Για τα παιδιά μας
γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ
… τα όνειρα των παιδιών μας θα χτίσουν έναν κόσμο χωρίς βεβαιότητες και ύμνους, έναν κόσμο όπου το ίσως θα γίνει ίσως… έναν κόσμο χωρίς ύμνους και θάνατο… ένα κόσμο ζωής…
Για τα παιδιά που ερωτεύτηκαν, ονειρεύτηκαν, κολύμπησαν μεθυσμένα τη νύχτα, αλλά πνίγηκαν στην σκληρότητα αυτού του κόσμου…
Για τα παιδιά που πάνε κόντρα στην αδιαφορία, στην μετριοπάθεια, στις ίσες αποστάσεις και δεν μπερδεύουν την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο… Γιατί η αδιαφορία είναι νεκρό βάρος της ιστορίας.
Γιατί τα παιδιά μας στο σχολείο τα φορτώσαμε ένα βαρύ σάκο, γεμάτο άχρηστες πληροφορίες, για να μην μάθουν ποτέ την ουσία του κόσμου. Να γείρουν πριν την ώρα τους, οι παιδικοί ώμοι και να μιλούν τη γλώσσα σακατεμένη και ακατάληπτη.
Για τα παιδιά μας που πολεμούν το αναπόφευκτο, που καίγονται από αγάπη και αγωνία, που είναι στη θέση τους όταν η μάχη ανάβει..
Για τα παιδιά μας, που θεωρούν χυδαίο να απαιτούν κάποιοι την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων, επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών. Για τα παιδιά που δεν αντέχουν όλους εκείνους που κλαίνε πάνω στα ερείπια του κοινωνικού κράτους, που οι ίδιοι κατεδάφισαν… στο χρόνο τους φορτώσαμε έναν αγώνα δρόμου, σπίτι – φροντιστήριο, ανταγωνισμό, λαχάνιασμα για να εκπληρώσουν τις προσδοκίες μιας σκάρτης καταξίωσης, να μάθουν γρήγορα «ο θάνατός σου ή η ζωή μου».
Για τα παιδιά μας, πούτανε κόντρα στο σάπιο εξουσιαστικό σύστημα και σε όλους εκείνους που έκαναν πλιάτσικο στον εθνικό πλούτο, γεμίζοντας τις τσέπες τους και τις κοιλιές τους…
Για τα παιδιά μας, που δεν έχουν τύψεις γενικώς, καθώς δεν έχουν ανοίξει ακόμα δοσοληψίες με παρελθόν και μέλλον. Γιατί κάθε φορά που το παρόν εφορμά οργίλο εναντίον τους, εκείνα κουρνιάζουν στην αληθινά ζεστή αγκαλιά των ψεμάτων…
Για τα παιδιά μας, που φωνάζουν, αντιστέκονται, επαναστατούν ενάντια σε όλους εκείνους που θέλουν την παρακμή και την χυδαιότητα να τις κάνουν πρότυπο.
Τα παιδιά που δεν πιστεύουν στα θαύματα, αλλά στα δικά τους όνειρα, για τα παιδιά που αγαπούν το ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο, τα παιδιά που δεν πιστεύουν τους «ειδικούς» των τηλεοπτικών παραθύρων.
Για εκείνα τα παιδιά που προσπαθούν να είναι παιδιά, αλλά στο κολαστήριο της Μόριας πολλές φορές ξεχνούν ακόμα και το ότι είναι άνθρωποι. Κατάθλιψη, άγχος και μετατραυματικό στρες βρίσκονται στο φάσμα της ψυχολογίας που «κουβαλούν» τα προσφυγόπουλα για όλα αυτά τα δικά μας παιδιά.
Για τα παιδιά μας, που τους αφήσαμε να φορτώσουν τα παιδιά των «άλλων» των κυνηγημένων και δεν σκεφτήκαμε πως σ’ ένα κάστρο που τα παιδιά θέλουν να πεθάνουν, όλος ο κόσμος θα κάνει χαρακίρι… Αφήσαμε να τα φορτώσουν, πριν βάλουν μακριά παντελόνια, με κατηγορίες κακούργου γιατί ζήτησαν στο σχολείο τα αυτονόητα και ανεχτήκαμε να συρθούν στα δικαστήρια με χειροπέδες..
Για τα παιδιά μας, που δε θέλουν να ζήσουν με τις ενοχές για αυτά που δεν έκαναν. Για τα ρίσκα που δεν πήραν ποτέ, γι’ αυτά που φοβήθηκαν. Γι’ αυτά που μαγιά που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν και τα αρνήθηκαν επειδή δίστασαν να πάνε παραπέρα, έξω από το σύνορο που τα φυλάκισαν..
…Τραγουδάμε τους ύμνους μας μπρος στα όπλα του εχθρού.
Αξίζει να σκοτώσουμε γι’ αυτούς, αξίζει να πεθάνουμε γι’ αυτούς.
Οι εχθροί τραγουδούν τους δικούς τους ύμνους μπρος στα όπλα μας.
Αξίζει να σκοτώσουνε γι’ αυτούς, αξίζει να πεθάνουνε γι’ αυτούς…
Γι’ αυτό δεν θα μάθουμε στα παιδιά μας να τραγουδάνε ύμνους, δεν θα τα στείλουμε να πολεμήσουνε στην Τροία, να σκοτωθούν για την δόξα της Ελένης και των ποιητών. Θα τα αφήσουμε να ονειρεύονται τα δικά τους όνειρα.
Ίσως κάποτε να σταματήσουν να τραγουδούν ύμνους εις τον θάνατο ίσως κάποτε μόνο να τραγουδάνε, τραγούδια για τη ζωή, για τη χαρά της ζωής …
Για τα παιδιά μας, που δεν θα τους επιτρέψουν να προσθέσουν άλλους άνεργους, για να μιλούν μετά εξ ονόματός τους.
Για τα παιδιά που κρατούν μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να είναι σίγουρα ότι έχουν δίκαιο. Στα κρυφά στη σιωπή, μέσα μας όμως ξέρουμε ότι τουλάχιστον δεν έχουν άδικο…
Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά,
Είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της.
Ήρθαν μέσα από εσάς, αλλά όχι από σας.
Και παρόλο που είναι κοντά σας, δε σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι την ψυχής τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις
δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να είστε σαν κι αυτά,
αλλά μη επιδιώκετε να τα φτιάξετε σαν και σας.
KHALIL GIBRAN
