Μαρίνος Ριτσούδης: Ο Έλληνας ανθυποπλοίαρχος που αρνήθηκε να βομβαρδίσει τη Σερβία
Δέος και υπερηφάνεια για όλους τους Έλληνες απανταχού της γης προκαλεί ένα γκράφιτι στους δρόμους του Βελιγραδίου. Ο σερβικός και ο ελληνικός λαός συνδέονται διαχρονικά στην ιστορία τους με κοινούς αγώνες και με κοινή ορθόδοξη πίστη. Ήδη από την εποχή των Παλαιολόγων και μέχρι των ημερών μας δεν έλειψαν εκείνα τα περιστατικά αδελφοσύνης που βοήθησαν και βοηθάνε τις δύο χώρες να πορεύονται στο δρόμο της ειρήνης και της συνύπαρξης.
Ο Έλληνας ανθυποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού Μαρίνος Ριτσούδης, κατά το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ το 1999, έλαβε τη διαταγή να επιβιβαστεί στο ελληνικό αντιτορπιλικό “Θεμιστοκλής” και στο πλαίσιο των υποχρεώσεων της Ελλάδος προς το ΝΑΤΟ, να πλεύση στην Αδριατική Θάλασσα και να συμμετάσχει στους βομβαρδισμούς. Ωστόσο Μαρίνος Ριτσούδης, αρνήθηκε να εκτελέσει αυτή την εντολή, επικαλούμενος λόγους συνειδήσεως. Έτσι δικάστηκε από το Ναυτοδικείο και αποτάχθηκε από το Πολεμικό Ναυτικό.
Οι Σέρβοι δε λησμόνησαν ποτέ αυτή του την πράξη και φιλοτέχνησαν σε γκράφιτι τον ίδιο με φόντο την ελληνική και τη σερβική σημαία, ενώ ο μακαριστός Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος, του απένειμε το Τάγμα του Αγίου Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Σε ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, o ανθυποπλοίαρχος Μ. Ριτσούδης δημοσίευσε ένα συγκινητικό μήνυμα τονίζοντας την αξία ενός “ΟΧΙ” που όπως αναφέρει, “σου λιονταρεύει την ψυχή”.
Ακολουθεί η ανάρτηση του:
“Η σπουδή ενός ΌΧΙ, πού σού λιονταρεύει την ψυχή!
Είναι κρυφή αργή η νοστιμάδα ενός απρόσκλητου όχι, που σε έχει παρασύρει στά άγνωστα, αχαρτογράφητα νερά, καί οι κραυγές τριγύρω σου πού πνίγονται, μόνο και μόνο στη θέα σου από μακριά, πού θαρρείς ότι ταξιδεύεις αλλιώς από τους άλλους.
Όλοι μας στο ταξίδι αυτό που λέγεται ζωή,
συναντάμε μικρά, μεγάλα σταυροδρόμια,
ο ένας δρόμος είναι το όχι, ο άλλος δρόμος κατηφόρα προσεγγίζεται ευκολότερα, γλυστρώντας στο φαρδύ το ναί.
Πάντοτε αυτοί οι Σταυροί του Όχι, φαντάζουν από απόσταση κακοτράχαλοι, αποκρουστικοί, αλλόκοτοι.
Τα μονοπάτια τού ναί συνήθως είναι πλούσια, ηδονικά, πολύβουα, που σε αρπάζουν σάν τις σειρήνες, και σε σαγηνεύουν φαντασμαγορικά, σάν σε ψεύτικα κανάλια, σάν σε καρναβάλια, δεν σε αγγίζουν όμως στα βαθιά, παρά μόνο στα γνώριμα, στα ψεύτικα στά επιφανειακά, σε ψηλαφίζουν.
Κάποια ναί σε φορτώνουν και με μία πίκρα, γιατί η ψυχή ασφυκτιά όταν μένει γυμνή, τρωτή στην παγωνιά.
