Το μέλλον της αριστεράς στην Ελλάδα

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ/SPJ

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να υποσχεθεί την άμεση λύση όλων των συσσωρευμένων προβλημάτων, θα δώσει ωστόσο άμεσα δείγματα γραφής μιας πολύ διαφορετικής πολιτικής, ανοίγοντας τους αντίστοιχους νέους δρόμους. Γνωρίζουμε πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να επιφέρει μείζονες αλλαγές χωρίς τη λαϊκή συνεργεία και το εγερτήριο λαϊκό φρόνημα, χωρίς τη στήριξη, αλλά και την αυτόνομη δράση, των εργαζόμενων τάξεων, των καταπιεσμένων κοι­νωνικών κατηγοριών και του λαού γενικό­τερα, χωρίς τις πρω­τοβουλίες που θα αναληφθούν παντού, ασκώντας δημιουργι­κή πίεση ακόμη και στην ίδια. Από την άλλη μεριά, μια κυ­βέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να αγνοήσει βολοντα­ριστικά τους υπάρχοντες συσχετισμούς και τις δυνάμεις που θα προ­σπαθήσουν να την υπονομεύσουν ώστε να την ανατρέψουν ού­τε βέβαια μπορεί να παραδοθεί αμαχητί και καιροσκοπικά σε τέτοιους συσχετισμούς. Όσο ο στρατηγικός στόχος παραμένει σταθερός, συμμαχίες, μονιμότερες ή πιο προσωρινές, είναι αναγκαίες και διευρύν­σεις απαραίτητες. Με επίγνωση των εκάστοτε πραγμα­τικών δυνατοτήτων και των εκάστοτε πραγ­ματικών συσχετισμών, αλλά κρατώντας πάντοτε σταθερό τον στρατηγικό στόχο και αποτι­μώντας κάθε φορά τα πράγματα από τη σκοπιά του και υπό το πρίσμα του. Η προοπτική της Αρι­στεράς να αποτελέσει την πολιτική ηγεσία του τόπου θα κρι­θεί σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα της να οικοδομήσει πολιτικές συμμαχίες που θα αξιοποιούν ιδέες, ταλέντα, γνώ­σεις και προσφορά ανθρώπων από άλλους πολιτικούς χώρους, θα κριθεί από την ικανότητα της να οργανώνει κοινωνικές συμμαχίες, τη συμμαχία της μισθωτής εργασίας με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικροεπιχειρηματίες, με τους μι­κρούς και μεσαίους αγρότες, τις καταπιεσμένες κοινωνικές κατηγορίες, τη νεολαία, τη τέχνη και τη διανόηση. Χωρίς αυ­τή τη συμμαχία, οι λαϊκές τάξεις δεν μπορούν να αναλά­βουν το έργο της παραγωγικής, κοινωνικής πολιτιστικής και οικο­λογικής ανόρθωσης έπειτα από την καταστροφή που επέφε­ρε και συνεχίζει να επιφέρει ο αχαλίνωτος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.

Μια σπίθα της αντίστασης κρατήθηκε αναμμένη ενώ η ιστορία αρνιόταν να τελειώσει, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δημιούργησε ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις καθώς συσσώρευσε δεινά, ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνά­μεων δημιουργώντας κρίσεις και εξαπολύοντας τοπικούς πολέμους, προκα­λούσε τη γέννηση ισχυρών κινημάτων υπέρ της ειρήνης.

Μια νέα δυναμική άρχισε να συνενώνει με τρόπους ανέκδοτους πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, πολλούς και διαφορετικούς κοινωνικούς φορείς αγωνιστές, καλλιτέχνες και διανοούμενους, γυναίκες και άντρες, λίγο πολύ σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τα συνθήματα «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» και «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» αντήχησαν σε παγκόσμια κλίμακα, συνεγείροντας τους νέους ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία της αριστεράς.

Ο «άλλος κόσμος» που «είναι εφικτός» είναι ο «κόσμος» του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία. Είναι ο κόσμος όπου όντως ο άνθρωπος και οι ανάγκες του είναι πάνω από τα κέρδη, γιατί το κέρδος έχει πάψει να αποτελεί κινητήρια δύναμη της οικονομίας.

Για να αντιμετωπίσουν την κρίση, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί ντόπιοι εκφραστές του επιστράτευσαν και επιστρατεύουν όχι μόνο τα προγράμματα λιτότητας, την εκτίναξη της ανεργίας, την εμπορευματοποίηση κάθε δημοσίου αγαθού και την εκποίηση του σε τιμές ευκαιρίας, αλλά και δημοσιογραφικούς (δυστυχώς) για να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη ώστε να δεχθεί όλα τα σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα.