Μ.Μ.Ε… Πλύση εγκεφάλου και υποδούλωση

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ

H ελεγχόμενη πληροφόρηση και η προσπάθεια των ΜΜΕ να αφαιρέσουν κάθε ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται και να αντιδρά μας κάνουν να αντιληφθούμε τις συνθήκες «ανελευθερίας» στις οποίες ζει ο σύγχρονος άνθρωπος, οι οποίες οδηγούν σε πολιτική ομηρεία.

Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, έχει δημιουργήσει την ανάγκη μιας πολύπλευρης ενημέρωσης. Το δικαίωμα κάθε ανθρώπου για έγκαιρη και υπεύθυνη ενημέρωση εξαρτάται σήμερα σχεδόν αποκλειστικά από τα ΜΜΕ. Όταν παρουσιάζονται επιλεκτικά ορισμένες πτυχές ενός γεγονότος, και κάποιες άλλες αποκρύπτονται, όταν διαστρεβλώνεται και παραποιείται η αλήθεια, όταν κατασκευάζονται και διασπείρονται ψευδείς ειδήσεις και όταν δεν υπάρχει αμεροληψία τότε τα ΜΜΕ μετατρέπονται σε τύραννο και δυνάστη της ανθρώπινης σκέψης. Την ελέγχουν και την υποδουλώνουν. Δεν ενημερώνουν τους πολίτες αλλά χρησιμοποιούν την ανάγκη τους για ενημέρωση για να διαμορφώσουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη.

Η λειτουργία των ΜΜΕ είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένη με την εξυπηρέτηση κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Ο στόχος της συνεχούς επέκτασης υπηρετείται με τον πόλεμο, με την οικονομική διείσδυση και την πολιτική αφομοίωση. Αυτή την πολιτική, τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό υπηρετούν άριστα τα ΜΜΕ. Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, τα ΜΜΕ χάρη στον τρόπο αλλά και στην συχνότητα με την οποία μεταδίδουν τέτοια μηνύματα, δεν αφήνει περιθώρια αντίστασης. Στόχος των ισχυρών είναι να μοιάζουν όλοι με όλους, να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Την ομοιομορφία αυτή επιβάλλει η εικόνα της τηλεόρασης.

Η τηλεόραση αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία. Μεγάλο κίνδυνο για την κατάργηση της πολυφωνίας, και χειραγωγεί τα πλήθη με διάφορες μεθόδους: φανατισμός, δημαγωγία, μισαλλοδοξία και στο κλίμα της κοινωνικής εξαθλίωσης και φόβου των πολιτών μεταδίδει με ύπουλο τρόπο ρατσιστικές αντιλήψεις. (Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί το γεγονός ότι στις ειδήσεις όταν ακούμε για κάποια εγκληματική ενέργεια, εάν ο δράστης είναι έλληνας τότε αναφερόμαστε σε αυτόν μέσω επιθέτων με βάση την ηλικία του, τον τόπο διαμονής του, την οικογενειακή του κατάσταση και λοιπά. Αντίθετα όταν ο δράστης είναι αλλοδαπός τότε η καταγωγή του είναι το μόνο που απασχολεί τους “δημοσιογράφους”. πχ δεν ακούμε ποτέ ο έλληνας, αλλά ο 42χρονος, ο 54χρονος, ο περιπτεράς, ο σύζυγος κ.α ενώ ο αλβανός δράστης, ο βούλγαρος, ο πακιστανός.)

Συνοψίζοντας τα ΜΜΕ προωθούν μεγάλα συμφέροντα, παράγουν “πολιτισμό”, ελέγχουν και ασκούν ουσιαστική εξουσία. Διεκδικούν τον τίτλο της τέταρτης εξουσίας, και με το χαρακτηριστικό “Μαζική Ενημέρωση” τοποθετούν τον πολίτη στη θέση της μάζας υπό επεξεργασία. Έτσι διαμορφώνουν συνειδήσεις, πολιτικό και κομματικό ήθος.

Τόσες και τόσες σελίδες έχουν γραφτεί για την τηλεόραση και τα δελτία ειδήσεων. Ωστόσο πάντα υπάρχει κάτι να προσθέσει κανείς στο μωσαϊκό.

