφικός (ώστε να μπορεί να είναι και αντιφατικός, όποτε χρειάζεται, αλλά και να δέχεται πολλα­πλές ερμηνείες).

Ένας τέτοιος Θεός είναι ταυτόσημος με το «Μέγα Αρχιτέκτο­να του Σύμπαντος», τον αόριστο Θεό του Τεκτονισμού, που πληροί ακριβώς αυτές τις προϋποθέσεις (ίσως, μάλιστα, η έ­νωση των Μεγάλων Στοών της Αγγλίας, το 1717, γι’ αυτό το λόγο να αφαίρεσε το 1813 από τα κείμενα του Τεκτονισμού κάθε αναφορά στο Χριστιανισμό σαν θρησκεία σημαντικότερη από τις άλλες, αναγνωρίζοντας μια παρόμοια «πολιτική ανα­γκαιότητα»). Άσχετα, τελικά, αν ο Αμερικανός πολιτικός είναι ή δεν είναι Τέκτονας, όταν πρέπει να «τοποθετηθεί ηθικά», εί­ναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να ακολουθήσει τις τε­κτονικές διδαχές.

Σήμερα, το αντιμασονικό μένος κυριαρχεί στον πλανήτη. Παρ’ όλα αυτά, ειδικά στην Αμερική, οι περισσότεροι πολιτικοί είναι κατά παράδοση Τέκτονες, ίσως γιατί η πιο κατάλληλη «θρησκεία» για έναν πολιτικό είναι ο Τεκτονισμός (σύμφωνα με τους ίδιους τους Τέκτονες, ο Τεκτονισμός δεν είναι θρησκεία αλλά φιλοσοφικό σύστημα).

Βέβαια, το να είναι κανείς Τέκτονας στην Αμερική δεν σημαίνει ότι ανήκει και σε κάποια ιδιαίτερη και ολιγάριθμη ελίτ. Ο αμε­ρικάνικος Τεκτονισμός δεν είναι ανάλογος με τον ευρωπαϊκό (κυρίως γιατί δεν σχετίστηκε με την «αριστοκρατία», την κοι­νωνική τάξη που περιτριγύριζε τις βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης). Είναι περισσότερο «μεσο-αστικός» και προσιτός, μια επιπλέον «κοινωνική έκφραση» του Αμερικανού πολίτη. Για αυτά στις Η.Π.Α. έχει τεράστιο αριθμό μελών, που αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τα 4.000.000 άνδρες (γυναίκες δεν επι­τρέπονται στον παραδοσιακό Τεκτονισμό, αν και υπάρχουν ε­δώ και χρόνια οργανώσεις τεκτονικές μεικτές -άνδρες και γυ­ναίκες – ή ακόμη και αμιγείς γυναικείες). Έχει λοιπόν μεγάλη κοινωνική παρουσία, που εκφράζεται με πάρα πολλούς αντιπροσώπους στα πολιτικά σώματα. Και καθώς ο Τέκτονας έχει υποχρέωση προς την ιδιότητα του να είναι συνεπής με τις αρχές και τις αξίες της Αδελφότητας, αλλά και να συνεργάζεται με τους «αδερφούς» του, το αποτέλεσμα είναι ότι οι Τέκτονες πολιτικοί είναι μια δύναμη και μια γνωριμία που όλοι σέβονται και θέλουν με το μέρος τους.

(Στη Μεγάλη Βρετανία, ίσχυε μέχρι πρόσφατα το ίδιο, όμως η άνοδος στην εξουσία του Εργατικού Κόμ­ματος του Τόνι Μπλερ άλλαξε τις ισορροπίες. Ένα καινούριο διάταγμα απαιτεί από τους Άγγλους δημόσιους υπαλλήλους να δηλώ­νουν την τεκτονική τους ιδιότητα, κάτι που δημιούργησε αρκετά προβλήματα στις αγ­γλικές δημόσιες υπηρεσίες. Πολλοί Άγγλοι αρνούνται να συνεργαστούν με Τέκτονες συ­νεργάτες ή αρνούνται π.χ. να δικα­στούν από Τέκτονα δικαστή…)

Ο Τεκτονισμός συνδέθηκε με το αμερι­κανικό πολιτικό σκηνικό από την αρχή της αμερικανικής δημοκρατίας. Δεκαέξι Αμερικανοί πρόεδροι (από τους 43 συνολικά μέχρι σήμερα) ήταν δηλωμένοι Τέκτονες, από τον πρώτο πρόεδρο των Η.Π.Α. Τζορτζ Ουάσινγκτον μέχρι και τους πιο πρό­σφατους Φορντ, Τζόνσον, Ρούζβελτ, Τρούμαν, ενώ πολλές α­ναφορές δείχνουν Τέκτονες και τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, τον πα­τέρα Μπους, ακόμη και τον Αλ Γκορ.

Ο Τεκτονισμός συνδέθηκε, σύμφωνα με κάποιες συνωμοσιολογικές θεωρίες, και με έναν ακόμη πρόεδρο των Η.Π.Α., αλλά με έναν πολύ αρνητικό τρόπο. Μετά το φόνο του κοσμα­γάπητου Τζον Φ. Κένεντι, ορισμένοι ερευνητές «εντόπισαν» στη δολοφονία του και το παρασκήνιο της τεκτονικούς δάκτυ­λους και αναγνωριστικά. Για παράδειγμα ο δημοσιογράφος Τζέιμς Σέλμπι Ντάουναρντ, σε ένα άρθρο που θεωρείται πλέον κλασικό για την αμερικανική δημοσιογραφία εξαιτίας των ακραίων του θέσεων (Μαγεία, Σεξ, Δολοφονίες και η Επιστήμη του Συμβολισμού), συγκρίνει και συνδέει τις μεγαλύ­τερες ιστορικές στιγμές των Η.Π.Α. με τους συμβολισμούς και τις τελετές των Τεκτόνων. Θεωρεί λοιπόν, ότι η δολοφονία του Τζον Κένεντι ήταν η δημόσια εκτέλεση της απόκρυφης τε­κτονικής τελετουργίας του «Φόνου του Διδάσκαλου Χιράμ», με σκοπό να πετύχει η «σκιώδης κυβέρνηση» των Η.Π.Α. ένα μαζικό ψυχολογικό τραύμα, για να αποσταθεροποιήσει τις πολιτικές ισορροπίες (όντως, μετά το φόνο του Κένεντι άνοι­ξε ο δρόμος για τη σύρραξη με το Βιετνάμ και εντάθηκε ο Ψυχρός Πόλεμος).

Η αλήθεια είναι πάντως ότι διάδοχος του Κένεντι ήταν ο Τέ­κτονας Λίντον Μπέινς Τζόνσον. Η Επιτροπή Γουόρεν, που α­νάλαβε το θέμα, είχε σαν επικεφαλής τον Τέκτονα Ερλ Γουό­ρεν, δημόσιο ομιλητή τον Τέκτονα Τζέραλντ Φορντ, κύρια πη­γή πληροφορίας τον Τέκτονα και εφ’ όρου ζωής διοικητή του FBI Τζ. Έντγκαρ Χούβερ, κύριο μέλος της επιτροπής τον Τέκτονα Άλεν Ντάλες (τον πρώην αρχηγό του FBI). Μετά από αυτές τις λεπτομέρειες, δεν είναι μάλλον παράξενο που ορι­σμένοι βρήκαν αναλογίες στη δολοφονία Κένεντι με το φόνο του διδασκάλου των Τεκτόνων Χιράμ, καθώς τρεις σκοπευτές ταυτόχρονα σκότωσαν τον Αμερικανό πρόεδρο και τρεις ανάξιοι εταίροι φόνευσαν τον Χιράμ, τον αρχιτέκτονα του Ναού του Σολομώντα.

Ακόμη κι αν απορρίψουμε λοιπόν σαν ευφάνταστη την πιθα­νότητα μιας συνωμοσίας, όλη αυτή η εμπλοκή των Τεκτόνων θολώνει πολύ την κατάσταση, καθώς είναι άγνωστο τι μπορεί να έχει αποσιωπηθεί για να μη δημιουργηθούν προβλήματα σε «αδελφούς»…

Ο Τζ. Έ. Χούβερ, που πέρασε στην αμερικανική ιστορία για την τεράστια εξουσία και δύναμη που απέκτησε μετά τον πό­λεμο, δεν ήταν ο μόνος Τέκτονας του αστυνομικού κράτους των Η.Π.Α. Τριανταπέντε δικαστές του Ανώτατου Δικαστη­ρίου των Η.Π.Α. ήταν επίσημοι Τέκτονες και το ίδιο ακούγεται για άλλα κορυφαία πρόσωπα του δικαστικού συστήματος των Η.Π.Α. Δηλωμένος Τέκτονας ήταν ο επικεφαλής της επι­τροπής για τον έλεγχο του σκανδάλου Γουότερ γκέιτ, ο Σάμιουελ Έργουιν Τζούνιορ, ενώ Τέκτονας είναι σύμφωνα με κά­ποιους δημοσιογράφους και ο Τζον Άσκροφτ, ο σημερινός Υπουργός Δικαιοσύνης, ο οποίος υποστηρίζεται με «δωρεές πολιτικής υποστήριξης» από σχεδόν όλες τις μεγάλες πολυε­θνικές, τη Monsanto, την AT&T, τη Microsoft, τη Schering-Plough και την πλέον διαλυμένη Enron.

Τέκτονες επίσης βρίσκονται σε διοικητικές και καίριες θέσεις του αμερικανικού στρατού, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ό­τι πολλοί από αυτούς δεν ήταν πραγματικοί πατριώτες και ά­ξιοι στρατιώτες (βέβαια πρέπει να τονίσουμε ότι σύμφωνα με τον Τεκτονισμό η βία και ο πόλεμος είναι απορριπτέες σαν πρακτικές, οπότε εδώ υπάρχει μια μικρή «ασυνάφεια»). Ορίστε ένας κατάλογος γνωστών Τεκτόνων στρατιωτικών: Ο στρατηγός Χένρι Χαπ Άρνολντ, διοικητής της Αεροπορίας. Ο στρατάρχης Όμαρ Μπράντλεϊ. Ο ήρωας πολέμου και στρα­τηγός Αεροπορίας Τζέιμς Ντούλιτλ. Ο διοικητής Ενόπλων Δυνάμεων στις Φιλιππίνες, στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ. Ο στρατάρχης Τζορτζ Μάρσαλ. Τέκτονες ελέγχουν και τις βαριές πολυεθνικές βιομηχανίες: Ο Λόρενς Μπελ της Εταιρίας Αεροσκαφών Μπελ, ο Γουίλιαμ Ντόου της Εταιρίας Χημικών Ντόου, ο Έντουιν Ντρέικ, πρωτοπόρος των πετρελαϊκών εξορύξεων, καθώς και πολλοί άλλοι, ήταν ή είναι πε­ρήφανοι και δηλωμένοι Τέκτονες.

Τέκτονες ήταν επίσης πολλά από τα υψηλόβαθμα μέ­λη της NASA και σχεδόν όλοι οι πρώτοι αστροναύτες: ο Νιλ Άρμστρονγκ (ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στο φεγγάρι), ο Έντουιν Άλντριν, ο Τζον Γκλεν (ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη και πρόσφατα επισκέφτηκε το διάστημα σε ηλικία άνω των 70 ετών!), ο Βίρτζιλ Γκρίσομ κ.ά. Εξαιτίας μάλιστα της έντονης «τεκτονικής δρα­στηριότητας» στο διάστημα, στα κεφάλια κάποιων δημιουργήθηκαν και κάποιες πολύ εν­διαφέρουσες υποψίες. Ο ερευνητής Μίλτον Γουίλιαμ Κούπερ γράφει: «Όλα τα ονόματα, οι αποστολές και τα συμβάντα του διαστημικού προγράμματος Απόλλων ηχούν σαν αποκρυφιστικές μεταφορές και τεκτονικοί συμβολισμοί: Το πιο φανερό περιστατικό ήταν η ψεύτικη έ­κρηξη στο διαστημόπλοιο Απόλλων 73, που ονομαζόταν Υδροχόος, στις 13:13 στις 13 Απρι­λίου του 1970, που είναι μια μεταφορά της τελετουργικής μύησης. Περιλαμβάνει το θάνατο (έκρηξη), την τοποθέτηση του φέρετρου (περίοδος αβεβαιότητας για την επιβίωση των α­στροναυτών), την επικοινωνία με τον κόσμο των πνευμάτων και τη λήψη εσωτερικής γνώσης του υποψήφιου (τροχιά και παρατήρηση του φεγγαριού χωρίς υλική επαφή), αναγέννηση του μυημένου (λύση του προβλήματος και επιδιόρθωση) και την ανάσταση του Φοίνικα από τη λαβή του Λέοντα (επιστροφή και ανάκτηση του θαλα­μίσκου)…»

Βέβαια, πέρα απ’ όλα αυτά τα… φοβερά, δεν χρειάζεται να κρύβεται κάποια πραγματική συνωμοσία πίσω από τον Τε­κτονισμό. Όπως συνήθως συμβαίνει, η συντριπτική πλειοψη­φία των ανθρώπων που υποτίθεται ότι είναι φορείς μιας α­νώτερης διδασκαλίας ή μιας φιλοσοφίας, αποδεικνύονται α­πίστευτα κατώτεροι των αξιών και της διδασκαλίας που έ­χουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας στη ζωή τους. Είναι σύνη­θες, λοιπόν, το φαινόμενο να υπάρχουν Τέκτονες που δεν έχουν καμία σχέση με τα ιδεώδη του Τεκτονισμού, που εξυπη­ρετούν προσωπικές σκοπιμότητες και φιλοδοξίες και που βλέπουν τη συμμετοχή τους στο Τάγμα ως μια ακόμη ευκαιρία για γνωριμίες, μπίζνες και κοινωνική προβολή. Κι αυτό βέβαια, στο βαθμό που συμβαίνει, δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των Τεκτόνων, στην Αμερική ή οπουδήποτε αλλού…

ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΚΟΜΦΟΥΖΙΟ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Ένα έθνος μωσαϊκό, 281.000.000 κατοίκων, χωρίς καμιά ε­πίσημη θρησκεία, με ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό (13,2%) ενηλίκων που δηλώνουν μη θρησκευόμενοι. Ένα συνονθύλευμα θρησκειών, θρησκευτικών κινήσεων και δοξασιών, με επικρατούσα θρησκεία το Χριστιανισμό (Προτεσταντισμός 52%, Ρωμαιοκαθολικισμός 24,5%, Ορ­θοδοξία 1,9%) αλλά και πιστούς από όλες σχεδόν τις θρη­σκείες του κόσμου: Ιουδαϊσμό, Μωαμεθανισμό, Βουδισμό, Ινδουισμό, Σιχισμό, Μπαχαϊσμό, Σιντοϊσμό, Ζαϊνισμό, Ταοϊσμό, Ζωροαστρισμό κ.λπ.

Το πραγματικό όμως θρησκευτικό κομφούζιο των Η.Π.Α. συναντάται στις εκατοντάδες χριστιανικές σέκτες και, ιδι­αίτερα, του Προτεσταντισμού: Λουθηρανοί, Βαπτιστές, Πεντηκοστιανοί, Μεθοδιστές, Ευαγγελικοί, Πρεσβυτεριανοί, Επισκοπικοί, Χιλιοστές, Κουάκεροι, Μορμόνοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Ουνιτάριοι, Μενωνίτες, Αμισικοί, Θερα­πευτές της Χριστιανικής Επιστήμης, Εκκλησία των Αδερ­φών, Ελεύθερος Χριστιανισμός, Κονγκρεγκασιοναλιστές, Μαθητές του Χριστού, Κίνηση των Αδερφών, Εκκλησία της Νέας Ιερουσαλήμ, Εκκλησία του Ιησού Χριστού, Κοινότητα των Χριστιανών, Κοινότητα του Ναού, Ιουδαιοχριστιανική Ένωση, Καθολική και Αποστολική Κοινότητα κ.λπ.

Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ

Οι τέσσερις βασικές προτεσταντικές παραδόσεις που ξεπήδησαν από τη Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα ή­ταν οι Λουθηρανοί, οι Καλβινιστές, οι Αναπτιστές και οι Αγγλικανοί. Παρά τις σημαντικές διαφορές τους στο δόγμα και στην πρακτική, όλες συμφώνησαν στην απόρριψη της αυθεντίας του Πάπα, αντικαθιστώντας την από την αυθεντία της Βίβλου και τη σημασία της ατομικής πίστης.

Πολλοί ριζοσπάστες Προτεστάντες, για να αποφύγουν τους διωγμούς εναντίον τους, μετανάστευσαν στην Αμερική. Μια άλλη ριζοσπαστική σέκτα ήταν οι Σεπαριτιστές, που απέρ­ριψαν την εκκλησιαστική διακυβέρνηση, τόσο από τους πρε­σβυτέρους όσο και από τους επισκόπους. Οι αρχικές αυτές ομάδες επηρέασαν τους Κουάκερους. Ο Ρασιοναλισμός του τέλους του 17ου και του 18ου αιώνα ει­σήγαγε ένα κριτικό πνεύμα στην προτεσταντική θεολογία, α­παιτώντας την εξέταση όλων των παραδοσιακών δογμάτων κάτω από το φως της επιστήμης. Μορφές του είναι ο Ουνιταρισμός, που αρνείται τα δόγματα της Θείας Τριάδας και της θειότητας του Ιησού, και ο Ντεϊσμός, μια φιλοσοφική θρησκεία που απέρριψε την Αποκάλυψη, τα θαύματα και τις ειδικές δογματικές διδασκαλίες όλων των Εκκλησιών. Ο φιλελεύθερος Προτεσταντισμός βοήθησε πολύ στην εξέλι­ξη των επιστημών στη Δύση και έπαιξε σημαντικό ρόλο σε πολλές ανθρωπιστικές και μεταρρυθμιστικές κινήσεις.

α) Αγγλικανική και Επισκοπική Εκκλησία: η επίσημη Εκ­κλησία της Αγγλίας μετά τη Μεταρρύθμιση. Διαφέρει από τις περισσότερες Προτεσταντικές Εκκλησίες στην απαίτηση της χειροτονίας όλων των κληρικών από τους επισκόπους και στη δομή και την έμφαση που δίνει στις λειτουργικές υπηρε­σίες τους.

Η ίδρυση της Αμερικανικής Προτεσταντικής Επισκοπικής Εκκλησίας ανάγεται στα χρόνια του Αμερικανικού Πολέμου Ανεξαρτησίας, όταν τα μέλη της Αγγλικανικής Εκκλησίας στην Αμερική ξεκίνησαν την ίδρυση ενός αριθμού νέων εκκλη­σιών. Το 1992 η Επισκοπική Εκκλησία ανέφερε 2.500.000 μέλη σε 7.000 περίπου εκκλησίες των Η.Π.Α.

Στο ζήτημα της δουλείας, η Επισκοπική Εκκλησία διατήρησε μια στάση ουδετερότητας, αποφεύγοντας ένα μόνιμο σχίσμα, όπως συνέβη με τις περισσότερες άλλες Προτεσταντικές Εκκλησίες. Ακόμη, υποστηρίζει τον Οικουμενισμό (παγκόσμια ενότητα όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών, που εκφράζεται σήμερα από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών). Η αποδοχή γυναικών ως ιερέων στις τάξεις της τη δεκαετία του ’70 προκάλεσε ένα σημαντικό σχίσμα στους κόλπους της.

β) Λουθηρανισμός: ανάγεται στη θρησκευτική Μεταρρύθμιση του Μαρτίνου Λούθηρου. Ο Λουθηρανισμός δεν ανέπτυξε ποτέ ένα ομοιόμορφο σύστημα και περιλαμβάνει τόσο κονγκρεγκασιοναλικές όσο και πρεσβυτερικές και επισκοπικές δομές. Στην Αμερική έφτασε με τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους.

Μετά τον Αμερικάνικο Πόλεμο Ανεξαρτησίας, κάθε ομάδα Λουθηρανών μεταναστών ίδρυσε τη δική της Εκκλησία, διεξάγοντας τη λατρεία στη γλώσσα της χώρας προέλευσης της. Στο 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Λουθηρανισμός διαιρέθηκε σε αναρίθμητες ομάδες Γερμανών, Σουηδών, Νορβηγών, Δανών, Φιλανδών και Σλοβάκων Λουθηρανών. Οι Λουθηρανοί είναι η τρίτη σε δύναμη προτεσταντική εκκλησιαστική οργάνωση των Η.Π.Α.

γ) Μεθοδισμός: ξεκίνησε το 1729 στην Οξφόρδη, με σκοπό τη μελέτη και τη χριστιανική υπηρεσία. Ονομάστηκαν «Αγία Λέσχη» και «Μεθοδιστές», εξαιτίας του μεθοδικού τρόπου με τον οποίο εκτελούσαν τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα.
Ο Μεθοδισμός έφτασε στις Η.Π.Α. από Άγγλους και Ιρλανδούς μετανάστες. Το 1784 οργανώθηκε εκεί ως Μεθοδική Επισκοπική Εκκλησία. Οι Ριζοσπάστες (βόρειοι) Μεθοδιστές ήταν υπέρ της κατάργησης της δουλείας και ήρθαν σε σύγκρουση με τους νότιους Μεθοδιστές. Οι δυο ομάδες παρέμειναν χωρισμένες και μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο (1861-1865). Προσπάθειες για επανένωσή τους απέτυχαν, αν και το 1968 σχηματίστηκε η Ενωμένη Μεθοδική Εκκλησία, που συνένωνε αρκετούς Μεθοδιστές όλου του κόσμου.

δ) Πρεσβυτεριανισμός: μια μορφή εκκλησιαστικής διακυβέρνησης που βασίζεται στους πρεσβυτέρους των εκκλησιών. Πρεσβύτεροι μπορεί να είναι και ιερείς και λαϊκοί και στις περισσότερες πρεσβυτεριανές εκκλησίες σήμερα είναι άνδρες και γυναίκες.

Στις Η.Π.Α., η επίδραση του Πουριτανισμού και του Ριβαϊβαλισμού (κίνημα θρησκευτικής αφύπνισης) οδήγησε στο να επικεντρωθεί η λατρεία γύρω από το κήρυγμα. Η Θεία Λειτουργία πρακτικά απουσίαζε και η Θεία Ευχαριστία εορταζόταν μόνο περιστασιακά. Το κήρυγμα εξακολουθεί να είναι σήμερα σημαντικό, αλλά χρησιμοποιείται περισσότερο η Θεία Λειτουργία και εορτάζεται κανονικότερα η Θεία Ευχαριστία.

ε) Βαπτιστές: Προτεστάντες Χριστιανοί που δέχονται τα βασικά δόγματα της Μεταρρύθμισης, αλλά έχουν προσθέσει και μερικά αλλά στοιχεία και πρακτικές, όπως τα βάπτισμα των ενηλίκων μόνο πιστών με εμβύθιση (όχι με ράντισμα ή χύσιμο νερού), το διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας και την πλήρη αυτονομία της τοπικής εκκλησίας. Η μεγάλη πλειοψηφία τους (35.000.000) βρίσκεται σε 27 θρησκευτικές οργανώσεις των Η.Π.Α., όπου αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα του προτεσταντικού πληθυσμού.

Οι Βαπτιστές υποστήριξαν τον Αμερικανικό Πόλεμο Ανεξαρτησίας και διαιρέθηκαν σε σχέση με το ζήτημα της δουλείας σε βόρειους και νότιους Βαπτιστές. Μαζί με τους Μεθοδιστές επηρεάζουν θρησκευτικά το μεγαλύτερο ποσοστό του μαύρου πληθυσμού των Η.Π.Α. (87%).

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ

Ευαγγελισμός είναι μια κίνηση στο σύγχρονο αγγλοαμερικανικό Προτεσταντισμό που τονίζει την προσω­πική πίστη και αφοσίωση στον Χριστό και την αυθε­ντία της Βίβλου. Αντιπροσωπεύεται στις περισσότε­ρες προτεσταντικές θρησκευτικές οργανώσεις.

Οι Ευαγγελιστές δέχονται σαν βασικότερα στοιχεία της χρι­στιανικής ζωής τα Μυστήρια του Βαπτίσματος και της Θεί­ας Ευχαριστίας, την προσευχή και τη σωστή τήρηση των ε­ντολών, Η λατρεία τους είναι πολύ απλοποιημένη, δεν ανα­γνωρίζουν αγίους και δέχονται μόνο τους τέσσερις Ευαγγε­λιστές.

Ο αγγλικός Ευαγγελισμός συνδέθηκε με τη θρησκευτική αφύ­πνιση στις αμερικανικές αποικίες. Η εμφάνιση του θεολο­γικού Μεθοδισμού στη διάρκεια του 19ου αιώνα (η ιστορική κριτική της Βίβλου), δημιούργησε ένα κίνημα αντίδρασης σε πολλές θρησκευτικές οργανώσεις. Το 1920 ένα περιοδικό Βα­πτιστών επινόησε τον όρο Φονταμενταλισμός για τους υπε­ρασπιστές της προτεσταντικής ορθοδοξίας. Ο όρος αυτός, βαθμιαία, έφτασε να εννοεί μόνο την πιο αδιάλλακτη και μα­χητική πλευρά της κίνησης και οι πιο συντηρητικοί Προτε­στάντες άρχισαν να υιοθετούν έτσι την παλιά ονομασία των Ευαγγελικών. Αυτοί δημιούργησαν στις Η.Π.Α. το 1942 την Εθνική Οργάνωση Ευαγγελικών και το 1951 την Παγκόσμια Ευαγγελική Αδελφότητα. Σήμερα υπάρχουν περίπου 60.000.000 Ευαγγελικοί στις Η.Π.Α.

Ο ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

Ο Φονταμενταλισμός είναι ένα συντηρητικό κίνημα των Προτεσταντών που ξεκίνησε στην Αμερική από τη Θρησκευτική αφύπνιση του 18ου και 19ου αιώνα. Σαν μια οργανωμένη κίνηση χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα.

Οι Φονταμενταλιστές πιστεύουν στο αλάθητο της Βίβλου, στην αμόλυντη γέννηση και Θειότητα του Ιησού, στη θυσία Του πάνω στο σταυρό, στη σωματική ανάσταση και στη Δευτέρα Παρουσία Του και στη σωματική ανάσταση των πι­στών.

Επίσης θεωρούν την αγγλοσαξονική φυλή σαν την ε­κλεκτή φυλή του Θεού και την Αμερική σαν το Νέο Ισραήλ ή την πραγματική Γη της Επαγγελίας, ενώ υποστηρίζουν πά­ντα το Ισραήλ στη διένεξη του με τους Άραβες.

Τη δεκαετία του ’20 το κίνημα αυτό γνώρισε ιδιαίτερη ανά­πτυξη στις αγροτικές περιοχές, ιδιαίτερα στην Καλιφόρνια, στις συνοριακές πολιτείες και στο νότο, με αποτέλεσμα πολ­λές πολιτείες να ψηφίσουν νόμους που να απαγορεύουν τη διδασκαλία της Θεωρίας της Εξέλιξης στα σχολεία. Έπρεπε να φτάσουμε στο 1968, για να κρίνει το Ανώτερο Δικαστήριο των Η.Π.Α. αντισυνταγ­ματικούς αυτούς τους νόμους. Τη δεκαετία του ’30, ο Φονταμενταλισμός έχασε την ορμή του, όταν οι περισσότεροι Αμερικανοί άρχισαν να αποδέχο­νται τις σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους. Από τότε ο Φονταμενταλισμός έχει ανασυγκροτηθεί, ιδίως μέσα από την α­ντίδραση του για τις σύγχρονες θεολογικές κινήσεις, όπως ο Οικουμενισμός, η Νεοορθοδοξία και ο Μοντερνισμός.

ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Αποτελούν μια μεγάλη ποικιλία εκκλησιαστικών οργα­νώσεων που χαρακτηρίζονται από την πίστη τους στη χριστιανική τελειότητα, η οποία κορυφώνεται με την «πλήρωση του πιοτού από το Άγιο Πνεύμα» και α­πό μια «γλωσσολαλία», όπως των Αποστόλων την ημέρα της Πεντηκοστής.

Το Παγκόσμιο Πεντηκοστιανό Συνέδριο είναι μια διεθνής α­δελφότητα που συντονίζει τη δράση των πεντηκοστιανών εκκλησιών όλου του κόσμου.

α) Οι Χαρισματικοί: εξασκούν μια πεντηκοστιανή μορφή λα­τρείας, αλλά παραμένουν στην καθολική ή προτεσταντική εκκλησία τους.

β) Οι Ομάδες του θεού (Assemblies of God): ιδρύθηκε το 1914 στο Αρκάνσας. Τα άρθρα της πίστης τους περιλαμ­βάνουν τη σωτηρία μέσω μιας άγιας ζωής, το Βάπτισμα στο όνομα του Αγίου Πνεύματος, συνοδευόμενο από γλωσσολα­λία, τη θεία θεραπεία και τη Δευτέρα Παρουσία. Ο τρόπος οργάνωσης τους είναι κονγρεγκασιοναλικός και το διεθνές αρχηγείο τους εδρεύει στο Μισούρι των Η.Π.Α.

Η οργάνωση έχει πάνω από 9.000 εκκλησίες με περίπου 1.630,000 μέλη στις εκκλησίες των Η.Π.Α. και διατηρεί ιε­ραποστολές σε πάνω από 90 χώρες, με τα παγκόσμια μέλη της να φτάνουν τα 6.000.000.

ΚΟΥΑΚΕΡΟΙ, Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Οι Κουάκεροι είναι μία προτεσταντική αίρεση που πι­στεύει ότι όλα τα άτομα μπορούν να αντιληφθούν το λόγο του Θεού μέσα στην ψυχή τους, χωρίς να χρει­άζονται τις μεσολαβητικές υπηρεσίες κάποιου πλη­ρωμένου κληρικού.

Οι απαρχές τους ανάγονται στον καιρό της Μεταρρύθμισης και στις απόψεις των Βαπτιστών και των Ιντιπεντιστών, οι οποίοι πίστευαν στη λαϊκή ηγεσία, στα ανεξάρτητα εκκλη­σιάσματα και στον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλη­σίας.

Ονόμαζαν τους εαυτούς τους Τέκνα του Φωτός, Φί­λους της Αληθείας και, τελικά, Κοινότητα των Φίλων. Σε σχέση με τα ανατρεπτικά κινήματα τους ονομάστηκαν λαϊκά Κουάκεροι (Quakers = οι Σείστες). Οι Κουάκεροι, διωκόμενοι, άρχισαν να μεταναστεύουν στη δεκαετία του 1660 στο Νιου Τζέρσεϊ, στην Πενσιλβανία και στο Ροντ Άϊλαντ.

Η Ετήσια Διάσκεψη της Θρησκευτικής Κοινότητας των Φίλων αποτελεί την ανώτερη εξουσία για όλα τα δογματικό και διαχειριστικά ερωτήματα που εγείρονται. Αριθμητικά οι Κουάκεροι των Η.Π.Α. δεν υπερβαίνουν τους 150.000.