Στην απόφαση του Όχι, περνάς Όλος από μέσα του,
ποτίζεσαι γεμάτος σε όλη σου τη φύση, ζορίζεσαι στα μεγάλα κύματα που αρπάζεσαι, όμως δεν αφήνεσαι κρατιέσαι στα γερά.
Εδώ, έρχονται στιγμές πού παλεύεις με τα θηρία αυτής της γής, εχθρεύεσαι ανθρώπους γιατί όλοι σε αφήνουν μακρυά, από φόβο μόνο μήν παρασυρθούν μαζί σου, όμως ξέρεις ότι έχεις το Δίκαιο, και αυτό το Δίκαιο ακόμη, σε αναγνωρίζει, γιατί σε έψαξε προτύτερα Εκείνος, καί σέ εξέλεξε να θεριέψεις απέναντι στό κτήνος !
Αυτό το δίκιο σε κρατάει στη ζωή, βαθαίνει στο είναι σου, πλαταίνει σε ότι εργάζεσαι τριγύρω σου, σε ζωντανεύει αθόρυβα, σε λευτερώνει.
Είναι η ανάβαση μέσα από ξεχωριστή ανάσταση, είναι η καταξίωση ενός δύσβατου κρυφού δεσμού, που γιά πάντα θά στολίζει τον δρόμο πού άφησες τα οπίσω.
Είναι μία υπόσχεση τιμής, πού σέρνεις με διακήρυξη για μία ανόρθωση ζωής,
σαν να την χρωστάς στον εαυτόν σου,
από τότε,
από εκείνη την πτώση,
την μόνη βαρυχειμωνιά αυτού τού κόσμου.
Είναι υπόθεση ζωής που σε κρατάει στά φτερά μιάς άλλης τρομακτικής ελευθερίας,,,αυτής, που μόνο εσύ την βλέπεις και την ζείς, γιατί οι περισσότεροι νομίζουν ότι πάσχεις, σαλεύεις, μέσα σε μία τρέλα έρμαιος σε άδοξα, αχόρταγα λασπόνερα.
Όμως έρχεται κάποτε η ώρα πού θέλει ο Θεός να δώσει, για να σε
στεφανώσει, καί όλες οι κτηνωδίες σαν σκιές εξαφανίζονται αμέσως,
σαν το Φώς που εχύθηκε και παρέμεινε, μέσα στον πόνο άγιασε αυτή η ψυχή στο τέρμα,
εκεί ξεχύθηκε η αρετή, η Πίστη ή δυνατή η ζωντανή , αδειανή ιδέα είχες πόσο σε κράτησε δυνατά στα μπράτσα της,
στους κλυδωνισμούς αυτής της κουτρουβάλας της ζωής.
Μά πόσο θαυμαστό τελικά η μεγαλοφυΐα αυτού τού πόνου, να γίνεται ευλογία στη ζωή, περνώντας μέσα από το ένα, ( φτάνει το ένα), μεγάλο Όχι, πού αποφάσισε να σε έχει πια μαζί του, να νοστιμίζει βαθιά σου την ζωή, και ας νομίζουν όλοι οι άλλοι γύρω σου ότι εσύ σαλεύεις, αργοπεθαίνεις.
Κάπως έτσι είναι από εκεί και πέρα όλες οι αποφάσεις στη ζωή,
απλήγωτος θέλεις να είναι ο Χριστός,
επιλεγμένος πλέον βαδίζεις σε άλλη λογική,
αυτής της ξέφρενης αποκοπής, από τον κόσμο ακόμη παραπέρα, στην ομορφιά της άφθαστης πτυχής, που πηγάζει το συναίσθημα, σφύζει από ζωή, και ακούγεται στους άλλους μία πρωτοφανή σαλή πορεία.
Ο, τι απένειμε στεγνό και άκαμπτο, σκορπίζει,
και ο, τι στέναξε, καί έγειρε βαθιά στο Έλεος,
ανθίζει.”
https://www.facebook.com/trorth.trorth/posts/1356579968040116
πηγή: himara.gr