Υπάρχει μια αόρατη δύναμη που κυβερνά την ανθρώπινη θέληση. Αυτή η δύναμη μπορεί να ελεγχθεί εύκολα και αυτό είναι επικίνδυνο διότι ο έλεγχος δεν γίνεται μόνο από τον άνθρωπο στον οποίο ανήκει αλλά μπορεί να γίνει και από οποιονδήποτε άλλο. Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον με ελεύθερη βούληση. Ισχύει όμως αυτό στην πραγματικότητα;

Πειράματα που έχουν γίνει σε ανθρώπους που βρίσκονται σε υπνωτική κατάσταση έχουν δείξει ότι υπάρχει ένας μηχανισμός που αποδέχεται όλες τις εντολές που του δίνονται και στη συνέχεια τις εφαρμόζει σε ένα πρόσωπο το οποίο έχει απόλυτη εξουσία πάνω του.

Τι ακριβώς συμβαίνει; Ποιός έχει την απόλυτη εξουσία πάνω στην ύλη; Η αλήθεια είναι ότι η απόλυτη εξουσία ανήκει στη συνείδηση. Αυτή ελέγχει και κατευθύνει όλες τις ενέργειες σύμφωνα με αποδεκτές εντολές, πεποιθήσεις και οδηγίες. Αν όμως τα πράγματα είναι έτσι, τότε τι είναι το υποσυνείδητο;

Το υποσυνείδητο είναι ένα «αρχείο», το οποίο συγκεντρώνει όλα τα πράγματα που δεν έχουν υποστεί επεξεργασία με συνειδητό τρόπο. Οι κλινικοί ψυχολόγοι George Pratt και Peter Lamprou, στο βιβλίο τους «Ας μιλήσουμε για Σένα» περιγράφουν την αναλογία συνειδητού και υποσυνείδητου με ένα ψύλλο και έναν ελέφαντα. Ο ψύλλος (συνειδητό) κάθεται πάνω σε έναν ελέφαντα (υποσυνείδητο) τον οποίο νομίζει ότι μπορεί να ελέγξει. Αλλού του λέει να πάει όμως κι αλλού καταλήγει. Έτσι, εάν κάποιος έχει πρόσβαση στο υποσυνείδητό σας, στην πραγματικότητα ασκεί άμεσο έλεγχο πάνω σας χωρίς να το καταλάβετε.

Η είσοδος των γεγονότων, των πεποιθήσεων και των εντολών υπό συνθήκες ύπνωσης δεν περιλαμβάνει το λογικό μέρος του εγκεφάλου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να επεξεργαστεί και να απορρίψει αυτά τα στοιχεία.

Το υποσυνείδητο διαθέτει μια αυτονόητη αδυναμία που μπορεί να είναι χρήσιμη, αλλά και μοιραία. Είναι αδύνατον να ξεχωρίσει το ψέμα από την αλήθεια. Οτιδήποτε δέχεται υπό ορισμένες προϋποθέσεις (το οποίο αναλύεται παρακάτω) το θεωρεί αληθινό και όχι μόνο. Το υποσυνείδητο θεωρεί ότι είναι κάτι που πρέπει να γίνει και ότι σίγουρα θα πραγματοποιηθεί. Στα μάτια των άλλων ανθρώπων θα μοιάζει με θαύμα, αλλά για το υποσυνείδητο αυτό δεν ισχύει επειδή μπορεί να κάνει τα πάντα.

Πώς λειτουργεί στην πραγματικότητα; Ας δούμε για παράδειγμα τον τρόπο που οι διαφημιστικές εταιρείες προσπαθούν να ελέγξουν τους ανθρώπους μέσω της κατανόησης αυτών των μηχανισμών εξουσίας του υποσυνειδήτου.

1. Χρησιμοποιείται η διαρκής επανάληψη ορισμένων δηλώσεων αναλόγως με το τι επιδιώκουν και τι θέλουν να ακούσουμε. Κάθε δήλωση είναι προσεκτικά μελετημένη ώστε να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή επιρροή.

