Ένα διαδίκτυο με σύνορα: Μία προοπτική από το Πακιστάν
Έχουμε δει ξένες εκστρατείες παραπληροφόρησης στο Twitter και βαριά κυβερνητική πίεση σε πλατφόρμες, με σκοπό να προσαρμόσουν τις πολιτικές ελέγχου, ώστε να ταιριάζουν στη δική τους ατζέντα. Αυτό υποστηρίχθηκε από νέους κατασταλτικούς κανόνες, οι οποίοι στοχεύουν στην ελευθερία του λόγου, και από απαγόρευση σε πλατφόρμες, αποκαθιστώντας την πρόσβαση σε αυτές, μόνο αν συμμορφωθούν. Υπάρχουν ακόμη και παραδείγματα, όπου πολιτικοί, ακτιβιστές και δημοσιογράφοι βρέθηκαν να υπόκεινται σε οργανωμένες εκστρατείες, που στόχευσαν τις δραστηριότητές τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για υποτιθέμενες παραβιάσεις των κανόνων των πλατφορμών, οι οποίες μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα την αναστολή ή τον τερματισμό των λογαριασμών τους. Όλα αυτά προστίθενται στην παρενόχληση και την πίεση, που αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα χρόνια δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, ακαδημαϊκοί, διοργανωτές και συμμετέχοντες σε πορείες γυναικών και θρησκευτικές μειονότητες στο Πακιστάν. Αυτή η παρενόχληση διεξάγεται τώρα στο διαδίκτυο από ετικέτες, αλλά εξακολουθεί να υποστηρίζεται από πολύ πραγματικούς κινδύνους βίας. Στην διελκυστίνδα μεταξύ κυβερνήσεων και πλατφορμών, τα συμφέροντα των χρηστών συχνά παραγκωνίζονται.
Κάθε φορά που οι εταιρείες βρίσκονται σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο με τις κυβερνήσεις για να διατηρήσουν τις υπηρεσίες τους λειτουργικές, αποκρύπτοντας παράλληλα τις ενέργειές τους προς το συμφέρον των χρηστών, πλήττουν τις τοπικές προσπάθειες υπεράσπισης, που στοχεύουν στη δημιουργία ενός διαλόγου βάσει δικαιωμάτων, που προσπαθεί να πετύχει τη λογοδοσία στην εχεμύθεια και τις εξουσίες εταιρειών και κυβερνήσεων. Η δημοτικότητα μίας πλατφόρμας σε οποιαδήποτε περιοχή εξαρτάται από τον αριθμό των χρηστών. Για να επιικληθεί μία δικαιοδοσία ως αγορά για επενδύσεις, έχουν επίσης σημασία κι οι αριθμοί. Οι χρήστες των πλατφορμών εκτελούν αυτή τη λειτουργία, από την οποία επωφελούνται οι πλατφόρμες και οι κυβερνήσεις. Όμως όσον αφορά το τι μπορεί ή τι δεν μπορεί να είναι διαθέσιμο για προβολή σε μία πλατφόρμα, ποιο περιεχόμενο αφαιρείται, για ποιους λόγους, μέσω ποιας διαδικασίας και προσφυγής διαθέσιμων στους χρήστες, πρόκειται για αποφάσεις, που λαμβάνονται είτε μονομερώς από μία εταιρεία ή μία κυβέρνηση είτε συνεργατικά μεταξύ κυβερνήσεων και πλατφορμών. Οι χρήστες, όσον αφορά τη λήψη αποφάσεων, δεν θεωρούνται πρωταρχικοί ενδιαφερόμενοι από εταιρείες ή κυβερνήσεις.
