Ο πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας είναι σαν δύο αδέρφια που παλεύουν για να αιμορραγήσουν ο ένας τον άλλον μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τη φιλοδοξία κάποιου άλλου

Πάλλας Βαγγέλης, Δημοσιογράφος I.F.J. / S.P.J.

Όταν δύο αδέρφια τσακώνονται και πληγώνουν πολύ ο ένας τον άλλον μόνο και μόνο για να προωθήσουν τις φιλοδοξίες ενός τρίτου, ποια είναι η καλύτερη δυνατή συμβουλή για αυτούς;
Είναι ξεκάθαρο να σταματήσουμε αμέσως να πολεμάμε και να αρχίσουμε να επανορθώνουμε το κακό που έχει ήδη προκληθεί και στους δύο, για να γιατρέψουμε τις πληγές και των δύο.
Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουν σήμερα η Ρωσία και η Ουκρανία, να σταματήσουν αμέσως να μάχονται και να ξεκινήσουν τη μακρά πορεία τους μαζί στο μονοπάτι της ειρήνης, της θεραπείας και της αποκατάστασης.
Αλλά, για να επιστρέψουμε στο παράδειγμα των δύο αδελφών που τσακώνονται μεταξύ τους, τι θα συμβεί αν το τρίτο μέρος εμποδίσει τον μικρότερο αδερφό να εγκαταλείψει τη μάχη; Τι κι αν στο ευρύτερο νοικοκυριό του μικρότερου αδερφού τα περισσότερα μέλη θέλουν το μονοπάτι της ειρήνης, αλλά υπάρχουν μόνο ένας ή δύο ένοπλοι νταήδες, σε συνεννόηση με το τρίτο μέρος, που απειλητικά επιμένουν ότι ο μικρότερος αδελφός πρέπει να συνεχίσει να πολεμά.
Τότε η πιο λογική, η πιο ωφέλιμη πορεία της εγκατάλειψης της μάχης γίνεται δύσκολο να επιτευχθεί, η μάχη συνεχίζεται, τα δύο αδέρφια συνεχίζουν να αιμορραγούν και το τρίτο μέρος είναι ικανοποιημένο ότι ο στόχος του επιτυγχάνεται.
Ωστόσο, ο τρίτος μπορεί πραγματικά να αντέξει την πολυτέλεια να ευχαριστηθεί υποκινώντας και παρατείνοντας τον καβγά των δύο αδελφών; Ο τρίτος στην πραγματικότητα ενεργεί σαν τον πίθηκο που ανάβει μια φωτιά και τη χαζεύει χωρίς να συνειδητοποιεί ότι ο ίδιος μπορεί να καεί σε αυτή τη φωτιά.
Από την οπτική γωνία των δύο χωρών και του λαού τους, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για τον οποίο η Ρωσία και η Ουκρανία θα έπρεπε να πολεμούν η μία την άλλη. Δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική για τις δύο γειτονικές χώρες να είναι εχθροί μεταξύ τους. Από την άλλη, υπάρχει κάθε λόγος να είμαστε φίλοι μεταξύ μας και να αποκομίζουμε τα τεράστια οφέλη της πολύπλευρης συνεργασίας, γεγονός που έχει τις ρίζες του στη γεωγραφία. Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές που ενώνονται από την εθνικότητα, τους οικογενειακούς δεσμούς, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την πίστη και τις αναμνήσεις από τη ζωή και τη συνεργασία.
Όταν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ άρχισαν να μιλάνε για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η Ρωσία αντιτάχθηκε σε αυτό για τον προφανή λόγο ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ήταν πολύ εχθρικά προς τη Ρωσία και ότι οι προοπτικές εγκατάστασης πολύ καταστροφικών οπλικών συστημάτων πολύ κοντά στα πολύ μεγάλα σύνορά της με την Ουκρανία ήταν πολύ επικίνδυνο για τη Ρωσία. Επιπλέον, λιγότερο από το 20% του πληθυσμού της Ουκρανίας υποστήριξε την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όπως αποκαλύφθηκε σε διάφορες δημοσκοπήσεις από τη δεκαετία του 1990 έως το 2013. Τόσο η κυβέρνηση όσο και οι κορυφαίοι ηγέτες της αντιπολίτευσης στην Ουκρανία το 2013 συμφώνησαν σε μεγάλο βαθμό να μην αποδεχτούν την ένταξη στο ΝΑΤΟ και παραμένοντας λίγο πολύ ουδέτερο.