2. Χρησιμοποιούνται εικόνες που επηρεάζουν τα κέντρα ελέγχου του ανθρώπινου εγκεφάλου. Όταν κυκλοφορήσει μια πολεμική ταινία, όλοι όσοι μιλούν γι’ αυτή δημιουργούν εικόνες στο μυαλό τους. Όσο περισσότερο μιλάτε γι’ αυτό το θέμα, τόσο πιο έντονες εικόνες δημιουργούνται και το υποσυνείδητο θεωρεί ότι πρέπει να γίνουν πραγματικότητα. Παρατηρήστε τις δηλώσεις που επαναλαμβάνουν διαρκώς τα δελτία ειδήσεων και αφουγκραστείτε ποια εικόνα δημιουργούν διαρκώς στο νου σας. Η πλύση εγκεφάλου είναι τόσο μαζική που τελικά οι υποβολές τους θα γίνονται η μελλοντική μας πραγματικότητα, μέχρι να βρεθεί ένας ικανός αριθμός ανθρώπων που θα αντιστέκεται στην πληροφορία τους.

3. Τα έντονα συναισθήματα που συνδέονται με γεγονότα δημιουργούν αντίστοιχες εικόνες. Ο φόβος είναι το ισχυρότερο συναίσθημα και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι εδώ και χρόνια τα δελτία ειδήσεων έχουν μετατραπεί σε δελτία τρόμου.

Αυτό το τρίπτυχο που αποτελείται από τη δήλωση, την εικόνα και το συναίσθημα είναι το υλικό του υποσυνειδήτου. Όλα αυτά τα διαμορφώνει σε δεδομένα και τα μεταφέρει στο κέντρο διαδικασίας λήψης αποφάσεων του εγκεφάλου. Τα υπόλοιπα είναι απλώς θέμα χρόνου.

Ο καλύτερος τρόπος αντίστασης στην τρομοκρατία τους είναι να τους κλείσετε!

Άλλο ένα μέσο υποδούλωσης του ανθρώπου που καταργεί την προϋπόθεση ελευθερίας του σημερινού ανθρώπου είναι η προπαγάνδα. Η προπαγάνδα, όπως και η εξουσία έχει εξαναγκαστικό χαρακτήρα, και γι’ αυτό περιορίζει την ελευθερία αυτών προς τους οποίους απευθύνεται. Προπαγάνδα είναι κάθε τεχνική μέθοδος με την οποία επηρεάζονται και ελέγχονται οι στάσεις, οι γνώμες, και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Στοχεύει στην εξουδετέρωση της πνευματικής και ηθικής αντίστασης του δέκτη, και επιδιώκει την αφαίρεση των ικανοτήτων του να κρίνει ορθολογικά και να έχει προσωπική βούληση. Επομένως στρέφεται εναντίον της ελευθερίας του ανθρώπου μετατρέποντάς τον σε υποχείριο του προπαγανδιστή. Έτσι στην εποχή μας αποτελεί κύριο μέσο για την διατήρηση της εξουσίας. Η ελεγχόμενη πληροφόρηση, η προσπάθεια των ΜΜΕ να αφαιρέσουν κάθε ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται και να αντιδρά μας κάνουν να αντιληφθούμε τις συνθήκες ανελευθερίας στις οποίες ζει ο σύγχρονος άνθρωπος, οι οποίες οδηγούν σε πολιτική ομηρεία. Προκειμένου να διατηρήσουμε λοιπόν την πνευματική μας αυτοτέλεια και ελευθερία, πρέπει να αντιληφθούμε τις πατερναλιστικές παρεμβάσεις που μας ασκούνται από το εκπαιδευτικό σύστημα, από την εκκλησία, το κράτος, την αστυνομία και τα ΜΜΕ.

