Οι μεγάλες πολιτικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη

Ποιο είναι άραγε το αόρατο εκείνο νήμα που συνδέει φαινομενικά ασύνδετα ιστορικά πρόσωπα και καταστάσεις, τους τοποθετεί σ’ ένα σκοτεινό- αόρατο γαϊτανάκι αίματος που “ανοίγει” στη Θεσσαλονίκη το Μάρτιο του 1913 και “κλείνει” 55 χρόνια αργότερα – το Μάιο του 1968;

Πόσοι άνθρωποι, καταστάσεις, πολιτικές ανακατατάξεις, βασιλείς, κομμουνιστές βουλευτές, εργάτες, παρακρατικοί, ασφαλίτες, πράκτορες, “αναρχικοί”, δίκες, δικαστές, δικογραφίες, ρεπορτάζ, θύτες και θύματα, πράξεις και παραλείψεις χωρούν σε μια πόλη;

Μια πόλη που τη χαρακτήρισαν “σκοτεινή”, “νωθρή”, “πόλη των φαντασμάτων”, των ποιητών, της “ήττας”, των “πολιτικών δολοφονιών”, των “κατασκόπων”, “πρωτεύουσα των προσφύγων”, “Παλίμψηστο του αίματος”…

Κι αφού πέρασε η πολλαπλών αποχρώσεων, τιμών, χρήσεων, αφιερωμάτων και αποσιωπήσεων 100η επέτειος από την ένταξη της πόλης στον ελληνικό ιστό, ένα ακόμη βιβλίο προστίθεται στη βιβλιογραφία της και προσθέτει στη μυθολογία της.

“Οι μεγάλες πολιτικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη του 20ου αιώνα” τιτλοφορείται το πολυσέλιδο (340 σελίδων) βιβλίο του δημοσιογράφου Σπύρου Κουζινόπουλου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Ιανός”.

Το βιβλίο, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας (έχει ήδη κυκλοφορήσει, από το 1976 μέχρι σήμερα, έντεκα βιβλία – έρευνες για ιστορικά – πολιτικά ζητήματα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας) υπογραμμίζει, “δεν πρόκειται για μια ακόμη απλή καταγραφή επάλληλων κυμάτων πολιτικής βίας που έπληξαν τη Θεσσαλονίκη αλλά για το προϊόν ενδελεχούς έρευνας σε δικαστικούς φακέλους και μαρτυρίες εμπλεκομένων στις έξι συγκεκριμένες πολιτικές δολοφονίες που διαπράχθηκαν στη Θεσσαλονίκη του 20ού αιώνα“.

“Βασιλιάς Γεώργιος Α’, Γιάννης Ζεύγος, Τζορτζ Πολκ, Γρηγόρης Λαμπράκης, Γιάννης Χαλκίδης, Γιώργος Τσαρουχάς” είναι τα θύματα των πολιτικών δολοφονιών που απασχολούν την πολυσέλιδη έρευνα του συγγραφέα και τα ονόματά τους καταγράφονται ως… “σφαίρες” στο εξώφυλλο- “στόχο” της έκδοσης.

“Εξετάζοντας διεξοδικά το κάθε ένα από αυτά τα εγκλήματα, διαπίστωσα έκπληκτος” λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συγγραφέας “ότι σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, υπήρξε ένα πλήθος απίθανων συμπτώσεων και απίστευτων περιστατικών, που αυτά τελικά ήταν που οδήγησαν στον εντοπισμό των δολοφόνων. Αλλά και ότι παρουσίαζαν μεταξύ τους ομοιότητες τέτοιες, που οδηγούν τον καθένα να αναρωτιέται μήπως οργανώθηκαν από το ίδιο σκοτεινό κέντρο, αν και η πρώτη πολιτική δολοφονία απέχει από την τελευταία κοντά έξι δεκαετίες. Κι, όμως, η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε τόσο κατά τη διάπραξη, όσο και τη συγκάλυψη των φυσικών και ηθικών αυτουργών, παρέμενε σχεδόν η ίδια. Λες και οι δολοφονίες αυτές σχεδιάζονταν και εκτελούνταν από έναν κοινό εγκέφαλο”.

Έτσι:

–Ο δολοφόνος του βασιλιά Γεωργίου του Α΄ (Μάρτιος 1913) επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως “αναρχικός”. Και όταν αποκάλυψε στη βασίλισσα Όλγα τους ηθικούς αυτουργούς εκείνου του αποτρόπαιου εγκλήματος, λίγο μετά, είχε το τέλος του δολοφόνου του Τζον Κένεντι, του Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ, που δολοφονήθηκε ενώ ήταν κρατούμενος. Αλλά και ο ογκώδης φάκελος της δικογραφίας, που είχε σχηματισθεί για την υπόθεση, καταστράφηκε από… “τυχαία πυρκαγιά” στην καμπίνα του πλοίου με το οποίο θα μεταφερόταν στην πρωτεύουσα.

