Η χα­λέ­πιος πεύκη και ο χιο­νιάς

Η χα­λέ­πιος πεύκη και ο χιο­νιάς

«Ο τε­λευ­ταί­ος χιο­νιάς εκτός από τη δια­κο­πή του ρεύ­μα­τος και του νερού, είχε απο­τέ­λε­σμα και την πτώση του­λά­χι­στον 1.500 με 2.000 δέ­ντρων, μόνο στα όρια του Δήμου Διο­νύ­σου.

Αυτά τα σπα­σμέ­να κλα­ριά και οι κορ­μοί πα­ρέ­συ­ραν κα­λώ­δια της ΔΕΔ­ΔΗΕ μέσης και χα­μη­λής τάσης, βυ­θί­ζο­ντας την πόλη και τις γει­το­νιές της στο σκο­τά­δι για του­λά­χι­στον μια εβδο­μά­δα. Κα­τα­πλά­κω­σαν αυ­το­κί­νη­τα, προ­κά­λε­σαν σο­βα­ρό­τα­τες ζη­μιές σε σπί­τια και υπο­δο­μές, έρι­ξαν και ξε­ρί­ζω­σαν ολό­κλη­ρες μπε­το­νέ­νιες κο­λώ­νες της ΔΕΗ. Μέχρι και η νέα ηλε­κτρο­κί­νη­ση του ΟΣΕ χτυ­πή­θη­κε από σπα­σμέ­νους κορ­μούς και δια­κό­πη­κε η ηλε­κτρι­κή κί­νη­ση των συρ­μών. Η ει­κό­να ήταν τρα­γι­κή.

Τα Βό­ρεια προ­ά­στια έμει­ναν στο σκο­τά­δι και χωρίς νερό. Τα βό­ρεια προ­ά­στια των αντι­φά­σε­ων. Με­τα­ξύ των οποί­ων και ο καλ­λι­κρα­τι­κός Δήμος Διο­νύ­σου (Άγιος Στέ­φα­νος, Άνοι­ξη, Κρυο­νέ­ρι, Δρο­σιά, Στα­μά­τα και Ρο­δό­πο­λη).

Η πε­ριο­χή της οποί­ας οι πρώ­τοι κά­τοι­κοι ήταν πρό­σφυ­γες του Πό­ντου, της Μι­κράς Ασίας, οι οποί­οι δεν έγι­ναν απο­δε­κτοί από άλλες πε­ριο­χές της Αθή­νας και του Πει­ραιά και η πε­ριο­χή στην οποία απο­τέ­λε­σε πεδίο άσκη­σης πο­λε­ο­δο­μι­κών αλ­χη­μειών, κα­τό­πιν εορ­τής νο­μι­μο­ποι­ή­σε­ων, η “χαρά” των ερ­γο­λά­βων και των κτη­μα­το­με­σι­τών, του κα­τα­σκευα­στι­κού κε­φα­λαί­ου. Η αντί­λη­ψη της γης-εμπό­ρευ­μα οδή­γη­σε σε δη­μιουρ­γία οι­κι­σμών μέσα σε δάση με ευ­θύ­νη και των εκά­στο­τε κυ­βερ­νή­σε­ων και λόγω ακρι­βώς της ύπαρ­ξης φυ­σι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των που έγι­ναν οι­κό­πε­δα, μο­σχο­που­λή­θη­καν, αλ­λοί­ω­σαν τη σύν­θε­ση του πλη­θυ­σμού των πα­λιών κα­τοί­κων και απο­τέ­λε­σαν πόλο έλξης αστι­κών στρω­μά­των.

Βα­σι­κό δα­σι­κό είδος στα φυ­σι­κά χερ­σαία οι­κο­συ­στή­μα­τα της Ατ­τι­κής είναι η χα­λέ­πιος πεύκη (ως δευ­τε­ρο­γε­νής εγκα­τά­στα­ση μετά τη Αριά). Είναι ένα από τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρα είδη δέ­ντρων που συ­να­ντά­με στις πε­ριο­χές της Με­σο­γεί­ου και στις πε­ριο­χές της κε­ντρι­κής και νό­τιας Ελ­λά­δας, καθώς είναι πολύ αν­θε­κτι­κά στην ξη­ρα­σία και τα θερμά αυτά κλί­μα­τα.

