Ζούμε σε έναν κόσμο μαγικό…
Ζούμε σ’ ένα κόσμο μαγικό, με φόντο την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό… όπως λέει ο ποιητής. Και περνάμε από τον φόβο του να ζήσω, στο φόβο του πως θα ζήσω. Γιατί όπου συσσωρεύονται αδιέξοδα και ακραίες ανισότητες σε μια κοινωνία, εκφράζονται σε όλα τα επίπεδα.
Ποτέ δεν μπορεί και δεν είναι εύκολο να επιλέξεις τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Αισίως φτάσαμε στο 2021. Και αυτό είναι το παράξενο. Έτσι κτίζεται μια νέα ελίτ των «υγειών» της κοινωνίας, που μόνο αυτοί θα έχουν πρόσβαση σε ένα περιορισμένο κύκλο δραστηριοτήτων.
…Μη με ρωτάς , δε θυμάμαι, μη με ρωτάς, μη με κοιτάς, σε φοβάμαι…
Πως τίποτα ποτέ δεν θα αλλάξει, αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν, να αντέξουν και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, οι θεωρίες συνωμοσίας, δεν αποτελούν πλέον παρατράγουδα της ιστορίας, αλλά βγαίνουν στο προσκήνιο και διεκδικούν κεντρική πλειοψηφική έκφραση. Η απόπειρα πραξικοπήματος από αυτές τις δυνάμεις στις ΗΠΑ, είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα έως τώρα. Η δημοκρατία και οι θεσμοί της μοιάζουν να μην είναι πλέον δεδομένοι.
Κι εκεί που λες αλλάξανε τα πράγματα και σηκώνεις το ποτήρι, αυτή αρπάζει, κλέβει τα όνειρο σου και του κάνει χαρακίρι… Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη…
Βρίσκεσαι στο 2021 και αναζητάς τον βηματισμό σου, για ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος μέσα από τον πανδημία. Αναζητάς την αριστερά, μια αριστερά που παράγεται σε κάθε στροφή, όπου η κοινωνία συναντά την αδικία, την ανισότητα και την καταπίεση… πόσο ψεύτικα και υποκριτικά είναι όλα αυτά τα μηνύματα «όλοι μαζί» ενωμένοι θα βγούμε από την κρίση, όταν αυτά στρέφονται σε κοινωνικές ομάδες πολιτών χρεώνοντάς τους την αύξηση των κρουσμάτων. Πως δεν τους σοκάρει η εγχώρια αστυνομική βία; Ίσως είναι το μυστικό τους να κυβερνούν.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε αντιμέτωποι, με ανθρώπους που βρίσκονται στη λάθος πλευρά της ιστορίας, δηλαδή στη λάθος πλευρά του καλού και του κακού…
…Κάποιο πρωί για τον πόλεμο κινήσαμε μαζί όλοι μαζί τραγουδούσαμε, παλεύαμε μαζί. Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό…
Θέλετε να ενημερωθείτε σωστά και αντικειμενικά; Να βγείτε στο δρόμο. Ο λαός και όχι το σχολείο, είναι η πηγή για κάθε ιστορικό. Οι καθημερινές πράξεις και ασχολίες των ανθρώπων, τα προβλήματά τους, η κοινωνική εξαθλίωση, η εκμετάλλευση και η δυστυχία είναι θέματα καθημερινής αντιμετώπισης. Μιλώ για εκείνους που πραγματικά κατεβαίνουν στους δρόμους, στις πλατείες τα χωριά, τα όρη, τους τόπους εξορίας. Στα ατέλειωτα μνημόνια των αγωνιστών, στις μοιρασμένες πόλεις (Λευκωσία), στα τραγούδια των πρώτων μεταναστών, στα εργατικά κολαστήρια του Βελγίου και της Γερμανίας.