–Ο δράστης της δολοφονίας του Γιάννη Ζεύγου επιχειρήθηκε αρχικά να εμφανιστεί ως “αποσκιρτήσας ανανήψας κομμουνιστής”. Και όταν αποκαλύφθηκε από μαρτυρίες συνεργατών του ότι το σχέδιο της δολοφονίας είχε καταστρωθεί στο ίδιο το Υπουργείο Ασφάλειας, τότε άλλαξε το τροπάριο και εφευρέθηκε ο ροζ ισχυρισμός της… ερωτικής αντιζηλίας! Ευτυχώς ο ίδιος ο φονιάς, λίγο πριν πεθάνει, σε ένα ξέσπασμα μεταμέλειας, αποκάλυψε εκείνους που όπλισαν το δολοφονικό του χέρι.

-Στην περίπτωση πάλι της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, επιστρατεύθηκαν μυστικές και φανερές υπηρεσίες σε Ελλάδα και ΗΠΑ για τη συσκότιση του εγκλήματος και τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Και για να καθησυχαστεί η διεθνής κοινότητα, που απαιτούσε την αποκάλυψη των δολοφόνων, τότε “φορτώθηκε” το έγκλημα στις πλάτες τριών ατόμων που ήταν όμως παντελώς άσχετοι με την υπόθεση: ο ένας, βρισκόταν την ώρα του εγκλήματος εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ο δεύτερος ήταν νεκρός από καιρό και για τον τρίτο, το δημοσιογράφο Γρηγόρη Στακτόπουλο, που ως άλλος Ντρέιφους κλείστηκε άδικα 12 χρόνια στη φυλακή, το μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο ήταν ότι… μιλούσε καλά αγγλικά!

–Η πολιτική δολοφονία του βουλευτή της αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη από μία συμμορία παρακρατικών και κρατικών οργάνων, τον Μάιο του 1963, καταχωρήθηκε ως “τροχαίο ατύχημα”. Για να ακολουθήσει ένα ρεσιτάλ πολιτικών, αστυνομικών, δικαστικών και άλλων παρεμβάσεων ώστε να μείνουν στο απυρόβλητο οι ένοχοι.

-Στην εν ψυχρώ εκτέλεση του νεολαίου αγωνιστή κατά της χούντας Γιάννη Χαλκίδη προβλήθηκε από τις χουντικές αρχές της εποχής ο ισχυρισμός της “ανταλλαγής πυροβολισμών αστυνομικών με οπλισμένους καταδιωκόμενους”. Και για να τεκμηριωθεί η κατασκευασμένη κατηγορία, εμφανίστηκε από το πουθενά κι ένα περίστροφο, με το οποίο τάχα ήταν “οπλισμένος” ο Χαλκίδης, αν και αποδεδειγμένα ο δολοφονημένος αγωνιστής του αντιδικτατορικού κινήματος και οι συναγωνιστές του ήταν εντελώς άοπλοι.

-Τέλος, στην υπόθεση δολοφονίας του τέως βουλευτή της ΕΔΑ, Γιώργου Τσαρουχά, επικεφαλής του αντιδικτατορικού αγώνα στη Θεσσαλονίκη, θα ίσχυε ίσως ακόμη μέχρι τις μέρες μας το σενάριο των αρχών της δικτατορίας περί “τυχαίου θανάτου εκ καρδιακής προσβολής”. Είχε, μάλιστα, κινηθεί όλος ο μηχανισμός της χούντας στη Βόρεια Ελλάδα, με απανωτές πιέσεις και ανοιχτή παρέμβαση στις δικαστικές αρχές για να αποσιωπηθούν οι πραγματικές συνθήκες θανάτου και οι δράστες της δολοφονίας του Τσαρουχά. Ευτυχώς, υπήρξε ένας παρατηρητικός δικαστικός, ο οποίος, διενεργώντας εξονυχιστική ανάκριση μετά τη Μεταπολίτευση, ανακάλυψε πεταμένο σε ένα συρτάρι της αστυνομίας, έναν φάκελο, που περιείχε φιλμ της Σήμανσης με φωτογραφίες οι οποίες είχαν τραβηχτεί στο νεκροτομείο και έδειχναν το σώμα του δολοφονημένου αγωνιστή κατάμαυρο από τα βασανιστήρια.

Τι είναι αυτό που καθιστά την πόλη – σκοτεινό σκηνικό όλων αυτών των πράξεων και παραλείψεων, των δολοφονιών που άλλαξαν τον ρου της νεώτερης ιστορίας της χώρας και “σημάδεψαν” το πρώτο μισό του διεθνώς αιματοβαμμένου προηγούμενου αιώνα;

“Η γεωπολιτική και γεωγραφική θέση της πόλης, η οποία από τον πρώτο κιόλας χρόνο μετά την ένταξη της στον ελληνικό εθνικό κορμό την κατέστησε αμφισβητούμενη και διεκδικούμενη από μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης αλλά και ουσιαστικά η γέννηση του εργατικού κινήματος σ’ αυτή , η μεγάλη δύναμη της αριστεράς και των συνδικάτων (Φεντερασιόν, καπνεργάτες κ.ά.) που την κατέστησαν “επικίνδυνη”, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συγγραφέας.

πηγή: flash.gr