Ιστορία… ενός πολίτη Νο1

… ενός πολίτη Νο1

Με θυμάστε; Είμαι αυτός που κάποτε ισχυρίστηκα ότι οι τόποι του μεταιχμίου, οσονδήποτε ανθυγιεινή και αν αποδεικνύεται η γοητεία τους πρέπει επίσης να θεωρούνται οι μόνοι όπου αξίζει τον κόπο να στρατοπεδεύσει κανείς και να ονειρευτεί την κατοίκηση ως ηθική αγωγή της ζωής του. Τέτοιος τόπος ήταν η Ελλάδα. Μας επέτρεπε να την αντιληφθούμε σαν σταυροδρόμι, σαν ένα σκόπελο ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, ανάμεσα στις συναισθηματικές καταιγίδες και στην τετράγωνη, απαρέγκλιτη λογική του επόμενου βήματος της προόδου.

*….. σημαίες της νιότης –πύρινα λάβαρα σηκώσαμε στον αδιάκοπο γύρισμα του χρόνου. Σύραμε ως εδώ καρδιοχτύπια, όνειρα, ελπίδες αιώνων, μεθύσια ανεκπλήρωτων ανοίξεων και ντέρτια μιας αβάστακτης ζωής…

Που θα πει πώς οι εντάσεις, εδώ πέρα, στη διασταύρωση δυο κόσμων, ζητούσαν απάντηση επειγόντως και τα όρια βρισκόταν σε διαρκή αμφισβήτηση. Οι ακρότητες γινόταν υποβλητικές ή επικίνδυνες ή μεταμφιέζονταν σε ανάγκη και έτσι ο άνθρωπος ήταν περισσότερο επιρρεπής στη δημιουργία και στην παράνοια, στην απομόνωση και στην εξωστρέφεια, στον πανικό και στην αγάπη. Και το πιο ομιλητικό φεγγαρόφωτο διατηρούσε κάτι απ’τη γεμάτη τύψεις ησυχία που συνοδεύει τα τραγούδια του τρύγου, ενώ η άνοιξη έμοιαζε κηδευτική. Οι παρορμήσεις ξορκιζόταν με λιτανείες. Αν εδώ οι άνθρωποι κάποτε παθιάστηκαν τόσο πολύ με την αίσθηση του μέτρου, ήταν ακριβώς επειδή τους έλειπε.

*… Χάθηκα μέσα στους δρόμους που μ’έδεσαν για πάντα, μαζί με τα σοκάκια με τα λιμάνια.. χάθηκα γιατί δεν είχα τα φτερά, μα είχα εσένα Κατινιώ, γιατί είχα όνειρα πολλά και το λιμάνι είναι μικρό, γιατί ήμουν πάντα μόνος…

Πράγματι στα σταυροδρόμια, ας πούμε στα γεωγραφικά σταυροδρόμια, ο άνθρωπος είναι περισσότερο ευαίσθητος στα νεύματα όταν συσπειρώνεται απέναντι στην Αινιγματική δύναμη των συμβάντων και τέτοιος τόπος ήταν η Ελλάδα, ο ραγισμένος κρίκος δεν συνέδεε την Ευρώπη με την Ασία και στην Ελλάδα. Τέτοιος τόπος ήταν η Επτάνησος και στην Επτάνησο η Κέρκυρα και στην Κέρκυρα η πρωτεύουσά της, ένας μικρός πέτρινος δαίδαλος φωτοσκιάσεων και πινακίδων που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο λατινικό και το ορθόδοξο σύμπαν, δηλαδή ανάμεσα σ’ένα πολιτισμό που εξιδανικεύει το γίγνεσθαι κι έναν που μένει σχεδόν μυστικιστικά προσηλωμένος στο είναι, σε μιαν αόριστη ιδέα περί της ουσίας, ακόμη και όταν, για να μην πούμε κυρίως όταν, αυτή η ουσία αποσυντίθεται και εκπνέει.

