Χαμένοι στην πόλη μας

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ/SPJ

Υπάρχουν στιγμές στους ανθρώπους που μόνο το μυαλό μπορεί να δώσει λύση κι ακόμα πιο πολύ αν αφήσουν την καρδιά τους με το συναίσθημα να συναποφασίσουν τότε σίγουρα η απόφαση θα είναι λάθος γιατί θα είναι επηρεασμένη από τον εγωισμό τους..Τότε θα βλέπουμε ανθρώπους ισορροπημένους… Πως τα καταφέραμε και κανείς μας δεν ησυχάζει σ αυτή την πόλη ?..Κοιτάξτε φωτογραφίες εποχής.

50..60..70..80..τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι γεμάτα σοβαρότητα..γεμάτα ζωντάνια..τα μάτια τους λάμπουν σαν μέσα τους να κρύβεται μια ελπίδα για κάτι καλύτερο..ίσως..Οι άνθρωποι και το περιβάλλον τους είναι καλά συγκερασμένα μεταξύ τους και κάνοντας σύγκριση με το σήμερα σας επισημαίνω ότι αν δείτε σύγχρονες φωτογραφίες θα παρατηρήσετε σβησμένα βλέμματα γελαστών ανθρώπων δεν πεινούν..δεν κρυώνουν..έχουν απ όλα… .γιατί γελούν ..ακριβώς γιατί δεν ελπίζουν..ακριβώς γι αυτό γι αυτό είναι όλοι στην πρίζα…

Η υπόσταση του ανθρώπου χωρίζεται σε τρείς άξονες το μυαλό..την καρδιά..και το σώμα..πρέπει ισότιμα να διαχειριζόμαστε και να καλλιεργούμε και τα τρία..κάθε ένα από αυτά έχει το δικό του ρόλο στη ζωή των ανθρώπων..Χαίροντα και περνούν καλά λίγο όλα γίνονται λίγο έρωτας γιατί μετά γυρίζουμε στην οικογένεια και στο καθήκον..γι αυτό κανείς δεν γελά βροντερά και δεν κλαίει γοερά..γιατί τα μεγάλα πράγματα έχουν μικρύνει για να χωράνε στο κουτί της τηλεόρασης….

Είμαστε απογοητευμένοι με όλους εκείνους που οι κόποι τους ανταμείφθηκαν στο ελάχιστό ή καθόλου …είμαστε απογοητευμένοι από το πολιτικό αστικό σύστημα που μέχρι στιγμής έχει φανεί αντάξιο των περιστάσεων …και που η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται χωρίς ίχνος διδαχής από λανθασμένες κινήσεις του παρελθόντος..

Έχουμε απογοητευθεί από τα ψέματα και την κοροίδία που μας έχουν πλασάρει σαν ντελικάτα προίόντα κάποιας δημοφιλούς μάρκας… Όνειρα Όνειρα ..απατηλά και μακρινά..φοβερά και τρομερά ?..Αληθινά ?..κανείς δεν ξέρει θα δείξει..Μπορούμε ακόμη να ονειρευόμαστε ? μπορεί γιατί η φύση μας να βλέπουμε πέρα από την άδεια και απελπισμένη πραγματικότητα που μας περιβάλλει πέρα από το φανταστικό το ίδιο να φθάνουμε στο όνειρο …Κάθε φορά που ακούμε την λέξη όνειρα σκεφτόμαστε αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας και συγκεκριμένα τους εφιάλτες… κάπως έτσι φανταζόμαστε τη ζωή σαν ένα καταραμένο εφιάλτη που έρχεται από το πουθενά να μας κατατροπώσει και τα πιο όμορφα ονειρικά τοπία και τα πιο απίθανα ταξίδια του μυαλού μας …Στο εσωτερικό τοπίο ψάχνουμε ‘όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που μας κάνουν διαφορετικούς απ όλους τους άλλους ανθρώπους..μοναδικούς…

Είμαστε απογοητευμένοι για τις νεότερες γενιές που αναγκάζονται να βάλουν στην άκρη τα όνειρα τους και να συμβιβαστούν με ένα σύστημα που τους παραγκωνίζει …Απογοητευόμαστε που δεν μπορούμε με όσα θέλουμε να είμαστε και να κάνουμε όλα όσα επιθυμούμε να κάνουμε και μέσα σε όλα αυτά προβληματιζόμαστε… αγωνιούμε λοιπόν για το αύριο ..τη ζωή μας..την κοινωνία μας..την εξέλιξη της χώρας μας σε τοπικό και διεθνές επίπεδο….

Οι πραγματικοί –μικροί –άνθρωποι που αλλάζουν θεαματικά τη ζωή τους είναι ελάχιστοι ίσως και να μην υπάρχουν χαμένοι στην πόλη μας..αντιθέτως είναι άπειροι εκείνοι που φαντάζονται τον εαυτό τους να αλλάζει η ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη σαν ήρωες ταινίας ….Και δεν εννοώ ότι το ζητούμενο είναι να ζούμε σε μια πόλη που ο καθένας θα γνωρίζει τα πάντα για τον άλλο σε μια κουτσομπολίστικη και γαργαλιστική γειτονιά που απαγορεύει το ιδιωτικό …Εννοώ ότι τα μεγέθη είναι εξομοιωμένα πίσω από τους τοίχους ..η διασκέδαση..η δουλειά..ο έρωτας..η αρρώστια..ο θάνατος και η στάθμη της τηλεόρασης κάνουν ακριβώς τον ίδιο θόρυβο…

Print Friendly, PDF & Email