Για χρόνια, η κοινωνία των πολιτών στο Πακιστάν μαχόταν εναντίον των κατασταλτικών νόμων και των κυβερνητικών δράσεων για τον περιορισμό του λόγου. Τώρα, όμως, ο τρόπος, με τον οποίο οι εταιρείες διαμορφώνουν και επιβάλλουν τα κοινοτικά τους πρότυπα είναι τόσο ανησυχητικός όσο οι νόμοι και οι μηχανισμοί, που θεσπίζουν οι κυβερνήσεις για τον περιορισμό του λόγου. Είναι σαφές ότι, αν πρόκειται για παράπονα χρηστών βάσει των κοινοτικών προτύπων ή των κανόνων της πλατφόρμας ή της διαδικασίας αποδοχής “νομικών αιτημάτων” από τις κυβερνήσεις για κατάργηση περιεχομένου ή αναστολή λογαριασμών, όλα έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην έκφραση. Απαιτεί πολλή περισσότερη προσοχή ό,τι συνεπάγονται οι μηχανισμοί ελέγχου συμπεριλαμβανομένου του τρόπου λήψης αποφάσεων και του ζητήματος σχετικά με το ποιος αποφασίζει και κατά πόσο θα πρέπει να λαμβάνουν, για αρχή, αυτές τις αποφάσεις. Όμως, παραμένει ένα τεράστιο έλλειμμα διαφάνειας παρά την τεράστια σημασία των αποφάσεων των πλατφορμών.
Το 2015, στη σύνοδο κορυφής RightsCon, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ζήτησαν διευρυμένες εκθέσεις διαφάνειας από πλατφόρμες. Η δήλωση ανέφερε:
…Without greater qualification of the data published and clarity on the process companies follow to determine whether a request is legal or is made by a legitimate legal entity, and how the determination to ultimately restrict content or hand over user data is made, the report’s usefulness to users, researchers, journalists, and advocates is limited.
…Χωρίς μεγαλύτερο προσδιορισμό των δεδομένων, που δημοσιεύονται, και χωρίς σαφήνεια σχετικά με τη διαδικασία, που ακολουθούν οι εταιρείες, για να προσδιορίσουν εάν ένα αίτημα είναι νόμιμο ή υποβάλλεται από νόμιμο νομικό πρόσωπο, και πώς παίρνεται η απόφαση για τον περιορισμό του περιεχομένου, η χρησιμότητα της έκθεσης για χρήστες, ερευνητές, δημοσιογράφους και υποστηρικτές είναι περιορισμένη.
Για να είναι χρήσιμη και σημαντική η διαφάνεια, οι αναφορές πρέπει να περιέχουν κάτι περισσότερο από αριθμούς και κατηγορίες. Το 2020, δεν έχουμε πλησιάσει σε κάτι τέτοιο.
Καθώς οι εταιρείες εισέρχονται σε αγορές σε όλο τον κόσμο και, ως εκ τούτου, σε διαφορετικές νομικές δικαιοδοσίες, η εφαρμογή των τοπικών νόμων και η συμμόρφωση σε αυτούς θέτει ποικίλους περιορισμούς στην έκφραση. Όσα θεωρήθηκαν παλαιότερες ανησυχίες ή απειλές για ένα διαδίκτυο χωρίς σύνορα, σήμερα είναι πραγματικότητα. Αυτή είναι η εποχή του διαδικτύου με σύνορα.
Τα κυβερνητικά αιτήματα τυπικά κατηγοριοποιούνται χωριστά σε εκθέσεις διαφάνειας. Ωστόσο, εάν η φύση του περιεχομένου ή των λογαριασμών, που αναγνωρίζονται στα αιτήματα, τυχαίνει να παραβιάζει τους κανόνες μιας εταιρείας, συνήθως απορροφώνται σε τμήματα των αναφορών, οι οποίες καλύπτουν τις ενέργειες μιας εταιρείας για την επιβολή των κανόνων της. Αυτό που δεν λαμβάνουν υπόψη είναι οι πόροι, που διαθέτουν οι ρυθμιστικές αρχές του κράτους σε σύγκριση με ιδιώτες για την παρακολούθηση και την αναφορά περιεχομένου. Εκτός κι αν όλα τα κυβερνητικά αιτήματα κατηγοριοποιηθούν χωριστά υπό τους όρους εποπτείας των υπηρεσιών, δεν θα υπάρξει μέθοδος προσδιορισμού του όγκου των αιτήσεων από κυβερνήσεις και ρυθμιστικές Αρχές, κάτι που αποτελεί ένδειξη των προτεραιοτήτων τους και έναν τρόπο, με τον οποίο θα πρέπει να λογοδοτούν για την άσκηση των εξουσιών τους.
