«ΧΡΥΣΟΣ»… ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΑΝΑΛΥΤΗΣ AEJ/IFJ

Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Τουλάχιστον για όλους. Πίσω από τις στημένες ειδήσεις των συστημικών ΜΜΕ, υπάρχει μια πραγματικότητα που τρομάζει, όποιον έχει το κουράγιο να την αντιμετωπίσει. Η κοινωνία της κρίσης είναι εδώ μπροστά μας. Μπορεί να κρύβεται αλλά έρχεται η στιγμή και αποκαλύπτεται.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, αναρωτιέμαι ακατάπαυστα πως γίνεται να ξεχνάμε; Πως γίνεται να αφήνουμε πίσω μας όσα συνέβησαν και να προχωράμε χωρίς αναμνήσεις; Χωρίς τίποτα. Λες και κάποιος μας αποσυνδέει από την πρίζα και όταν μας επανασυνδέσει βρισκόμαστε ξανά στο μηδέν.
Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στο χείλος της κοινωνικής κατάρρευσης. Κανείς δεν θα χτυπήσει την πόρτα πολλών ηλικιωμένων, για να τους ρωτήσουν πως περνούν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα ακολουθήσουν στο τραπέζι το μεσημέρι για φαγητό. Δεν έχουν. Κάποιοι άλλοι έχουν, αλλά δεν έχουν κανένα για συντροφιά. Δεν έχουν φίλους ή δεν τους θυμάται κανείς. Η μοναξιά τους είναι αβάσταχτη.
Στα ορεινά χωριά της Πίνδου, στα νησιά της άγονης γραμμής, στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, στα προάστια των πόλεων, διαμορφώνονται νησίδες απόλυτης ανέχειας. Δεν υπάρχει ο 14ος μισθός, γιατί δεν υπήρχαν ούτε οι προηγούμενοι, δεν υπάρχουν δάνεια, πιστωτικές κάρτες, έστω δανεικά από τον γείτονα. Στα γκέτο οι πληθυσμοί των μεταναστών σέρνονται απελπισμένοι και προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι πίσω από τα θλιμμένα μάτια των παιδιών τους υπάρχουν ανθρώπινα πλάσματα.
Μαχαιριές όχι πισώπλατες, οι άλλες αυτές που είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Γιατί στις πισώπλατες κάπως μπορείς να δικαιολογηθείς στον εαυτό σου. Να πεις πως «Ναι, δεν το περίμενα. Δεν θα μπορούσα να το προβλέψω, άρα δεν έχω μερίδιο ευθύνης». Όταν όμως ο άλλος σε κοιτά στα μάτια και μπήγει το μαχαίρι βαθιά μέσα σου, τι μπορείς να πεις στον εαυτό σου;
Κι αν την πρώτη φορά τον δικαιολογήσεις, τι θα πεις την δεύτερη και την τρίτη φορά που θα έρθει να το ξανακάνει; Κι αν ήσουν εσύ αυτός που τον άφησε να συνεχίσει να σε μαχαιρώνει; Κι αν ακόμα χειρότερα, όχι μόνο τον άφησες αλλά εσύ ο ίδιος τοποθέτησες το μαχαίρι στο χέρι του και του έδειξες την πληγή σου; Το ίδιο ακριβώς σημείο. Για να ματώσεις ξανά και ξανά. Τότε πες μου, τι θα πεις στον εαυτό σου;
Θα σου πουν πολλά. Θα σου πουν πως σε μαχαίρωσαν δεύτερη φορά για το καλό σου. Γιατί η πρώτη δεν σε σκότωσε και δεν ήθελαν να σε δουν να βασανίζεσαι. Θα σου πουν πως ήταν η μόνη λύση. Μην εξαπατηθείς. Εκείνοι στάθηκαν ανίκανοι να περιποιηθούν και να γιατρέψουν το τραύμα σου.
Έχω συναντήσει ανθρώπους που αναζητούσαν τις φουρτούνες στην ζωή τους. Κι όταν αυτές δεν υπήρχαν, φρόντιζαν να τις δημιουργούν μόνοι τους. Ψυχές γεμάτες εγωισμό. Και το περίεργο είναι πως, στην συμπεριφορά τους, οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο, σαν να καταργηθήκανε οι διαφορές τους, κι όμως τώρα ακριβώς νιώθεις πως οι διαφορές τους αυξήθηκαν, κι όλοι τους χωρισμένοι με διαδοχικά κάθετα στρώματα τυπικότητας κι ευγενικής ψυχρότητας.
Και όχι να πεις πως σήμερα δεν κουβεντιάζουν οι άνθρωποι, λόγια, άλλο τίποτα, άφθονα λόγια – μα δεν συνομιλούν, δεν λένε τίποτα δικό τους, προσωπικό, ιδιωτικό, ιδιαίτερο, μόνο λόγια, ξένα, μηχανικά, δημοσιογραφικά, μεγάλοι τίτλοι εφημερίδων, διαβάζοντας μόνο τα κεφαλαία γράμματα. Ακούν επίσης τις ειδήσεις των 8 αλλά εντελώς απόντες απ’ τον εαυτό τους, απ’ το παρελθόν τους, το μέλλον τους και φυσικά το παρόν τους.