O Μέσι απέδειξε ότι είμαστε γυμνοί

Το βράδυ της Κυριακής η Αργεντινή πανηγύριζε, ο Μέσι γινόταν ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής της εποχής του, κι εμείς βυθιζόμασταν στη γύμνια αυτής της απόλαυσης.

Η διοργάνωση αυτή ήταν μια ωδή στο χρήμα, όπως κάθε άλλη, μόνο που αυτή απέδειξε ότι αδυνατούμε να κάνουμε ελάχιστες θυσίες μπροστά στην απόλαυση. Ο Λέο πανηγύρισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα έχοντας στους ώμους του μια σάρπα που του φόρεσε ένας Σεΐχης, και αυτός σε πλήρη έκσταση, και ίσως με πλήρη διάθεση υποταγής ή/και αδιαφορίας την υποδέχθηκε. Αυτή ήταν μια υποταγή του ποδοσφαίρου στην εξουσία την ύστατη στιγμή της απονομής.

Ο Μέσι με αυτόν τον τίτλο σφράγισε τη θέση του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Ταυτόχρονα το φαντασιακό που τον περιέβαλε έκανε εφικτό για εκατομμύρια ανθρώπους να ξεχάσουν τους λόγους που απείχαν από αυτή τη «γιορτή». Οι άνθρωποι αυτοί, είμαστε εμείς που είδαμε, στοιχηματίσαμε, νομιμοποιήσαμε και μοιραστήκαμε ενδεχομένως κάτι από την απόλαυση και τη λάμψη αυτού του θεσμού, που κλήθηκε να ξεπλύνει το αίμα που έχει απλώσει το Κατάρ σε όλα του τα στάδια. Μπροστά στην απλή δοκιμασία της αποχής σταθήκαμε αδύναμοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, τις δικές του αδυναμίες, και τις δικές του φαντασίες. Πάντως αποτύχαμε, ως προς τον άνθρωπο, και ως προς το ίδιο το άθλημα.

Έχουμε επιλέξει να απολαμβάνουμε, γιατί ξέρουμε πως το πρόσκαιρο είναι εφικτό, εύκολο και πλέον γνώριμο. Η απουσία, η θυσία και η μάχη είναι κάτι δύσκολο, που θέλει αποφασιστικότητα, και κυρίως δέσμευση την οποία δεν επιθυμούμε. Δε θα σταθούμε ποτέ δίπλα στους νεκρούς εργάτες του Κατάρ, γιατί ο θάνατος είναι κάτι που αποφεύγουμε, σα να μην πρόκειται να έρθει ποτέ.

Το ποδόσφαιρο μοιάζει όλο και περισσότερο με κάτι πιο εξωτικό, κάτι πιο απόμακρο, σαλονάτο και εμπορικό. Δεν υπάρχουν παίκτες θρύλοι, με την ουσιαστική έννοια της λέξης, το βάρος και το ήθος. Δεν υπάρχουν ομάδες που να δημιουργούν το δικό τους φαντασιακό και τους δικούς τους μύθους, γιατί επιπλέουν μέσα στο ρευστό. Το ποδόσφαιρο έχει περιοριστεί στο φαντασιακό που του προσδίδουμε εμείς, κι η καύλα του φαίνεται να εκλείπει, όσο αυτό ξεχνάει τον άνθρωπο που κλωτσά την μπάλα.

πηγή: kar.org.gr

Print Friendly, PDF & Email