Ήταν το 2014 που η κατάσταση άλλαξε άρδην λόγω ενός πραξικοπήματος στην Ουκρανία που υποκινήθηκε και υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και στενούς συμμάχους όπως το Ηνωμένο Βασίλειο. Ένας δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος και η κυβέρνησή του εκδιώχθηκαν σε αυτό το πραξικόπημα και εγκαταστάθηκε ένα καθεστώς πλήρως υπό την επιρροή των ΗΠΑ/δύσης. Μετά από αυτό, ξεκινώντας από την πρώτη μέρα, επιτρέπονταν μόνο αντιρωσικές πολιτικές. Για να επιτευχθεί αυτό, η μικρή αλλά μαχητική μειοψηφία των αντιρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων της ακροδεξιάς και των νεοναζιστικών δυνάμεων, ενισχύθηκαν, ιδιαίτερα σε στρατιωτικούς όρους. Ακόμη και μετά τις εκλογές που διεξήχθησαν αρκετά χρόνια αργότερα, αυτές οι δυνάμεις εξασφάλισαν ότι ακόμη και εκείνοι που εκλέγονταν σε μια πλατφόρμα ουδετερότητας και ειρήνης με τη Ρωσία θα ενεργούσαν στην πραγματικότητα με αντίθετους τρόπους.
Τώρα η κυβέρνηση της Ουκρανίας έλαβε σθεναρά μέτρα κατά των δικών της που μιλούν τη ρωσική γλώσσα, οδηγώντας σε συνθήκες όπως ο εμφύλιος πόλεμος. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν. Το ΝΑΤΟ και τα μέλη του άρχισαν να παρέχουν μεγάλης κλίμακας στρατιωτική εκπαίδευση και προμήθεια όπλων στην Ουκρανία.
Από την άλλη, ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία κινήθηκαν επίσης για να βοηθήσουν ειρηνευτικά βήματα όπως οι συμφωνίες του Μινσκ, αλλά αργότερα οι ηγέτες και των δύο χωρών παραδέχθηκαν ότι αυτό ήταν απλώς μια μεταμφίεση από αυτούς για να δώσουν χρόνο στην Ουκρανία να ενισχυθεί στρατιωτικά. Όταν αυτή η βία κατά των ρωσόφωνων της Ουκρανίας αυξήθηκε περαιτέρω το 2021-22, η Ρωσία εισέβαλε στις αρχές του 2022.
Ωστόσο, μέσα σε μια εβδομάδα από την εισβολή ξεκίνησαν ειρηνευτικές συνομιλίες, που έλαβαν καλή ανταπόκριση. Ως εκ τούτου, μέσα σε έξι εβδομάδες από την εισβολή, οι ειρηνευτικές προσπάθειες με έδρα την Κωνσταντινούπολη και αλλού είχαν φέρει τις δύο πλευρές πολύ κοντά στη σύναψη μιας ειρηνευτικής συμφωνίας. Ακριβώς τότε ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον έφτασε ξαφνικά στο Κίεβο για να σαμποτάρει την ειρηνευτική προσπάθεια και τώρα ο πόλεμος έχει συμπληρώσει σχεδόν 30 μήνες. Σχεδόν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν πεθάνει από τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις αυτού του πολέμου. Σχεδόν 9 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί για ποικίλα χρονικά διαστήματα, εσωτερικά και εξωτερικά. Αν τα περισσότερα από τα όπλα που δόθηκαν στην Ουκρανία από τις δυτικές χώρες πρόκειται να πληρωθούν, τότε το χρέος της Ουκρανίας έχει φτάσει σε εξαιρετικά δύσκολα επίπεδα. Πολλά από τα καλλιεργήσιμα εδάφη και άλλα σημαντικά περιουσιακά στοιχεία είναι προς αρπαγή από μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ιδιαίτερα εκείνα που εδρεύουν στις δυτικές χώρες.
Αρκετά ανώτερα στελέχη που κατείχαν υπεύθυνες θέσεις στη Δύση δήλωσαν ανοιχτά ότι αυτός ο πόλεμος τους ταιριάζει καθώς βλάπτουν συνεχώς τη Ρωσία χωρίς να προκαλείται κανένα κακό στους δικούς τους στρατιώτες. Κάποιοι άλλοι δήλωσαν ότι η βοήθεια όπλων που δόθηκε στην Ουκρανία επιστρέφει με τη μορφή μεγάλων συμβάσεων για τους κατασκευαστές όπλων τους. Σε μια τέτοια ανάλυση δεν αναφέρεται καν η πραγματικότητα των πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων της Ουκρανίας που πεθαίνουν με πολύ επώδυνους τρόπους.
Πολλοί ειδικοί έχουν θέσει το ζήτημα της πιθανότητας κλιμάκωσης αυτής της σύγκρουσης σε πόλεμο πυρηνικών όπλων, και οι συνέπειες αυτού θα ήταν απλώς πολύ καταστροφικές για να τις σκεφτούμε.
Ως εκ τούτου, σαφώς ήρθε η ώρα για τα δύο αδέρφια να σταματήσουν να τσακώνονται και να ξεκινήσουν μια διαδικασία ειρήνης, θεραπείας και αποκατάστασης. Θα πρέπει να ξεκινήσουν με άμεση κατάπαυση του πυρός στη βάση της υπάρχουσας γραμμής ελέγχου και στη συνέχεια να ξεκινήσουν σύντομα ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για την επίλυση όλων των αμφισβητούμενων ζητημάτων, αποφασισμένοι ότι, όποιες προσπάθειες και αν κάνει το τρίτο μέρος, η ειρηνευτική διαδικασία θα συνεχιστεί και δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών.