Η ζωή μας… προσεχώς

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, ∆ηµοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ

Η εξουσία σε σύντομο χρονικό διάστημα έκανε τεράστια άλματα για την ολοκλήρωση ενός νέου κόσμου, που οραματίζονται οι κυρίαρχοι. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν απώλειες. Φυσικά ο στόχος είναι το μυαλό. Μήνες τώρα οι λαοί εξεγείρονται. Βομβαρδίζουν και διώκονται. Τώρα φυλακίζονται «εθελοντικά». Γιατί είναι πόλεμος. Ένας πόλεμος της εξουσίας που πρέπει να ανατραπεί.
Ας διεκδικήσουμε τη ζωή μας, τους δρόμους μας, το νερό μας, τη ρουτίνα μας. Τώρα είναι η ώρα να βγούμε με ευθύνη, να επανεκτιμήσουμε ότι καθημερινά μας πληγώνει. Γιατί είναι πόλεμος. Είναι ώρες που μου είναι δύσκολο να καταλάβω τους ανθρώπους, τι ακριβώς τους ευχαριστεί και τι ακριβώς επιδιώκουνε. Σήμερα τα πράγματα παίρνουν μια άλλη όψη. Υπάρχει ανάγκη εξορθολογισμού, φόβοι, ανασφάλεια που δεν μπορεί να το χωνέψει η ανθρωπότητα.
Εκτός από τον εγκλεισμό στα σπίτια, τα αντεργατικά μέτρα και τα προνόμια στην εργοδοσία, τα κράτη και οι εξουσίες κάνουν πρόβες ολοκληρωτικού ελέγχου των πληθυσμών. Πάντα για «καλό σκοπό».
…Κάποτε καίγαν τα βιβλία, τώρα καίνε τα μυαλά …
Η αντιπαράθεση της αλήθειας με το ψέμα έχει πολλά, σημαντικά, αλλά κάποιες φορές και ηρωικά κεφάλαια στην παγκόσμια ιστορία.
Είδαμε τη ζωή μας να περνά σαν σινεμά. Την διαβάσαμε στις εφημερίδες, στα περιοδικά και στις σελίδες ενός ακόμα μεγάλου μυθιστορήματος. Δεν τη θυμόμαστε, αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως στο τέλος ζήσαν οι άλλοι καλά κι εμείς χειρότερα.
Οι περισσότεροι από εμάς οι «ευτυχισμένοι» έχουμε αναλάβει ένα μέρος του θιάσου. Άλλοι βαριούνται εύκολα και φεύγουν. Μα υπάρχουν και κάποιοι που ναι πεπεισμένοι πως η αλήθεια και το ψέμα με το γύρισμα της σελίδας είναι η μεγαλύτερη ευτυχία.
Ιστορικά οι ανθρώπινες συμπεριφορές διαμορφώνεται από το εκάστοτε κλιτικό σύστημα. Πρέπει να το αποδεχθούμε. Είμαστε ελεύθεροι όταν νιώθουμε πραγματικά «ασφαλείς» ή μήπως ξεπουλάμε την ελευθερία μας για την ασφάλειά μας;
Τη ζωή μας την βάλανε σε μουσείο, αστραφτερά τζάμια, γρανίτης για το πάτωμα, γράψανε πολλά βιβλία για τη ζωή μας, για το παρόν και το μέλλον.
Στο σημερινό ασφυκτικό αστικό περιβάλλον εάν καταφέρεις να κρατήσεις τις υπομονές και τις αντιστάσεις σου απέναντι στο σύστημα, τότε γίνεσαι ο «επικίνδυνος» άνθρωπος. Αυτός που σε ειρηνικές, αλλά και εμπόλεμες καταστάσεις έδινες από την μια τον ιδρώτα σου και την άλλη το αίμα σου. Κι όταν ολοκλήρωνες το καθήκον σου, αποτραβιόσουνα και πάλι στην γνωστή γωνία.
