Αυτή ήταν η αριστερά;

ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΤΥΧΗ του ΣΥΡΙΖΑ στο άμεσο ή απώτερο μέλλον, η ιστορία θα έχει σίγουρα να γράψει εξαιρετικά πολλές σελίδες γι’ αυτό το κόμμα που εμφανίστηκε με αριστερό πρόσημο, ανέβηκε με θεαματικό τρόπο στην εξουσία, έπεσε από αυτήν και ακολούθησε μια κατρακύλα εξαιτίας της οποίας απομακρύνθηκε οριστικά από οποιονδήποτε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή. Και όλα αυτά συνέβησαν σε λιγότερο από δέκα χρόνια. Η μεγάλη ήττα στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγκειται στα χαμηλά ποσοστά που δείχνουν οι μετρήσεις και συνεχώς κατρακυλούν με ορατό τον κίνδυνο να φτάσουν σε αριθμούς που θα προκαλούν θλίψη αλλά κυρίως στη μεγάλη απαξίωσή του, ιδίως στη διάχυτη εντύπωση που έχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ότι το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτισμένο με την αριστερά. Για όλους αυτούς η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει και ήττα της αριστεράς. Είναι όμως έτσι;

Μικρή σημασία έχει αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει ή αν έχει χάσει ήδη τη θέση του ως αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα μικρότερη αν θα συνεχιστούν οι διαρροές βουλευτών του, αν θα σημειωθούν κι άλλοι γεροί τριγμοί στο εσωτερικό του, αν θα εκλεγεί ο Φάμελλος, ο Πολάκης ή ακόμα και ο Γκλέτσος ως αρχηγός. Το σημαντικό στην ιστορία αυτή, που μας αφορά όλους, είναι το αποτύπωμα που άφησε το πέρασμά του από την πολιτική ζωή και την κοινωνία, οι διαψεύσεις και οι ματαιώσεις που προκάλεσε σε εκατομμύρια ανθρώπους και το περιεχόμενο του δεδομένου ηθικού πλεονεκτήματος όπως το ερμήνευσαν τα κορυφαία στελέχη του, δίνοντάς μας την απάντηση ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζαμε· η ηθική χωράει περισσότερες από μια ερμηνείες. Εν κατακλείδι, το πιο σημαντικό στη σχετικά μικρή ιστορική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας συνοψίζεται στην απορία πολλών στην ελληνική κοινωνία αν αυτό που έβλεπαν όλα αυτά τα χρόνια ήταν η αριστερά.

Σίγουρα, με την αριστερά δεν (θα έπρεπε να) έχουν σχέση όσα τραγελαφικά αλλά και θλιβερά συνέβησαν μία εβδομάδα πριν στον χώρο του συνεδρίου με αποκλεισμούς σταλινικού τύπου και πρωτοφανή επεισόδια που παρέπεμπαν σε γκρίζες πολιτικές σελίδες της Ιστορίας.

Μια έντιμη αλλά και αντικειμενικά σωστή απάντηση είναι πως δεν ήταν αυτό η αριστερά – εξάλλου, η αριστερά έχει πολλές διαφορετικές πολιτικές εκφράσεις, έχει μεγάλη, σημαντική ιστορία που αναδείχθηκε σε ιδιαίτερα δύσκολες χρονικές περιόδους και κυρίως πάντα τη συνόδευαν μεγάλες δόσεις πολιτικής ηθικής, η οποία άλλωστε αποτελούσε και το μεγάλο πλεονέκτημά της, ήταν η ίδια της η προίκα, το σημαντικό αξιακό φορτίο της. Όμως, αυτά δεν σημαίνουν πολλά για τον μέσο πολίτη που δεν έχει ιδιαίτερες ιδεολογικές ανησυχίες και δεν αναζητά πολύ περισσότερα από απλές απαντήσεις στη δύσκολη καθημερινότητά της εποχής μας. Αυτός είδε ένα κόμμα που όταν κέρδισε την εξουσία με το σύνθημα «πρώτη φορά αριστερά» έδειξε μέσω της ηγεσίας και των κορυφαίων στελεχών του μια συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά και διαχείριση των κοινών που δεν διέφερε και πολύ από εκείνη των δοκιμασμένων πολλές φορές κομμάτων εξουσίας. Τους έμοιαζε, και συχνά παρέπεμπε, στις χειρότερες εκδοχές τους.

Λεπτομέρειες δεν χρειάζονται για να αναδειχθούν η θεαματική απόσταση λόγων και έργων, η αλαζονεία, ο αρχηγισμός, ο λαϊκισμός, η εξουσία ως αυτοσκοπός, οι ίντριγκες, ο σταλινισμός και η δημαγωγία που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική του πορεία αλλά και μετά από αυτήν. Έχουν καταγραφεί άπειρες φορές, τα έχουμε βιώσει όλοι. Όλα αυτά δεν ήταν αριστερά, δεν προέρχονταν τουλάχιστον από την αριστερά όπως την εννοούσαν πολλοί, η πλειονότητα των οποίων με την πάροδο του χρόνου, αν δεν μετακινήθηκε σε άλλους χώρους, απογοητευμένη εκδήλωσε την παραίτησή της και ακολούθησε την ιδιώτευση. Από τον δημόσιο διάλογο που ήταν γεμάτος αρνητικές αναφορές, αλλά τουλάχιστον ήταν πλούσιος τον τελευταίο καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ, απουσίαζε η αυτοκριτική και ιδιαίτερα ένας στοιχειώδης προβληματισμός για τη θεαματική αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες. Πολλοί απ’ όσους επέλεξαν την ιδιώτευση, είχαν επενδύσει πολιτικά στο κόμμα τους.

Σίγουρα, με την αριστερά δεν (θα έπρεπε να) έχουν σχέση όσα τραγελαφικά αλλά και θλιβερά συνέβησαν μία εβδομάδα πριν στον χώρο του συνεδρίου με αποκλεισμούς σταλινικού τύπου και πρωτοφανή επεισόδια που παρέπεμπαν σε γκρίζες πολιτικές σελίδες της Ιστορίας. Εξίσου σίγουρο είναι όμως πως δεν έχει σχέση με την αριστερά ούτε ο πολιτικά ανερμάτιστος τύπος που ήρθε από την

άλλη όχθη του Ατλαντικού για να κάνει διακοπές και βρήκε ανοιχτές της πόρτες ενός κόμματος εξουσίας, το άλωσε εύκολα και μας αποκάλυψε ότι στη χώρα, και ιδιαίτερα στην αριστερά της, μπορεί, όποιος πολιτικά τυχάρπαστος βρεθεί, να κερδίσει την εμπιστοσύνη ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας. Αρκούν μερικά καλογυρισμένα βίντεο, δεν έχουν σημασία τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα ο πολιτικός λόγος.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.