Ο ΑΝΤΒΕΝΤΙΣΜΟΣ

Περιλαμβάνει προτεσταντικές αιρέσεις που δίνουν έμφάση στο δόγμα της επικείμενης Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Υποστηρίχθηκε από τον Αμερικανό Βαπτιστή Ουίλιαμ Μίλερ, γι’ αυτό και οι οπαδοί το ονομάστηκαν Μιλερίτες.

Η πρώτη διακήρυξη της επερχόμενης Δευτέρας Παρουσίας έγινε για το διάστημα ανάμεσα στις 21 Μαρτίου του 1843 και στις 21 Μαρτίου του 1844. Η αποτυχία της πρόβλεψης τους ονομάστηκε Η Πρώτη Απογοήτευση. Ακολούθησε μια δεύ­τερη αποτυχημένη πρόβλεψη για τις 22 Οκτωβρίου του 1844. Όσοι Αντβεντιστές έμειναν, χωρίστηκαν σε τέσσερις βασικές οργανώσεις που συνεχίζουν μέχρι σήμερα:

α) Οι Αντβεντιστές (Χιλιαστές) της Έβδομης Μέρας: η με­γαλύτερη ομάδα Αντβεντιστών με πάνω από 2.000.000 μέλη σε όλο τον κόσμο. Η Εκκλησία τους δημιουργήθηκε την πε­ρίοδο 1844-1855 από τους Αμερικανούς Μιλερίτες Τζόσεφ Μπέιτς και Τζέιμς και Έλεν Ουάιτ, αλλά οργανώθηκε επίση­μα το 1863. Πιστεύει στην ορατή, προσωπική Δευτέρα Παρουσία, σε μια κοντινή αλλά αόριστη ημερομηνία. Θεωρώντας το σώμα σαν το ναό του Αγίου Πνεύματος, δί­νουν έμφαση στην υγεία. Διατηρούν πάνω από 360 νοσοκο­μεία σε όλο τον κόσμο και διεξάγουν ιεραποστολικά, εκπαιδευτικά και φιλανθρωπικά προγράμματα. Η Εκκλησία τους διευθύνει ένα από τα μεγαλύτερα προτεσταντικά συστήμα­τα σχολείων.

β) Χιλιαστική Χριστιανική Εκκλησία: υποστηρίζει ότι οι νε­κροί παραμένουν σε μια ασυνείδητη κατάσταση μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μετά τη χιλιετηρίδα.

γ) Εκκλησία του Θεού: Εκκλησία αβρααμικής πίστης, η οποία δέχεται τη Βίβλο ως τη μόνη αυθεντία σε ζητήματα πί­στης και ερμηνεύει κυριολεκτικά τις αναφορές της για τη Βασιλεία του Θεού. Πιστεύει στη Δευτέρα Παρουσία πριν την τρέχουσα χιλιετηρίδα, όπου θα αναστηθούν μόνο οι δί­καιοι και την οποία θα ακολουθήσει η χιλιετής βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη.

δ) Καθολική Αποστολική Εκκλησία: την ίδρυσαν οι οπαδοί του Σκότου ιερέα Έντουαρντ Ίρβινγκ (1792-1834), ο οποίος είχε προβλέψει ανεπιτυχώς το τέλος του κόσμου και την επικείμενη Δευτέρα Παρουσία για το έτος 1864 και ισχυριζό­ταν ότι κατείχε τη γλωσσολαλία.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά: χριστιανική αίρεση που ιδρύθηκε το 1872 στο Πίτσμπουργκτης Πενσιλβανίας από τον Αμερι­κανό κληρικό Τσαρλς Τέιζ Ράσελ. Το διεθνές αρχηγείο της εί­ναι στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Τα μέλη της θεωρούν τους εαυτούς τους σαν ασκητές του πρωτογενούς Χριστιανισμού και τον κάθε Μάρτυρα σαν έ­ναν ιερέα. Δίνουν έμφαση στη μελέτη της Βίβλου.

Πιστεύουν ότι ο Χριστός άρχισε την αόρατη βασιλεία του το 1914 και ότι σύντομα οι δυνάμεις του Καλού θα νικήσουν τις δυνάμεις του Κακού στη μάχη του Αρμαγεδδώνα. Ο Χριστός θα κυβερνήσει τη Γη για 1.000 χρόνια, οπότε οι νεκροί θα α­ναστηθούν και όλοι οι άνθρωποι θα έχουν μια δεύτερη ευ­καιρία για να σωθούν. Στο τέλος της χιλιετηρίδας, ο Σατανάς θα επιστρέψει και, τελικά, θα καταστραφεί. Μια τέλεια ανθρωπότητα θα απολαύσει την αιώνια ζωή πάνω στη Γη.

Η αίρεση εκδίδει βιβλία και φυλλάδια σε πολλές γλώσσες. Το πιο γνωστό περιοδικό τους είναι το Watchtower (η ελληνική Σκοπιά), που τυπώνεται σε πάνω από 100 γλώσσες.

ΚΟΝΓΚΡΕΓΚΑΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟΣ

Μια μορφή εκκλησιαστικής διακυβέρνησης ή πολιτικής στην οποία την πλήρη εξουσία έχει το κάθε ατομικό εκκλησίασμα ή η πλήρως αυτοκυβερνώμενη τοπική Εκκλησία. Αντιτίθεται στις ιεραρχικές δομές του Επισκοπισμού και του Πρεσβυτεριανισμού. Σε μια στενότερη έννοια, ο Κονγκρεγκασιοναλισμός είναι η πολιτική της μιας πλευράς του Αγγλικού Πουριτανισμού και, ιδιαίτερα, των Πουριτανών που μετανάστευσαν στη Νέα Αγγλία το 17ο αιώνα και υποστήριζαν ότι η Αγγλικανική Εκκλησία είναι διεφθαρμένη και ότι οι πραγματικοί Χριστιανοί έ­πρεπε να χωριστούν από αυτήν και να σχηματίσουν τις δικές τους αυτόνομες Εκκλησίες (Χωριστικοί ή Σεπαριτιστές). Αυ­τοί ενώθηκαν το 17ο αιώνα με άλλους σχισματικούς και αυτονομάστηκαν Ιντιπεντιστές ή Ανεξάρτητοι. Οι Κονγκρεγκασιοναλιοτές υποστηρίζουν τη σαφή διάκριση μεταξύ κράτους και Εκκλησίας.

Την περίοδο 1805-1825, οι κονγκρεγκασιοναλιοτικές εκκλη­σίες διαιρέθηκαν σε δυο ομάδες: στο φιλελεύθερο μέρος σαν Ουνιτάριοι (Μονιστές) και στους Κονγκρεγκασιοναλιστές, που σχημάτισαν το Εθνικό Συμβούλιο των Κονγκρεγκασιοναλιστικών Εκκλησιών των Η.Π.Α. και το 1961 ενώθηκαν με την Ευαγγελική και τη Μεταρρυθμιστική Εκκλησία, δημιουρ­γώντας την Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού.

ΟΙ ΜΕΝΩΝΙΤΕΣ

Προτεσταντική ευαγγελική θρησκευτική ομάδα που εμφανίστηκε στην Ελβετία και την Ολλανδία την εποχή της Μεταρρύθμισης και πήρε το όνομα της από τον αρχικό εμπνευστή Ολλανδό Μένο Σάιμονς. Οι Μενωνίτες διακρίνονται σε έναν αριθμό ξεχωριστών οργανώσεων που τηρούν το ιδανικό της θρησκευτικής κοινότητας με βά­ση την Καινή Διαθήκη και το πνεύμα της Επί του Όρους Ομι­λίας. Η Βίβλος ερμηνεύεται κατ’ αυτούς με βάση την ατομική συνείδηση.

Ήταν από τους πρώτους που τάχθηκαν υπέρ του χωρισμού κράτους κι Εκκλησίας και καταδίκασαν τη δουλεία. Πολλοί απ’ αυτούς αρνούνται να στρατευτούν, να ορκίζονται στα δικαστήρια και να εξασκούν μια δημόσια υπηρεσία.

Διωκόμενοι οι Μενωνίτες το 18ο αιώνα από την Ευρώπη, έ­φυγαν προς διάφορες χώρες, μεταξύ αυτών και η Αμερική (Πενσιλβανία). Σε όλη την ιστορία τους ήταν ένας αγροτικός πληθυσμός. Τον 20ο αιώνα άρχισαν να διαδραματίζουν ση­μαντικό ρόλο στην κοινωνία των Η.Π.Α.

Αμισαίοι (Amish): προτεσταντική σέκτα μενωνιτικής προέ­λευσης που έχει διατηρήσει έναν απομονωμένο και συντηρη­τικό, γεωργικό τρόπο ζωής. Προέρχονται από τον Ελβετό Μενωνίτη επίσκοπο Τζέικομπ Αμάν, που επέμενε ότι η πει­θαρχία στην Εκκλησία πρέπει να διατηρηθεί με τον αφορι­σμό. Διωκόμενοι από την Ευρώπη, μετανάστευσαν το 18ο αιώνα στην Πενσιλβανία και μετά εξαπλώθηκαν στο Οχάιο και σε άλλες μεσοδυτικές αμερικανικές πολιτείες.

Οι πιο συντηρητικοί απ’ αυτούς είναι γνωστοί ως Αμισαίοι της Παλαιάς Τάξης. Ντύνονται με πολύ απλό τρόπο, χρη­σιμοποιώντας κόπιτσες και θηλιές αντί για κουμπιά, ταξι­δεύουν με άμαξες, οι ενήλικοι άρρενες είναι γενειοφόροι, τηρούν τις θρησκευτικές λειτουργίες στα σπίτια τους και απαγορεύουν το γάμο με ξένους. Βαπτίζονται ενήλικοι και συ­νήθως αρνούνται να λάβουν μέρος σε πολιτικά ζητήματα. Δεν υπερβαίνουν τους 50.000.

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Η μυστική ιστορία της Αμερικής συμπεριλαμβάνει μεταφυσικές διδασκαλίες που επικεντρώνονται στην αόρατη πνευματική ζωή και τους νόμους της, αλλά και Μυστικές Εταιρίες που εργάστηκαν με στόχο την κα­τάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Εκτός όμως από τις μυητι­κές ομάδες και αδελφότητες που προήλθαν άμεσα ή έμμεσα από τα μυστικά ιερατεία της Ευρώπης, υπήρξαν και κάποια αυθόρμητα περιθωριακά συστήματα σκέψης που στηρίχτη­καν αποκλειστικά στην ουτοπία των ιδρυτών τους. Τα πιο σημαντικά από αυτά είναι οι Σέικερς, οι Μορμόνοι, η Κοινό­τητα Oneida και η Society of Brothers.

ΟΙ ΣΕΪΚΕΡΣ

Πνευματική μητέρα των Σέικερς είναι η Αν Λι, που γεν­νήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας το 1736. Η Αν έφερε στον κόσμο τέσσερα παιδιά, που όλα τους πέ­θαναν σε βρεφική ηλικία. Σαν αποτέλεσμα αυτής της τραυματικής εμπειρίας, η Αν ένιωσε μια βαθιά απόρριψη για το γάμο και τις σεξουαλικές σχέσεις. Το 1772, κατά τη διάρ­κεια μιας σύντομης παραμονής της στη φυλακή, είχε μια «οπτασία» που αφορούσε το «προπατορικό αμάρτημα» και την απώλεια από τον Αδάμ και την Εύα του Παραδείσου. Εγκαταλείποντας τον εαυτό της στις θρησκευτικές της αποκαλύψεις, η Αν θεώρησε από εκείνη τη στιγμή τον εαυτό της ως την απεσταλμένη του Θεού στη Γη και ως θηλυκή αντιστοιχία του Ιησού. Πίστεψε πως σκοπός της ύπαρξης της ήταν ν’ αποκαλύψει στους ανθρώπους ότι η ηδονή της σάρ­κας είναι πηγή της κάθε αμαρτίας και ότι μόνο η απόλυτη αποχή από τους πειρασμούς της ακολασίας μπορεί να σώ­σει την ανθρωπότητα.

Το κίνημα των Σέικερς γεννήθηκε στην Αγγλία. Σύντομα όμως, λόγω των αντιδράσεων και της καταδίωξης των πρώτων Σέικερς από την τοπική κοινωνία, η ομάδα αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Αμερική. Το 1774 η Αν Λι, ο σύζυγοι της και επτά άλλα μέλη έφτασαν στη Νέα Υόρκη, όπου σύ­ντομα βυθίστηκαν στην ανέχεια και τη φτώχεια. Ανάμεσα σε φυλακίσεις, καταδιώξεις και προσηλυτισμούς, η «οικογένεια» μεγάλωσε σιγά-σιγά και, όταν η Αν Λι πέθανε, το 1784: αριθμούσε πάνω από χίλια μέλη. Ο Τζέιμς Γουιτάκερ Game| Whittaker), που πέθανε μετά από τρία χρόνια, και κυρίως ο Τζόσεφ Μίτσαν (Joseph Meachan), που τον διαδέχθηκε αφοσιώθηκαν στην καλύτερη οργάνωση και θεολογική διατύπωση των θέσεων της σέκτας, έτσι ώστε να μπορέσει να τύχει δημόσιας αναγνώρισης.

Η πρώτη κοινότητα φτιάχτηκε πάνω στα χνάρια του Ναού της Ιερουσαλήμ και αποτελούνταν από τρία επίπεδα. Στο πρώτο συμμετείχαν μόνο αυτοί που είχαν δωρίσει την περιουσία τους στη σέκτα και είχαν απαρνηθεί όλους τους «γήινους δεσμούς». Το δεύτερο περιελάμβανε τα πιο νέα μέλη και το τρίτο τους υπερήλικες καθώς και τα άτομα που λόγο ηλικίας ήταν εξαρτώμενα από τον πρώτο και το δεύτερο κύκλο. Οι νεοεισερχόμενοι υπέγραφαν ένα είδος συμβολαίου που αφορούσε την περιουσία, τους απογόνους αλλά και τη διαχείριση του χρόνου τους.

Οι Σέικερς πίστευαν ότι, πριν απ’ την «Πτώση», οι άνθρωποί ήταν αναμάρτητοι και χρησιμοποιούσαν τα σεξουαλικά του όργανα σπάνια και μόνο για αναπαραγωγή. Ο «πειρασμός» της Εύας ήταν ο λόγος που η ηδονή και η αμαρτία κατακυρίευσαν την ανθρωπότητα και έφεραν στον κόσμο την ψυχική κατάπτωση, τις ασθένειες και το θάνατο. Σύμφωνα με τα δι­δάγματα της Αν Λι, οι ερωτικές σχέσεις οδηγούν πάντοτε στην απογοήτευση και γεννούν όλα τα κοινωνικά προβλήματα.

Οι Σέικερς, ακολουθώντας την πεπατημένη όλων των «θεόπεμπτων» σωτήρων, θεωρούσαν τους εαυτούς τους εκλεκτούς α­πεσταλμένους κάποιας επουράνιας εξουσίας. Σαν αποστολή τους είχαν να διαφυλάξουν τη «Βασιλεία του Θεού» πάνω στη Γη και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στη σωτηρία. Η πολι­τική τους αντίληψη στηριζόταν στο αξίωμα: λόγω του ότι όλοι οι άνθρωποι κατευθύνονται από ένα και μοναδικό πνεύμα, έ­τσι ακριβώς και στην καθημερινή τους ζωή θα έπρεπε να υποτάσσονται σε μια συγκεντρωτική αρχή. Η διδασκαλία τους απέβλεπε στην εξαφάνιση κάθε διχογνωμίας και στην αυθόρ­μητη αποδοχή της βούλησης των λίγων «εκλεκτών», που ο Θεός είχε υποδείξει σαν αντιπροσώπους του στη Γη.

