Aufindersen…

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, ∆ηµοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ

Εις μνήμην… των θυμάτων, ας αποτίσουμε φόρο τιμής σε ε­κείνους που, μετά το τέλος του πολέμου, έστησαν πάλι στα πόδια της την κατεστραμμένη Γερμανία. Εις μνήμην των εκατομμυρίων μεταναστών του φτωχού ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίοι με τον ι­δρώτα τους και το αίμα τους ανάστησαν τη χώρα που για μια ακόμη φορά στην ιστορία της είχε αιματοκυλήσει την Ευρώπη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους μετανάστες μας, τα «πηγαδάκια· τους στον σταθμό του Μονάχου, τα «Γράμματα από τη Γερμανία.

Μπορεί οι ίδιοι… να έχουν πια ξεχάσει (ή να πασχίζουν ακόμη να ξεχάσουν) τα χρόνια που οι «ηττημένοι· του πολέμου στοίβαζαν τους «νικητές» σε παράνομα υπό­γεια για να ανασυγκροτήσουν τη γερμανική οικονομία. Μονάχα όταν πια οι χώρες τους γίνονταν μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, εκείνοι οι ταλαιπωρημένοι μετανάστες άρχισαν να αντικρίζουν ξανά το φως του ήλιου, ανεβαί­νοντας από τα έγκατα της γερμανικής γης στην επιφάνεια (τη θέση τους στα υπό­γεια έπαιρναν Τούρ­κοι και άλλοι έξω-κοινοτικοί). Όταν πια πέτυχαν το γερμανι­κό οικονομικό θαύ­μα, οι μετανάστες ε­πέστρεψαν στην πα­τρίδα έχοντας σπα­ταλήσει στα ξένα τα καλύτερα τους χρόνια. Μα επέστρεψαν με πρόσωπο στην κοινωνία και με έ­να κομπόδεμα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να το είχαν μαζέψει στις κατεστραμμένες από τον πό­λεμο χώρες τους. Και μπορούσαν να καυχώνται πως είχαν βάλει ένα γερό χεράκι στην ανάσταση της Γερμανίας. Μήπως αυτό ήταν το έγκλημα τους;

Ο καθένας… έχει τις δικές του ευθύνες, λένε σήμερα οι Γερ­μανοί στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που στε­νάζουν κάτω από το βάρος της κρίσης. Φυσικά δεν εννοούν τις ιστορικές ευθύνες, αφού οι ίδιοι δεν τις ανέλαβαν ποτέ (ακόμη χρωστάνε). Εννοούν τις απεγνωσμένες προσπάθειες αυτών των χωρών να ξεφύγουν από τα ελλείμματα τους. Κι ας στήθηκε το ευρώ αποκλειστικά γύρω από τις ανάγκες των Γερμανών. Αντιμετωπίζοντας τους εταίρους της ως ανταγωνιστές της, η Γερμανία άσκησε μια απάν­θρωπη συμπίεση των γερμανικών μισθών, επι­στρέφοντας τους στα επίπεδα της δεκαετίας του 1990. Ακόμη κι εκείνες oι ελάχιστες αυξήσεις μι­σθών που επέτρεπε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, έ­λεγε ο οικονομολόγος του ΟΗΕ Χάινερ Φλάσμπεκ, αγνοήθηκαν εντελώς από τη Γερ­μανία. Έτσι απέκτησε σημαντικό ανταγωνιστικό πλε­ονέκτημα, αφού η συγκράτηση των μισθών έριξε το κόστος παραγωγής των γερμανικών επιχειρή­σεων.

Και έτσι οι μικρές ευρωπαϊκές χώρες απέ­κτησαν χρόνιο εμπορικό έλλειμμα (το 70% των γερμανικών εξαγωγών απορροφάται από τις ευρω­παϊκές χώρες). Η γερμανική στρατηγική επέφερε την αποβιομηχάνιση των μικρών χωρών, η οποία επιδεινώθηκε όταν άρχισαν να ξεπουλάνε τη βιο­μηχανική βάση τους για να καλύψουν τα ελλείμ­ματα τους. Ποιοι ήταν οι αγοραστές; Κυρίως οι Γερμανοί.

Αν αυτή… η Γερμανία δεν είναι αποικιοκρατική, τότε οι εργαζόμενοι που έχουν σήμερα καταντήσει μετα­νάστες μέσα στις ίδιες τους τις χώρες θα δυσκο­λευτούν πολύ να βρουν έναν άλλο όρο που να την περιγράφει με περισσότερη ακρίβεια.