Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΟΙΤΙΔΑ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ..

ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ—ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ—ΑΝΑΛΥΤΗΣ
Η Ευρώπη ποτέ δεν ήταν η φυσική πατρίδα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας αλλά μάλλον ένα εφιαλτικό εργαστήρι κοινωνικού και πολιτικού πειραματισμού..Εκεί κατέλυσε και ανάπλασε πολλές φορές τον εαυτό της μέσα από τον πόλεμο την επανάσταση τον οικονομικό και ιδεολογικό ανταγωνισμό. Ο φασισμός εκδηλώθηκε ως εναλλακτική λύση απέναντι στη Δημοκρατία και προσέλκυσαν διανοούμενους και μάζες χάρη στους ριζικούς τρόπους με τους οποίους αντιμετώπιζαν τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.
Μέχρι το 1940 οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είχαν απογοητευθεί από τη δημοκρατική διακυβέρνηση και το μέλλον της Ευρώπης ήταν στα χέρια του Χίτλερ. Μόνο η ήττα της ναζιστικής νέας τάξης έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στη Δημοκρατία ενώ η υπεροχή του καπιταλισμού απέναντι στον σοσιαλισμό εξασφάλισε το θρίαμβο της το 1989…Η Ευρώπη μπορεί να φαίνεται μια ήπειρος με παλιά κράτη και λαούς αλλά από ορισμένες απόψεις είναι πολύ νέα καθώς εφεύρε ξανά και ξανά τον εαυτό της στον 21ο αιώνα συχνά μέσα από επώδυνες πολιτικές μεταβολές.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Σήμερα είναι λίγο πολύ αυτονόητο ότι ο καθένας από εμάς είναι μέλος ενός έθνους και πολίτης ενός κράτους του οποίου ο πληθυσμός έχει σχετική ομοιογένεια. Σε αυτό συμβάλλουν και ταυτόχρονα επιβεβαιώνουν καθημερινά την ύπαρξη του έθνους-κράτους… πάρα πολλοί παράγοντες από αφηρημένα σύμβολα μέχρι χειροπιαστά αντικείμενα από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ως την φέτα από την σημαία ως τον εθνικό ύμνο από το τσίπουρο ως το ελληνικό γιαούρτι… από τα μνημεία στους δρόμους μέχρι τις σημαίες σε κάθε σχολείο και δημόσιο κτίριο… από τις σχολικές γιορτές και τις παρελάσεις μέχρι το σουβλάκι και το τζατζίκι από τους γεωπολιτικούς χάρτες μέχρι τα διαβατήρια. Όλα αυτά και πολλά άλλα αμιγώς ελληνικά πράγματα μας κάνουν αυτό που είμαστε εθνικά μας κάνουν να ταυτιζόμαστε με ένα έθνος και ένα κράτος. Που ορίζεται όμως η οικογένεια; Μήπως είναι η γλώσσα η θρησκεία ο πολιτισμός; Μην είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά…
Το τελευταίο δηλαδή η ομοιογένεια μέσα από επίκληση στον εθνικό χώρο δε θα μπορούσε να εξηγήσει την ύπαρξη μειονοτήτων οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις αρνούνται ότι είναι τμήμα του έθνους της πλειονότητας των πολιτών κράτους …Επίσης δεν θα μπορούσε να εξηγήσει σφαγές και εθνοκαθάρσεις. Όμως και πάλι υπάρχουν παραδείγματα εθνών-κράτων όπου οι πολίτες ασπάζονται εντελώς διαφορετικές θρησκείες… διατηρώντας παρά όλα αυτά μια πολύ ανεπτυγμένη αίσθηση εθνικής ταυτότητας… όπως οι ΗΠΑ ο Καναδάς η Κίνα και άλλα..
Ιστορικά οι κύριοι υποστηρικτές του εθνικισμού υπήρξαν μέλη της Αστικής τάξης δηλαδή επιχειρηματίες και έμποροι και διανοούμενοι εκφραστές της αστικής τάξης.

Και αυτό γιατί το έθνος-κράτος παρέχει το πλέον ευνοίκό περιβάλλον για την ανάπτυξη και επέκταση του καπιταλισμού. Για παράδειγμα η συνταγματική και αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση συνέβαλε στη θεσμοθέτηση και νομιμοποίηση του οικονομικού μοντέλου της ελεύθερης αγοράς μέσω του καθορισμού των χρήσεων γης και της προστασίας των δικαιωμάτων στην ιδιοκτησία. Επίσης πολλές φορές ο εθνικισμός επιστρατεύεται στην υπηρεσία επεκτατικών πολέμων που ανοίγουν νέες αγορές για το κεφάλαιο.
Θύελλα αντιδράσεων ξέσπασε στην πόλη του Φολίνο στην Ιταλία όταν δάσκαλος έβαλε σε τιμωρία μαύρο μαθητή νε το πρόσωπο στραμμένο έξω από το παράθυρο και είπε μέσα στην τάξη στα υπόλοιπα παιδιά… δείτε πόσο άσχημος είναι. Ο δάσκαλος προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι πρόκειται για πείραμα κοινωνικού χαρακτήρα.