*…. ποια νυκτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω, εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι, κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι…

Εδώ στην Ελλάδα, στο σημείο τριβής δυο αυτοκρατοριών και ανεξαρτήτως του αν σήμερα το συνειδητοποιούμε ή όχι, το παιδί που όλοι μας υπήρξαμε μια φορά κι έναν καιρό εξακολουθεί να μοιράζεται στα δυο, να συνθέτει τον εαυτό του και να διαιρείται ξανά, σύμφωνα με το ένας μάρτυρας ίσον κανένας. Το παιδί, μέσα μας απολαμβάνει νωχελικά γυρίσματα του ήλιου της ανατολής κάτω από τον βιαστικό ίσκιο της δύσης. Ζωηρή αμφισημία, η οποία σφράγισε, ανεπίγνωστα συνήθως, όλους, όσοι μιλούσαν τα ελληνικά σαν γλώσσα που προσελκύει την ψυχή στους διφορούμενους κατοπτρισμούς της φύσης της Ανατ. Μεσογείου.

*… Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά, σωπαίνουν οι καμπάνες, σωπαίνει κι ο πικρός ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του… μοναχός και αβοήθητος, της λευτεριάς ταμένος…

Καθώς χάνεται η Ελλάδα σαν τρόπος ύπαρξης, δηλαδή σαν η σκηνή ενός ιδιοσυγκρασιακού δράματος, οι περιφερειακές αντηχήσεις της μάχης που δόθηκε πριν ο τρόπος χαθεί, φερ’ειπείν ο πετραρχισμός στην Κύπρο ή το κρητικό θέατρο ή η αμυντική και αστική δόμηση, τα περιλάλητα αυτά πολιτισμικά ακρωτήρια θυμίζουν όλο και περισσότερ μέγεθος της απώλειας είναι και η αιτία που η Κύπρος σημαδεύονταν πάντα στην αντίληψή μου σαν μια πληγή, αιτία δραστικότερη εκείνων που απορρέουν από την τουρκική κατοχή. Ο πολιτισμός μας ήταν ανέκαθεν φυγόκεντρος

*… τέσσερα τζίαι τέσσερα γίνονται οκτώ, τέσσερα παλληκάρια πάσιν στον πόλεμον, γυρεύκουν να βρουν βρύση απάνω στο βουνό Τζι ηβρασιν έναν λάκκον των εκατό ορκών…

Επιχείρημα παράδοξο, όνομα και πράγμα. Αν οι τόποι της περιφέρειας παρακμάζουν δεν είναι για τον αυτονόητο δήθεν λόγο ότι βρίσκονται μακριά από την ανάπτυξη. Είναι τουναντίον διότι, ως περιφερειακοί κόμβοι ή «παράθυρα» αποτελούν την πραγματική ελληνική πρωτεύουσα και συνεπώς η ταυτότητα του τόπου φωτίζεται εκθαμβωτικά. Ονειρευόμενος το Ναύπλιο όπως ήταν πριν παρέλθει ανεπιστρεπτί, καταλαβαίνω. Για την Ελλάδα πολλά περισσότερα απ’όσα όταν περπατάω στην οδό Σκουφά, στην Αθήνα.

*… Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά και αυτό μου φτάνει..

 

Ιστορία ενός πολίτη Νο 2

Είσαι και συ ένας από εμάς; Μεγάλωνες κάνοντας όνειρα; Είχες φιλοδοξίες; Ήθελες να πετύχεις; Λυπάμαι. Καλωσόρισες στο 2014. Μάλλον καιρός να μάθεις πως τίποτα δεν θα αλλάξει.

