Ινστιτούτο CATO: Η προσπάθεια της κυβέρνησης Μπάιντεν να παρατείνει τον πόλεμο στην Ουκρανία δημιουργεί πραγματικό κίνδυνο χρήσης ακόμη και πυρηνικών όπλων

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει δημιουργήσει μια ανθρωπιστική τραγωδία στη χώρα αυτή, και όλοι οι λογικοί άνθρωποι θα πρέπει να θέλουν η ολοένα και πιο αιματηρή σύγκρουση να τελειώσει το συντομότερο δυνατό. Ωστόσο, οι πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση Μπάιντεν, απειλούν να παρατείνουν τον πόλεμο και τα δεινά του. Το ανησυχητικό ερώτημα που ανακύπτει είναι εάν οι πολιτικές της Ουάσιγκτον είναι απλώς ανίκανες να φέρουν μια λύση ή αν αντικατοπτρίζουν μια σκόπιμη στρατηγική για να αφαιμάξουν τις ρωσικές δυνάμεις και να προκαλέσουν μια γεωστρατηγική ήττα σε μια μεγάλη αντίπαλο – ανεξάρτητα από το κόστος για την Ουκρανία. Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι πρόκειται για το τελευταίο σενάριο.

Ακόμη και η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων μελών του ΝΑΤΟ να ρίξουν όπλα στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων αντιαρματικών όπλων Javelin, αντιαεροπορικών πυραύλων Stinger και drones Switchblade, είχε ως εγγενές αποτέλεσμα την παράταση της ένοπλης σύγκρουσης. Χωρίς αυτές τις αποστολές όπλων, είναι πιθανό ότι η ρωσική εισβολή θα είχε προχωρήσει πιο γρήγορα, ίσως πολύ πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά.

Οι δυτικοί ηγέτες, ωστόσο, είχαν κατανοητά κίνητρα να θέλουν να αρνηθούν στον εισβολέα μια εύκολη νίκη. Από την άποψή τους, η μη παροχή βοήθειας στην Ουκρανία θα σήμαινε ότι μια περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους θα ανταμειβόταν δημιουργώντας ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Επειδή η επιθετικότητα σημειώθηκε στην Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ είχαν ένα ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο να προκαλέσουν πόνο στη Ρωσία. Επειδή δημιούργησε τη μεγαλύτερη διαταραχή της ειρήνης της ηπείρου εδώ και σχεδόν οκτώ δεκαετίες.

Κάποιες άλλες δυτικές ενέργειες όμως, ειδικά των ΗΠΑ, είναι λιγότερο κατανοητές.

Οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης δεν έχουν ενθουσιαστεί με τις δηλώσεις του προέδρου της Ουκρανίας, Volodymyr Zelensky, που εξέφρασε την προθυμία να αποκηρύξει τις φιλοδοξίες της χώρας του να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και αντ’ αυτού να αποδεχτεί ένα ουδέτερο καθεστώς με πολυμερείς εγγυήσεις . Μια σταθερή, γραπτή δέσμευση ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει ποτέ μέλος του ΝΑΤΟ ήταν μια μακροχρόνια ρωσική απαίτηση ακόμη και πριν από την έναρξη του πολέμου. Η νέα δεκτικότητα του Zelensky αύξησε τις προοπτικές για μια ειρηνευτική συμφωνία. Το ίδιο ισχύει και για την απόφαση της Μόσχας να περιορίσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κοντά στο Κίεβο και σε άλλες περιοχές στη βόρεια Ουκρανία.

Οι ηγέτες των ΗΠΑ θα έπρεπε να εκφράζουν ρητά την υποστήριξή τους σε τέτοιες διπλωματικές κινήσεις και στους συμβιβασμούς που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα. Επιπλέον, η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να δηλώσει ρητά ότι θα σεβαστεί τους όρους οποιασδήποτε ειρηνευτικής διευθέτησης που ενδέχεται να καταλήξουν οι δύο εμπόλεμες χώρες. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, η αντίδραση της κυβέρνησης Μπάιντεν στις διμερείς ειρηνευτικές συνομιλίες ήταν στην καλύτερη περίπτωση χλιαρή ενώ είναι αβέβαιο εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα απέφευγαν ακόμη και από το να αποθαρρύνουν ή να υπονομεύσουν μια τέτοια συμφωνία.

Ωστόσο, η προφανής αμφιθυμία της Ουάσιγκτον σχετικά με τις ειρηνευτικές συνομιλίες δεν είναι η πιο ανησυχητική πτυχή της συμπεριφοράς της κυβέρνησης. Πολύ πιο ανησυχητικές ήταν οι αδιάκριτες, πολεμοχαρείς δημόσιες δηλώσεις του προέδρου.

Ο Μπάιντεν τρόμαξε τους παρατηρητές σε όλο τον κόσμο με μια φαινομενικά αυθόρμητη δήλωσή του κοντά στο τέλος της ομιλίας του στη Βαρσοβία της Πολωνίας:

«Για όνομα του Θεού, αυτός ο άνθρωπος [Πούτιν] δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία!».