Σύγχρονη μορφή υποδούλωσης, αποτελεί και ο καταναλωτισμός που μονοπωλεί η τηλεόραση. Ο άνθρωπος, σαν πιστός “υπήκοος της καταναλωτικής κοινωνίας” μπαίνει σε μηχανισμούς δημιουργίας αναγκών οι οποίες συνεχώς ανανεώνονται αλλά ποτέ δεν μπορούν να κορεστούν. Καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι η ευτυχία εξαρτάται από τα υλικά αγαθά. Η διαφημιστική βία που ασκείται στον άνθρωπο τον κάνει ευάλωτο στα μηνύματα που δέχεται από τα ΜΜΕ. 9 στις 10 διαφημίσεις είναι βαθύτατα σεξιστικές και ίσως είναι η πιο επικίνδυνη μορφή σεξισμού γιατί έχει βάση του τη θεωρία ότι η γυναίκα είναι εμπόρευμα, (“λάφυρο” για τον άνδρα που φοράει την τάδε κολόνια ή έχει το τάδε αυτοκίνητο), σκεύος ηδονής ή απλά χρηστικό αντικείμενο.

Συνεχίζοντας, πρωτεύουσα θέση στο τηλεοπτικό πρόγραμμα έχουν πλέον τα reality shows. Οι παίκτες συγκατοικούν σε ένα χώρο του οποίου κάθε γωνιά βιντεοσκοπείται. Το απαραβίαστο δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής καταπατείται με την συγκατάθεση των παικτών. Μέσω τέτοιων κακόγουστων και ανούσιων θεαμάτων ο κόσμος εξοικειώνεται με την ιδέα της παρακολούθησης και υπάρχει ο κίνδυνος σε λίγα χρόνια οι πολίτες να θεωρούν απόλυτα φυσιολογική την παραβίαση των δικαιωμάτων τους απ’ το κράτος και την αστυνομία.

Τέλος, τα ΜΜΕ προβάλλουν πρότυπα εγκληματικότητας, βίας και διαφθοράς με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εξοικειώνονται με την φρίκη που γεννά η βία το οποίο έχει άμεσα σχέση με τον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Οι τηλεθεατές αποκτούν ανεκτικότητα, αδιαφορία ή ακόμα χειρότερα αντλούν ευχαρίστηση από τη βία. Χάρη στην τηλεόραση ο κόσμος έχει αποκτήσει ανοσία, μιθριδατισμό στην βία. Αυτή η έκλυση ηθών που συνοδεύει την απροκάλυπτη διαφθορά που προβάλλεται από την τηλεόραση, εξυπηρετεί καπιταλιστικά συμφέροντα. Καθημερινά ακούμε εξωφρενικά νούμερα αστέγων, παιδιών που πεθαίνουν από ασιτία, από αρρώστιες, γυναικών και παιδιών που κακοποιούνται, άτομα θύματα φυσικών καταστροφών, όμως λόγω της ανοσίας που μας δημιούργησαν, αδιαφορούμε ή τα απωθούμε γρήγορα από την μνήμη μας. Όμως ο ευτελισμός της αξίας της ζωής μας και ο βιασμός της λογικής μας δυστυχώς δεν σταματούν εδώ…

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ

Καθημερινά εμφανίζονται πολιτικά πρόσωπα σε τηλεοπτικά κανάλια. Σε μερικές εκπομπές κάποιος δημοσιογράφος παίρνει μια συνέντευξη, σε άλλες διευθύνει μια συζήτηση και σε άλλες χρησιμοποιούνται “παράθυρα”, που φιλοξενούν πολιτικούς ή “ειδικούς αναλυτές”, ή άλλους που σχετίζονται με το θέμα της εκπομπής.

Και στις τρεις περιπτώσεις πάνω απ΄ όλα επιδιώκεται η προβολή των απόψεων που συμφέρουν την αστική τάξη, ανεξάρτητα από το εάν αυτές είναι φιλοκυβερνητικές ή αντιπολιτευτικές. Το περιεχόμενο της εκπομπής καθορίζει επίσης η τηλεθέαση, δηλαδή η παρακολούθηση της εκπομπής από όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα.