…όμως εσύ αδελφέ μου ξέρεις πως από τούτα τ’ απλά λόγια τούτες τις απλές πράξεις, από τούτα τα απλά τραγούδια μεγαλώνει το μπόι της ζωής, μεγαλώνει ο κόσμος, μεγαλώνουμε…

Όσα σχεδίαζες, όσα σκεπτόσουν, όλα αυτά για τα οποία εσύ και η γενιά σου κοπιάσατε, έχουν χαθεί. Σύμφωνα με αυτούς πρέπει να τα ξεχάσεις, όλα, όνειρα, ελπίδες, μέλλον, οικογένεια

…ταξίδι πικρό σε άγνωστα μέρη, στους δρόμους του νου θα χαθώ, στροφή επί τόπου, απλώνω το χέρι, χιονίζει…

Τι θα κάνεις γι’ αυτό; Νιώθεις ανήμπορος; Αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα πια; Κάνεις λάθος. Μπαίνεις να δωρίσεις τα όνειρά σου. Για σένα δεν έχουν καμιά αξία πλέον. Μονάχα πόνο και απογοήτευση σου προκαλούν, χάρισέ τα λοιπόν.

…και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάσουμε ήσυχα ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα…

Γίνε και εσύ άλλος ένας Έλληνας που θα δώσει ότι του απέμεινε, ένα κομμάτι από την καρδιά του, στην πατρίδα του, στο Κράτος που τόσο τον στήριξε. Και πού ξέρεις αν υπάρξει μεγάλη συμμετοχή, ίσως τα χαρισμένα όνειρα σου φτιάξουν ένα δυνατό χέρι.

…Είναι πολύ μικρός αυτός ο κόσμος για να χωρέσει μεγάλους ανθρώπους. Και όμως αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…

Ένα χέρι που έστω και την τελευταία στιγμή θα αρπάξει την λεπίδα της γκιλοτίνας που αρχίζει να ακουμπά το σβέρκο μας και θα μας σώσει. Βιάσου. Σε χρειαζόμαστε.

Το μόνο που μας νοιάζει είναι να φορτώνουμε στους άλλους τους δικούς μας φόβους, ανασφάλειες, ενοχές και να λουφάξουμε και κανείς δεν ενδιαφέρεται ότι σε μια υποτίθεται πολιτισμένη χώρα άνθρωποι πεθάνουν λόγω έλλειψης βασικών αναγκών.

… Σακατεμένη μου γενιά η κοινωνία μας κρατά ενέχυρο – αμανάτι, ποτέ η επανάσταση ποτέ του κόσμου η απονιά μας σβήσαν από το χάρτη…

Είναι αβάσταχτο, εντελώς οδυνηρό να βλέπεις πως μια ολόκληρη κοινωνία, μετατρέπεται σε ζούγκλα κανίβαλων – χυδαία, μικροπρεπή ανθρωποκακία σε κάθε γωνιά της πατρίδας σου, που προσφέρει στις επόμενες γενιές μια νέα κοινωνία που ελέγχεται και αποτελείται από μικρούς … ανθρώπους. Ηττηθήκαμε με τεράστιο σκορ διαμορφωμένο μόνο με αυτογκόλ.

…Ομπρός να ξεχερσώσουμε τα μαύρα τα ρουμάνια να διαλυθούνε τα στοιχειά, να φύγουνε τα φίδια που μέσα κει φωλιάζουνε και μας ρουφάν το αίμα…

Όνειρα δανεισμένα, ελπίδες για το μέλλον, είμαστε δεν είμαστε αισιόδοξοι, το μέλλον είναι μπροστά και η ζωή προχωράει.

Κουράστηκες να ελπίζεις, θέλεις μια καλύτερη ζωή, να ζήσεις αλλιώς. Τι σε κρατάει εκεί πίσω στάσιμο και άπραγο;

Φόβος… Ίσως. Σίγουρα νοιώθεις φόβο. Φοβάσαι να σπάσεις τα δεσμά σου με το παρελθόν, με την παλιά μίζερη ζωή σου. Φοβάσαι να οραματιστείς μια καλύτερη κοινωνία. Φοβάσαι να αλλάξεις το παλιό. Φοβάσαι να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, έστω τα δανεισμένα.

