Διακήρυξη με αφορμή την Ημέρα της Ευρώπης
• Διακήρυξη για τo Μέλλον της Ευρώπης, από το Spinelli Group του Ευρωκοινοβουλίου – Συνυπογράφουν κορυφαίες προσωπικότητες, ανάμεσά τους 10 πρώην Πρωθυπουργοί και Επίτροποι και 4 πρώην Πρόεδροι του Ευρωκοινοβουλίου
• Μεταξύ των συνυπογραφόντων οι: Αλέξης Τσίπρας, Τζιουζέπε Κόντε, Λούις Θαπατέρο, Φελίπε Γκονζάλεζ, Μάρτιν Σουλτς, Δημήτρης Παπαδημούλης, Ιράτσε Γκαρθία Πέρεθ, Γκι Φέρχοφσταντ, Ντάνιελ Κον Μπέντιτ κ.ά.
• «Το ομοσπονδιακό σχέδιο και το Ταμείο Ανάκαμψης αποτελεί ένα σημαντικό άλμα και ως εκ τούτου πρέπει να γίνει μόνιμο»
• «Θέλουμε μια ισχυρή πολιτική Ένωση που να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις μεγάλες διεθνείς προκλήσεις της εποχής: Από την κλιματική αλλαγή, τις κοινωνικές ανισότητες, την υγεία και τη μετανάστευση, έως τις εξωτερικές υποθέσεις και την άμυνα»
Διακήρυξη με αφορμή την Ημέρα της Ευρώπης της 9ης Μαΐου και στο πλαίσιο της έναρξης των εργασιών της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης, εξέδωσε το Spinelli Group του Ευρωκοινοβουλίου.
Η διακήρυξη συντάχθηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα από την Εκτελεστική Επιτροπή του Spinelli group, στην οποία μετέχει ο Αντιπρόεδρος Ευρωκοινοβουλίου και επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Δημήτρης Παπαδημούλης, μαζί με ευρωβουλευτές από πέντε πολιτικές ομάδες του ΕΚ.
Η διακήρυξη έχει τίτλο «Η ομοσπονδιακή μας Ευρώπη: Κυρίαρχη και δημοκρατική» και την συνυπογράφουν 140 -έως αυτή τη στιγμή- πολιτικές προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεταξύ αυτών, πρώην Πρωθυπουργοί όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο Τζιουζέπε Κόντε, ο Χοσέ Θαπατέρο, ο Φελίπε Γκονζάλεθ και ο Γκι Φέρχοφσταντ, ο πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος Χοακίν Αλμούνια, πρώην Πρόεδροι του Ευρωκοινοβουλίου όπως ο Μάρτιν Σουλτς και ο Χανς Γκερτ Πέτερινγκ, Πρόεδροι Ευρωομάδων όπως η Ιράτσε Γκαρθία Πέρεθ, Ευρωβουλευτές και βουλευτές των Εθνικών Κοινοβουλίων, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και πολλοί ακόμη εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών, του επιχειρηματικού κόσμου και της τοπικής αυτοδιοίκησης, από όλη την ΕΕ.
Το κείμενο επισημαίνει ότι η πρόκληση που ανέδειξε η πανδημία του κορονοϊού για μια «Ευρώπη της Υγείας», ωθεί προς τη δημιουργία «μιας ισχυρής, νόμιμης και κατάλληλα χρηματοδοτούμενης πολιτικής Ένωσης, που θα μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις μεγάλες διεθνείς προκλήσεις της εποχής μας, από την κλιματική αλλαγή, τις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες, την υγεία και τη μετανάστευση, έως τις εξωτερικές υποθέσεις και την άμυνα».
Όπως υπογραμμίζεται «το σχέδιο ανάκαμψης που θα χρηματοδοτηθεί από κοινό δανεισμό και θα εξοφληθεί με έσοδα από νέους φόρους της ΕΕ που επιβάλλονται στους ψηφιακούς και χρηματοοικονομικούς γίγαντες και στις ρυπογόνες βιομηχανίες (…) «αποτελεί ένα σημαντικό άλμα προς τη δημιουργία μιας οικονομικής και φορολογικής Ένωσης ικανής να διεκδικήσει την ευρωπαϊκή κυριαρχία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, και ως εκ τούτου, πρέπει να γίνει μόνιμο».
«Ως Ευρωπαίοι πολίτες, περιμένουμε με ανυπομονησία την έναρξη της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης» καταλήγει η διακήρυξη. «Για μια Ένωση που θα είναι μια κοινότητα πεπρωμένου και αξιών και ταυτόχρονα ένα πρότυπο για το πώς οι χώρες μπορούν να ζήσουν ειρηνικά μαζί, να οικοδομήσουν διασυνοριακή και κοινωνική αλληλεγγύη και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου και των θεμελιωδών ελευθεριών», σε μια «Ομοσπονδιακή, Δημοκρατική και Κυρίαρχη Ευρώπη».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της διακήρυξης (μεταφρασμένο στα ελληνικά):
Η Ομοσπονδιακή μας Ευρώπη: κυρίαρχη και δημοκρατική
Σε καθοριστικές στιγμές της ιστορίας, οι κοινότητες, για να αποφύγουν την ολίσθηση σε μια μη αναστρέψιμη παρακμή, πρέπει να είναι σε θέση να προσαρμόσουν τους θεσμούς τους, οπλίζοντάς τους έτσι ώστε να είναι ικανοί να ασκήσουν διακυβέρνηση με τις νέες συνθήκες. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τη δημιουργία της νομισματικής ένωσης, έκανε ένα πρώτο, κρίσιμο βήμα προς την προσαρμογή των θεσμών της, αλλά δεν μπόρεσε να συμφωνήσει για μια πραγματική δημοσιονομική και κοινωνική πολιτική για το ευρώ. Αργότερα, με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, ενίσχυσε τον νομοθετικό ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά απέτυχε και πάλι να δημιουργήσει μια ισχυρή οικονομική και πολιτική ένωση για την ολοκλήρωση του ευρώ.