Συμμετοχή εκπροσώπων

Στις εκπομπές αυτές αποφεύγεται συστηματικά η πρόσκληση ατόμων με ταξικό προσανατολισμό προς όφελος της εργατικής τάξης. Παρ’ όλα αυτά η απόλυτη απουσία αυτών των ατόμων θα είχε αρνητικές συνέπειες τόσο για τα ποσοστά της τηλεθέασης όσο και για τις εμβόλιμες διαφημίσεις. Οι δημοσιογράφοι είναι επιλεγμένα άτομα, που το καθένα τους εκπροσωπεί ένα βασικό ανθρώπινο τύπο. Άλλος έχει λαϊκή εμφάνιση και ομιλία, άλλος εμφανίζεται μορφωμένος, σοβαρός και αδέκαστος ενώ δε λείπουν και εκείνοι που έχουν μόνο συμπαθητική εμφάνιση. Οι ερωτήσεις τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται με τρόπον ώστε να συσκοτίζεται ο ταξικός χαρακτήρας του θέματος και περιστρέφονται σε δευτερεύοντα ζητήματα, ή σε παραμέτρους που αγγίζουν το θέμα μόνο επιδερμικά.

Μεθοδολογία και Τεχνικές

Οι δημοσιογράφοι όταν παίρνουν συνεντεύξεις εκπροσώπων της αστικής άποψης κάνουν ερωτήσεις, που ενώ φαίνεται ότι έχουν αυστηρό χαρακτήρα “ανάκρισης” στην ουσία είναι “στημένες” ερωτήσεις δίνουν την ευκαιρία στο πολιτικό πρόσωπο να αναπτύξει την άποψη, που υποστηρίζει και να αρνηθεί κατηγορίες των αντιπάλων του, χαρακτηρίζοντάς τες αναληθείς, υποστηρίζοντας πως παρερμηνεύουν τη δική του άποψη. Συχνά χρησιμοποιεί άλλες τεχνικές, όπως την τεχνική της λαθεμένης σύγκρισης, δηλαδή συγκρίνει τη δική του άποψη με κάτι ανόμοιο, μη συγκρίσιμο. Αναδεικνύει δικά του πλεονεκτήματα, που είναι μακριά ή και άσχετα με το θέμα που συζητά. Προβαίνει σε κατηγορίες χωρίς αποδείξεις. Μερικές φορές χρησιμοποιεί όρους και περίπλοκες εκφράσεις, προσπαθώντας να δημιουργήσει σύγχυση στα μυαλά των τηλεθεατών, ή έμμεσες απειλές με στόχο τον εκφοβισμό των τηλεθεατών…

Γενικά ο πολιτικός εκπρόσωπος έχοντας επίγνωση του προπαγανδιστικού χαρακτήρα της εμφάνισής του κάνει χρήση των τεχνικών προπαγάνδας που απαιτείται. Διαστρεβλώνει απόψεις και γεγονότα, παραπληροφορεί, καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, δημιουργεί ανάλογα με την περίπτωση κλίμα αβεβαιότητας, αισιοδοξίας, τεχνητής ευφορίας, φόβου και ανασφάλειας. Κινδυνολογεί όταν το επιτρέπει η περίσταση, απειλεί άμεσα ή με τη δημιουργία συνειρμών. Όσο πιο υψηλή είναι η θέση του πολιτικού προσώπου τόσο μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια και του πολιτικού και του παρουσιαστή ώστε να μη γίνουν αντιληπτές οι προπαγανδιστικές τεχνικές, αλλά οι προβαλλόμενες θέσεις να φαίνονται σαν λογικός τρόπος αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων.

