Ανοχή… στο αίμα
γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, ∆ηµοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ / SPJ
Εδώ και χρόνια έχουμε την αίσθηση ότι ανήκουμε σε μια γενιά, που καταγράφει την απαρίθμηση της ελληνικής κοινωνίας. Η απαρίθμηση αυτή έχει αρχίσει εδώ και 10 χρόνια και εκ των υστέρων φάνηκε η επέλαση των δυνάμεων της πτώχευσης, της αχαλίνωτης νόμιμης βίας και της άμετρης κατασταλτικής μανίας. Αλλά και η εμπορία νομιμότητας, σωφροσύνης και δημοκρατικότητας, μάλιστα εκ μέρους όσων θα έπρεπε τουλάχιστον να σιωπούν, αναλογιζόμενοι τις αντιφάσεις μεταξύ δημόσιου λόγου και δημόσιας πορείας τους.
Η βάρκα έμπαζε από νερά πολύ παλιότερα. Το ελληνικό κράτος πάντοτε υπήρξε βίαιο και αυταρχικό ή τουλάχιστον ανεκτικό στην ωμή και κυνική βία κατά των εκάστοτε εχθρών του. Θυμηθείτε Λαμπράκης, Τσαρούχας, Πολκ, Τεμπονέρας, Πετρούλας και Γρηγορόπουλος, ποιος θυμάται πόσοι άλλοι; Θυμηθείτε όμως και τις αντιδράσεις των αστικών ΜΜΕ, που συνοψίζονται σε γνωμικά και παροιμίες.
Βρισκόμαστε πράγματι εγκλωβισμένοι μεταξύ δύο άκρων, από τη μια με τα συνεχή μνημόνια που το αυταρχικό κράτος εφαρμόζει και από την άλλη την βία των μαχαιριών, του τραμπουκισμού και της ρητορικής του μίσους τους… ΝΑΖΙ
Οι φασίστες του σήμερα είναι ιδεολογικοί απόγονοι του δοσίλογου, του ταγματασφαλίτη, του χίτη, του χουντικού και δεν αναπτύχθηκαν με παρθενογένεση, ήταν πάντοτε μαζί μας, απλώς φιλοξενούνται στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, τους παρείχαν μάλιστα και πολλές σχετικές ανέσεις: ιδεολογικοποιημένη ελληνορθοδοξία, διακριτικό ρατσισμό στην πράξη, άκρατο εθνικισμό. Θυμηθείτε τις πολεμικές ιαχές Χριστόδουλου, το μάντρωμα της μειονότητας στη Θράκη, τον γενικευμένο αντισημιτισμό μας, τη στήριξη μας άνευ όρων στους σέρβους επί Γιουγκοσλαβίας, την οπερέτα για τις ταυτότητες, την αλβανοφοβία της δεκαετίας του ’90, το τυχαίο μοχθηρό βλέμμα του επιβάτη τρόλλευ που καρφώνει τον κατάκοπο αφρικανό σουβλατζή ή την ασιάτισσα οικιακή βοηθό. Μίσος, ρατσιστικό, μισαλλόδοξο, ξενόφοβο, αυταρχικό – μίσος που δεν αποχωριστήκαμε ποτέ.
Επομένως να πάψουμε λοιπόν να πέφτουμε από τα σύννεφα. Μπορεί τα ΜΜΕ, να έχουνε πάθει παράκρουση τα τελευταία χρόνια και δικαιολογημένα, όπως φαίνεται. Μπορεί να αποκαλύπτεται ότι το πολιτικό σύστημα ήταν ανεπαρκές, μπορεί να βλέπουμε την διαφθορά και την συναλλαγή, τέλος καθόλου καινούργιος δεν είναι ούτε ο φασισμός: ο φασισμός δεν μας εγκατέλειψε ποτέ και πάντοτε έχαιρε προστασίας ή έστω ανοχής, απλά τώρα έχει όνομα, έχει αίμα… και τιμή.
