Τέμπη – Αστυνομική βία: Πώς 2 νέοι έγιναν «ασπίδες» για να προστατεύσουν τη μικρή αδερφή τους από αφινιασμένα ΜΑΤ
Τα δεκάδες βίντεο ακραίας ωμής αστυνομικής αυθαιρεσίας και καταστολής που αναρτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες δύο μέρες, αποδομούν πλήρως το προκλητικό κυβερνητικό αφήγημα που κάνει λόγο για ψυχραιμία, αμεσότητα και επαγγελματισμό της ΕΛΑΣ στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Παρασκευής ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών.
Μπορεί οι αστυνομικές δυνάμεις να προσπαθούσαν να σπάσουν την συγκέντρωση ρίχνοντας χημικά και αύρες στον κόσμο, ωστόσο αρκετοί/ες διαδηλωτές και διαδηλώτριες δεν πτοήθηκαν από την καταστολή και επέστρεψαν νωρίς το απόγευμα στο Σύνταγμα για να τιμήσουν τη μνήμη των 57 θυμάτων.
Ο Παύλος βρέθηκε εκεί με τα δύο αδέρφια του. Για τη μικρή του αδερφή, ήταν η πρώτη της πορεία. Τα ΜΑΤ φρόντισαν να κάνουν αξέχαστη αυτή την εμπειρία, όταν επιτέθηκαν βάναυσα σε εκείνη μπροστά στα μάτια της οικογένειας της.
«Αγκαλιαζόμασταν σαν ασπίδα για να προστατεύσουμε την αδερφή μας από τα γκλομπ»
«Τρία καρούμπαλα και αρκετές μελανιές» αποκόμισε ο Παύλος στην προσπάθεια του να προστατεύσει την αδερφή του και εξηγεί τι ακριβώς συνέβη στο βίντεο που κατέγραψε νεαρή διαδηλώτρια παρακάτω.
«Ήμασταν μπροστά από το μνημείο, ήταν εκεί και ο μπαμπάς του Ντένις και κάναμε μια καθιστική διαμαρτυρία, ειρηνικά. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ότι τα παιδιά έλεγαν ότι δεν κάνουμε φασαρίες και ότι είμαστε εδώ για τη μνήμη των θυμάτων, για να μη δώσουμε το δικαίωμα στα ΜΑΤ να κάνουν, όλα όσα έκαναν στη συνέχεια.
Ήταν ένα συγκεκριμένος ματατζής που άρχισε να κάνει αγριμιές, να μας φωνάζει “ου,ου,ου”. Μούγκριζε, ούρλιαζε σαν ζώο. Ήμουν με τα δύο μου αδέρφια, για την αδερφή μου ήταν η πρώτη της πορεία. Αρχίζει να βαράει τη μικρή μου αδερφή, του λέω τι κάνεις ρε φίλε, περίμενε. Ήθελαν να μας απομακρύνουν. Άρχισε να μας ψιθυρίζει “@ντε και γ*μησου μουν*πανο” και συνέχισε να την χτυπάει.
Ξαφνικά περικυκλωνόμαστε από ΜΑΤ που πήγαιναν κι αυτοί να πλακώσουν την αδερφή μου. Λίγη τσίπα ρε παιδιά. Σκεφτόμουν απλώς το κεφάλι της αδερφής μου. Αγκαλιαζόμασταν σαν ασπίδα για να προστατεύσουμε την αδερφή μας από τα γκλομπ και φεύγουμε. Αυτός ο ματατζής μας είχε βάλει στο μάτι. Δεν του έλεγε κανείς τίποτα. Δε μπορώ να το διανοηθώ, μπροστά σε όλους.
Μου έκαναν εντύπωση ότι πήγαν να δείρουν. Όταν φτάσαμε απέναντι στα σκαλάκια, η αδερφή μου ήταν σε σοκ και μετά παραλίγο να μας ρίξουν από τα σκαλιά. Ήμασταν χτυπημένοι. Στην πρώτη της πορεία, οι άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται ότι μας προστατεύουν, θα μου είχαν ανοίξει το κεφάλι αν δεν με πρόσεχαν τα αδέρφια μου.
“Αν με είχαν βρει σε κανένα σοκάκι, θα με είχαν σκοτώσει”, μου έλεγε η αδερφή μου. Μπροστά στο κτίριο της δημοκρατίας ήρθαν 8 μαντράχαλοι αρματωμένοι που διψούσαν για βία. Εγώ αυτό που ένιωσα βλέποντας αυτόν τον ματατζή είναι ότι βρίσκεται εκεί για την πάρτη του. Δεν θέλω να πιστέψω ότι δίνονται εντολές να πλακώσουν τον κόσμο στο ξύλο. Θέλω να πιστεύω ότι είναι μια αυθαιρεσία που προέρχεται από παθολογικούς λόγους. Ίσως όμως να υπάρχουν και εντολές», αναφέρει ο Παύλος.