Μπορεί τα περισσότερα κράτη μέλη της Ε.Ε. να διαθέτουν νόμους και πολιτικές για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών εγκλημάτων ωστόσο στην πράξη δεν τους εφαρμόζουν λόγω ενός βαθιά ριζωμένου θεσμικού ρατσισμού στις αρχές επιβολής του νόμου. Επιπλέον αναφέρεται ότι ενδεχομένη κακομεταχείριση από την πλευρά της Αστυνομίας αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα του γιατί τα θύματα δεν καταγγέλλουν ρατσιστικά εγκλήματα.
Το έθνος τελικά κατασκευάζεται κατά περίπτωση… αλλού με επίκληση στην κοινή γλώσσα αλλού στη θρησκεία αλλού στον πολιτισμό αλλού σε όλα μαζί. Αλλά γιατί κατασκευάζεται και από ποιόν; Έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μόνο ιστορικά μπορεί να δοθεί..η Ιστορία μας δείχνει περίτρανα ότι το έθνος-κράτος όπως το ξέραμε σήμερα είναι σχετικά νέο φαινόμενo.

Ο εθνικισμός ακόμη και σήμερα παρέχει μια συγκολλητική ουσία που παραβλέπει τις ταξικές και κοινωνικές διαφορές και εστιάζει στο κοινό έθνος την κοινή εθνική ταυτότητα μια έννοια πολύ αφηρημένη και αόριστη.
Μετά τους εορτασμούς τις εκδηλώσεις τις πορείες και τα διατυπωμένα οράματα τα συναισθήματα καταλαγιάζουν τα μεγάφωνα σιωπούν και οι δρόμοι αδειάζουν, τότε η σιωπή που ακολουθεί τα γεγονότα πλήθους επιβάλλει τον αναστοχασμό την κριτική την ησυχία του προβληματισμού.
Η τραγωδία που βιώνουν σήμερα οι λαοί του κόσμου είναι αποτέλεσμα της δομημένης και νόμιμης απάτης ενός συστήματος που το διαχειρίζονται ελάχιστοι από την μία και από την άλλη είναι αποτέλεσμα μιας διαρκούς αυταπάτης στην οποία αρέσκεται να βρίσκεται ο άνθρωπος ο οποίος επιμένει να μην αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί για τις επιλογές του και του οποίου η αντίληψη για την ζωή και τα πράγματα είναι εντελώς εσφαλμένη.

Κάποτε η κάθε είδους εκμετάλλευση και τυραννία είχε θείκή προέλευση. Όταν κλονίσθηκε αυτή η λανθασμένη πεποίθηση την εποχή του Διαφωτισμού τότε επιστρατεύθηκε η φύση. Αλλά όταν αυτά τα παράσιτα επικαλούνται το λιοντάρι και τη χελώνα δεν αναφέρονται στα ζώα. Πίσω από αυτή την πεποίθηση υπάρχει συγκεκριμένη φιλοσοφία. Είναι η φιλοσοφία των καλύτερων και των άριστων και το σύστημα ευνοεί αυτούς θα είναι οι καλύτεροι και που θα μπορούν να σκλαβώνουν και να εκμεταλλεύονται καλύτερα τους υπόλοιπους.

Η Ευρώπη για ακόμα μια φορά βρίσκεται στο επίκεντρο των εξελίξεων και δείχνει να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα. Σε αυτό τον κόσμο που παράγεται αυτή την στιγμή μαζί μας και ερήμην μας έχει ξεσπάσει ένας ακήρυχτος πόλεμος πιο κοινωνικός και πιο βάρβαρος από ποτέ και αυτός ο πόλεμος θα σφραγίσει τη μορφή αυτού του νέου κόσμου είτε από εμάς είτε ερήμην μας. Το μόνο ίσως αισιόδοξο είναι ότι μέσα από το αλληλοκαταστροφικό αδιέξοδο που διαμορφώνεται είναι η αντίσταση των πολιτών με ειρηνικό τρόπο σε όλα τα ανοιχτά θέματα.