…Μα έχει ο καιρός γυρίσματα, μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ, μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου εκεί γύρω στα σαράντα, στα κόμματα γαντζώθηκαν και εγώ δεν ξέρω τι να πω, και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα.

Άλλαξε τη ζωή σου με την παρουσία σου. Δώσε ζωή στα όνειρά σου. Πάρτα πίσω, έστω και γκρεμισμένα, δώσε ελπίδα σε αυτούς που πίστεψαν στο όνειρο. Γι’ αυτά που θα’ρθουν στο μέλλον. Για να τα βλέπεις όλα σε πρωτόγονη ματιά, να τα βλέπεις όλα σαν πρώτη φορά.

Κανείς δεν πιστεύει πια στα όνειρα, στα παραμύθια. Και όμως στο βάθος όλοι ένα παραμύθι ψάχνουν για να κρατηθούν από αυτό. Πόσο μάλιστα όταν μερικά παραμύθια αξίζουν τον κόπο.

…Κοίταξε χαράζει ουρανός πάλι ο ήλιος βγαίνει. Έλα πάμε μαζί η ζωή μας περιμένει. Θα βρεθεί ο άνθρωπος για μας, πάμε πριν νυχτώσει. Η ζωή μας περνά και σε λίγο θα τελειώσει…

Το σύγχρονο Κολοσσαίο βρίσκεται στα σαλόνια μας. Μπροστά από τον καναπέ μας. Καθόμαστε και παρακολουθούμε ανθρώπους που δεν άντεξαν, ανθρώπους που τους σκότωσε το σύστημα. Γιατί ήταν λιγάκι πιο αδύναμοι, πιο ευαίσθητοι ίσως. Ανθρώπους που βρέθηκαν στο λάθος σημείο, την λάθος στιγμή και κατακεραυνώνουμε τις επιλογές τους. Επιλογές που η δειλία και η μικροψυχία μας δεν θα μας επέτρεπε ποτέ να κάνουμε.

Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις, όταν χαλάσεις εντελώς και δεν έχεις μάτια να κοιτάξεις ποιος είναι ο δρόμος ο καλός…

Η ιστορία ενός πολίτη Νο3

Η εποχή μας, ή καλύτερα ο πολιτισμός, μέσα στον οποίο ζούμε, ενστάλαξε ή τουλάχιστον προσπαθεί να μας ενσταλάξει «την αλήθεια», κάποιο τρόπο συμπεριφοράς, έναν τρόπο σκέψης, τη γλώσσα, κάποια γνώση, μια συγκεκριμένη οπτική για να βλέπουμε τον κόσμο και τη ζωή. Εναπόκειται στον καθένα μας ξεχωριστά το αν και το κατά πόσο θα αποδεχτεί την εξουσιαστική διαδικασία για την δόμηση της ατομικότητάς του. Ανάλογα βέβαια και από τα ερεθίσματα που δέχεται κανείς στη πορεία της ζωής του, έχει μικρά ή μεγάλα περιθώρια για να αυτοκαθορίσει τουλάχιστον την νόησή του.