Τι μπορούμε να κάνουμε όμως να διαφυλάξουμε ανοιχτούς τους ορίζοντές μας; Η ιστορία δεν γράφεται έτσι απλά, με μια δήλωση. Ποιος γράφει την ιστορία μας;
…Λένγκω Λένγκω, πάψε να με κυβερνάς, Λένγκω Λένγκω πάψε να με τυραννάς, …Λένγκω Λένγκω μου σπαράζεις την καρδιά…
Πίσω από τις μάσκες, πίσω από τα lockdown, τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα έχουν επιδεινωθεί σε όλον τον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα. Κυβερνούνε νομοθετικές πράξεις στην ήδη κατακερματισμένη δημοκρατία. Παγκόσμια καταστολή, ολική οπισθοδρόμηση, γράφει το πλακάτ που κρατούν οι διαδηλωτές. Το μόνο καλό από το κορωνοϊό είναι ότι θα αναδειχτούν κάποιοι άνθρωποι, που δηλώνουν υπεύθυνοι και ευαίσθητοι, κατονομάζοντας με μεγάλη ευκολία κάποιους άλλους ως ανεύθυνους και αναίσθητους.
Είναι αυτοί που, φροντίζουν να διαλέγουν πάντα την πλευρά των νικητών Λένγκω, Λένγκω μου σπαράζεις την καρδιά.
…Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή, στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή…
Και εμείς εδώ τους υποδεχθήκαμε με φυλακίσεις, με εγκατάλειψη και περιθωριοποίηση. Είναι αυτοί που δεν έχουν αγάλματα σε πλατείες. Είναι αυτοί που δεν τους θυμούνται σε επετείους. Είναι αυτοί που δεν έχουν ανάγκη από την συμπόνια μας, είναι οι δικοί μας, είναι αυτοί που αναδεικνύουν την κρυφή ιστορία ενός χυδαίου παρελθόντος… Αυτή η χώρα ζει μέσα τους, ανασαίνει ήρεμα, αφού πληγώθηκε στον λαιμό της και στην κούνια του μυαλού τους τραγουδάει, φλέγει η γλώσσα τους.. Μέσα από χίλιες ιστορίες έβγαλαν νέο δέρμα, έχουν αλλάξει τα πάντα, θέλουν να πουν συγχώραμε πατρίδα μου.
…Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε λέει ο ποιητής…
Αλλά εδώ ο φόβος είναι σαν τον καρκίνο κατατρώει το σώμα, το αποδυναμώνει και στο τέλος το αποτελειώνει. Τον φόβο, τις τύψεις και τις ενοχές, αξιοποιεί η εξουσία για να περάσει όλα τα επώδυνα και εγκληματικά μέτρα. Όσον συνέβησαν στη χώρα που το δόγμα «νόμος και τάξη» και «τάξις και ηθική» αφήνουν μόνο θυμό και λύπη. Εδώ η ιστορία τι θα βγάλει; Βρώμα, οργή ή αγανάκτηση; Ας μείνουμε ασφαλείς, όρθιοι. Η ιστορία μας χρειάζεται για να μην ξαναβγάλει βρώμα ότι ξοφλήσαμε.. Στην πραγματικότητα το 2020 ήταν μια χρονιά σαν λίγες στην ιστορία ότι έγιναν αλλαγές που θα απαιτούσαν δεκαετίες, χωρίς εμάς…
…Στο΄πα και στο ξαναλέω στον γυαλό μην κατεβείς και ο γυαλός κάνει φουρτούνα και σε πάρει και διαβείς…
Στην Κρήτη ο έρωτας είναι σαν την παπαρούνα, φυτρώνει παντού. Έχεις τα χρώματα, έχεις τα πινέλα, ζωγράφισε το παράδεισο και μπες μέσα (Ν. Καζαντζάκης). Φυτρώνει στα χιονισμένα βουνά του Ψηλορείτη, στα βράχια στα Μάταλα, στο φαράγγι της Σαμαριάς, αλλά και στην Σπιναλόγκα.