Για τον εκπρόσωπο της εργατικής τάξης

Όταν η συνέντευξη δίνεται από άτομο προσανατολισμένο ταξικά στο πλευρό της εργατικής τάξης τότε το κλίμα είναι διαφορετικό. Ο δημοσιογράφος με διφορούμενες λέξεις, διακοπές, παρεμβάσεις, προσπαθεί να διασπάσει την προσοχή του. Δημιουργεί κλίμα πραγματικής “ανάκρισης”, χρησιμοποιεί πλάγιες επιθέσεις, με σκοπό να του προκαλέσει εκνευρισμό, να τον οδηγήσει σε ψυχολογική άμυνα. Με συνεχείς ερωτήσεις προσπαθεί να αποδιοργανώσει τη σκέψη του, να τον κάνει να νοιώσει αβεβαιότητα για την ικανότητά του να υπερασπίσει την άποψή του, να μη μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα αποδεικτικά στοιχεία που διαθέτει. Τον παγιδεύει με διφορούμενες ερωτήσεις, προσπαθεί να τον κάνει να αισθανθεί ανασφαλής και ευάλωτος.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν εμφανίζεται εκπρόσωπος της εργατικής τάξης στα “παράθυρα”. Του δίνεται ελάχιστος χρόνος για να εκφράσει την άποψή του, επειδή είναι ένας ανάμεσα σε πολλούς προσκεκλημένους, που έχουν φαινομενικά διαφορετικές απόψεις αλλά στην ουσία εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ακόμη και τον ελάχιστο χρόνο που του δίνεται, συχνά τον κατακερματίζουν με διαφημίσεις και τον τοποθετούν σε χρόνο που η τηλεθέαση της εκπομπής είναι μειωμένη. Στην καλύτερη περίπτωση τον αναγκάζουν σε ένα σύντομο μονόλογο και στη συνέχεια όλοι μαζί αγνοούν τα επιχειρήματα και τα στοιχεία που παρουσίασε έτσι ώστε στα μυαλά των τηλεθεατών να μη μπορέσει να γίνει αντιπαράθεση πάνω στην ουσία των ζητημάτων, αλλά να μείνουν μόνο οι εντυπώσεις.

Με τον τρόπο αυτό “βραχυκυκλώνεται” η πραγματικά φιλολαϊκή άποψή, δίνεται η εντύπωση ότι ο εκφραστής της είναι “εκτός θέματος”, ότι δεν αξίζει να συζητηθεί, ή ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας. Οι υπόλοιποι επιστρέφουν ακάθεκτοι στον τηλεοπτικό καβγά τους, που περιορίζεται σε δευτερεύοντα, ανούσια ζητήματα, ή με έμμεσο τρόπο προσανατολίζουν τη σκέψη του τηλεθεατή σε απόψεις και λύσεις που συμφέρουν το κεφάλαιο.

Η απόκρυψη της ουσίας των προβλημάτων

Παράδειγμα οι συζητήσεις που αφορούν στο χρέος: Αντί η συζήτηση να επικεντρώνεται στο γιατί και με ποιο τρόπο δημιουργείται το χρέος, ποιος ωφελείται από αυτό, τελικά ποιος το πληρώνει και πως μπορεί να οργανωθεί ο αγώνας για τη διαγραφή του χρέους, μεταφέρεται σε τελείως διαφορετικό επίπεδο. Ο παρουσιαστής και οι υποστηρικτές της άποψης που συμφέρει το κεφάλαιο περιστρέφουν τη συζήτηση στο πόσο δίκαια, πόσο μεγάλα είναι τα επιτόκια, πως η αποπληρωμή του θα μετατεθεί σε μεταγενέστερο χρόνο, με ποιο τρόπο θα μοιραστεί “δικαιότερα” στα λαϊκά στρώματα, αν και με ποιο “κόλπο” θα κουρευτεί, αν οι ξένοι δανειστές είναι “φιλέλληνες” κ.ά.

Η σύνθεση των συνομιλητών, τα θέματα προς συζήτηση, η αισθητική εμφάνιση και δημοτικότητα των παρουσιαστών των τηλεοπτικών εκπομπών, έχει όλα τα χαρακτηριστικά κινηματογραφικών ταινιών, που ενώ έχουν αντιδραστικό περιεχόμενο, μπορούν να κερδίσουν όσκαρ.

Τα ΜΜΕ δεν χειραγωγούν πλέον.. κατασκευάζουν πολίτες… Στα κατ’ επίφαση «δημοκρατικά» καθεστώτα, ή «επικοινωνία» υποκαθιστά την προπαγάνδα των αστικών καθεστώτων.

Στην εποχή της ηλεκτρονικής ειδησιογραφίας. Τα τελευταία χρόνια, έστω και με καθυστέρηση, οι αστοί – μεγαλοδημοσιογράφοι έχουν εισβάλλει στο διαδίκτυο με ειδησεο – γραφικές ιστοσελίδες παραπληροφόρησης και πλασματικής ενημέρωσης, έτσι ακριβώς όπως έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν στα παραδοσιακά ΜΜΕ, τα οποία ελέγχουν οι οικονομικές ελίτ.