Ουσιαστικά οι Σέικερς ισοπέδωσαν κάθε στοιχείο ατομικής προσωπικότητας που δεν εναρμονιζόταν με τα κελεύσματα μιας θεοκρατικής γεροντοκρατίας, η οποία καθόριζε και ε­πέβλεπε τους κανόνες που αφορούσαν ακόμα και την παραμικρότερη λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής.

ΟΙ ΜΟΡΜΟΝΟΙ

Ίσως λιγότερο αθώο αλλά πολύ πιο επιτυχημένο από πολλές άλλες παρεμφερείς σέκτες, όσο τουλάχιστον αφορά την κοινωνική του εξάπλωση, υπήρξε το κίνημα των Μορμόνων. Το κίνημα αυτά, που αριθμεί σήμερα πάνω από εννέα εκατομμύρια μέλη, ιδρύθηκε το 1830 από τον 24χρονο Τζόζεφ Σμιθ (Joseph Smith). Ο Σμιθ, που καθώς ισχυρίζεται είχε κάποια αποκαλυπτικά οράματα, είδε τον «άγγελο του Κυρίου», που του αποκάλυψε ότι σε ένα λόφο, εκεί κοντά, ήταν θαμμένο ένα ολόχρυσο βιβλίο. Η Βίβλος αυ­τή των Μορμόνων, γραμμένη στα Αρχαία Αιγυπτιακά, μεταφράστηκε από τον ίδιο τον Σμιθ και βρέθηκε να περιέχει την ιστορία των αρχαίων κατοίκων της Αμερικής, απογόνων Εβραίων μεταναστών που έφτασαν στην αμερικανική ή­πειρο λίγο πριν από την καταστροφή του Ναού το 586 π.Χ. Σύμφωνα με τις ιερές αυτές αποκαλύψεις, υπάρχει μια στε­νή σχέση ανάμεσα στο εβραϊκό ιερατείο του Ναού του Σολομώντα και την Αμερική.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Σμιθ ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος ο Ιησούς, αμέσως μετά από την ανάσταση του, πήγε στην Αμερική για να χαρίσει τη σοφία του στους απογόνους των Εβραίων μεταναστών που ακόμα ζούσαν εκεί. Τετρακόσια ό­μως χρόνια μετά από αυτή την επίσκεψη, ξέσπασαν πόλεμοι που εξόντωσαν το μεγαλύτερο μέρος των «εκλεκτών» του Κυρίου. Σαν αποτέλεσμα των διωγμών που ακολούθησαν, το χρυσό βιβλίο κρύφτηκε σε ένα πέτρινο κουτί, περιμένο­ντας τη στιγμή που κάποιος θεόπεμπτος προφήτης θα εμ­φανιζόταν για να το αποκαλύψει στον κόσμο. Ο προφήτης αυτός ήταν ο Τζόζεφ Σμιθ, που αποστολή του ήταν να συν­δέσει το παρελθόν με το μέλλον.

Χιλιάδες άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στην προσπάθεια αυτή ιουδαιοποίησης της αμερικανικής ιστορίας. Ο Σμιθ αποκά­λυψε ότι είχε στην κατοχή του μυστικά κείμενα που απέδιδε στον Αβραάμ, τον Μωυσή και τον Ενώχ. Όσον αφορά τις πνευματικές επισκέψεις, μετά τον άγγελο Μορόμ ο Σμιθ δέ­χθηκε και άλλους επισκέπτες, τον προφήτη Ηλία, τον Ιησού και τον Μωυσή, που εμφανίστηκαν για να του μεταδώσουν τη σοφία τους και για να τον ενισχύσουν στο δύσκολο έργο που είχε αναλάβει.

Το 1836, κοινότητες Μορμόνων ιδρύθηκαν στο Μισούρι και το Οχάιο. Μετά όμως από βίαιες αντιδράσεις του τοπικού πληθυσμού, ξέσπασε ο επονομαζόμενος «πόλεμος των Μορ­μόνων», που απείλησε με εξαφάνιση το κίνημα. Παρ’ όλα αυ­τά, το 1844, 20.000 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Σμιθ, ιδρύοντας μια καινούρια πόλη, το Nauvoo, στο Ιλινόις. Τα σεξουαλικά όμως σκάνδαλα, η αυταρχική του συ­μπεριφορά και η πρακτική της ομαδογαμίας, που είχε υιοθε­τήσει, δημιούργησαν έντονες εχθρότητες. Το 1844 ο «προφή­της» φυλακίστηκε με την κατηγορία της προδοσίας και στις 27 Ιουνίου του ίδιου έτους ο όχλος έσπασε τις πόρτες της φυλακής και τον δολοφόνησε, σε ηλικία 38 ετών.

Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ONEIDA

Η Κοινότητα Oneida ιδρύθηκε από τον Τζον Νόις (John Humphrey Noyes) στο Brattieboro του Βέρμοντ το 1811. Σύμφωνα με τον Νόις, η επιθυμία κατοχής, ο εγωισμός και η ζήλια δεν συμβαδίζουν με τη χριστιανική ηθική. Μια κοινότητα πραγματικών πιστών οφείλει να στηρίζεται στην κοινοκτημοσύνη όχι μόνο των περιουσιακών στοιχείων αλλά και στην κατάργηση της σεξουαλικής και συναισθηματι­κής αποκλειστικότητας.

Αναπτύσσοντας ακόμα περισσότερο την ιδέα ότι οι μονογαμι­κές σχέσεις είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση, ο Νόις ανέ­πτυξε σεξουαλικές τεχνικές βασισμένες στον Ταντρισμό κα­θώς και ένα είδος ιερουργικής ελευθερομειξίας. Από την άλλη όμως πλευρά το κίνημα στηρίχτηκε στην επιβολή μιας άκαμ­πτης ηθικής που ενδυναμώθηκε μέσα από ανακριτικές εξο­μολογήσεις, μια αδιάκοπη κριτική της κάθε σκέψης των πι­στών καθώς και την ιδέα ότι τα μέλη της κοινότητας βρί­σκονται πολύ ανώτερα πνευματικά από τον υπόλοιπο κόσμο.

SOCIETY OF BROTHERS

Από όλες αυτές τις σέκτες ίσως η πιο ενδιαφέρουσα α­πό πνευματική άποψη είναι η Society of Brothers, που ιδρύθηκε στη Γερμανία του Μεσοπολέμου από τον Έμπερχαρντ Αρνολντ (Eberhard Arnold). Η κοινότητα, που για ένα διάστημα είχε εξαπλωθεί στην Αγγλία, το Λιχνενστάιν, την Παραγουάη, την Ουρουγουάη και φυσικά τις Η.Π.Α., έχει σαν πνευματική αρχή την κατάργηση των ορίων ανάμεσα στο ιερό και το καθημερινό και την μετα­τροπή της κάθε μικρής πράξης σε ένα ιερό μυστήριο που προσφέρεται στο Θεό. Στόχος του κάθε «πιστού» είναι να α­φήσει τον κόσμο να πεθάνει μέσα του, για να μπορέσει να α­φιερωθεί εντελώς στο Πνεύμα της Ύπαρξης, μέσα από τον κάθε του λόγο και πράξη.

Οι κοινότητες ζούσαν σε άμεση επαφή με τη Φύση, ειρηνικά και προσπαθώντας να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αυ­τάρκεις. Όμως η θεωρία τους ότι η κρατική εξουσία είναι η αρ­χή της καταπίεσης και του «Κακού» οδήγησε στην καταδίωξη τους από τις αρχές και τελικά στη συρρίκνωση τους.

Ο ΣΟΥΦΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.
ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΔΥΣΗΣ

Σουφισμός στις Η.Π.Α, και τον Καναδά έχει τις κατα­βολές του, εν μέρει, στον παραδοσιακό Μυστικισμό και στα κλασικά ιδεώδη των θεοσοφικών θεωρήσε­ων του αλ-Χαλάτζ και των συγχρόνων του, όπως δια­τυπώθηκαν το 10ο μ.Χ. αιώνα, αλλά χαρακτηρίζεται και από την επίδραση των ιδεών του κινήματος της Νέας Εποχής.

Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, ο Χαζράτ Ιναγιάτ Χαν έφτανε στη Δύση ως εκπρόσωπος των Τσίστι, ε­νός από τα τέσσερα κύρια σουφικά τάγματα της Ινδίας και της κεντρικής Ασίας. Μαζί του έφερνε τον ορισμό του Σουφισμού ως «μιας θρησκευτικής φιλοσοφίας αγάπης, αρμονίας και ομορφιάς», που συμπύκνωνε την πεμπτουσία της σουφικής διδασκαλίας, καθώς και μια σύγχρονη προσέγγιση στο πρόβλημα όχι μόνο της συμβατότητας αλλά και της εναρμό­νισης μεταξύ δυτικής και ανατολικής πνευματικότητας, με­ταξύ του Σουφισμού και των αναγνωρισμένων θρησκειών σε Ανατολή και Δύση.

Το σημερινό σουφικό κίνημα στη βόρεια Αμερική, που εκ­προσωπείται από περίπου 90 αδελφότητες και κέντρα σουφικού διαλογισμού σχεδόν στο σύνολο των πολιτειών των Η.Π.Α. και πέντε στον Καναδά, έχει τις ρίζες του στη αδελφό­τητα που ιδρύθηκε από τον Χαζράτ Ιναγιάτ Χαν με τη μορφή ενός σουφικού τάγματος. Πήρε τη μορφή ευρύτερου κινή­ματος το 1916 στο Λονδίνο και, τελικά, διεθνοποιήθηκε το 1922 στη Γενεύη. Από το 1926, αδιαμφισβήτητος πνευματι­κός ηγέτης του Διεθνούς Κινήματος Σούφι παραμένει ο σήμερα 86χρονος γιος του Χαζράτ, Πιρ Βιλαγιάτ Ιναγιάτ Χαν. Ευθύς εξαρχής, ο Πιρ Βιλαγιάτ εξέφρασε τη «νεωτερική) προσέγγιση στις σχέσεις θρησκείας και φιλοσοφίας, που ε­δραζόταν στη βάση της αναζήτησης της σοφίας, η οποία ε­νυπάρχει σε όλα τα θρησκευτικά και ουμανιστικά φιλοσοφικά κινήματα.

Σπούδασε φιλοσοφία και ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, μουσική στην Εκόλ Νορμάλ στο Παρίσι, ενώ του απονεμήθηκε τιμής ένεκεν ο διδακτορικός τίτλος στη θρησκειολογία από τη Θεολογική Σχολή (Theological Seminary) της Νέας Υόρκης.

Στο νεωτερικό πλαίσιο που ορίζει η φιλοσοφική και θεολογική σκέψη, ιδιαίτερα μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε συνδυασμό με το πολυπολιτισμικό περιβάλλον των Η.Π.Α το ευρύ πεδίο γνώσεων του Πιρ Βιλαγιάτ συνέβαλε στη στενή συνύφανση της επιστημονικής και φιλοσοφικής κουλτούρας με τις σουφικές, ινδουιστικές, βουδιστικές, ισλαμικές, και ιουδαιοχριστιανικές παραδόσεις. Δεν αμφισβητείται η πίστη κανενός, ούτε επιβάλλεται η διδασκαλία κάποιου συγκεκριμένου δόγματος. Αντιθέτως, τονίζεται η ελευθερία της σκέψης και η αναγκαιότητα σύνδεσης μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου.

Παρά τη σταθερή μείωση της επιρροής του κλασικού Σουφισμού στις περισσότερες χώρες της Δύσης λόγω της ραγδαίας εκβιομηχάνισης και της συνακόλουθης αλλαγής στον τρόπο ζωής των πολιτών, το αποτέλεσμα του μπολιάσματος του παραδοσιακού σουφικού Μυστικισμού με το γνωσιακό και πολιτισμικό υπόβαθρο του δυτικού πολιτισμού ή­ταν (ιδιαίτερα στις δεκαετίες του 1960 και του 1970) η εξά­πλωση του σουφικού κινήματος στις ΗΠΑ και τον Καναδά, με σημερινό ηγέτη τον Πιρ Ζία Ιναγιάτ Χαν, γιο του Πιρ Βιλαγιάτ, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, παρότι ο ρυθμός της έχει υποστεί κάμψη.

Η προσαρμογή των σουφικών διδασκαλιών στη βόρεια Αμε­ρική είχε δυο κύριους άξονες που, σε ένα βαθμό, τη διαφο­ροποιούν από τον παραδοσιακό Σουφισμό: α) την απόπειρα απόδειξης της συμβατότητας μεταξύ μυστικιστικού βιώ­ματος και σύγχρονης επιστήμης και β) το σεβασμό της διαφορετικότητας αναφορικά με τη θρησκευτική καταγω­γή. Οι στόχοι του σουφικού κινήματος στη βόρεια Αμερική και τον Καναδά αλλά και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο περιγράφονται από τον ίδιο τον Πιρ Βιλαγιάτ Ιναγιάτ Χαν ως εξής: «Προσπαθώ να αναπτύξω μια σύγχρονη πνευματικότητα κατάλληλη για την εποχή μας. Ακολουθώντας το μήνυμα του πατέρα μου, πιστεύω ότι για την ανάπτυξη της ύπαρξης μας στην ύψιστη πνευματική κατάσταση απαιτείται η ανα­κάλυψη του ιδεώδους μας και πρέπει να επιτρέψουμε στην έμφυτη δύναμη, στην πεποίθηση μας, να μας δώσει το κου­ράγιο, ώστε να αναπτύξουμε αυτό το ιδεώδες.

»Για το σκοπό αυτό, προαπαιτούνται τόσο η γνώση των στόχων της ζωής μας όσο και η αυτοπειθαρχία μας, με άλλα λόγια η βαθιά γνώση του σώματος, του νου και των συναισθημάτων μας. Με μια στάση χαράς και ενθουσιασμού δεν καταπνίγουμε, αλλά, αντιθέτως, ελέγχουμε και κατευθύνου­με την εκπλήρωση των στόχων της ζωής μας. Αντί να θε­ωρούμε τις δυσκολίες της ζωής ως τροχοπέδη, μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε σαν μια ευκαιρία για την ανακάλυψη και ανάπτυξη της δημιουργικότητας μας.

»Όπως διαπιστώνει κανείς σε όλες τις θρησκείες και, μάλι­στα, με ιδιαίτερη σαφήνεια στην περίπτωση της ζωής του Ιησού Χριστού, μπορούμε να μετατρέψουμε τις δοκιμασίες σε χαρά. Με αυτό δεν εννοούμε την άρνηση και απόρριψη αλλά την αποδοχή των δοκιμασιών κι, έτσι, την ενίσχυση της ικανότητας μας να κυριαρχούμε πάνω στη ζωή.

»Πιστεύω πως έχει σημάνει πλέον η ώρα να ξεχάσουμε τις απογοητεύσεις και προκαταλήψεις μας, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό. Οι προσωπικές απογοητεύσεις μάς εμποδίζουν να αναπτυχθούμε προς την κατεύθυνση της εκπλήρωσης του ύψιστου ιδεώδους μας, ενώ οι συλλογικές απογοητεύ­σεις οδηγούν σε πολέμους. Ο απώτερος στόχος μου είναι να εγείρω στους ανθρώπους την ανάγκη για σεβασμό και ανοχή απέναντι σε κάθε θρησκεία, αναγνωρίζοντας την ενότητα α­νάμεσα στα ιδεώδη παρά τη διαφορετικότητα στις μορφές. Πιστεύω ότι μπορούμε να αρθούμε πάνω από τις διακρίσεις και τις διαφορές, ώστε να εκτιμήσουμε την ομορφιά και την ποικιλία στους ανθρώπους και τους πολιτισμούς και να δια­ φυλάξουμε πάση θυσία την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπινης ύπαρξης».

ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ

Ένα θρησκευτικό κίνημα που γνωρίζει μεγάλη ανάπτύξη τα τελευταία χρόνια στις Η.Π.Α. είναι ο Μπαχάι. Ο Μπαχαϊσμός ξεκίνησε αρχικά από τον Μπαμπισμό (σιιτική αίρεση στην Περσία το 1844 και αναπτύχθηκε σαν ξεχωριστή θρησκεία. Ο ιδρυτής του Μπαμπισμού, Μίρζα Αλί Μοχάμεντ του Σιράζ, γνωστός σαν Μπαμπ (Αραβικά «πόλη»), διακήρυξε -σε αντίθεση προς τον ορθόδοξο Ισλαμισμό- ότι οι προφήτες ήταν θείες εκδηλώσεις, ότι ο ίδιος ήταν ισότιμος του Μωάμεθ και αγγελιοφόρος μιας ακόμα μεγαλύτερης «Θείας Εκδήλωσης» και κάτοχος μιας νέας αποκάλυψης ή Ιερού Βιβλίου (της Μπάγιαν) που θα αντικαθιστούσε το Κοράνι. Η θρησκεία του θεωρήθηκε ο προπομπός μιας νέας εποχής, στην οποία πρόκειται να ενωθούν όλες οι θρησκείες του κόσμου κάτω από μια ενιαία πνευματική κεφαλή. Το 1863 ο Μίρζα Χουσεΐν Αλί Νούρι αυτοανακηρύχθηκε ως η εκπλήρωση της προφητείας του Μπάμπα, πήρε το όνομα Μπάχα Αλλάχ κι έγινε ο αρχηγός μιας από τις φατρίες του Μπαμπισμού. Η περσική κυβέρνηση καταδίωξε απηνώς τους Μπαμπιστές και τους Μπαχάϊστές. Οι οπαδοί του Μπάχα πιστεύουν ότι αυτός ήταν ο τελευταίος σε μια σειρά θείων εκδηλώσεων, που περιλαμβά­νουν τον Ζωροάστρη, τον Βούδα, τον Ιησού και τον Μω­άμεθ. Οι διδασκαλίες του διαδόθηκαν από τον γιο του Αμπντ αλ-Μπάχα, που μετά το 1908 έφυγε για την Ευρώπη και τη βόρεια Αμερική, για να διαδώσει τη διδασκα­λία του πατέρα του.

Ο Μπαχαϊσμός προωθεί τη φυλετική και θρησκευτική αρ­μονία, την ισότητα των φύλων, μία διεθνή βοηθητική γλώσσα, μία παγκόσμια εκπαίδευση και πίστη βασισμένη στην ουσία των μεγάλων θρησκειών και μία παγκόσμια α­ντιπροσωπευτική κυβέρνηση. Ο Αμπντ αλ-Μπάχα όρισε στη διαθήκη του σαν Προστάτη της Πίστης τον εγγονό του Σόγκι Εφέντι Ραμπανί.

Υπό την καθοδήγηση του τελευταίου (1921-1957), οι Μπαχάϊστές των Η.Π.Α. ανέπτυξαν ένα σύστημα διακυβέρνησης, έχοντας το αρχηγείο τους στο Γουίλμετ του Ιλινόις. Σήμερα ζουν στην Αμερική περίπου 110.000 Μπαχαϊστες, σε ένα σύνολο 5.300.000 σε όλο τον κόσμο. Το παγκόσμιο αρχηγείο της οργάνωσης βρίσκεται στο Ισραήλ.

ΠΙΟΝΙΕΡΟΙ ΣΤΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ
Η ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

«FULL MOON IN VERMONT»!

Όσοι αγαπούν την παλιά τζαζ ίσως αναγνωρίσουν το τραγούδι. Πάντως όταν, κάπου δέκα χρόνια πριν, πρωτοβρέθηκα στο Βερμόντ, μια νύχτα με πανσέληνο, με τη Μαργκό Άντλερ και τις εκκολαπτόμενες μάγισσες ενός νεοσύστατου «κύκλου», δεν μπορούσα να φανταστώ τις αλλαγές που θα έφερνε στη ζωή μου αυτή η εμπειρία…

Για παράδειγμα, δύσκολα μπορούσα να φανταστώ ότι θα α­νακάλυπτα μια καινούρια διάσταση σ’ όλα όσα αγαπούσα και με συγκινούσαν και πιο πριν: από τη Μινωική Κρήτη και τον Κυκλαδικό Πολιτισμό μέχρι το Μαντείο της Σαμοθράκης και την επανασύνδεση μ’ έναν πιο χυμώδη και ζωντανό Φεμινισμό, καθώς και νέους τρόπους κοινωνικής και πολιτι­κής δράσης με οικολογικό περιεχόμενο. Η προσωπική μου εξερεύνηση, σαν άλλου πιονιέρου στην Άγρια Δύση(Ι), άρχισε, ουσιαστικά, μέσα από την επαφή μου με τη Μαργκό. Ίσως, γιατί μπορούσα να καταλάβω τους λόγους που την ώθησαν ν’ ασχοληθεί με το Νεοπαγανισμό ως δημοσιογράφος-ερευνήτρια, όσο και ως μάγισσα που α­σκεί πρακτικά τη μαγεία με τους δικούς της προσωπικούς τρόπους. Μια μαγεία που δεν έχει, φυσικά, καμιά σχέση με ό­σα ο μεσαιωνικός απόηχος, η χριστιανική μονολιθικότητα και το Χόλιγουντ με τα σατανιστικά θρίλερ έχουν προσδώσει στον όρο.

ΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΑΝΑΤΕΛΛΟΥΝ!

Η Μαργκό Άντλερ, εγγονή του διάσημου ψυχίατρου Άλφρεντ Άντλερ και γνωστή δημοσιογράφος, πολύ πριν γίνει μάγισσα, μέσα από την έρευνά της για τις μάγισσες, τους νεο-Δρυΐδες, τους πιστούς της Θεάς και τους υπόλοιπους Παγανιστές στη σύγχρονη Αμερική, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα!

Το αποτέλεσμα ήταν -πέρα από το εγχειρίδιο Drawing down the Moon, όπου αναλύεται η ιστορία, οι ρίζες, οι επιρροές του νεοπαγανιστικού ρεύματος στη σύγχρονη Αμερική και οι διαφοροποιήσεις του σε πλήθος υποομάδες με ευχάριστο όσο και λεπτομερή τρόπο- η προσωπική της άμεση εμπλοκή στη σύγχρονη μαγεία.

Είναι πιθανό ότι, αν η Αμερική δεν είχε περάσει από την ε­μπειρία της δεκαετίας του ‘60, της έξαρσης της νεανικής επαναστατικότητας, της αναζήτησης του διαφορετικού, την, ευρεία χρήση του LSD από τη γενιά των χίπις, το κίνημα ειρήνης που διογκώθηκε λόγω του πολέμου στο Βιετνάμ και της διάδοσης των ανατολικών θρησκειών και πρακτικών, (γιόγκα, Βουδισμός κυρίως) στη Δύση, η σύγχρονη έξαρση της πνευματικότητας δεν θα είχε πάρει ούτε αυτές τις διαστάσεις ούτε τις συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Μην ξεχνάμε ότι ο Κάρλος Καστανέντα έγινε ο πατριάρχης του σύγχρονου Νεοσαμανισμού, γιατί, απλά, ήθελε να γράψει μια εργασία για τα ψυχοτρόπα φυτά, όταν ήταν φοιτητής της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στην Καλιφόρνια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ο μόνος που αναζήτησε μια άλλη πραγματικότητα, μια νέα, πνευματική διάσταση στη ζωή του, με τη δικαιολογία μιας πανεπιστημιακής εργασίας! Το αντιπολεμικό κίνημα, σε αντιδιαστολή με τις πολεμοχα­ρείς μεταπολεμικές θριαμβολογίες της Αμερικής, οδήγησε τους πιο ανήσυχους Αμερικανούς σε κάποιες βασικές συνει­δητοποιήσεις για την ιστορία τους την ίδια. Η μελέτη της κουλτούρας των ιθαγενών της Αμερικής έγινε μια αναγκαιό­τητα, όχι πια μόνο ακαδημαϊκή, από την πλευρά μιας επι­στημονικής μειονότητας, αλλά μια εσωτερική αναγκαιότητα μιας ολόκληρης γενιάς που είχε μεγαλώσει με τον Τζον Γουέιν να κατατροπώνει τους κακούς και μοχθηρούς Ινδιάνους!

Μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους Αμερικανούς για πολλά: από την παροιμιώδη αφέλειά τους μέχρι τον επιφανειακό τρόπο με τον οποίο αγκαλιάζουν και υιοθετούν καθετί το καινούριο. Όμως, είναι δύσκολο να τους κατηγορήσει για έλλειψη ενθουσιασμού!

Αν η δεκαετία του ’60 χαρακτηρίστηκε από «sex ‘n drugs ‘n rock ‘n roll», τότε, αυτοσχεδιάζοντας, μπορούμε να πούμε πως η δεκαετία του ‘70 χαρακτηρίστηκε από την εσωτεριστική βουτιά, που οδήγησε στη γέννηση του New Age στη συνέχεια.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Αμερική θεωρείται με καμάρι από τους ίδιους τους πολίτες της ως το «μεγάλο χωνευτήρι». Μέσα στο πλήθος των εθνοτήτων που απαρτίζουν το αμερικανι­κό έθνος, σημαντικό ρόλο παίζει η μακρινή καταγωγή και α­πό τους ιθαγενείς Ινδιάνους όσο και από τους Ιρλανδούς ή Ρωσο-Εβραίους και Ιταλούς, μαζί με πλήθος άλλους.

Η αναζήτηση της ταυτότητας, προσωπικής και κοινωνικής, μάλλον αποτελεί ένδειξη ωρίμανσης ενός λαού, όσο και ενός ατόμου! Η δεκαετία του ’60 προετοίμασε το έδαφος για μια εσωτερική ανασκόπηση και έναν εσωτερικό απολογισμό της πλειοψηφίας των νέων της εποχής. Η αναζήτηση των οικο­γενειακών ριζών, αναπόφευκτα, οδήγησε σε μια νέα κατα­νόηση του φολκλόρ, των παραδόσεων που συνόδευαν το μύθο κάθε οικογένειας, όπως και κάθε εθνικής ομάδας.

Αν μια τέτοια επιστροφή στις ρίζες ήταν ανέφικτη μέσα στην ένταση και τις οδομαχίες του ’60 ή τα σύννεφα της μαρι­χουάνας, τη σεξουαλική πανδαισία και το επαναστατικό ροκ των χίπις, κατά τη δεκαετία του ’70 η ένταση είχε πια κατα­λαγιάσει. Όσοι βίωσαν το χιπισμό και την εξέγερση σαν μια νεανική τρέλα, επέστρεψαν στις σπουδές τους και έγιναν οι νέοι μάνατζερ-προάγγελοι των γιάπης του ‘80. Όσοι, όμως, αναζήτησαν μια δημιουργική συνέχεια στην επαναστατικότητα της νεότητας τους, στράφηκαν προς τα μέσα και προς τα πίσω!

Τότε τέθηκαν ουσιαστικά οι βάσεις ενός «εναλλακτικού τρό­που ζωής και σκέψης», η ανάγκη για μια διαφορετική αντι­μετώπιση των καθημερινών, πρακτικών προβλημάτων μιας κοινωνίας αντί για την αμφισβήτηση της εκ βάθρων.

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ!

Η μαγεία με τις κελτικές ρίζες και τον προσανατολισμό προς τη λατρεία και την προσωποποίηση της Φύσης διαδόθηκε ευρύτερα μέσα από βιβλία και μελέτες παρά μέσω των πρακτικών που μεταφέρονταν ως προφορική οικογενειακή παράδοση. Το πιο πιθανό είναι ότι μαζί με τις μάγισσες του Σάλεμ κάηκαν και οι περισσότερες γνώ­σεις τους, στα τέλη του 17ου αιώνα!

Φυσικά, όταν πια το νεοπαγανιστικό κίνημα είχε γίνει μόδα και το να είναι κανείς μέλος ενός σχήματος-κύκλου μαγισσών / μάγων έμοιαζε με τίτλο τιμής, όλοι -λίγο ως πολύ- ένιωθαν μάγοι από κούνια! Μπορούσαν, δηλαδή, να θυμηθούν και ν’ ανακαλέσουν πρακτικές και ματζούνια που κάποια γιαγιά ή θεία γνώριζε και ασκούσε στην οικογένεια, χωρίς ποτέ να α­ναφέρεται σ’ αυτά ως μαγεία. Στη χώρα μας είναι εύκολα κα­τανοητό κάτι τέτοιο: ποιος δεν έχει συναντήσει κάποια θεία που να λέει τον καφέ ή τα χαρτιά, να ξέρει συνταγές για διά­φορες αρρώστιες ή ξεματιάσματα και τρόπους προφύλαξης από το κακό μάτι;

Όμως ποια είναι, τελικά, η μαγεία των σύγχρονων Αμερικα­νών, που, ουσιαστικά, αναπτύχθηκε από τις αρχές της δε­καετίας του ’70, για να φτάσει στο αποκορύφωμα της στα μέσα του ‘90; Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για… προ­σωπική υπόθεση!

Κάτι που δύσκολα αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαίοι και οι Ανα­τολίτες από την αμερικάνικη νοοτροπία είναι ο βαθύς και έ­ντονος ατομισμός, η αίσθηση της προσωπικής ανεξαρτη­σίας και η θετική, δημιουργική στάση που εκπορεύεται α­πό την αντίληψη ότι σ’ αυτή τη χώρα «όλα είναι δυνατά!». Το νεοπαγανιστικό κίνημα, ο Νεοσαμανισμός και η αναβίωση της λατρείας της Θεάς, μαζί με την αναβίωση της μαγείας μπορεί να παρουσιάζονται ως ενιαίες κινήσεις μεγάλου α­ριθμού ανθρώπων, όμως, στην ουσία, πρόκειται για χιλιάδες μικρά ή μικρομεσαία σχήματα -στην πλειοψηφία τους- που, απλά, συνδέονται μεταξύ τους, ως προς τις κεντρικές πεποιθήσεις τους, αλλά διαφέρουν τα μέγιστα σε επιμέρους θέ­ματα και πρακτικές.

Ο συνδετικός κρίκος είναι πολιτικός και δεν θα μπορούσε να είναι άλλος για τους απογόνους των παιδιών των λουλου­διών! Το τι σημαίνει, βέβαια, πολιτική σε μια χώρα όπου σπά­νια ψηφίζει στις εκλογές πάνω από το 40-50% των κατοί­κων, διαφέρει πολύ απ’ ό,τι θεωρούμε πολιτική στην Ευρώ­πη και, ακόμη περισσότερο, στην Ελλάδα!

Η ίδια η γεωγραφία και η δημιουργία του αμερικανικού κρά­τους ενθάρρυνε τη δημιουργία μικρών, αυτοτελών κοινοτή­των που έτειναν να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις, μια προβολή δηλαδή της ατομικιστικής και ανεξάρτητης νοοτροπίας από το άτομο στην ομάδα. Είναι άδικο, όμως, για τους Αμερικανούς να τους θεωρήσουμε αποκλειστικά και μόνο μοναχικούς καουμπόηδες! Μια αρχή που κατέχει μεγά­λη αξία στην αμερικάνικη συνείδηση είναι αυτή της φροντί­δας για τους γείτονες ή η αρχή της καλής γειτονίας!

Η ίδια αυτή αρχή μπορεί να οδήγησε σε αντιδραστικές ακρό­τητες, από το Δόγμα του Απομονωτισμού του Πρόεδρου Μονρόε το 19ο αιώνα ως το σχηματισμό συμμοριών της γειτονιάς, που αιματοκυλούν τις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις στις μέρες μας, παράλληλα όμως δημιούργησε τις βάσεις μιας κοινωνικής δράσης με άμεσα πολιτικό χαρακτήρα.

Χάρη σ’ αυτή την αρχή του «βοηθάω το γείτονα», αναπτύ­χθηκε το κίνημα ειρήνης, το οικολογικό και περιβαλλοντικό κίνημα, το New Age και το…ίντερνετ! Με άλλα λόγια, μέσα από τη δημιουργία μικρών συνεκτικών ομάδων με κοινούς στόχους και πρακτικές που λειτουργούσαν σε μεγάλο βαθμό αυτοτελώς, αλλά είχαν επαφή και ανταλλαγές με άλλες, ελαφρά διαφορετικές ομάδες. Ουσιαστικά, η δικτύωση που γί­νεται αντιληπτή στους ιστούς του ίντερνετ δίνει ένα καλό παράδειγμα για το πώς αντιλαμβάνονται την πολιτική οι σύγχρονοι Αμερικανοί.

Οι κύκλοι των μαγισσών είναι, πρωταρχικά, κοινωνικοί κύ­κλοι συνεύρεσης ατόμων με κοινά ενδιαφέροντα και αντιλή­ψεις. Στη συνέχεια, είναι πολιτικά σχήματα που δρουν βάσει των αναγκών που παρουσιάζονται άμεσα και τοπικά και εμπλουτίζονται από τα θέματα που προκύπτουν κατά περί­πτωση (φυλετικό, περιβαλλοντικό, ομοφυλοφιλία κ.λπ.). Η πνευματική κλωστή που ενώνει την ομάδα είναι κυρίως η α­ναζήτηση αυτοέκφρασης και ταυτότητας και τα μέσα που χρησιμοποιείτο κάθε σχήμα εξαρτώνται αποκλειστικά από τα μέλη του.

Με αυτή την έννοια, αν ένας κύκλος μάγων και μαγισσών νιώ­θει έλξη για τις ινδιάνικες παραδόσεις, χρησιμοποιεί πρακτι­κές αυτού του τύπου με κοινή συμφωνία. Αν προσεγγίζει την κλασική κελτική παράδοση, τότε ακολουθεί αυτή την κατεύ­θυνση. Αν επηρεάζεται περισσότερο από μητριαρχικά πρό­τυπα ή, ακόμη, την αρχαιοελληνική μυθολογία ή τη σκανδιναβική, προσαρμόζει τις τελετουργίες του ανάλογα. Αν οι θεοσοφικές μελέτες ή οι εβραϊκές παραδόσεις κινούν το εν­διαφέρον των μάγων / μαγισσών, τότε κυριαρχούν αυτές. Όπως και αν επικρατούν αντιλήψεις πιο κοντά στο Βουδι­σμό ή τον Ινδουισμό και τις όποιες παραλλαγές τους. Το ίδιο ισχύει, αν τα άτομα του κύκλου έχουν πρόσβαση -λόγω κα­ταγωγής ή συνειδητής επιλογής- σε παραδόσεις όπως το Βουντού, η Μακούμπα και άλλες αφρικανικής προέλευσης θρησκευτικές και θεραπευτικές τελετουργίες.

Το σημαντικό είναι η ομάδα να λειτουργεί ισορροπημένα, χω­ρίς παιχνίδια δύναμης, με ελευθερία έκφρασης των μελών της και να δημιουργεί τις συνθήκες ανέλιξης για τα άτομα που την απαρτίζουν.

Η «ΑΟΡΑΤΗ» ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣ

Αν η Μαργκό Άντλερ υπήρξε το άτομο που μου άνοιξε την πόρτα σ’ ένα νέο, στην κυριολεξία μαγικό, κόσμο, η Στάρχοουκ είναι εκείνη που με τη δράση της με έπει­σε ότι κάθε γυναίκα, κάθε άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες και διάθεση για πνευματική αναζήτηση, μπορεί να συνδυάσει δημιουργικά τον κοινωνικό ακτιβισμό με τις εσω­τερικές πρακτικές και να διαμορφώσει το προσωπικό του σύστημα παρέα με τους φίλους και συνοδοιπόρους του.

Η κοινότητα Reclaiming, που δημιούργησε μαζί με τους ομοϊδεάτες της στο Σαν Φρανσίσκο, ήδη από τα τέλη της δε­καετίας του ‘70, είναι κλασικό πλέον παράδειγμα του τι ση­μαίνει κοινότητα της Νέας Εποχής.

Αν η γέννηση της κοινότητας οφείλεται στην αναγέννηση της λατρείας της Μεγάλης Θεάς, σίγουρα οφείλει τον κοινωνικό χαρακτήρα της στην άνθηση ενός νέου κινήματος: του Οικοφεμινισμού.

Ο Οικοφεμινισμός, που σαν ιδέα πρωτοεμφανίστηκε στη Γαλλία στα μέσα της δεκαετίας του ‘70, έμελλε να μεταφυ­τευθεί και να φέρει καρπούς στην Αμερική. Πιο ποιητικά μι­λώντας, ο Οικοφεμινισμός μοιάζει να είναι παιδί της Γαίας και του ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος, που έχει τις ρίζες του στα αμερικάνικα πανεπιστήμια της δεκαετίας του ‘60, μ’ ένα άγγιγμα γαλλικής επιρροής από το Μάη του ‘68 και τη Σιμόν ντε Μποβουάρ!

Η μαγεία του οικοφεμινιστικού κινήματος είναι ότι, χάρη στη Μεγάλη Μητέρα Θεά της γονιμότητας, έδωσε καινούρια φτερά στον αποστειρωμένο Φεμινισμό, νέα πνευματική διά­σταση στο οικολογικό κίνημα και έθεσε τις βάσεις για ένα νέο ανθρωπισμό, θηλυκό και δεκτικό, με την ανατολίτικη, ενερ­γειακή έννοια.

Το μυστικό σε ό,τι αφορά τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς, που οι ριζοσπάστες ειρηνιστές ή ορθολογιστές διανοούμενοι δυ­σκολεύονται συχνά να καταλάβουν, είναι ότι δεν… υπάρχει! Δεν υπάρχει παρά ως σύμβολο, ως αρχέτυπο, ως δυνατότητα μέσα σε κάθε γυναίκα, έτσι ώστε να μπορέσει να επανα­καθορίσει τον εαυτό της, και σε κάθε άντρα, έτσι ώστε να βιώσει την ύπαρξη του μ’ έναν πιο πλήρη και ολιστικό τρόπο απ’ ό,τι οι σεξιστικές, πατριαρχικές κοινωνίες επιβάλλουν.

Η Μεγάλη Θεά δεν είναι παρά η δυνατότητα μας να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι, ερχόμενοι σ’ επαφή με τις ανώτε­ρες ποιότητες μας, κατανοώντας τους περιορισμούς μέσα και γύρω μας και προσπαθώντας να τους ξεπεράσουμε σε αρμονία με τη Φύση και με τους άλλους.

Η χρήση τελετουργιών και η ένταξη της μαγείας, απ’ όποια παράδοση και αν προέρχεται, δεν είναι παρά συμπληρωμα­τική, ένα βοήθημα, ένα εργαλείο που βοηθά το άτομο να έρ­θει σ’ επαφή με την εσωτερική του αλήθεια και να την εκ­φράσει θετικά και δημιουργικά προς τα έξω, προς τον κοι­νωνικό του περίγυρο.

Η επαφή μου με τη Μαργκό Άντλερ, τη Στάρχοουκ, τις μάγισ­σες και τους μάγους του Βερμόντ, της Καλιφόρνια, της Λουιζιάνα και του Κολοράντο, τους εναλλακτικούς θεραπευτές
και Νεοσαμάνους, τους οικολόγους και οργανικούς καλλιερ­γητές, τα μέλη των κοινοβίων και τους απλούς χρήστες των μαγικών πρακτικών που αναβιώνουν στη σύγχρονη Αμερική;
με επανασύνδεσε με ήπιο, σχεδόν τρυφερό τρόπο, με ό,τι μ’ έχει καθορίσει ως γυναίκα, πολίτη αυτής της χώρας.

Κατ’ αρχήν, με βοήθησε ν’ αποδεχτώ την αλήθεια του Σεφέρη, ότι «όπου και αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει», με τρόπους ανεξιχνίαστους συχνά, αλλά με μια οξύτητα που δεν μπορούσα να συνεχίσω να παραγνωρίζω. Στη συνέχεια, με βοήθησε να νιώσω πιο δυνατή, για να προσπαθήσω να βρω μια θετική διέξοδο «θεραπείας», ατομικής και κοινωνικής, και να χαρώ μαζί με τους συντρόφους μου τον εσωτερικό πλούτη της δικής μας παράδοσης με νέους τρόπους.

Η ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι ακρότητες, οι λαϊκισμοί και οι υπεραπλουστεύσεις, η εμπορευματοποίηση του New Age και η εκμετάλλευση από τους ασυνείδητους, που ελλοχεύει στη γέννηση κάθε καινούριας ιδέας και κάθε καινούριας εμπειρίας, δεν αλλάζει τη δυναμική της μεταμόρφωσης που αυτή διαθέτει.

Η έμπνευση του Φρ. Κάπρα να μεταφέρει την υπαρξιακή οπτική του Ταοϊσμού στα δεδομένα της σύγχρονης φυσική ή των Λάβλοκ-Μαργκούλις να υπερβούν τα όρια της επιστήμης και ν’ αγγίξουν μια νέου τύπου θρησκευτικότητα μέσα από την υπόθεση της Γαίας, δεν είχαν πάντα ευτυχή κατάληξη ούτε θετικά αποτελέσματα. Παρόμοια, η αναζήτηση του Καστανέντα και των επιγόνων του δεν μπόρεσε πάντα να ξεφεύγει από τους κανόνες, νομικούς και οικονομικούς, της δυτικής κοινωνίας.

Σήμερα, οι ομάδες των Νεοσαμάνων συχνά μοιάζουν περισσότερο με ομάδες ψυχοθεραπείας που χρησιμοποιούν, απλά, πιο διευρυμένα μέσα παρά με τους μαθητευόμενου; μάγους των Γιακί ή των Ναβάχο. Ακόμη και όταν οι ενδιαφερόμενοι φτάνουν να ζήσουν στις ζούγκλες του Γιουκατάν ή στην έρημο της Αριζόνα, μαθητεύοντας σε ιθαγενείς μάγους-γιατρούς, είναι φανερό ότι φέρουν μαζί τους τις δυτικές διανοητικές και πολιτιστικές αποσκευές τους, όσο και ο προπάτορας Καστανέντα!

Όπως, επίσης, είναι αναμενόμενο να φιλτράρουν τις αποκτημένες «στο πεδίο» εμπειρίες τους, να τις ερμηνεύσουν και να τις χρησιμοποιούν, ανάλογα με τους περιορισμούς που επιβάλλει ο δυτικός κοινωνικός περίγυρος στον οποίο επιστρέφουν οι περισσότεροι. Δεν υπάρχει αμφιβολία, επίσης, ότι η μαύρη μαγεία, οι σατανιστικές λατρείες, οι ομαδικές αυτοκτονίες, οι υπνωτιστικές πρακτικές ελέγχου της συνείδησης, μαζί με την εμπορική έκρηξη μιας ολόκληρης βιομηχανίας, που άλλο σκοπό δεν έχει παρά τη στυγνή εκμετάλλευση, υπονομεύουν την ομορ­φιά και την αλήθεια της νέας πνευματικότητας που ανθεί στην Αμερική.

«Τόσο το καλύτερο!», θα έλεγαν η Στάρχοουκ και η Μαργκό Άντλερ, οι γυναίκες των μαγικών κύκλων, οι οικολόγο ακτιβιστές και, ίσως, ο βίος ο Καστανέντα μαζί με τον Δον Χουάν και τον παππού Άλντους Χάξλεϊ. Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς πρόκληση, η δύναμη της αλήθειας χρειάζεται να δοκιμαστεί σκληρά για να επαληθευτεί και στα μάτια των πλέον δύσπι­στων και είναι γεγονός πως… τα καλύτερα ξίφη των Σαμουράι χρειαζόταν να λιώσουν δεκάδες φορές, ξανά και ξανά, στη φωτιά για να γίνουν τόσο τέλεια κοφτερά!

Ίσως το μέλλον της Νέας Πνευματικότητας, που συνδυάζει το θρησκευτικό αίσθημα με την ενασχό­ληση με τα κοινά, την προστασία του περιβάλ­λοντος και το σεβασμό προς τις διάφορες εθνικές και φυλετικές παραδόσεις, να στηριχτεί στην επι­στημονική έρευνα και την ακαδημαϊκή υποστήριξη ιδρυμάτων όπως το California Institute of Integral Studies στην Καλιφόρνια ή το Institute of Social Ecology του Βερμόντ ή η Σχολή της Μπάρμπαρα Μπρέναν, μαζί με τα πλήθος εργαστήρια, σεμινάριο κοινόβια, αγροκτήματα που προβάλλουν και προωθούν έναν εναλλακτικό και ολιστικό τρόπο ζωής. Μπορεί, πάλι, να είναι η ενσωμάτωση των αρχών που εμπνέει η λατρεία της Μεγάλης Θεάς στην καθημερινή ζωή όλων μας αυτή που θα καθορίσει το πόσο βαθιά θα επηρεάσει τις επιλογές μας ως είδους πάνω στον πλανήτη στον 21ο αιώνα.
Αυτό που με κάνει αισιόδοξη είναι η ίδια η εξάπλωση αυτών των αρχών και η ευρύτερη αποδοχή που κερδίζουν σταδιακά – ανεξάρτητα από το αν κανείς λατρεύει ή όχι τη Μεγάλη Θεά κι ασκεί ή όχι τη μαγεία, πιστεύει στη ζωντανή Γαία ή όχι. Γιατί, πάνω απ’ όλα, η Νέα Πνευματικότητα αφορά το σεβασμό στη ζωή, την αγάπη για τη Φύση και την πνευματική σύνδεση μα­ζί της, την αποδοχή της μη-βίας, την ανάγκη δραστηριοποίη­σης για την προστασία του πλανήτη και της βιοποικιλότητάς του, όσο και για την προστασία της οποίας διαφορετικότητας σε φυλετικό, κοινωνικό ή πολιτιστικό επίπεδο.

Η πανσέληνος του Βερμόντ ήρθε και πα­ρήλθε από τη ζωή μου, όμως, εξακολου­θεί να με τρέφει και να καρποφορεί, ό­πως και στις ζωές όλων των φίλων που γνώρισα κάτω από τη λάμψη της!

ΤΟ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΗΠΑ

Αμερική: Η Χώρα του ονείρου, της ευκαιρίας, του καπιταλισμού, του Χόλιγουντ. Η Χώρα των γκέτο, των μεταναστών, των αντιθέσεων, του μεγάλου πλούτου και της μεγάλης φτώχειας. Η Χώρα της υψηλής τεχνολογίας και της αμάθειας. Η Χώρα της υπερδύναμης και της παγκόσμιας πρόκλησης. Η Χώρα με το φωτεινό πρόσωπο, που όμως από πίσω του αναδύεται όλο και πιο έντονα τελευταία ένα σκοτεινό, τεράστιο και καταστροφικό προσωπείο. Μια από τις όψεις του, ίσως η πιο άγνωστη, είναι οι νεοναζιστικές, ακροδεξιές, ρατσιστικές και συχνά φανατικά θρησκόληπτες ομάδες που ανθίζουν και δρουν σήμερα στις αμερικάνικες πολιτείες.