Ως αποτέλεσμα, η ΕΕ δεν στάθηκε ικανή να αντιδράσει αποτελεσματικά στις πρώτες μεγάλες προκλήσεις και κρίσεις του 21ου αιώνα: η οικονομική κρίση του 2008, οι μεταναστευτικές ροές του 2015-2016, η άνοδος του εθνολαϊκισμού και το δημοψήφισμα του Brexit του 2016. Αυτή η αποτυχία της, είχε επίσης ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του ρόλου των εθνικών κυβερνήσεων -όπως αποδεικνύεται, για παράδειγμα, από τους συσχετισμούς εξουσίας στο εσωτερικό του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του οποίου η δράση εμποδίζεται από την αντίθεση των εθνικών βέτο- και τη χρόνια αδυναμία της ΕΕ να αναπτύξει μια κοινή εξωτερική πολιτική, ικανή να προωθήσει τα κοινά στρατηγικά συμφέροντα της Ευρώπης.
Αυτή τη φορά ωστόσο, οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Απέναντι σε μια άνευ προηγουμένου κρίση στον τομέα της δημόσιας υγείας και την αντίστοιχη κατάρρευση των οικονομιών της, η Ευρώπη αντέδρασε με ενότητα και αποφασιστικότητα, δείχνοντας ακόμη και το δρόμο για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Έθεσε τα θεμέλια, ξεκινώντας με μια άνευ προηγουμένου κοινή στρατηγική εμβολιασμού, για μια «Ευρώπη της Υγείας», και παρουσίασε ένα σχέδιο ανάκαμψης που θα χρηματοδοτηθεί από κοινό δανεισμό και θα εξοφληθεί με έσοδα από νέους φόρους της ΕΕ που επιβάλλονται στους ψηφιακούς και χρηματοοικονομικούς γίγαντες και στις ρυπογόνες βιομηχανίες.
Αυτό το ομοσπονδιακό σχέδιο αποτελεί ένα σημαντικό άλμα προς τη δημιουργία μιας οικονομικής και φορολογικής Ένωσης ικανής να διεκδικήσει την ευρωπαϊκή κυριαρχία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, και ως εκ τούτου, πρέπει να γίνει μόνιμο.
Ως Ευρωπαίοι πολίτες, περιμένουμε με ανυπομονησία την έναρξη της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης, μια εκδήλωση που έχει σχεδιαστεί για να συγκεντρώσει πολίτες, κορυφαίους εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών, ΜΚΟ, συνδικάτα και εκπροσώπους των εθνικών και ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, να συζητήσουν και να αποφασίσουν πώς θα προσαρμόσουμε τα θεσμικά μας όργανα με τρόπο που θα ολοκληρώσει την οικοδόμηση της ομοσπονδιακής μας Ευρώπης.
Οι προσπάθειές τους πρέπει να στηρίζονται από τη σαφή συνειδητοποίηση ότι οι θεμελιώδεις αποφάσεις για τον κοινό δανεισμό και τη φορολογία δεν μπορούν να παραμείνουν επ ‘αόριστον στα χέρια των εθνικών κυβερνήσεων και μόνο, αλλά πρέπει να λαμβάνονται με αποτελεσματικό, διαφανή και δημοκρατικό τρόπο.
Σήμερα, επομένως, χρειαζόμαστε και θέλουμε μια ισχυρή, νόμιμη και κατάλληλα χρηματοδοτούμενη πολιτική Ένωση που να μπορεί να αντιμετωπίσει τις μεγάλες διεθνείς προκλήσεις της εποχής μας, ενεργώντας αποφασιστικά σε ένα ευρύ φάσμα τομέων πολιτικής, από την κλιματική αλλαγή, τις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες, την υγεία και τη μετανάστευση, έως τις εξωτερικές υποθέσεις και την άμυνα.
Επιπλέον, ζητούμε ισχυρότερη πανευρωπαϊκή δημοκρατία – πραγματικά ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα και κατάλληλες εκστρατείες για τις ευρωπαϊκές εκλογές, με βάση τη δημιουργία πανευρωπαϊκής εκλογικής περιφέρειας και διεθνικών εκλογικών καταλόγων, με επικεφαλής τους υποψηφίους για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Αγωνιζόμαστε για μια Ένωση που θα είναι μια κοινότητα πεπρωμένου και αξιών και ταυτόχρονα, ένα πρότυπο για τον νέο κόσμο που διαμορφώνεται τώρα – ένα παράδειγμα για το πώς οι χώρες μπορούν να ζήσουν ειρηνικά μαζί, να οικοδομήσουν διασυνοριακή και κοινωνική αλληλεγγύη και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου και των θεμελιωδών ελευθεριών. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι το μέλλον μας βρίσκεται σε μια Δημοκρατική και Κυρίαρχη Ευρώπη. Και η ώρα για την οικοδόμησή της είναι τώρα. Τώρα ή ποτέ. Ας μην χάσουμε αυτήν την ευκαιρία.