Ύστερα άρχισε το λάθος, άργησες να το καταλάβεις, χωρίς τη συμμετοχή σου, όχι συνειδητά. Φοβήθηκες να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. Ούτε φωνή, ούτε χέρια. Μετανάστης στην ίδια σου τη χώρα.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της «ήρεμης» αποδοχής σου για όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που σου επέβαλαν. Σου πήραν τα όνειρα σου, τα όπλα σου, ενώ τα είχες στα χέρια σου. Τα παρέδωσες εσύ εις το όνομα της συναίνεσης. Όσα χάσαμε είναι φυλαγμένα σε ένα μεγάλο μπαούλο κάτω από το ξύλινο πάτωμα της πατρίδας μας. Είναι μέσα σε εφημερίδες τυλιγμένα και λαδωμένα σαν όπλα που περιμένουν τα ανάλογα χέρια να τα κρατήσουν.
…Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή, σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο να σ’ έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο κι ο πάνω κόσμος να ‘ναι οι τροχοί που σ’ έχουν στα στενά κυνηγημένο…
Υπάρχει ακόμη χρόνος…για όλους εμάς που καθίσαμε στο πεζούλι της ιστορίας κοιτώντας τα παπούτσια μας. Την πίκρα της ήττας την γευτήκαμε και την απογοήτευση για ακόμη ένα στημένο παιχνίδι στο οποίο αν και δεν παίξαμε γίναμε θεατές της εξ αρχής χαμένης κερκίδας.
Τι παράξενα πράγματα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό γύρω μας, αυτή η ζωή μας, καθημερινά μας δίνει ένα καινούργιο ρεαλιστικό μάθημα. Λες και οι παραστάσεις ξεκινούν χωρίς εμάς. Σταμάτησαν όλα ως δια μαγείας χωρίς να υπάρχουν θύτες και αυτόματα μετατράπηκαν όλοι σε θύματα. Όλοι ξαφνικά μετατράπηκαν σε ακριβοδίκαιους λεβέντες, εξαφανίστηκαν οι υποκριτές, οι ψεύτες, σταμάτησαν όλοι τα πισώπλατα μαχαιρώματα, μα συνεχώς τα θύματα αυξάνονται…
Άραγε αφού δεν υπάρχουν θύτες γιατί σταμάτησαν οι άνθρωποι να δίνουν δεύτερες ευκαιρίες; Γιατί όλοι κρύβονται πίσω από το κουκούλι τους για να επουλώσουν μόνοι τους και μακριά από αδιάκριτα βλέμματα τις βαθιές πληγές τους;
Κρύβονται καλά για να μη φαίνεται η ανασφάλεια τους και ο φόβος των ανθρωπίνων σχέσεων. Άραγε αφού είναι ακριβοδίκαιοι και σωστοί γιατί εξακολουθεί να φουσκώνει το στήθος μας από αδικία; Γιατί στα βλέμματα η καχυποψία είναι εμφανής ενώ μας περιγράφουν αγγελικά πλασμένα κόσμους; Γιατί μάλλον τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει;
Ο κόσμος ουδέποτε σταμάτησε να πληγώνει όσο και αν προσπαθούν τα υποτιθέμενα θύματα να μας πείσουν ότι όλα άλλαξαν και έγιναν αγνά και καθαρά. Όλοι αυτοί στην ουσία είναι οι θύτες που έχουν το δάχτυλο στην σκανδάλη έτοιμο να πυροβολήσουν.
Καμία κοσμοϊστορική αλλαγή δεν επήλθε στον κόσμο μας δυστυχώς. Οι υποκριτές δε μετατράπηκαν σε αγίους συγχωροχάρτι για τον παράδεισο δεν πήραν ποτέ.
Συνεχίστε λοιπόν την κανονική ροή της ζωής σας, μην ταράζεστε. Οι άνθρωποι δεν άλλαξαν, σε θύτες.