Την πιο έντονη αίσθηση κινδύνου στις ΗΠΑ τη νιώθει κανείς στα γκέτο. Και γκέτο δεν αποτελούν μόνο οι φτωχές, παραμελημένες συνοι­κίες των Αφροαμερικανών, όπου ανθεί το εμπόριο ναρκωτικών και βασιλεύουν οι κάθε λογής συμμορίες.

Γκέτο, διαφορετικής απόχρωσης, αποτε­λούν και οι περιοχές των λευκών, άνεργων στην πλειοψηφία τους, που είναι είτε πρώ­ην μικροκτηματίες που έχασαν τα χωράφια τους λόγω της φορολογίας, είτε απο­λυμένοι εργάτες της φθίνουσας αμερικα­νικής βιομηχανίας, από εκείνους που δεν πρόλαβαν να κλείσουν συμφωνίες μείωσης των μισθών τους με τη διεύθυνση των εταιρειών, πριν απολυθούν.

Στα γκέτο των φτωχών λευκών, πρώην μι­κροαστών και νυν απόβλητων, αυτών που οι υπόλοιποι προνομιούχοι λευκοί και μαύροι αποκαλούν rednecks, με τη χαμηλή μόρφωση, τα υψηλά ποσοστά βίας, κακοποίησης μέσα στο σπίτι και αλκοολισμού, ανθεί η αμερικάνικη εκδοχή του Νεοναζισμού.

Αν τα κοινωνικά στρώματα που τρέφουν το Νεοναζισμό στις ΗΠΑ βρίσκονται στα υποβαθμισμένα προάστια των πόλεων, οι απομονωμένες επαρχίες είναι εκείνες που προσφέρουν στέγη στο πιο αποφασισμέ­νο για δράση τμήμα των Νεοναζί. Οι νόμοι που επιτρέπουν την οπλοφορία και την α­παγόρευση της διέλευσης ανεπιθύμητων από τη γη και την ιδιοκτησία κάποιου, α­πλώς διευκολύνουν όσους θέλουν ν’ απο­μονωθούν και να εκπαιδευτούν ως δύναμη κρούσης ενός «Κινήματος» τρόμου, αλλά και απελπισίας, σε μια χώρα όπου το δίκαιο και το άδικο μοιάζουν να συγχέονται πιο εύκολα από οπουδήποτε αλλού…..

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΩΝ ΛΕΥΚΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Η απόλυτη ελευθερία του λόγου στις ΗΠΑ, που κατοχυρώνεται συνταγματικά από την ομοσπονδιακή νομοθεσία όσο και από τους νόμους κάθε πολιτείας χωριστά, επιτρέπει σε διά­φορες πολιτικές οργανώσεις να εκφρά­ζουν ανοιχτά τη ναζιστική, ρατσιστική και αντισημιτική ιδεολογία τους. Αρκετές ο­μάδες που κύριο χαρακτηριστικό τους εί­ναι οι πεποιθήσεις τους περί Υπεροχής των Λευκών, συνδέουν σε μικρότερο ή μεγα­λύτερο ποσοστό την ιδεολογία τους με το Ναζισμό.

Οι πιο γνωστές οργανώσεις που μπορούν να περιγραφούν ως Νέο-Φασιστικές ή και Νέο-Ναζιστικές είναι: α) η παραδοσιακή Κου Κλουξ Κλαν, β) το Αμερικανικό Νάζιστικό Κόμμα – που αργότερα ονομάστηκε Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα των Λευκών, γ) η Εθνική Συμμαχία / Εθνική Εμπροσθοφυ­λακή, δ) η Χριστιανική Ταυτότητα (νομικά θεωρείται Εκκλησία στις ΗΠΑ) και ε) η Παγκόσμια Εκκλησία του Δημιουργού. Παρόλο που κάποιες από αυτές τις οργανώσεις δημιουργήθηκαν έχοντας άλλες προτεραιότητες (θρησκευτικές ή ρατσιστικές για παράδειγμα), γρήγορα έφτασαν να αποτελούν τη σκληροπυρηνική ακροδεξιά χοάνη, απ’ όπου τρέφονται οι παραστρατιωτικές νεοναζιστικές ομάδες ψαρεύοντας καινούργια μέλη, κυρίως από το 1993 και μετά.

Το κίνημα των άτυπων οπλισμένων φρουρών του αμερικανικού έ­θνους είναι μια σχετικά νέα ακροδεξιά κί­νηση, που τη στηρίζουν παραστρατιωτι­κές ομάδες με αντικυβερνητικό χαρακτήρα και ιδεολογία η οποία χαρακτηρίζεται από άκρατη συνωμοσιολογία.

Η εκρηκτική εξάπλωση των παραστρατιω­τικών ομάδων στις ΗΠΑ, σχεδόν σε κάθε πολιτεία της επικράτειας, έχει τις ρίζες της στην αιματηρή εξέγερση του Waco, στο Τέ­ξας, το 1993. Από το 1993 έως το 1995 ο Νεοναζισμός, με την οπλισμένη μορφή των άτυπων εθνοφρουρών, μεταδόθηκε ραγδαία σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ.

Πολλά μέλη παραστρατιωτικών ομάδων συνελήφθησαν από τότε, συνήθως με κατηγορίες οπλοκατοχής, εκρηκτικών και συνωμοσίας. Αν και μετά την κορύφωση του, το 1996, το νεοναζιστικό παραστρα­τιωτικό κίνημα βρίσκεται σύμφωνα με ε­πίσημα στοιχεία σε ύφεση, η αλήθεια είναι ότι παραμένει ένα ενεργό κίνημα, ειδικά στις Μεσοδυτικές Πολιτείες, που έχουν πληγεί περισσότερο από την ανεργία και την υψηλή φορολογία, όπου βιομηχανίες έχουν κλείσει, ή έχουν μειώσει δραστικά το προσωπικό τους και μικροκτηματίες έ­χουν καταβροχθιστεί από πολυεθνικές ε­ταιρείες, μέσω της εξαγοράς των κτημά­των τους λόγω χρεών στις τράπεζες. Σαν κίνημα εξακολουθεί να δημιουργεί προ­βλήματα στην επιβολή του νόμου σε κοι­νότητες όπου οι ομάδες των Νεοναζί ε­θνοφρουρών παραμένουν ισχυρές. Αρχηγοί όπως ο Τζον Τρότσμαν από τη Μοντάνα, ο Ρον Γκέιντος και ο Μαρκ Κέρνκι από το Μίτσιγκαν, ο Ράντι Μίλερ από το Τέξας, ο Τσάρλι Πάκετ από το Κεντάκι, ο Κορλ Γουόρντεν από το Όρεγκον και ο Γκιπ Αϊνγκούερ από το Οχάιο, κατευθύ­νουν τη δράση παραστρατιωτικών ομά­δων όπως οι Εθνοφρουροί της πολιτείας του Κεντάκι, η Εθνοφρουρά Άτακτων του Οχάιο και η Συμβουλευτική Επιτροπή της, η Αμυντική Δύναμη του Νοτιοανατολικού Οχάιο, η Εθνοφρουρά του Μίτσιγκαν, η Περιφερειακή Εθνοφρουρά της Νότιας Ινδιάνα, η Εθνοφρουρά της Ερήμου της Νότιας Καλιφόρνια και πλήθος άλλες.
Μπορεί κανείς να προσεγγίσει αυ­τές τις ομάδες σχετικά εύκολα κυ­ρίως μέσα από εκθέσεις όπλων και παρουσιάσεις στρατιωτικού υλι­κού, σε εκπομπές που γίνονται στα βραχέα και αναμεταδίδουν νέα τους, μέσα από ενημερωτικά φυλλάδια που εκδίδουν και φυσικά μέσα από τις ιστοσελίδες τους στο ίντερνετ! Η ιδεολογία τους κυριαρχείται από αντι­κυβερνητικό μένος και από τη φύση της έχει συνωμοτικό προσανατολισμό» είτε βλέ­ποντας σε κάθε εκδήλωση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής συνωμοσίες, είτε ορ­γανώνοντας συνωμοσίες ανάλογες με την εμβέλεια της κάθε ομάδας.

Το κεντρικό θέμα δραστηριοποίησης αυτών των ομά­δων είναι τα πυροβόλα όπλα, από την κα­τοχή ως την παράνομη διακίνηση πολεμι­κού υλικού (δηλαδή εμπόριο όπλων) από στρατιωτικές αποθήκες.

Οι συλλήψεις πολλών μελών παραστρα­τιωτικών ομάδων και οι καταδίκες τους για οπλοκατοχή, κατοχή εκρηκτικών και συνωμοσία δεν διέλυσαν οριστικά τις ορ­γανώσεις από τις οποίες προέρχονταν, ό­πως τη Συνταγματική Εθνοφρουρά της Οκλαχόμα, τη Δημοκρατική Εθνοφρουρά της Τζόρτζια, την Εθνοφρουρά «Οχιά» της Αριζόνα, την Εθνοφρουρά της Πολιτείας Ουάσινγκτον, την Ορεινή Εθνοφρουρά της Δυτικής Βιρτζίνια, την Ελεύθερη Εθνοφρουρά των Δίδυμων Πόλεων, τη Βορειο­αμερικανική Εθνοφρουρά και την Εθνο­φρουρά του Σαν Χοακίν…

Ο ΑΡΙΟΣ ΚΑΟΥΜΠΟΗΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ…

Κατά κάποιον τρόπο το Κίνημα των Εθνοφρουρών είναι μαζί παλιό και νέο. Από τη μια οι παραστρατιωτικές οργανώσεις αποτελούν τα πιο τελευταία προϊόντα των περιοδικών εξάρσεων της ακροδεξιάς, που ανέκαθεν φλέρταρε μαζί τους. Από την άλλη, ως κίνημα σχηματίστηκε κάτω από ένα μοναδικό συνδυασμό περιστάσεων που του έδωσε πολύ διαφορετικό χαρακτήρα, κατεύθυνση και σκοπό από τους προκατόχους του.

Πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες όπως η Λεγεώνα Silver Shirt και το Χριστιανικό Μέτωπο, παρέλασαν από τη μια άκρη της Αμερικής ως την άλλη. Ο Ψυχρός Πόλεμος έγινε ο προπομπός ενός νέου κύματος παραστρατιωτικών οργανώσεων όπως οι Califortt Rangers και οι Minutemen.

Στη δεκαετία του ’80 σχηματίστηκαν ομάδες επιβίωσης, που ενθάρρυναν και προω­θούσαν τη στρατιωτική εκπαίδευση σε κα­τασκηνώσεις, οι οποίες, εξωτερικά, έδιναν την εντύπωση μαζώξεων φυσιολατρών (χα­ρακτηριστικό δείγμα στην ταινία-πολιτικό ντοκουμέντο του Κώστα Γαβρά Betrayed του 1988). Παράλληλα οι ομάδες αυτές α­ρπάζονταν ακλόνητες πεποιθήσεις σχετικά με την Υπεροχή των Λευκών, είχαν χριστια­νικό υπόβαθρο και ήταν ξεκάθαρα ρατσιστικές και ξενόφοβες. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν παραστρατιωτικές ομάδες που κυμαίνονταν σε μια γκάμα διαφορετι­κών αποχρώσεων: από τη Χριστιανική Πα­τριωτική Αμυντική Συμμαχία ως την Εφεδρεία Επείγουσας Ανάγκης του Τέξας και το Λευκό Πατριωτικό Κόμμα.

Το κίνημα των εθνοφρουρών δεν είναι μό­νο κληρονόμος μιας μακράς ακροδεξιάς παραστρατιωτικής παράδοσης, αλλά, πα­ράλληλα, κληρονόμος και μιας αντικυβερνητικής ιδεολογίας ομάδων Πολιτοφυλακής όπως η Πολιτοφυλακή Comitatus.
Η Πολιτοφυλακή ανέπτυξε με μεγάλη επιμέλεια μια πολυσύνθετη άποψη της αμερικανικής ιστορίας και κυβέρνησης, όπου ι­σχυριζόταν με σοβαρά επιχειρήματα ότι η νόμιμη κυβέρνηση έχει αλωθεί από συνωμότες και έχει αντικατασταθεί από μια πα­ράνομη και τυραννική ηγεσία. Τα μέλη της Πολιτοφυλακής πίστευαν ότι ο λαός έχει τη δύναμη και την ευθύνη να «πάρει πίσω, στα δικά του χέρια» τη διακυβέρνηση της χώρας και με τη δύναμη των όπλων, αν το καλούσε η ανάγκη!

Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί πιστοί της Πολιτοφυλακής να επιδιώξουν να αποκτή­σουν παραστρατιωτική εκπαίδευση. Μια εντυπωσιακή περίπτωση είναι αυτή του Γουίλιαμ Πόρτερ Γκέιλ, ενός ιερέα της Χρι­στιανικής Ταυτότητας που υπήρξε από τους ιδρυτές της Πολιτοφυλακής.

Στη δεκαετία του ’80 όρισε τον εαυτό του «αρχηγό του επιτελείου» της «Εθνοφρου­ράς Ατάκτων», μιας ομάδας γνωστής και ως Επιτροπής όλων των Πολιτειών. Η οι­κειοποίηση του όρου «Εθνοφρουρά Άτακτων» από τον Γκέιλ δεν είναι τυχαία. Είναι ένας προβλεπόμενος από το νόμο όρος στην ομοσπονδιακή και πολιτειακή νομοθεσία των ΗΠΑ, που θεσπίστηκε έναν αιώνα πριν, και αναφέρεται σε κάθε συνα­σπισμό ανθρώπων που οπλοφορεί νόμι­μα, αφότου εγκαταλείφθηκε η υποχρεωτι­κή στρατιωτική θητεία στις ΗΠΑ. Ο Γκέιλ υπονοούσε έτσι πως η οργάνωση του ήταν όχι μόνο νόμιμη, αλλά στην πραγματικό­τητα συνταγματικά θεσπισμένη προέκταση της κυβέρνησης!

Η επιχειρηματολογία αυτή χρησιμοποιήθη­κε κατά κόρον από τους υπέρμαχους της Εθνοφρουράς και μετά το θάνατο του ίδιου του Γκέιλ στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 με τον ισχυρισμό ότι οι ομάδες εθνοφρου­ρών: είναι ισοδύναμες και ταυτόσημες με τη δια νόμου θεσπισμένη πολιτοφυλακή, ό­τι βάσει της ίδιας νομοθεσίας δεν υποχρεώνονται να λειτουργούν κάτω από τον έ­λεγχο της κεντρικής ομοσπονδιακής ή πο­λιτειακής κυβέρνησης και ότι έχουν σχε­διαστεί και θεσπιστεί νομοθετικά για να υ­περασπίζουν τα δικαιώματα των πολιτών ό­ταν η κυβέρνηση γίνεται τυραννική (…)

ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΙΣΜΑ

Μια σειρά καταλυτικών γεγονότων στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έδωσε πραγματική υπόσταση και τροφή στις πεποιθήσεις της α­κροδεξιάς δίνοντας νέα ώθηση σ’ ένα κί­νημα εξαγριωμένων με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση πολιτών!
Πρωτοπόροι του κινήματος των εθνο­φρουρών δρούσαν και πριν ως μέλη ομά­δων μίσους (κατά των ξένων μεταναστών, κατά των μαύρων, ενάντια στην κυβέρνη­ση κ.λπ.), όμως οι περισσότεροι ηγέτες των εθνοφρουρών ήταν άτομα που κινη­τοποιήθηκαν και ανέλαβαν ενεργή δράση τα τελευταία χρόνια.

