Εκατό μέρες πολέμου στην Ουκρανία: Η κατάρρευση της “χορτοφαγικής δίαιτας” του “λύκου”

γράφει στο peripteron.eu ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ & Υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων

Η αιματοχυσία στην Ουκρανία ξεπέρασε τις πρώτες 100 μέρες. Σ’ αυτό το διάστημα χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, άλλοι τραυματίστηκαν, εκατομμύρια αναγκάστηκαν να αφήσουν τις εστίες τους.

Πολλοί είναι αυτοί που στα λόγια καταδικάζουν τον πόλεμο, την αιματοχυσία, αλλά στα ερωτήματα “για ποιο λόγο γίνεται αυτός ο πόλεμος;” και “τι πρέπει να γίνει”, δίνονται εντελώς διαφορετικές απαντήσεις.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κάποιοι έλεγαν πως ο καπιταλισμός “αυτορρυθμίζεται”,πως “φτιάχνει νέους πόλους ισχύος” και θα γίνει ασφαλέστερος, γιατί δίπλα “στη μία και μόνη υπερδύναμη”, τις ΗΠΑ, εμφανίζονται νέες δυνάμεις οι οποίες αμφισβητούν την υπεροχή της, όπως η Κίνα, η ΕΕ, η Ρωσία κ.ο.κ.

Αυταπάτες, όπως και εκείνες που καλλιεργούσαν με ιδιαίτερο πάθος διάφορες σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, πως μέσα από τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασίας στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και άλλες παρόμοιες δομές διεθνούς “αρχιτεκτονικής” και “συστήματα ασφαλείας”, θα αποτραπούν οι πόλεμοι τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Να, λοιπόν, που ο πόλεμος ξέσπασε και στη γειτονιά μας, στην Ευρώπη. Κι, όμως, όλες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, μαζί με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ είχαν δεσμευτεί, στον λεγόμενο “Χάρτη του Παρισιού για μια Νέα Ευρώπη”, που υπογράφηκε στους κόλπους του ΟΑΣΕ στα 1990 και ο οποίος αναφέρει ότι “η ασφάλεια είναι αδιαίρετη και η ασφάλεια κάθε συμμετέχοντος κράτους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή όλων των άλλων”. Είχαν ακόμη συμφωνήσει και στη “Χάρτα Ευρωπαϊκής Ασφάλειας του ΟΑΣΕ”, που εγκρίθηκε στην Κωνσταντινούπολη (1999), όπου σημειώνεται πως τα κράτη «δεν θα ενισχύουν τη δική τους ασφάλεια σε βάρος της ασφάλειας των άλλων κρατών».

Γιατί όλες αυτές και άλλες διεθνείς συμφωνίες, “οργανισμοί ασφαλείας”, “δεσμεύσεις” και πάει λέγοντας δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τον πόλεμο;

Γιατί, παρά όλες τις συμφωνίες και δεσμεύσεις είδαμε την εξάπλωση του ΝΑΤΟ; Την κατασκευή νέων οπλικών καταστροφικών όπλων; Την ανατροπή όλων των πυρηνικών δογμάτων και την απόσυρση των δυο μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων από τη ρητή δέσμευση ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν πρώτες πυρηνικά όπλα;

Γιατί έχουν εκτιναχθεί σε πρωτοφανή επίπεδα οι παγκόσμιες πολεμικές δαπάνες;

Τι πληρώνει με το αίμα του ο λαός της Ουκρανίας, αλλά και οι άλλοι λαοί -προς το παρόν με τη συρρίκνωση του εισοδήματός τους;

Η αλήθεια είναι πως ο λαός της Ουκρανίας βρέθηκε στο επίκεντρο μιας ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης εξαιτίας της κατάστασης, που διαμορφώθηκε για τους λαούς μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Γιατί όλα αυτά που πρωτύτερα στα χρόνια το σοσιαλισμού ήταν κοινωνική ιδιοκτησία έγιναν και πάλι εμπόρευμα και αποτελούν το σύγχρονο “μήλον της έριδος” για τους καπιταλιστές, αυτούς που σπρώχνουν τους λαούς στο ιμπεριαλιστικό μακελειό.

Η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ “έχουν βάλει το χεράκι τους” ή καλύτερα τις “χερούκλες” τους για να γίνει αυτός ο πόλεμος. Λειτουργώντας για λογαριασμό των μονοπωλίων του ευρωατλαντισμού έχουν βάλει στο στόχαστρο τον ορυκτό πλούτο, τις εύφορες γεωργικές εκτάσεις, τις βιομηχανικές επιχειρήσεις της Ουκρανίας, όπως και τα δίκτυα μεταφορών της ενέργειας και τις υποδομές μεταφοράς των άλλων εμπορευμάτων που υπάρχουν σε αυτή τη χώρα. Μονάχα που ανάλογους “λογαριασμούς” έκανε και η αστική τάξη της Ρωσίας, που είχε σκοπό να βάλει η ίδια “πόδι” σε όλα τα παραπάνω. Η μάχη τους για τον ορυκτό πλούτο, το εργατικό δυναμικό, για εκτάσεις, για γεωπολιτικά στηρίγματα, για το πως θα μοιράσουν τις αγορές είναι η αιτία και αυτού του πολέμου, που είναι ένας πόλεμος ιμπεριαλιστικός, δηλαδή άδικος και μακρυά από τα λαϊκά συμφέροντα.

Αποδεικνύεται πως όλες οι “δεσμεύσεις” και οι “αρχές ασφαλείας”, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τον πόλεμο, όπως λέμε “πήγαν περίπατο”, γιατί το σύστημα του καπιταλισμού “έχει στο αίμα του” την αιματοχυσία, τη σύγκρουση, τις αγεφύρωτες αντιθέσεις ανάμεσα σε μεγάλα συμφέροντα, συμφέροντα που είναι μακρυά από αυτά των λαών.

Είναι, λοιπόν, “στάχτη στα μάτια” των λαών οι διάφορες εικασίες πως τη μακρόχρονη ή και μόνιμη ειρήνη μπορούν να φέρουν νέες συμφωνίες, ή νέες “αρχιτεκτονικές ασφαλείας”, που κάποιοι εξακολουθούν να διαφημίζουν, για δήθεν ένα “ΝΑΤΟ χωρίς επιθετικούς σχεδιασμούς” και μια “Ευρώπη απογαλακτισμένη από τις ΗΠΑ”, όπως για παράδειγμα καλλιεργεί στη χώρα μας κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλήθεια, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, είναι ότι, όπως ο λύκος δεν μπορεί να γίνει χορτοφάγος, έτσι και ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει “ανθρώπινος” και “ειρηνικός”, όσο κι αν ασπρίζει η τρίχα του.

Ούτε ο λεγόμενος “πολυπολικός κόσμος”, ούτε οι διάφορες συμφωνίες ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη και την ασφάλεια για τους λαούς, όσο παραμένουν οι αιτίες που προκαλούν τους πολέμους.

Να γιατί σήμερα ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι αναπόσπαστος από τον αγώνα ενάντια στις ξένες βάσεις, στην αποστολή οπλισμού και στρατιωτικών δυνάμεων στη σύγκρουση, για να σταματήσει η Ελλάδα να είναι ορμητήριο του πολέμου, για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, με την εργατική τάξη στην εξουσία, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.

 

Print Friendly, PDF & Email