Ιστορία… «σαν» πόρνη

Υπάρχουν δύο πατρίδες. Η μια ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από την Siemens, αποθηκεύει τον «ιδρώτα της» αγοράζει κάμερες που καταγράφουν τον λαό, έχει βρει τον τρόπο να θωρακίζει το «είναι»  και το «αντέχειν» της από τον εσωτερικό εχθρό της.

ΕΝΑ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ. ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΟΙ ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ ΕΝΑ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ.

Βαγγέλης Πάλλας Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AEJ/IFJ

Ενώ η άλλη πατρίδα τρέφει  για το μεροκάματο, ζει με 300 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία, αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζιών που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να αυξάνονται… Το κράτος έχει πολίτες, που έχουν  όνειρα, σχεδιάζουν  τη ζωή τους και αντιμετωπίζουν  ο ένας τον άλλο το ίδιο… όλοι έχουν ένα όνειρο. Γι’ αυτό παίρνουν τα όνειρά τους κάθε βράδυ και κάνουν μια βόλτα στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου, μια βόλτα μήπως και ξεχάσουν.

Όλοι εμείς οι κάτοικοι της Χώρας, θέλαμε ένα κράτος, μια εξουσία που να διδάσκει αντικειμενικά την ιστορία του τόπου του, και όχι να την διαστρεβλώνει με εθνικιστικά και φασιστικά πρότυπα. Μια εξουσία που δεν κατανοεί τη διαφορά καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Αντίθετα, η αστική τάξη δημιούργησε μια κοινωνία θυμωμένη, που ντρέπεται, που φοβάται. Η αισιοδοξία δεν μένει πια εδώ. Πίσω από την επίπεδη οθόνη της κρύβεται ο φόβος. Τα όνειρά μας δεν είναι πλέον δικά μας, είναι της κοινωνίας και ης ιστορίας. Τα όνειρα δεν καταγράφονται από κάμερες… Ένα τρένο είναι η ζωή. Ένα ταξίδι με τρένο. Πολλές φορές παίρνουμε λάθος τρένο. Με κάποιους ανθρώπους, θα περάσουμε θα περάσουμε ένα βράδυ χορεύοντας ζεϊμπέκικο, με  άλλους θα περάσουμε μια ζωή…

Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς.  Δυστυχώς  στο βάθος του δρόμου, όλα δείχνουν πως προετοιμάζεται ο ερχομός ενός νέου φιλελεύθερου καθεστώτος που θα στηρίζει και θα βγάζει τον καπιταλισμό από την δύσκολη θέση του….

Θυμάμαι  να μας λοιδορεί η αστική εξουσία, και να μας  τρομοκρατούν, να μας θέλουν σκυφτούς κι υποταγμένους μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ, μας στέλνανε  στον ψυχίατρο στον λογιστή, στον εφοριακό, στον δικηγόρο, στις ουρές, τα ταμεία, στη φυλακή…, στον αγύριστο.. Κλεισμένα στόματα, κλεισμένες καρδιές, κλεισμένα όνειρα. Στο ζεϊμπέκικο της ευδοκίας βρίσκω παρηγοριά με μια βόλτα…

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται, δεν έχει βήματα, είναι ιερατικός χορός. Με  εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει. Είναι η σωματική έκφραση μιας ήττας, η απελπισία της μίζερης ζωής. Τα ανεκπλήρωτα όνειρα είναι όλη η καταπίεση και το κακό που ήρθε, το παράπονο του εργαζόμενου, του κάθε περιθωριοποιημένου, το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται όταν  είσαι  χαλαρός, πρέπει «να γίνεις» να φορτώσεις λαϊκά. Με όλα αυτά που σε καταπιέζουν. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια βόλτα είναι η στιγμή της απόγνωσης, της  μοναξιάς, αλλά και του εγωισμού (θα το παλέψω)…

Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, που εκφράζει την οδύνη και το άγχος του χορευτή. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, σκύβει τσακισμένος από τη μοίρα του.  Με μια βόλτα μπορεί να βρεθεί αν έχει χαθεί  η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος του κάθε ανθρώπου… είναι χορός ελευθερίας…

Μπερδεύτηκαν οι σκέψεις μας σαν κουβάρι. Στραπατσαρισμένες σκέψεις βαδίζουν στην κόψη του ξυραφιού. Δεν έχουμε χρόνο. Τρέχουμε με έναν καφέ για το  δρόμο… να τα προλάβουμε όλα. Γράφουμε μεγάλα λόγια, ανεβάζουμε φωτογραφίες όσων είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην άλλη πλευρά του καπιταλισμού. Ακούμε κανά τραγούδι ζεϊμπέκικο με ένα καφέ στο χέρι και προσπαθούμε να ξεχαστούμε … (Ρόζα μου τι με κοιτάζεις μουδιασμένο συγχώραμε που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί… )

Κάποιοι  θα παλέψουν να αλλάξουν την κοινωνία. Κάποιοι  θα παλέψουν για να μην αλλάξει.

Κάποιοι θα παλέψουν να αλλάξουν την κοινωνία. Κάποιοι θα παλέψουν για να μην αλλάξει τίποτα. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Ο κόσμος θα αλλάξει. Πολύ λένε πως πρέπει να ανήκεις κάπου. Έτσι θεωρεί η  πλειοψηφία των ανθρώπων να πιστεύεις, αλλά όχι να θεωρείς. Κάποιοι μαρτύρησαν για την  αταλάντευτη πίστη στις ιδέες τους. Αλλά δεν θα τους βρούμε στα επίσημα εορτολόγια και δεν  εορτάζουν ποτέ «είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας άγιοι». Η ιστορία έχει πράγματι δύο τρόπους για να γραφτεί, αλλά πολύ διαφορετικές από αυτούς που περιγράφονται  σε δοκίμια,  μπροσούρες και βιβλία. Ειχαμε φτιάξει ήρωες – ινδάλματα και το κάναμε σημαία μας και πορευτήκαμε. Άλλοι  είχαν κουράγιο, εμείς συνεχίσαμε. Κρυφτήκαμε πίσω από λέξεις, νοσταλγία, θλίψη και φοβηθήκαμε. Με μια στροφή από ζεϊμπέκικο  της Μπέλου…

… Δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα κι ακούω μόνο συνθήματα μεταλλικά των μικροφώνων… Ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου και πάλι από την αρχή…

Συνεχίζω να ελπίζω, να αγωνίζομαι, να ζω …