Φόβος και απομόνωση… Ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος…

γράφει στο peripteron.eu ο Βαγγέλης Πάλλας Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής IFJ/SPJ

Η ιστορία του ανθρώπου, κατέληξε να είναι αποτέλεσμα ενός συλλογικού φοβικού παρόντος. Είναι φανερό ότι η πανδημία ταυτίζεται με την αντιμετώπιση των πολιτικών του καπιταλιστικού συστήματος. Ο φόβος ήρθε με τον κορωνοϊό για να μείνει. Θα μείνει ως αποτέλεσμα ενός καινούργιου τρόπου ζωής, θεμελιωμένου στο φόβο και στην ατομική απομόνωση. Οι επιπτώσεις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές θα είναι μακροχρόνιες και θα σηματοδοτούν ταυτόχρονα ένα δίκτυο φόβου και ανασφάλειας. Τεράστιες έγχρωμες οθόνες νέας τεχνολογίας, έχουν κυκλώσει τις πόλεις και μεταδίδουν τρομακτικές και φοβικές ειδήσεις. Τρομοκρατία, φόβος. Η κρίση της πανδημίας ανέδειξε το πρόβλημα του καιρού μας, όλες οι κρίσεις, ανεξάρτητα αν είναι περιστατικές ή όχι, λειτουργούν με το ίδιο ύφος και εργαλεία. Ο φόβος μέσω των ειδήσεων (ΜΜΕ), δημιουργεί το συναίσθημα του φόβου, για το προσωπικό μας μέλλον.

Ο φόβος και η απομόνωση είναι δύο παράγοντες που εάν εκραγούν θα είναι επικίνδυνοι για τον κοινωνικό ιστό. Το βασικό στοιχείο της αναπαράστασης, μέσω των ΜΜΕ και οι προειδοποιήσεις για τους μελλοντικούς κινδύνους.

Πιστεύω ότι μια νομιμοποίηση, της μετάθεσης του προβλήματος στις πλάτες και ευθύνες των πολιτών.

Ξαφνικά κανένας δεν συζητά γι’ αυτά που έχουμε χάσει εδώ και 10 χρόνια. Μιλάμε μόνο γι’ αυτά που θα χάσουμε. Λένε πολλοί πως η πανδημία είναι με ένα παράξενο δημοκρατική, ότι δεν κάνει διακρίσεις, ανάλογα με τη φυλή, την κοινωνική θέση, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, τι θα συμβεί αν η πανδημία του ιού ενταθεί σε χώρες της Αφρικής ή στην Ινδία; Ανάμεσα σε πληθυσμούς όπου η φτώχεια είναι σε υψηλό επίπεδο; Το αποτέλεσμα δεν θα είναι πολύ δημοκρατικό. Η αλήθεια είναι πως το σημερινό κοινωνικό πανόραμα είναι συντριπτικό. Το σκηνικό που θα προκύψει θα είναι σκηνικό αποκάλυψης, φόβου και ανασφάλειας.

Υποτίθεται πως θάπρεπε να ζούμε σε μια φάση όπου ο φόβος και η απομόνωση μέσω των ΜΜΕ θα μας έδινε την δυνατότητα να αμυνθούμε. Λάθος. Σήμερα σε αυτόν τον κόσμο συνεχίζουμε να ζούμε με τους μελλοντικούς φόβους ενός κοινού εχθρού, που έχει αναστείλει τη λειτουργία της κοινωνικής μηχανής, ενώ υποχρεώνονται οι πολίτες να παραδώσουν τις ατομικές τους ελευθερίες για το καλό της ανθρωπότητας.

Πόσο καιρό θα πρέπει να ζούμε με τον φόβο στην απομόνωση; Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο φθινόπωρο. Άλλος ιατρός, πιθανόν να χρειασθεί ένας χρόνος, θα υπάρξουν διακυμάνσεις. Οι δηλώσεις αυτές, μαζί με τα κατασταλτικά μέτρα που παίρνουν όλες οι χώρες, έχουν δημιουργήσει ένα νεφελώδες περιβάλλον.

Ενώ η πανδημία εξελίσσεται σε ολόκληρο τον κόσμο, στο μέλλον οι ιστορικοί θα αναφέρονται ως αλλαγή εποχής.

Υπάρχει μια έντονη αίσθηση πως όταν τελικά φτάσει η άνοιξη θα ξυπνήσουμε σε ένα διαφορετικό τοπίο. Ολοι εμείς που είμαστε τώρα κυριευμένοι από φόβο και τις αγωνίες μας, υπάρχει η αίσθηση της ελπίδας και ονειρευόμαστε. Μετά από μήνες χάους, απομόνωσης και φόβου. Η επιστροφή μας στην κανονικότητα θα είναι στο ίδιο καταπιεστικό καπιταλιστικό σύστημα.

Κάτω από τις μάσκες που μας προστατεύουν, βρίσκεται η αναδιοργάνωση της υπάρχουσας κοινωνίας. Και όταν τελειώσει η απομόνωση, θα ξυπνήσουμε σε έναν κόσμο όπου θα κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια…

Print Friendly, PDF & Email