Όλοι αισθανόμαστε πόσο απροκάλυπτα σχεδιασμένες είναι οι ειδήσεις των συστημικών ΜΜΕ. Όπως επίσης όλοι μας υποπτευόμαστε ότι κάποιες ομάδες οικονομικών – πολιτικών συμφερόντων δίνουν το σύνθημα για το τι θα πουν τα ΜΜΕ.
Ο στόχος αυτών των ομάδων, όχι μόνο στηρίζουν τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές και τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς, αλλά διαμορφώνουν και την κουλτούρα των πολιτών προκειμένου να αποδέχονται ως «φυσικό» και «μοναδικό» το καθεστώς διαφθοράς και την διεύρυνση του χάσματος των ανισοτήτων. Στην Ελλάδα η υπερσυγκέντρωση εκδηλώθηκε στα συστημικά ΜΜΕ με τον πιο παράνομο και χυδαίο τρόπο.

Έτσι κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφος – βεντέτα, παρουσιαστής δελτίου ειδήσεων υψηλής ακροαματικότητας, πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα αν δέχεται πιέσεις ή εάν του έχει συμβεί να υποστεί λογοκρισία απαντά πως είναι απολύτως ελεύθερος και πως εκφράζει τις προσωπικές του πεποιθήσεις.

Η «γραμμή» ουδέποτε γίνεται αντιληπτή, αλλά υπονοείται. Κατά μια έννοια πρόκειται για «πλύση εγκεφάλου σε καθεστώς ελευθερίας». Ακόμη και οι «έντονες» δημόσιες αντιπαραθέσεις στα μεγάλα ΜΜΕ προσδιορίζονται από παραμέτρους για τις οποίες υφίσταται από τα πριν μια άτυπη συναίνεση και οι οποίες αφήνουν στο περιθώριο τις αντίθετες απόψεις.

Το σύστημα ελέγχου των δημοκρατικών κοινωνιών είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό. Δεν τον αντιλαμβανόμαστε και συχνά έχουμε την εντύπωση ότι παρακολουθούμε μια σφοδρή δημόσια διαμάχη. Κατά βάθος, έχει μακράν καλύτερες επιδόσεις από τα απολυταρχικά συστήματα.

«Δεν θέλω να επιβάλλω στη γυναίκα και στα παιδιά μου έναν τρόπο ζωής που σίγουρα δεν έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους, δηλαδή αυτόν της δημόσιας έκθεσης στα ΜΜΕ – αυτό είναι δική τους επιλογή και δεν πιστεύω ότι οι ίδιοι έχουν επιλέξει κάτι τέτοιο, δεν τους το επιβάλλω εγώ. Και ειλικρινά θα ήθελα να τους προστατεύσω από αυτό» Νόαμ Τσόμσκι.
Το καλοκαίρι δεν υπάρχουν ειδήσεις, έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Όχι ότι δεν υπάρχουν γεγονότα. Αλλά εφόσον δεν υπάρχει δέκτης, δεν υπολογίζονται για ειδήσεις. Εξάλλου οι ειδήσεις είναι επανάληψη.

Αυτό το γαϊτανάκι είναι κυρίαρχο σε όλη την δομή του σύγχρονου πολιτισμού. Τα ΜΜΕ προτρέχουν σε όλα αυτά που κατά τα άλλα απορρίπτουν και κατακρίνουν. Όταν φερειπείν η ευρωπαϊκή ένωση κάνει καμπάνια κατά του καπνίσματος και ταυτόχρονα χρηματοδοτεί τις καλλιέργειες καπνού, τα ΜΜΕ είναι μόνο μια μικρογραφία αυτής της γελοιότητας.
Επομένως ο στόχος είναι η χειραγώγηση και η υποδούλωση του πολίτη όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά, όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερη διάρκεια, όσο το δυνατόν περισσότερο πλειοψηφικά και καθολικά. Όπως έχει οργανωθεί η κοινωνική και πολιτική ζωή, φαίνεται ότι από και πιο τελεσφόρα, λειτουργεί αυτή η διαδικασία της χειραγώγησης, της προπαγάνδας και τέλος της υποδούλωσης.