Η χα­λέ­πιος πεύκη συ­γκρα­τεί τα κου­κου­νά­ρια της κλει­στά και ανοί­γουν αμέ­σως μετά από φωτιά δη­μιουρ­γώ­ντας μια “βροχή” σπό­ρων που βοη­θούν στην φυ­σι­κή ανα­γέν­νη­ση του πευ­κο­δά­σους μετά από δα­σι­κή πυρ­κα­γιά που θε­ω­ρεί­ται η φυ­σι­κή ανα­γέν­νη­ση των συ­γκε­κρι­μέ­νων δασών. Η χα­λέ­πιος πεύκη της οποί­ας το είδος έχει υπο­βαθ­μι­στεί, ως απο­τέ­λε­σμα αρ­νη­τι­κής φυ­σι­κής επι­λο­γής λόγω της αν­θρω­πο­γε­νούς δρα­στη­ριό­τη­τας στα αρ­χαία χρό­νια, φύ­ε­ται σε φτωχά από θρε­πτι­κά συ­στα­τι­κά ασβε­στο­λι­θι­κά και αβαθή εδάφη. Δέν­δρο ευά­λω­το στις και­ρι­κές συν­θή­κες ώστε οι με­γά­λες πο­σό­τη­τες χιο­νιού να οδη­γούν σε συχνά σπα­σί­μα­τα κλα­διών, μέχρι και του κορ­μού τους, ακόμη και σε ξε­ρί­ζω­μα του κορ­μού.

Όλα αυτά που είναι από παλιά γνω­στά, τα γνω­ρί­ζει και η Πο­λι­τι­κή Προ­στα­σία και έπρε­πε να οδη­γούν στο πλαί­σιο της πρό­λη­ψης σε συ­γκε­κρι­μέ­νο σχέ­διο όλους τους αρ­μό­διους κρα­τι­κούς φο­ρείς και πρώτα απ’ όλα τις αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν μι­λά­με για ένα είδος το οποίο βρί­σκε­ται κοντά και μέσα σε οι­κι­σμούς, κα­τοι­κη­μέ­νες πε­ριο­χές, το οποίο χρειά­ζε­ται φρο­ντί­δα για να μειω­θούν οι πι­θα­νό­τη­τες με­τά­δο­σης τις πυρ­κα­γιάς το κα­λο­καί­ρι, να μην δη­μιουρ­γού­νται προ­βλή­μα­τα με τα σπα­σμέ­να κλα­διά ή και πε­σμέ­να δέ­ντρα το χει­μώ­να. Υπάρ­χει επι­στη­μο­νι­κή γνώση και τε­χνο­γνω­σία για τη δια­χεί­ρι­ση και αντι­με­τώ­πι­ση τέ­τοιων κα­τα­στά­σε­ων, αφού όσο υπάρ­χει ο κα­πι­τα­λι­σμός και οι αντι­φά­σεις του, η μει­κτή ζώνη κα­τοι­κί­ας και δά­σους θα απο­τε­λεί πα­ρά­γο­ντα λει­τουρ­γί­ας της “αγο­ράς”, πηγή κέρ­δους για τους εμπό­ρους της γης και το κα­τα­σκευα­στι­κό κε­φά­λαιο.

Η “Μή­δεια” πλού­τι­σε τις εμπει­ρί­ες μας και επι­βε­βαί­ω­σε τις εκτι­μή­σεις μας. Υπήρ­ξαν ολό­κλη­ρες οι­κο­γέ­νειες που έμει­ναν αβο­ή­θη­τες για 4 συ­νε­χό­με­νες ημέ­ρες, εγκλω­βι­σμέ­νες σε πε­ριο­χές που οι δρό­μοι ήταν αδιά­βα­τοι ακόμα και για τα ει­δι­κά οχή­μα­τα της ΕΜΑΚ και της πυ­ρο­σβε­στι­κής. Οι­κο­γέ­νειες που έμει­ναν από νερό και ρεύμα για 6 ημέ­ρες, ανα­γκά­στη­καν να λιώ­νουν χιόνι για να έχουν νερό για τις βα­σι­κές ανά­γκες. Αξιο­ποί­η­σαν το χιόνι για να συ­ντη­ρή­σουν τρό­φι­μα και φάρ­μα­κα, οι μαρ­τυ­ρί­ες είναι συ­γκλο­νι­στι­κές.

