Δ. Κουτσούμπας: Η Επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι η «ανάγκη» πάντα «γίνεται Ιστορία»

Στο «CNN Greece» δη­μο­σιεύ­ε­ται άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δη­μή­τρη Κου­τσού­μπα για τα 200 χρό­νια από την Επα­νά­στα­ση του 1821, το οποίο και πα­ρα­θέ­του­με:

Στην εποχή που ξέ­σπα­σε η Επα­νά­στα­ση, που ήχη­σαν για πρώτη φορά τα όπλα των Επα­να­στα­τών στη Μολ­δο­βλα­χία και κα­τό­πιν στα εδάφη του με­τέ­πει­τα ελ­λη­νι­κού κρά­τους, οι φε­ου­δαρ­χι­κές σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής που επι­κρα­τού­σαν στην Οθω­μα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρία είχαν ήδη ξε­πε­ρα­στεί.

Το νέο, που τότε πρέ­σβευε η ανερ­χό­με­νη αστι­κή τάξη, ασφυ­κτιού­σε μέσα στο παλιό, ήδη πολύ πριν το ’21. Χρειά­στη­κε όμως να πε­ρά­σουν αρ­κε­τά χρό­νια, να υπάρ­ξει η απα­ραί­τη­τη ιδε­ο­λο­γι­κή – πο­λι­τι­κή – ορ­γα­νω­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία μέχρι να βγει στο προ­σκή­νιο, να πα­λέ­ψει και τε­λι­κά να νι­κή­σει.

Η ιστο­ρι­κή πρω­το­βου­λία για την Επα­νά­στα­ση άνηκε στην ανερ­χό­με­νη τότε αστι­κή τάξη.
Αυτή ήταν που με­του­σί­ω­σε την αντί­θε­ση στην οθω­μα­νι­κή υπο­τέ­λεια σε εθνι­κή συ­νεί­δη­ση και τε­λι­κά σε επα­να­στα­τι­κό πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα.
Ο στό­χος της επα­να­στα­τη­μέ­νης αστι­κής τάξης, δη­λα­δή η συ­γκρό­τη­ση ενός σύγ­χρο­νου αστι­κού έθνους-κρά­τους, σή­μαι­νε ταυ­τό­χρο­να και ρήξη με τους όρους της οθω­μα­νι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, προσ­δί­δο­ντας έτσι στην Επα­νά­στα­ση και απε­λευ­θε­ρω­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα και επι­τρέ­πο­ντας στην αστι­κή τάξη να συ­μπα­ρα­σύ­ρει ευ­ρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις στα επα­να­στα­τι­κά της σχέ­δια.
Σε αυτή τη δια­δι­κα­σία δια­δρα­μά­τι­σε πρω­το­πο­ρια­κό και ση­μα­ντι­κό ρόλο η “Φι­λι­κή Εται­ρεία“, που προ­ε­τοί­μα­σε και ορ­γά­νω­σε το ξέ­σπα­σμα της Επα­νά­στα­σης.

Δια­κό­σια χρό­νια μετά την Επα­νά­στα­ση, ακού­με συχνά να γί­νε­ται λόγος για ”εθνι­κή ενό­τη­τα” και ”εθνι­κή ομο­ψυ­χία”. Μά­λι­στα ορι­σμέ­νοι επι­κα­λού­νται γι’ αυτό και το ”αθά­να­το κρασί του ‘21”. Είναι όμως έτσι;

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται από τη με­λέ­τη της Ιστο­ρί­ας της Επα­νά­στα­σης του 1821, αλλά και απ’ όλη την Ιστο­ρία της αν­θρω­πό­τη­τας, η “εθνι­κή ενό­τη­τα” δεν υπήρ­ξε ποτέ και ούτε είναι δυ­να­τό να υπάρ­ξει σε συν­θή­κες ανει­ρή­νευ­των τα­ξι­κών αντι­θέ­σε­ων και πάλης.

Οι τα­ξι­κές αντι­θέ­σεις ήταν, είναι και θα είναι -όσο υπάρ­χουν τα­ξι­κές κοι­νω­νί­ες- πα­ντα­χού πα­ρού­σες, καθώς δεν δη­μιουρ­γού­νται και δεν κα­θο­ρί­ζο­νται από τις όποιες υπο­κει­με­νι­κές δια­θέ­σεις και επι­διώ­ξεις. Έχουν αντι­κει­με­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα και είναι ασυμ­φι­λί­ω­τες.

Αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα πρέ­πει να το κρα­τή­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι ερ­γα­ζό­με­νες, οι νέες και οι νέοι της πα­τρί­δας μας.
Ει­δι­κά μπρο­στά στο φόβο, τη μα­ταιο­δο­ξία που καλ­λιερ­γεί το σύ­στη­μα με το δια­χρο­νι­κό ”τί­πο­τα δεν αλ­λά­ζει”.

Άλ­λω­στε και η Επα­νά­στα­ση του ’21 δεν ξέ­σπα­σε σε ιδα­νι­κές συν­θή­κες, αλλά σε μια εποχή που η ήττα του Να­πο­λέ­ο­ντα και η συ­γκρό­τη­ση της ”Ιεράς Συμ­μα­χί­ας” είχε δια­μορ­φώ­σει έναν δυ­σμε­νή διε­θνή συ­σχε­τι­σμό για τις ίδιες τις αστι­κές δυ­νά­μεις.

Επο­μέ­νως κα­νέ­νας δυ­σμε­νής συ­σχε­τι­σμός, όσο αναλ­λοί­ω­τος και αν φα­ντά­ζει, όσο “μαύρο” κι αν κυ­ριαρ­χεί, δεν μπο­ρεί να εμπο­δί­σει την πο­ρεία της αν­θρω­πό­τη­τας προς τα μπρος, δεν μπο­ρεί να εμπο­δί­σει την ανα­τρο­πή ενός κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κού σχη­μα­τι­σμού, εφό­σον έχουν ήδη ανα­πτυ­χθεί οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις που το απαι­τούν.
Γιατί, όπως είπε κά­πο­τε και ο Χα­ρί­λα­ος Φλω­ρά­κης ”οι μπρο­στά­ρη­δες των λαών και των επο­χών -όπως εί­μα­στε και οι κομ­μου­νι­στές- ποτέ δε σταύ­ρω­σαν, όσο βαριά κι αν ήταν η ήττα, τα χέρια. Πάντα έβρι­σκαν τρό­πους να ξα­να­βά­ζουν μπρο­στά τις τρο­χα­λί­ες της Ιστο­ρί­ας”.

Αν η αστι­κή – απε­λευ­θε­ρω­τι­κή Επα­νά­στα­ση του 1821 γέν­νη­σε το ελ­λη­νι­κό αστι­κό κρά­τος, η Σο­σια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση στον 21ο αιώνα θα γεν­νή­σει εκεί­νο το κρά­τος, στο οποίο θα πάψει -ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα αυτή τη φορά- η εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο, που θα ικα­νο­ποι­ή­σει τις σύγ­χρο­νες λαϊ­κές ανά­γκες και όλους τους πό­θους των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας.

πηγή: atexnos.gr