Η τρομοκρατία της κοινής γνώμης και η χειραγώγηση των πολιτών έχουν εκτός των άλλων, ως στόχο την κοινωνική περιχαράκωση και την κατάλυση της εμπιστοσύνης, τόσο εντός των κοινωνικών θεσμών, όπως στη σχέση του κράτους και του πολίτη.

Τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, συνθέτουν μια βιομηχανία διαμόρφωσης της συνείδησης, περισφρύουν σε όλους τους τομείς της ζωής, και της οικονομίας, αναλαμβάνουν όλο και σημαντικότερες λειτουργίες διεύθυνσης και ελέγχου, και διεισδύουν στους μηχανισμούς της εξουσίας και υπαγορεύουν πολιτική.

Και το κράτος και τα ΜΜΕ προσκοπούν στη χειραγώγηση της κοινωνίας. Κάθε χρήση των ΜΜΕ προϋποθέτει την χειραγώγηση και υποδούλωση. Αυτό ίσχυε ανέκαθεν. Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι εάν τα ΜΜΕ χειραγωγούνται ή όχι, αλλά ποιος τα χειραγωγεί. Είναι φανερό ότι τον έλεγχο των ΜΜΕ τον έχουν οι οικονομικές ελίτ σε συνεργασία με τα αστικά πολιτικά κόμματα.

Η προσωνυμία «Τέταρτη εξουσία» αποτύπωσε εύγλωττα αυτή την πραγματικότητα, θέλοντας να αναδείξει την λειτουργία του τύπου ως όργανο δημόσιας συζήτησης και κριτικής, δηλαδή ως ένα ισχυρότατο όργανο ελέγχου της κρατικής εξουσίας. Σήμερα τα μέσα επικοινωνίας δεν εξετάζονται πια ως όργανα ελέγχου της κρατικής εξουσίας, αλλά ως όργανα που το ίδιο το κράτος ή η πολιτική ελίτ, έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί στην άσκηση και επιβολή της κρατικής εξουσίας.

Τα ΜΜΕ λειτούργησαν κατά καιρούς με ποικίλους τρόπους. Η αντικατάσταση του όρου «μέσα ενημέρωσης» από τον όρο «μέσα μαζικής επικοινωνίας», τονίζει ακριβώς τον πολυδιάστατο ρόλο των ΜΜΕ. Ο ρόλος τους δεν περιορίζεται μόνο στην μετάδοση πληροφοριών, αλλά στη λειτουργία τους ως κέντρα πολιτικού ελέγχου και επιρροής. Στην εποχή της κρίσης, ακόμα πιο ξεκάθαρα, τα ΜΜΕ γίνονται μέσα επιρροής του κοινού και επιβολής διαφόρων πολιτικών ρευμάτων.
«Το έσχατο όπλο της εξουσίας είναι η κατατρομοκράτηση των μαζών δια της ενημέρωσης».

Ο John Swinton, ένας από τους σημαντικότερους και πιο επιφανείς δημοσιογράφους είχε κάνει την εξής εκκωφαντική δήλωση το 1880 αναφορικά με την ανεξαρτησία του τύπου στην εποχή του:

«Δεν υπάρχει κάτι που να χρίζει τον τίτλο ”ανεξάρτητος Τύπος” και το γνωρίζετε. Δεν υπάρχει ούτε ένας από εσάς που να τολμάει να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, διότι γνωρίζετε εκ των προτέρων πως δεν θα τυπωθεί ποτέ. Πληρώνομαι για να κρατάω τις έντιμες απόψεις μου έξω από την εφημερίδα με την οποία συνδέομαι. Αν επέτρεπα στις ειλικρινές απόψεις μου να εμφανιστούν στην εφημερίδα, πριν περάσουν 24 ώρες, θα έχανα την δουλειά μου. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφορα, να διαστρεβλώνει, να κολακεύει το θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του για το καθημερινό του ψωμί. Οι δημοσιογράφοι είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλούσιων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες, εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια και εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες!»
(Ο J. Swinton μεταξύ άλλων είχε πάρει συνέντευξη από τον Κ. Marx τον Αύγουστο του 1880 και η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Sun.)