Χιονίζει μες στη νύχτα

Κι εσύ στέκεις μπροστά

Στην πύλη της Μαδρίτης Αντίκρυ σου έχεις

Μια στρατιά ολάκερη από πολιτείες

Μια στρατιά που σκοτώνει

Ό,τι πιο ωραίο έχουμε

Την ελπίδα, τα παιδιά, τη λευτεριά, την νοσταλγία

Η ζωή του ανθρώπου από τα χρόνια τα παλιά ως τα σήμερα υπήρξε μια αδιάκοπη σχοινοβασία ανάμεσα στον πόλεμο και στην ειρήνη. Αιώνιο πεπρωμένο των ανθρώπινων γενεών ήταν να κινούνται, όπως το εκκρεμές, ανάμεσα στον πόλεμο και στην ειρήνη. Και οι δύο αυτές καταστάσεις διέπονται από δικούς τους νόμους και δημιουργούν διαφορετικά αποτελέσματα. Αυτή τη διαφορά θέλει να δείξει ο πατέρας της ιστορίας, για να καταδείξει πόσο ανόητος είναι αυτός που προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Με τον πόλεμο ανατρέπεται η φυσιολογική διαδικασία της ζωής : Οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους. Αντίθετα με την ειρήνη η ζωή ακολουθεί το φυσικό της ρυθμό και τα παιδιά είναι αυτά, που όταν έλθει η ώρα θάβουν τους γονείς τους. Ολόκληρη την περικοπή αυτή διαποτίζει ένας υγιής ουμανισμός και μια βαθιά αίσθηση και γνώση του ανθρώπου και της μοίρας του.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό

με φόντο την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό

Γεμάτα τα μπαλκόνια, πολιτικά αηδόνια

Υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια

για ευτυχισμένα χρόνια

Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη

της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη

Η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη

Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο

κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων; Οι καλοί και οι κακοί; Αυτοί που αξίζουν και οι ανάξιοι; Τα θύματα και οι θύτες; Οι επιπόλαιοι και οι συνειδητοποιημένοι;

Μπορούμε να περπατάμε για ώρες ή για μέρες ολόκληρες σε μια σύγχρονη μέγα-πόλη. Περπατώντας θα βλέπουμε, θα ακούμε και θα οσμιζόμαστε την μονότονη και καθολική επιβολή. Το μπετόν και το κατράμι που έχουν απλωθεί παντού, τα πολυόροφα κτήρια, τα σιδερένια κλουβιά με τροχούς, οι μυρωδιές από ην καμένη σάρκα των ζώων από τις χιλιάδες ψησταριές, τα καυσαέρια, η ηχορύπανση των μηχανών και των σειρήνων μας καταβάλλουν.

… Κι εσείς οι άλλοι περήφανοι αφεντάδες

χαμηλώστε τη μύτη σας

και το χέρι σας να βάλετε στην τσέπη.

Κι η ενότητα θα μεγαλώσει

γιατί εμείς οι εργάτες θέλουμε όλοι την ελευθερία.

Κι η ενότητα θα μεγαλώσει

γιατί όλοι εμείς οι σοσιαλιστές θέλουμε την ελευθερία…

Το σώμα δέχεται μέσω των αισθήσεων μια νέα επιβολή, που προκαλείται από την εικόνα του συνόλου των συντελούμενων πολιτισμένων διαδικασιών. Η τυποποίηση, τα υποκατάστατα και η καταστολή των φυσικών σωματικών κινήσεων, μας ξεκαθαρίζουν ότι υπάρχει τάξη. Η εσωτερίκευση της καταστολής προτείνεται ως λύση για την επιβίωση. Θα ήταν άτοπο να σκεφτούμε ότι η εξουσία βρίσκεται μόνο στα κρατικά κτήρια, στους χώρους δουλειάς ή στις τράπεζες. Η κυριαρχία διαμορφώνει έναν τρόπο ζωής υπό αιχμαλωσία. Η αποδοχή της αιχμαλωσίας φέρνει κι άλλη αιχμαλωσία. Η διατροφή μας, τα σπίτια μας, τα ρούχα μας και όλες οι δευτερεύουσες ανάγκες μας διαμορφώθηκαν, εξυπηρετούνται και καλύπτονται μέσα από διαδικασίες επιβολής και σε περιβάλλον αιχμαλωσίας.

…Γιατί φόρεσα της λεηλασίας τη στολή;

Γιατί φόρεσα το πουκάμισο του εμπρηστή,

Όχι, δεν το έκανα από πείνα

Όχι! δεν το έκανα από μάνητα σφαγής

Μόνο και μόνο επειδή ‘μουν δούλος

Και με διέταξαν ξεκίνησα για να σκοτώσω και να κάψω

Και τώρα πρέπει να με κυνηγήσουνε

Και τώρα πρέπει να με σφάξουνε….