Κυ­βέρ­νη­ση, Πε­ρι­φέ­ρεια και δήμος ήταν για άλλη μια φορά απλοί θε­α­τές του φαι­νο­μέ­νου, εφάρ­μο­σαν την τα­κτι­κή “η πυρ­κα­γιά να φτά­σει στην θά­λασ­σα”, πε­ρι­μέ­νο­ντας τη λήξη της κα­κο­και­ρί­ας την Τε­τάρ­τη για να ανα­λά­βουν δράση. Είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά θαύμα που δεν θρη­νή­σα­με θύ­μα­τα, έπαι­ξε ρόλο και η αλ­λη­λεγ­γύη που ανα­πτύ­χθη­κε στις γει­το­νιές με ένα πιάτο ζεστό φαΐ, με τη φι­λο­ξε­νία σε σπί­τια με τζάκι και από­θε­μα ξύλων, με τα πε­νι­χρά μέσα που είχε ο κό­σμος για τις δου­λειές του κήπου να κόβει τα σπα­σμέ­να κλα­ριά και να απε­γκλω­βί­ζει οι­κο­γέ­νειες από τα σπί­τια του. Γιατί στο Διό­νυ­σο υπάρ­χουν και λαϊ­κές οι­κο­γέ­νειες…

Επι­βε­βαιώ­θη­καν οι θέ­σεις μας, αφού η τα­κτι­κή είναι γνω­στή από άλλες κυ­βερ­νή­σεις, από άλλες κα­τα­στρο­φές. Κή­ρυ­ξη έκτα­κτης ανά­γκης, όλοι οι ερ­γο­λά­βοι μέσα και να βγά­ζουν κέρδη από τα προ­βλή­μα­τα που άφησε ο χιο­νιάς. Έφτα­σαν σε ση­μείο, ερ­γο­λά­βοι που έκο­βαν τα σπα­σμέ­να δέ­ντρα να απα­γο­ρεύ­ουν στον κόσμο να παίρ­νει τα ξύλα για να τα κάψει στο τζάκι, ενώ οι ίδιοι τα φόρ­τω­ναν σε φορ­τη­γά για να μας τα που­λή­σουν ξανά με το κυ­βι­κό ως καύ­σι­μη ύλη.

Από τους προ­α­να­φε­ρό­με­νους ερ­γο­λά­βους, μέχρι και τα οχή­μα­τα της “Νέας Οδού”, της εται­ρεί­ας που έχει ανα­λά­βει την λει­τουρ­γία της Εθνι­κής Οδού, η εται­ρεία που θέλει να βάλει τα διό­δια στον κόμβο της Εθνι­κής Οδού και να χα­ρα­τσώ­νει τους κα­τοί­κους και τους ερ­γα­ζό­με­νους της πε­ριο­χής. Όλοι αυτοί δου­λεύ­ουν με γνώ­μο­να το μέ­γι­στο δυ­να­τό κέρ­δος και όχι την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των λαϊ­κών ανα­γκών, έτσι εξη­γεί­ται και το ότι 7 ημέ­ρες μετά μέχρι και τώρα που γρά­φε­ται το άρθρο αυτό δεν έχει δοθεί ορι­στι­κή λύση στην ύδρευ­ση και την ηλε­κτρο­δό­τη­ση των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών της πε­ριο­χής.

“Εμπλου­τί­στη­κε η πείρα” μας, όπως και από τις δα­σι­κές πυρ­κα­γιές που έχουν χτυ­πή­σει πολ­λές φορές την πε­ριο­χή με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρη αυτή του 2008, όπου η πυρ­κα­γιά πέ­ρα­σε μέσα στον οι­κι­σμό καί­γο­ντας σπί­τια και αυ­το­κί­νη­τα.