Το σχόλιο ερμηνεύτηκε ευρέως ότι αντικατόπτριζε μια νέα πολιτική στην οποία οι ΗΠΑ επιζητούν αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία. Τόσο ο πρόεδρος όσο και οι βοηθοί του προσπάθησαν να επιμείνουν ότι δεν υπήρξε αλλαγή πολιτικής, αλλά οι μπερδεμένες εξηγήσεις τους κρίνονται αναξιόπιστες.

Επιπλέον, το σχόλιο του Μπάιντεν (και η επακόλουθη αντι-πουτινική του διατριβή κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου) μπορεί κάλλιστα να ήταν κάτι παραπάνω από μια τελευταία λεκτική γκάφα του επιρρεπούς σε γκάφες προέδρου .

Αυτή η διοίκηση πυκνοκατοικείται από αξιωματούχους που είναι οπαδοί πρωτοβουλιών βίαιης αλλαγής καθεστώτων σε χώρες εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες. Η ουσία της πολιτικής των ΗΠΑ, ειδικά οι εκτεταμένες κυρώσεις που έχουν επιβάλει η Ουάσιγκτον και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις στη Ρωσία μετά την εισβολή, φαίνεται σίγουρα σχεδιασμένη για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Η λογική της της Ουάσιγκτον είναι μέσω των κυρώσεων θα ασκήσει τέτοια βασανιστική πίεση στην οικονομία της Ρωσίας που ισχυροί ολιγάρχες και άλλα μέλη της ελίτ της χώρας θα λάβουν μέτρα για να απομακρύνουν τον Πούτιν από την εξουσία. Η δημόσια έκκληση του Μπάιντεν για αλλαγή καθεστώτος μπορεί να ήταν αδιάκριτη, αλλά δεν ήταν ανακριβής. Μια παρόμοια προσέγγιση ασπάζονται ανοιχτά άτομα με επιρροή στην κοινότητα της εξωτερικής πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης στις ΗΠΑ.

Η θέση ότι η Ουάσιγκτον επιζητεί να αλλάξει καθεστώς απέκτησε νέα βάση όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ ενέκρινε τις εκκλήσεις να κατηγορηθεί ο Πούτιν για εγκλήματα πολέμου.

Παρατηρώντας βίντεο που δείχνουν ότι τα ρωσικά στρατεύματα μπορεί να εκτέλεσαν αμάχους στην ουκρανική πόλη Μπούχα, ο Μπάιντεν δήλωσε στις 4 Απριλίου ότι ο Ρώσος ηγέτης «είναι βάναυσος και αυτό που συμβαίνει στην Μπούχα είναι εξωφρενικό και το έχουν δει όλοι».

Στη συνέχεια, ο πρόεδρος ζήτησε να συγκεντρωθούν περισσότερα στοιχεία για «μια δίκη εγκλημάτων πολέμου».

Λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό βιαιοτήτων των ΗΠΑ κατά αμάχων στα Βαλκάνια, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και άλλα μέρη, η έκκληση του Μπάιντεν να δικαστεί ένας ξένος αρχηγός κράτους για εγκλήματα πολέμου είναι κάτι παραπάνω από υποκριτική. Εάν μια τέτοια αρχή επρόκειτο να εφαρμοστεί με οποιονδήποτε βαθμό η Κλίντον, ο Μπους, ο Ομπάμα, ο Τραμπ και ο Μπάιντεν θα έπρεπε να βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου δίπλα στον Πούτιν. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι ηγέτες ισχυρών εθνών (ή ακόμη και ηγέτες μικρότερων χωρών που έχουν ισχυρούς προστάτες στο διεθνές σύστημα) δεν χρειάζεται ποτέ να ανησυχούν μήπως λογοδοτήσουν για εγκλήματα πολέμου.

Κατά συνέπεια, ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο Πούτιν θα έπρεπε να φοβάται μια τέτοια διαδικασία θα ήταν αν ανατραπεί (και παρέμενε ζωντανός μετά από αυτό το επεισόδιο). Και ο μόνος τρόπος με τον οποίο είναι πιθανό να ανατραπεί είναι εάν η Ρωσία ηττηθεί στην Ουκρανία ή αποδεχτεί μια συνθήκη ειρήνης που θα αποτυπώνει μια ήττα σε σχέση με τους διακηρυγμένους πολιτικούς στόχους της Μόσχας. Η προοπτική ενός πραξικοπήματος και της επακόλουθης δίκης για εγκλήματα πολέμου δημιουργεί έτσι ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για τον Πούτιν να συνεχίσει τον πόλεμο επ’ αόριστον, εάν δεν μπορεί να επιτευχθεί επιτυχία μέσω της διπλωματίας.

Πράγματι, δημιουργεί ένα πραγματικό κίνητρο για κλιμάκωση εάν χρειαστεί — ίσως ακόμη και στη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων.

Η αυστηρή ηθική στάση της κυβέρνησης Μπάιντεν μπορεί άσκοπα να παρατείνει τον πόλεμο στην Ουκρανία με μεγάλο κόστος τόσο στις υποδομές όσο και σε αίμα για τον ουκρανικό λαό.

Οι εκκλήσεις για αλλαγή καθεστώτος και η δίκη του Πούτιν για εγκλήματα πολέμου είναι επικίνδυνα ανεύθυνες δηλώσεις.

πηγή: agonaskritis.gr

Print Friendly, PDF & Email