Η γη καλύφθηκε με μπετόν για να εξυπηρετείται ο πολιτισμένος τρόπος ζωής, τα δέντρα κόπηκαν, τα νερά και το έδαφος μολύνθηκαν για να λειτουργούν οι μηχανές, τα πετρελαιοκίνητα και τα ηλεκτρικά μαραφέτια. Ενώ το πιο τραγικό είναι ότι αυτές οι πρακτικές συνεχίζονται ακόμα! Τα ζώα φυλακίζονται, βασανίζονται, σφαγιάζονται κατά δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο για να καλύπτονται οι κακομαθημένες διατροφικές συνήθειες του μαζοποιημένου πλήθους. Το άγχος, ο πανικός και η κατάθλιψη είναι ψυχολογικές συνέπειες της ύπαρξης του πολιτισμού, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα άλλα ζώα. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα εκμεταλλευόμενο ρομπότ που πρέπει να έχει ταξική συνείδηση και τα ζώα δεν είναι αυτόματες μηχανές δίχως αισθήματα και συναισθήματα. Η άγρια φύση είναι ο νούμερο ένα εχθρός του πολιτισμού, η εξημέρωση και η εξάλειψη της αγριότητας είναι ο αυτοσκοπός της ύπαρξής του.

…Πώς να μιλήσω

Το πλήθος δάμαζε τους δημεγέρτες

Και τους πλάνους

Μες στιλέτα κάρφωναν τα δικά μου λόγια

Πώς να μιλήσω

Όταν στήνονταν μυστικές αγχόνες

Σε κάθε πόρτα ενεδρεύοντας τον ύπνο

Και τόσα πού να στοιβαχτούνε γεγονότα·

όσες μορφές να ξαναγίνουν αριθμοί

Πώς να μιλήσω

Ποιο απλά τι ήταν ο Ηλίας

Η κλαίρη ο Ραούλ

Η οδός Αιγύπτου

Θα σου μιλήσω πάλι ακόμα με σημάδια

Με σκοτεινές παραβολές Και παραμύθια…

Ο άνθρωπος μακριά από τη φύση γίνεται ολοένα και πιο μόνος, ολοένα και πιο αλαζόνας, ολοένα και πιο πλεονέκτης, ολοένα και πιο «πολιτισμένος», ολοένα και ατομιστής, ολοένα και πιο «αποπολιτικοποιημένος», ώστε να κερδίσει περισσότερα, περισσότερα, περισσότερα…

Η αποκοπή μας από την φύση, η προσήλωση στον μεσσιανισμό της «ανάπτυξης», διαστρέβλωσε την ανθρωπιά μας-κάτι που πηγάζει από την σχέση μας με την φύση- σε τέτοιο βαθμό που δρούμε έτσι ώστε να καταστρέφουμε τις τελευταίες ομορφιές του φυσικού και φαντασιακού μας κόσμου.

Είναι καιρός να ξεφύγουμε από τις συλλογικές ψευδαισθήσεις, που τόσο καλά μας βύθισε σε αυτές, το όνειρο της εποχής πριν την κρίση του 2008. Η κρίση πάντα υπήρχε και μάλιστα σε κάθε επίπεδο, πέραν της αριθμητικής οικονομίας, μα ο τρόπος ζωής μας αδυνατούσε να την βγάλει στην φόρα. Χρειάστηκε ο οικονομισμός και η αυταρχικότητα της μέσης λύσης, πέρα των άκρων δηλαδή, του ύστατου νεοφιλελευθερισμού για να μας δείξει πως ο μαρασμός μας, δεν είναι μονό ισολογιστικά λάθη, μα κάτι παραπάνω. Ο άνθρωπος πεθαίνει, μαζί του οι αξίες, η γνώση, τα αισθήματά του, το περιβάλλον, η σκέψη, όλο αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως ζωή.-