Αυτά είναι τα απο­τε­λέ­σμα­τα της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης της γης, που οδη­γεί σε άναρ­χη συ­νύ­παρ­ξη πευ­κο­δά­σους και οι­κι­σμών, και ανα­δει­κνύ­ει ότι ένα κρά­τος είναι εντε­ταλ­μέ­νο να εξυ­πη­ρε­τεί και να θω­ρα­κί­ζει την εξου­σία και τα κέρδη των μο­νο­πω­λια­κών ομί­λων, που αφή­νει στο έλεος της παν­δη­μί­ας, της πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής κα­τα­στρο­φής τα λαϊκά στρώ­μα­τα, την ίδια στιγ­μή που σκορ­πά­ει εκα­τομ­μύ­ρια για την ενί­σχυ­ση των κα­τα­σταλ­τι­κών δυ­νά­με­ων ενά­ντια στον “εχθρό λαό”. Που δεν εν­δια­φέ­ρε­ται όχι μόνο για υπο­δο­μές και την εξα­σφά­λι­ση των δι­κτύ­ων ύδρευ­σης, ηλε­κτρι­κού κλπ., αλλά ούτε τα στοι­χειώ­δη, όπως είναι το συ­στη­μα­τι­κό, ορ­γα­νω­μέ­νο και επι­στη­μο­νι­κό κλά­δε­μα των πεύ­κων, οι κα­θα­ρι­σμοί από ξερά κλα­διά, η απο­μά­κρυν­ση των επι­κίν­δυ­νων για πτώση δέν­δρων.

Η ευ­θύ­νη όλων των κρα­τι­κών υπη­ρε­σιών (δήμου, Πε­ρι­φέ­ρειας, Δα­σι­κής Υπη­ρε­σί­ας) και πρώτα απ’ όλα της κυ­βέρ­νη­σης είναι τε­ρά­στια.

Στο Δήμο Διο­νύ­σου αυτή η δια­δι­κα­σία δεν υπήρ­ξε ποτέ. Τα αι­τή­μα­τα για απο­μά­κρυν­ση δέ­ντρων ξερών και επι­κίν­δυ­νων προ­ω­θού­νται απο­σπα­σμα­τι­κά σε ερ­γο­λά­βους, καθώς η αντα­πο­δο­τι­κή λει­τουρ­γία των δήμων έχει οδη­γή­σει στην διά­λυ­ση των υπο­δο­μών σε έμ­ψυ­χο δυ­να­μι­κό, σε ερ­γα­λεία και μη­χα­νή­μα­τα. Οι ερ­γο­λά­βοι πα­ρέ­χουν με βάση το κέρ­δος τους, όπως πάντα, κακής ποιό­τη­τας ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νες υπη­ρε­σί­ες, με απο­τέ­λε­σμα όλες αυτές οι απα­ραί­τη­τες φρο­ντί­δες να με­τα­τρέ­πε­ται πάλι σε “ατο­μι­κή υπό­θε­ση”. Έτσι όσοι έχουν την οι­κο­νο­μι­κή δυ­να­τό­τη­τα να πλη­ρώ­νουν υπέ­ρο­γκα ποσά για γε­ρα­νο­φό­ρα και κλα­δευ­τι­κά προ­στα­τεύ­ο­νται. Η πλειο­ψη­φία όμως τα αφή­νει όλα στην μοίρα τους, με απο­τέ­λε­σμα να βλέ­που­με αυτές τις ει­κό­νες που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω.

Εδώ και τώρα απαι­τεί­ται:

– Να απο­κα­τα­στα­θούν άμεσα οι ζη­μιές σε πε­ριου­σί­ες και αυ­το­κί­νη­τα.

– Να είναι απο­κλει­στι­κή μέ­ρι­μνα και ευ­θύ­νη του κρά­τους η ορ­γά­νω­ση της πο­λι­τι­κής προ­στα­σί­ας με κα­θο­ρι­σμέ­νους ρό­λους για όλες τις εμπλε­κό­με­νες υπη­ρε­σί­ες και κρα­τι­κά όρ­γα­να.

– Να χρη­μα­το­δο­τη­θούν από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και να ενι­σχυ­θούν μα­ζι­κά με μό­νι­μο προ­σω­πι­κό και με όλο τον απαι­τού­με­νο εξο­πλι­σμό όλες οι κρα­τι­κές δομές Πο­λι­τι­κής Προ­στα­σί­ας».

* Ο Τ. Πα­ντε­λό­γλου είναι γε­ω­πό­νος – γε­ω­τε­χνι­κός, δη­μο­τι­κός σύμ­βου­λος Διο­νύ­σου με την «Λαϊκή Συ­σπεί­ρω­ση» και μέλος του ΔΣ του ΓΕ­Ω­ΤΕΕ

Πηγή: 902.​gr