Λέγαμε να ανεβούμε στο ψηλό βουνό, έτσι για να δούμε τον ορίζοντα. Ξέραμε ότι ουτοπικό πίσω από το ψηλό βουνό, ήταν άλλα βουνά, πεδιάδες, πόλεις. Εσύ που απ’ το μέλλον μου λες ότι μ’ ατενίζεις πως γίνεται το παρελθόν τόσο να του θυμίζεις; Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες – φύσηξε Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες… Ο έρωτας στην Κρήτη είναι και στη νύχτα, και αν μας πουν «δεν μπορούμε να περπατήσουμε τη νύχτα «θα τους πούμε» ας αλλάξουν τις μέρες και τις νύχτες όλοι μαζί…
…Ξεμείναμε απ΄όνειρα και βγάλαμε ντελάλη να βγουν να μας ακούσουν οι τρελοί, γι αυτούς περίσσευμα τσιγάρο και χαρμάνι χαρτόνια και παγκάκι η ζωή…
Κάθε μέρα συναντάμε στους δρόμους έναν άστεγο, ένα ζητιάνο, έναν εξαρτημένο. Ανθρώπους που η κοινωνία τους θέλει στο περιθώριο. Εγώ λοιπόν αηδιάζω με όλον αυτόν τον κόσμο που νομίζει ότι είναι καλύτερος από αυτούς, επειδή η ζωή τους τα έφερε «καλύτερα». Ζούμε σ’ έναν κόσμο φανταστικό. Περνώντας κάθε βράδυ από την Ομόνοια βλέπω ένα γέρο να κοιμάται πάνω σε κούτες, σκεπασμένο με κουρέλια. Απόψε οι παραισθήσεις μου χειροτέρεψαν. Οι γέροι έγιναν δυο. Είχαν κι ένα καρότσι. Μαστόρευαν παρέα χαρτόνια. Φτιάχναν από πλακάκια πεζοδρομίου τετραγωνικά του ύπνου τους. ..Κάπου μια τηλεόραση 65 ιντσών έλεγε «μείνετε σπίτι…» Εγώ εγώ λέω όταν έχεις σπίτι…
Το μέλλον του πολέμου παίζεται στους δρόμους, στους υπονόμους, στις μεγάλες πολυκατοικίες και στην άτακτη παρουσία σπιτιών που αποτελούν τις ρημαγμένες πόλεις του κόσμου…
…Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν’ αγαπά, έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά. Η δική μου πατρίδα έχει μοιραστεί στα δύο, ποιο από τα δύο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ…
Σε μια χώρα που η ιστορία γράφεται συντεταγμένα και με ελάχιστες εξαιρέσεις, και μοιάζει με εξιστόρηση της «πολεμικής αρετής των ελλήνων» είναι εύκολο για ένα «μπουλούκι» πολιτικών ιστορικών, αναλυτών και δημοσιογράφων να κυριαρχεί ιδεολογικά, αν όχι να καθορίζει, να επηρεάζει ακόμη και την εξωτερική πολιτική σε μια ρημαγμένη πατρίδα.. «Τι είναι η πατρίδα μας;».
Θέλω να ξέρω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι πατρίδα μου. Και όποτε η φύση ζητήσεις πίσω την πνοή μου ή τη λογική μου την απελευθερώσει, θα φύγω δηλώνοντας ότι αγάπησα κάθε πατρίδα.
Θα βρίσκομαι παντού. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν, επειδή δεν αντέχουν άλλο, αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τους. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν…
Μέλι πικρό στην Κύπρο, πίνουμε πολύ, Αμμόχωστο, Κερύνεια και Λευκωσία κι ο Αττίλας πίσω απ την πράσινη γραμμή τ’ αδέλφια μας κρατάει σε αιχμαλωσία.
Πάλλας Βαγγέλης Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ/SPJ