Πού βρίσκεται ο τελικός χρήστης στο φινάλε της προσπάθειας των εταιρειών να διατηρήσουν τις πλατφόρμες τους σε λειτουργία και τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να ασκήσουν μέγιστο έλεγχο επί αυτών; Στο Πακιστάν, φαίνεται ότι οι πρόσφατα αναθεωρημένοι και εγκεκριμένοι, αλλά όχι βελτιωμένοι Κανόνες Κατάργησης και Αποκλεισμού Παράνομου Περιεχομένου (Διαδικασία, Επίβλεψη και Διασφαλίσεις) του 2020 θα επιδεινώσουν αυτό το δίλημμα. Σε αντίθεση με τοπικές ομάδες ψηφιακών δικαιωμάτων και ξένες πλατφόρμες μέσω του Διαδικτυακού Συνασπισμού της Ασίας (AIC), η προηγούμενη έκδοση των κανόνων απαιτούσε από τις πλατφόρμες την κατάργηση και τον περιορισμό του περιεχομένου μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η μη συμμόρφωση θα είχε ως αποτέλεσμα πρόστιμα και απαγόρευση υπηρεσιών. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, η ρυθμιστική αρχή εξέδωσε ειδοποιήσεις σύμφωνα με την Ενότητα 37 περί Πρόληψης Ηλεκτρονικών Εγκλημάτων 2016 και απέκλεισε πολλές εφαρμογές όπως Bigo, TikTok, Skout, SayHi, Tagged, Grindr και Tinder αποκαθιστώντας την πρόσβαση, μόνο όταν οι εταιρείες συμφωνούσαν να προσαρμόσουν στο περιεχόμενό τους πολιτικές εποπτείας σε μια τοπικά καλαίσθητη έκδοση, εγκεκριμένη από την Αρχή Τηλεπικοινωνιών του Πακιστάν. Ειδησεογραφικά ρεπορτάζ ανέφεραν ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά στους Κανόνες. Μια δημόσια εκδοχή τους διατέθηκε μόλις στις 18 Νοεμβρίου 2020.
Εγκλωβισμένοι μεταξύ της υπερβολικής προσέγγισης της κυβέρνησης και της εταιρικής συμμόρφωσης, οι χρήστες διατρέχουν διπλό κίνδυνο. Η εμπειρία της πλοήγησης σε πλατφόρμες γίνεται όλο και πιο φορτική για αυτούς. Είτε απομακρύνονται πλήρως από τις πλατφόρμες είτε αναγκάζονται να παραμείνουν σιωπηλοί θεατές παρά ενεργοί συμμετέχοντες. Εκτός από όσους ασχολούνται με τη χειραγώγηση, την παραπληροφόρηση και την κατάχρηση, οι πλατφόρμες χάνουν γρήγορα την ελκυστικότητά τους ιδιαίτερα προς τους δημοσιογράφους και τους υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρέπει να το διορθώσουν αυτό αναπτύσσοντας πόρους για να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν ζητήματα, που αντιμετωπίζουν οι χρήστες, από το να διευκολύνουν τις κυβερνήσεις περισσότερο από ό,τι ήδη κάνουν.
Αυτό το άρθρο αναπτύχθηκε ως μέρος μιας σειράς εγγράφων από την πρωτοβουλία Wikimedia / Yale Law School για τους μεσάζοντες και τις πληροφορίες για να συλλέξει προοπτικές σχετικά με τις παγκόσμιες επιπτώσεις των αποφάσεων εποπτείας περιεχομένου των διαδικτυακών πλατφορμών.
πηγή: el.globalvoices.org