Ένα τοξικό περιβάλλον…
Τα όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο δεν οφείλονται, αλλά ούτε πρέπει να ερμηνευθούν στις αντιδράσεις στα μέτρα που προσπαθεί η κυβέρνηση να επιβάλλει. Η αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής, όπως και η έλλειψη λαϊκής συναίνεσης είναι γεγονός. Η αντιμετώπιση της κυβερνητικής «λαίλαπας», όσο και των συγκεκριμένων αντιλαϊκών μέτρων δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται και τις παρεμβάσεις της δικαιοσύνης, ούτε τη χρησιμοποίηση του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού, πολύ περισσότερο η οικονομική και κοινωνική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με τη διαχείριση της κοινωνίας ως συνδικάτου.
Τα αδιέξοδα που υπάρχουν δεν οφείλονται μόνο σε «λάθη» του αστικού πολιτικού συστήματος, κακούς χειρισμούς, άκυρες λύσεις.
Τα προβλήματα που αναδεικνύονται είναι τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως διαμορφώθηκε μετά την μεταπολίτευση. Αποτέλεσμα να ξεκινά μια πολιτική διαδικασία, αντιφατική, αλλά υπαρκτή, που θέτει ευρύτερα και κρίσιμα ζητήματα όπως η δημοκρατία, ασφάλεια, κοινωνικό κράτος και αντιμετώπιση του εσωτερικού χρέους.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας 46 χρόνια ύστερα από την μεταπολίτευση. Η αυτοσυνείδηση έρχεται όταν η παραπληροφόρηση κυριαρχεί και η εικόνα προβάλει ευδιάκριτη.
Ήρεμα, νηφάλια, αλλά με εγρήγορση, ας ξαναμετρήσουμε τα πράγματα γύρω μας: Τα ΜΜΕ με μεγάτιτλους και πολυσέλιδα ανακυκλώνει και αναλύει τετριμμένες ειδήσεις, ενώ οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης «γνωρίζουν» με κάθε λεπτομέρεια όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο, ίντριγκες, σκάνδαλα, απόρρητες συμφωνίες.
Η τηλεόραση αρθρώνει ένα υποθετικά φιλελεύθερο λόγο ενώ στοχεύει στην απόκρυψη και την μεθοδευμένη παραπλάνηση.
Οι τεχνοκράτες και οι «ειδικοί» παραποιούν τα αριθμητικά αποτελέσματα και αντί αυτού καταφεύγουν σε πολύπλοκες και πολυδαίδαλες εξισώσεις, παραστάτες της νεοφιλελεύθερης εξουσίας, ένα σύνολο δημοσιογράφων, επιστημόνων, αναλυτών, οικονομικών παραγόντων αλλά και δημόσιων λειτουργών, οι οποίοι γνωρίζουν άριστα την τέχνη των ελιγμών και της παραπληροφόρησης. Αυτή είναι η εικόνα, ορατή, ευδιάκριτη. Τώρα όλοι κατανοούν τι ακριβώς συμβαίνει.
Τι διαδραματίζεται όμως στην πολιτική σκηνή; Και σε ποιο βαθμό τα αστικά πολιτικά κόμματα βρίσκονται σε αντιστοιχία με την κρίση, αλλά και την ωριμότητα του λαού;
Για την αριστερά, δεν χρειάζεται καμιά αναλυτική παρουσίαση για τα αδιέξοδα της αστικής δεξιάς. Σήμερα, 70 χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου, η δεξιά έχει χάσει και κύρος και αξιοπιστία. Ο πολιτικός λόγος της είναι νεκρός. Ο λόγος της είναι όμοιος με εκείνον της άκρας δεξιά και η πρόταση της προς τον λαό είναι ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με όλα τα καταστροφικά αποτελέσματα.
Σήμερα, η αριστερά υπάρχει εδώ. Έξω από τα γεμάτα καπνούς και αποτσίγαρα γραφεία. Η αριστερά σήμερα κυκλοφορεί και πάλι στους δρόμους και τις πλατείες. Χωρίς μύθους και αυταπάτες, χωρίς τις εμμονές του παρελθόντος που δεν έχει αντίκρισμα στη ζωή από την ώρα που οι μαχητές κουράστηκαν και ενσωματώθηκαν. Μια νέα συνείδηση αφυπνίζεται και μια νέα γενιά ανδρώνεται. Είναι ορατή, είναι δίπλα μας, κινείται.
Αυτή η αριστερά είναι ώριμη, γιατί δεν χρειάζεται αυταπάτες για να τραφεί. Η αριστερά ξέρει πως η μόνη πράξη της πρέπει να είναι η συνεχή και αδιάκοπη διαδικασία για δημιουργία και η αναζήτηση της αλήθειας.
Φυσικά καμία εγγύηση δεν υπάρχει ότι τα πράγματα θα πάνε κατ’ ευχήν. Οι σειρήνες της αστικής δεξιάς περιμένουν στη γωνία και επαγγέλλονται μια «ευημερούσα» κοινωνία μια «ευημερούσα» κοινωνία ανισότητας που όμως θα εξασφαλίσει αυτοκίνητα, wifi και ότι άλλο ευτελές. Αυτή η δεξιά φοβάται το λαό και κατέχεται από το σύνδρομο της καταστολής και της παραπλάνησης.
Η ιδέα του γκέτο, της φυλακής, των φραγμάτων, του τείχους, του στρατοπέδου, για συνανθρώπους μα, είναι ένα από τα ιδεολογικά στοιχεία της αστικής δεξιά. Όταν η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με «συνομωσίες» από την μιντιακή μονοφωνία που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια είναι τόσο θεαματική, αλά και καταθλιπτική.
Yπάρχει τρόπος να κρύψεις την αλήθεια… από τα παιδιά.
ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΑΝΑΛΥΤΗΣ AEJ/IFJ
