Το ταξίδι και η έννοια της λευτεριάς
γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ/SPJ
Πολλές φορές ο άνθρωπος έχει την πεποίθηση ότι όταν απομακρυνθεί από τα προβλήματα, όταν φύγει, θα πάψουν να υπάρχουν. Όταν πάλι επιστρέψει έκπληκτος συνειδητοποιεί ότι όχι μόνο δεν έχει αλλάξει κάτι, αλλά τα προβλήματα έχουν γιγαντωθεί…
Μια πραγματικότητα έχει εγκατασταθεί πάνω από τη ζωή μας. Άλλωστε, πως είναι δυνατόν να πιστεύει ο πολίτης, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, ότι η τηλεόραση και η συστημική ενημέρωση από ένα μακρινό και ήσυχο χωριουδάκι, σημαίνουν όλα αυτά (πανδημία – εγκλεισμός – απαγόρευση) ταυτόχρονα «ατομική ευθύνη»…
Ο εγκλεισμός και η απαγόρευση, είναι αρκετά, για να πειστούμε ότι τα προβλήματα που αφήσαμε πίσω μας δεν έχουν λυθεί. Ίσως αυτός ο χρόνος εγκλεισμού – απομόνωσης – απαγόρευσης ήταν αρκετός για να συνειδητοποιήσουμε ότι τα προβλήματα θέλουν προσωπική μάχη, όχι φυγή και εθελοτυφλία.
Διαφορετικές εικόνες στους δρόμους και στις πλατείες είναι αρκετό να διαμορφώσουν έντονα αρνητικά συναισθήματα και οργή. Σίγουρα δεν αργεί η ώρα που τις εικόνες αυτές θα τις αντικρούσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Μολυσμένη πλέον καθημερινότητα. Αδύναμοι να αντιδράσουμε. Χειροκροτήματα παρακαλώ… Σε όλες εκείνες τις φωνές που από τα τηλεοπτικά μπαλκόνια ζητούσαν «περικοπές στο δημόσιο σύστημα υγείας» που την ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση, προτείνανε να μειωθούν οι κοινωνικές παροχές, να κλείσουν σχολεία, νοσοκομεία και η καθαριότητα σε ιδιώτες.
Τα συστημικά MME αντιστρέφουν την πραγματικότητα και παραδόξως γίνονται αποδεκτά από τους πολίτες γιατί ικανοποιούν τις ψυχολογικές ανάγκες τόσο εκείνων που στερήθηκαν την εξουσία, αλλά και των πολλών που πληρώθηκαν από την κρίση.
Ο ρόλος, ειδικά της τηλεόρασης είναι καθοριστικός. Είναι ένα εργαλείο για το νέο πολιτισμό και τον νέο ολοκληρωτισμό. Το φάρμακο για όλα αυτά είναι η μνήμη και όχι η λήθη, που προτείνει η αστική πολιτική εξουσία.
Της φυλακής τα σίδερα, είναι για τους λεβέντες λέει ο λαός. Ο εγκλεισμός αποτελεί δουλειά υψηλού επιπέδου ανθρωπισμού, της εξουσίας στις μέρες μας. Οι ιστορικοί του μέλλοντος πιστεύω ότι θα αναλύσουν τις συνθήκες κράτησης, προκειμένου να αποδώσουν τα «εύσημα» στους διαχειριστές της εξουσίας, σε παγκόσμια και τοπική κλίμακα.
Σε πείσμα των καιρών θα κάνουμε ότι μπορούμε «δεν θα επιστρέφουμε στην κανονικότητα, επειδή η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα». Δεν περιμέναμε ότι θα ηττηθούμε, πρώτα οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι θα μας ζητήσει η ζωή το λόγο. Ίσως κάναμε λάθος. Ίσως συνοψίσαμε το όνειρο ότι χωρούσε στη ζωή μας. Λάθος – λάθος…
Θα συμφωνήσουμε ότι δεν ήμασταν φτιαγμένοι γι’ αυτό. Ύστερα ας κοιτάξουμε τριγύρω μας, Αιόλου, Αθηνάς, Ερμού, Ομόνοια έως το Σύνταγμα, την άδεια πόλη, τον περίγυρο της φυλακής μας.
Ας χειροκροτήσουμε λοιπόν, που θα βρεθούμε πλέον στους δρόμους εκείνους που θα μας συντροφεύουν στους αγώνες, όπως έκαναν και τότε, όπως θα κάνουν και αύριο…
Γεμάτη λάθη και αδικίες η ζωή μας. Συστήματα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Αυτά τα λάθη προσπαθήσαμε να λύσουμε χρόνια τώρα. Χάθηκαν ζωές και αγώνες που δεν δικαιώθηκαν. Ο κόσμος γυρνάει και γίναμε όλοι σκλάβοι σ’ αυτό το λούνα παρκ.
Στη ζωή μας πέρασαν κάποια τρένα, που δεν προλάβαμε να ανέβουμε ποτέ.
Κάθε φορά που νιώθουμε άσχημα, περίεργα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ιστορία. Θυμόμαστε τα λόγια του Μακρυγιάννη και αμέσως ο δρόμος φωτίζεται και όλα τα εμπόδια εξαφανίζονται…
… Σκέψου, η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις
Να ‘ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις,
Να ‘ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου
με χρωματιστά φορέματα, και συ να λείπεις
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό, πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν
στα μπαλκόνια, να λένε δυνατά τη λέξη «σύντροφος»
και συ να λείπεις.
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένα να σου λείπουν τα χέρια
Δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτω απ’ το χώμα
Και τα κουμπιά του σακακιού σου κάτω απ’ το χώμα,
κι η σφαίρα, η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει όταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο,
θα’χει λιώσει…