Μια φορά θυμάμαι ήταν μια χώρα

καλή της ώρα

που την κατοικούσαν κάποιοι που δε ζούσαν

καλή τους ώρα

Σιωπηλοί σαν πεθαμένοι

και σαν πρώτα ανδρειωμένοι

δεν μιλούσαν

Ες αύριον τα ψέματα

κι οι αναμνήσεις αίματα

Μια φορά θυμάμαι που ζούσα σε μια χώρα

κακή της ώρα

πάνω στα μπαλκόνια χορτασμένα όρνια

κακή τους ώρα

Μας φορτώσαν με τα χρόνια

σαν τα ζώα στα βαγόνια

και γελούσαν…

Ο τρόπος παραγωγής αποστείρωσε κάθε ιδεολογία, κάθε συναίσθημα, κάθε λόγο ύπαρξης, θέτοντας την επίτευξη του μέγιστου κέρδους σαν υπέρτατη αξία της ζωής. Η ζωή έπαψε να είναι μια περιπέτεια και έγινε μια ατέρμονη διαδικασία παραγωγής πλεονάσματος. Πλεονάσματος, που καταστρέφεται για να ικανοποιηθεί η ληστρική επιθυμία μας να αποκτήσουμε κέρδος. Κέρδος, που ποτέ δεν έρχεται σε συμφωνία με την ανθρωπιά και την συνθήκη να ζούμε σε αρμονία με τον κόσμο γύρω μας. Ο πολιτισμός της παραγωγής που δομήσαμε, όσο απεχθές και αν ακουστεί, είναι μια παραφωνία στο φυσικό μας περιβάλλον και κάπου εκεί ξεκινάει η κρίση.

… Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο

κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,

σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο

να σ’ έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο

κι ο πάνω κόσμος να `ναι οι τροχοί

που σ’ έχουν στα στενά κυνηγημένο…

Και πήρες του καιρού τ’ αλφαβητάρι

και της αγάπης λόγια φυλαχτό,

για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι

και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,

ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό

με την ελπίδα μόνο και τη χάρη…

Συνεπώς η φράση «λυπάμαι τον εαυτό μου, που επέλεξα την κατανόηση των ηθικών νόμων και την τήρησή τους στην πράξη» σηκώνει πολύ νερό. Πρώτον, γιατί η περίφημη «πράξη» μάλλον απέχει πολύ από την αληθινή πράξη, όπως είπαμε παραπάνω, και δεύτερον και πολύ σημαντικό γιατί δεν έχω επιλέξει τίποτε και συνεχίζω να ζω στον ύπνο.

Κανείς μας δεν μπορεί να «επιλέξει» να είναι καλός, τίμιος, ηθικός κοκ. Δεν γίνεται, είναι μια αυταπάτη. Αυτό που είναι μέσα στις δυνατότητές μου να επιλέξω, είναι να «ξυπνήσω». Όταν είμαι συνειδητός στον εαυτό μου, όταν είμαι, τις στιγμές εκείνες και μόνο έχω δυνατότητα επιλογής. Όλες τις άλλες στιγμές απλά αντιδρώ και λειτουργώ με τον αυτόματο πιλότο.

…Να και οι προδότες έχουν σκάψει

Μα ο δρόμος δε θα τους ξεχάσει

Τον λάκκο του αδερφού και του γειτόνου

Ξέρουν πως οι άλλοι τους γνωρίζουν

Τον ύπνο τους δεν τον ορίζουν

Δεν ήρθε ακόμα το πλήρωμα του χρόνου

Να κι οι δεσμοφύλακες

Χαφιέδες χωροφύλακες

Υπηρέτες του λαού της Γερμανίας

Καταπιέζουν, μαστιγώνουν,

Βασανίζουν, παλουκώνουν

Όλα σε τιμή ευκαιρίας…

 

επιμέλεια: Βαγγέλης Πάλλας Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής – Α.Ε.J./I.F.J.