Τα γεγονότα-αφορμές ποικίλουν: από την εκλογή του Μπιλ Κλίντον μέχρι τον ξυλοδαρμό του Ρόντνεϋ Κινγκ (που προκάλεσε τις εξεγέρσεις του Λος Άντζελες) και τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου στη Βόρεια Αμερική (NAFTA) που εγκαινίασε μία νέα περίοδο φτώχιας για πολλούς. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, οι σε χειμερία νάρκη ακροδεξιοί εξοργίστηκαν από τα περιστατικά που προκάλεσε το FBI στο Ρούμπι Ριντζ του Αϊντάχο το 1992 και στο Γουάκο στο Τέξας το 1993. Για τους περισσότερους Αμερικανούς τα γεγονότα αυτά αποτελούν τραγωδία, όμως για τους ακροδεξιούς ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι: Η κυβέρνηση απέδειξε στην πράξη πως θα σταματούσε πουθενά στην προσπάθειά της να εξοντώσει όσους αρνούνταν να συμμορφωθούν με τις εντολές της, ακόμη και δολοφονώντας μικρά παιδιά.

Μέσα από αυτά τα τραγικά γεγονότα κυβερνητικής βίας και αυθαιρεσίας του FBI, άντλησε το ανανεωμένο ιδεολογικό του οπλοστάσιο το κίνημα των εθνοφρουρών, που πλέον θεωρούσαν ότι μόνο με τα όπλα ήταν εφικτό να εμποδίσουν την κυβέρνηση να προκαλέσει ένα νέο Ρούμπι Ρίντζ ή ένα νέο Γουάκο.

Πολλοί ηγέτες και μέλη παραστρατιωτικών οργανώσεων, αρχικά, υπήρξαν απλοί υπέρμαχοι του δικαιώματος της ελεύθερης οπλοκατοχής, πιστεύοντας ότι δεν νοείται «παράνομη κατοχή όπλων», αφού ο καθένας έχει το συνταγματικό δικαίωμα να προστατεύσει τον εαυτό του και την οικογένειά του, ακόμη και με τη χρήση όπλων.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 πρωτοεμφανίστηκαν ομάδες εθνοφρουρών στο Κονέκτικαχ και τη Φλόριντα ζητώντας να εξαιρεθούν από τους νόμους παράνομης οπλοκατοχής. Το 1992 ο Λάρυ Πρατ, ηγέτης μιας ριζοσπαστικής ομάδας υπέρμαχων της ελεύθερης οπλοκατοχής δημοσίευσε μια δήλωση, με την έναρξη των επεισοδίων του Λος Άντζελες, που απευθυνόταν στην αστυνομία της πόλης, καλώντας την να «εκμεταλλευτεί αυτό που οι Πατέρες του Έθνους ονόμασαν Πολιτοφυλακή Ατάκτων» για να καταστείλει τις εξεγέρσεις των Αφροαμερικανών και την αναρχία.

Αναμφίβολα, ένα μεγάλο μέρος του ρεύματος προς τις παραστρατιωτικές οργανώσεις οφείλεται στην επιθυμία των Αμερικανών να διασφαλίσουν το δικαίωμά τους να οπλοφορούν ελεύθερα. Ακόμη και σήμερα, στα φυλλάδια των νεοναζιστικών οργανώσεων το κυρίαρχο θέμα-κράχτης είναι αυτό της ελεύθερης οπλοκατοχής.

Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!

Το τελικό συστατικό συστατικό που έδωσε νέα μορφή στο εκσυγχρονισμένο παρα­στρατιωτικό κίνημα στις ΗΠΑ ήταν η σαγήνη των θεωριών συνωμοσίας. Τέτοιες θεωρίες γίνονταν εύκολα αποδε­κτές από τους ανθρώπους που πίστευαν ό­τι το FBI αυθαίρετα δολοφόνησε ανθρώ­πους στο Ρούμπι Ριντζ και στο Γουάκο και ότι η κατάσχεση όπλων από πόρτα σε πόρ­τα θα ξεκινούσε από μέρα σε μέρα…

Στις παλιές θεωρίες συνωμοσίας, που α­φθονούσαν στον παραστρατιωτικό χώρο, προστέθηκαν και νέες. Ο συνδυασμός τους περιέγραφε τη σκοτεινή πρόθεση ορι­σμένων κύκλων για τη δημιουργία μιας πα­γκόσμιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης με ο­ποιοδήποτε κόστος. Αυτή η «Νέα Παγκόσμια Τάξη», χρησιμοποιώντας τα Ηνωμένα Έθνη σαν όργανο της, είχε κυριαρχήσει ή­δη στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Οι ΗΠΑ παρέμεναν ακόμη ένα προπύργιο ε­λευθερίας (!), αλλά η ίδια η κεντρική κυ­βέρνηση συνεργαζόταν με τη Νέα Παγκό­σμια Τάξη απογυμνώνοντας, αργά αλλά σταθερά, τους Αμερικανούς από τις ελευ­θερίες τους, προετοιμάζοντας το έδαφος για την οριστική κατάργηση τους! Οι συνωμοσιολόγοι υποστήριζαν ότι η κυ­βέρνηση των ΗΠΑ έχτιζε μεγάλο αριθμό στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους διαφωνούντες (!), στρατεύματα των Ηνωμέ­νων Εθνών στρατοπέδευαν μυστικά στα ε­θνικά αμερικανικά πάρκα σε αριθμούς θα καθοδηγούσαν το στρατό της Νέα Παγκόσμιας Τάξης σε στρατηγικά ση­μεία, ενώ οι επίσημες αρχές θα στρατολογούσαν συμμορίες των δρόμων για να τις ενισχύσουν στην κατάσχεση των όπλων από τους πολίτες!

Το 1993 ο Τζορτζ Ήτον, υποστηρικτής της Χριστιανικής Ταυτότητας, αλλά κα παραστρατιωτικός «μαχητής» έγραφε: «Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση και ο Τύπος της χώρας μάχονται ενάντια στην ανεξάρτητη σκέψη των Χριστιανών πατριωτών. Ο λόγος που έχουν σαν στόχο τους πατριώ­τες είναι απλός: Δεν θα συμμορφωθούν και δεν θα υποκύψουν ποτέ στη Νέα Πα­γκόσμια Τάξη».

AMERICAN HISTORY X

Το παραστρατιωτικό κίνημα αυξήθη­κε σημαντικά κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90, χάρη στις προσπάθειες διαφόρων ηγετών του όπως η Λίντα Τόμπσον, δικηγόρος από την Ιντιανάπολη, που αυτοχρίστηκε «υποστρά­τηγος» της Εθνοφρουράς Ατάκτων των ΗΠΑ το 1993 και άσκησε μεγάλη επιρροή μέσα από τις βιντεοκασέτες της, όπου με δριμύτητα καταφερόταν ενάντια στην κυ­βερνητική αυθαιρεσία στο Γουάκο.

Όμως ήταν η επιρροή του Τζον Τρότσμαν, που, μαζί με τον αδελφό και τον ανιψιό του, δημιούργησαν την Εθνοφρουρά της Μοντάνα το 1994, που άντεξε περισσότερο στο χρόνο. Η Τόμπσον και ο Τρότσμαν μαζί με άλλους πρωτεργάτες και υποστηρικτές της Εθνοφρουράς βοήθησαν στο σχηματισμό άλλων παραστρατιωτικών ομάδων στο Οχάιο, Αϊντάχο, Καλιφόρνια, Φλόριντα και αλλού.

Καμία όμως ομάδα δεν αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα όσο η Εθνοφρουρά του Μίτσιγκαν με ηγέτη τον πάστορα και ιδιοκτήτη καταστήματος όπλων (!) Νορμ Όλσον. Η εθνοφρουρά του Μίτσιγκαν στρατολογού­σε μέλη σε εκθέσεις όπλων, διοργάνωνε δημόσιες συγκεντρώσεις και ομιλίες σε βιβλιοθήκες και σχολεία και έκανε εκπομπές στα βραχέα στο ραδιόφωνο με δημοφιλείς ομιλητές.

Οι βομβιστικές επιθέσεις στην Οκλαχόμα το 1995 δημιούργησαν ένα αντίστροφο ρεύμα στο κύμα του νεοναζισμού, που ως τότε αυξανόταν γεωμετρικά… Πολλοί υποπτεύτηκαν τότε σύνδεση των βομβιστών με παραστρατιωτικές ομάδες του Μίτσιγκαν, που αργότερα αποδείχτηκαν αστήρικτες. Όμως τα γεγονότα στην Οκλαχόμα έφεραν για πρώτη φορά στο κέντρο της δημοσιότητας το κίνημα των Εθνοφρουρών και την ύπαρξη παραστρατιωτικών οργανώσεων με νεοναζιστικό προσανατολισμό σ’ όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ. Πράγμα που δεν ωφέλησε και τόσο τις ομάδες αυτές: πολλές διαλύθηκαν ή χωρίστηκαν σε φράξιες. Ηγέτες σαν τον Όλσον εκδιώχτηκαν από τους οπαδούς τους μετά από δηλώσεις στον τύπο όπως: «Η Γιαπωνέζικη Κυβέρνηση ευθύνεται για τις βόμβες στην Οκλαχόμα»! Σε γενικές γραμμές όμως τα ΜΜΕ έδωσαν το στίγμα του νέου κινήματος για όσους πιθανούς υποστηρικτές του θ’ αναζητούσαν στέγη εκεί. Το 1996, υπήρξε η καλύ­τερη και πιο παραγωγική σε μέλη χρονιά για τους παραστρατιωτικούς Νεοναζί των ΗΠΑ, αλλά και η χρονιά της αντίστροφης μέτρησης για πολλούς από αυτούς. Μια ντοκουμε­ν­ταρισμένη αφήγηση της ανα­θέρμανσης του νεοναζιστικού κινήματος παρουσιάζεται και στην ταινία Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας (American History Χ) του 1998.

Την επόμενη χρονιά έγινε μια προσπάθεια δια-πολιτειακής συνένωσης παραστρατιωτικών ομάδων, μια φιλόδοξη προσπάθεια που όμως κατέρρευσε γρήγορα, όταν απο­καλύφθηκε ότι ο ηγέτης χρηματοδοτούταν από το FBI… Στα τέλη της χιλιετίας οι ομοσπονδιακοί συνέλαβαν στη Φλόριντα τον Ντόναλντ Μπόρεγκαρντ, που κατηγορήθηκε μαζί με άλλους ότι σχεδίαζε να καταστρέψει πυ­ρηνικές εγκαταστάσεις, αστυνομικά και ο­μοσπονδιακά κτίρια. Το 2000 ο αρχηγός των εθνοφρουρών του Δυτικού Ιλλινόις κα­ταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση για οπλοκατοχή και επίθεση κατά των αρχών.

Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!

Σύμφωνα με επίσημα κυβερνητικά στοιχεία, από το 1997 και μετά άρ­χισε μια παρακμή των παραστρα­τιωτικών οργανώσεων, η οποία ό­μως στην πραγματικότητα δεν φαίνεται να ισχύει. Μάλιστα σε ορισμένες περιοχές των ΗΠΑ το κίνημα ανανεώθηκε. Ειδικά στις Μεσοδυτικές πολιτείες παραστρατιω­τικές ομάδες συναντιούνται και εκπαιδεύ­ονται τακτικά μέχρι σήμερα. Η πιο δρα­στήρια ομάδα ανάμεσα τους είναι η Εθνο­φρουρά της Πολιτείας του Κεντάκι, με αρ­χηγό τον Τσάρλι Πάκετ.

Το 2001 στη συγκέντρωση παραστρατιωτικών ομάδων στο Knob Creek η ορ­γάνωση του Πάκετ είχε την υποστήριξη νομικών εκπροσώπων της επίσημης πολι­τείας, που μίλησαν δημόσια υπέρ της Εθνοφρουράς. Στην επίσημη ιστοσελίδα τους ενθαρρύνουν τους υποστηρικτές τους να έρχονται σ’ επαφή με τους «συ­ντρόφους νομοθέτες» και «να έχουν μαζί τους πάντα άφθονα πυρομαχικά»!…

Η Εθνοφρουρά του Κεντάκι διοργανώνει α­κόμη και σήμερα εκπαιδευτικά στρατιωτι­κά προγράμματα, σε μια προσπάθεια να στηρίξει την αναθέρμανση του ενδιαφέρο­ντος για το κίνημα. Το ίδιο συμβαίνει και στις πολιτείες της Πενσυλβάνια και του Τέξας, όπου γίνονται συγκεντρώσεις και εκ­παίδευση των πιστών του νέο-ναζισμού.

Πολιτικοί των ρεπου­μπλικάνων, όπως ο γνωστός η­θοποιός και νυν κυβερνήτης της Καλιφόρνια Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, κατηγορούνται ως συμπαθούντες των νεοναζιστι­κών απόψεων και ότι υπήρξαν μέλη αντίστοιχων οργανώσεων στα νεανικά τους χρόνια, ενώ μέχρι πρόσφατα πρόεδρος των υπέρ της οπλοκατοχής Αμερι­κανών ήταν ο διάσημος ηθοποιός Τσάρλτον Ίστον!

Βέβαια, όλα αυτά στη χώρα της ευκαιρίας και της τρομολαγνείας περνούν στα «ψιλά γράμματα»… Κανείς σήμερα δεν μοιάζει να συγκινείται ιδιαίτερα, σε μια Αμερική που ζει σ’ ένα καθεστώς μαζικής υστερίας μετά την 11η Σεπτεμβρίου και κάτω από την απειλή της τρομοκρατίας των Μου­σουλμάνων φονταμενταλιστών.

Και τελικά, κανείς αναρωτιέται, ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή: Η υστερία των Μ.Μ.Ε., η παραπλανητική πληροφόρηση που προ­σφέρουν, η ασυδοσία των μυστικών υπη­ρεσιών των ΗΠΑ και η διαφθορά των ομο­σπονδιακών αρχών; Η φτώχια, η αμορφω­σιά, η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής, που έφερε σε απόγνωση τους rednecks, δημι­ουργώντας εύπιστα θύματα των δημαγωγών της ακροδεξιάς; Η μήπως η απόλυτη διαστρέβλωση του χριστιανικού μηνύματος από τους ένοπλους εκδικητές κατά του «συστήματος», που θυμίζει περισσότερο Παλαιά Διαθήκη;

Τελικά, ποιοι είναι οι τρομοκράτες; Αυτοί που σκοτώνουν εν ονόματι της ελευθερίας και του Χριστού (σύμφωνα με τα απίθανα λεγόμενα του Μπους υιού), αυτοί που βοή­θησαν στη γέννηση των τρομοκρατών (βλέπε Μουτζαχεντίν, Ταλιμπάν κ.λπ.), αυ­τοί που τους χρηματοδοτούν, αυτοί που τους προβάλλουν διαφημίζοντας τις «ιδέ­ες» τους, ή αυτοί που τους ακολουθούν α­πό απελπισία γιατί κανείς άλλος δεν νοιά­ζεται γι’ αυτούς;

Η χώρα της ελευθερίας, της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και του δικαι­ώματος στο όνειρο, εδώ και δεκαετίες με­ταμορφώνεται ραγδαία σε οίκο απώλειας της αλήθειας, της δικαιοσύνης και του αυ­τοσεβασμού των πολιτών της και η πορεία αυτή φαντάζει στις μέρες μας δυστυχώς μη αναστρέψιμη…